ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ( fic exo ) 'ลูกหมายอล เลี้ยงไม่ยากหรอก' - krisyeol

    ลำดับตอนที่ #12 : ♡ chapter twelve ; หมายอลทดลองมีแฟน

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.09K
      11
      3 ก.ค. 57

    C h a p t e r      t w e l v e

     

     

    หมายอลทดลองมีแฟน





     

     

    เวลาเช้ามาถึงเร็วเกินกว่าที่ผมจะทำใจลุกขึ้นไปเรียนได้ ความร้อนจากแสงแดดส่องกระทบหน้าขณะบิดขี้เกียจไปทางหน้าต่าง ความว่างเปล่าข้างๆเป็นคำตอบได้ดีว่าเจ้าหมายอลตื่นนานแล้ว ผมยกยิ้มขึ้นอยู่คนเดียวเมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องราวเมื่อวาน

     

     

    ถ้านายยังไม่แน่ใจ เรามาลองคบกันดูก่อนก็ได้หนิ

     

     

    คุณคริส !”

     

     

    ว่าไง..ฉันไม่บังคับนะ ขึ้นอยู่กับหัวใจของนาย




     

    และคำตอบที่ได้กลับมาก็ทำหัวใจผมพองเป็นลูกโป่งที่ถูกอัดลมเข้าไปซะเต็มสูบ สีหน้าที่ทำท่าครุ่นคิดหนักบวกกับพวงแก้มสีแดงจัดมันยืนยันทุกอย่างได้ดี ว่าเจ้าหมามันเขินขนาดไหนที่โดนผมยื่นข้อเสนอไปแบบนั้น

     

     

    คนเราถ้าเจอคนที่ถูกใจแล้ว จะรอให้หมาตัวอื่นคาบไปเหรอครับ ? นั่นไม่ใช่สไตล์ผมนะ

     

     

     

    ผมเดินงัวเงียออกมาจากห้องนอนก็เห็นว่าเจ้าหมายอลกำลังนั่งทำอะไรไม่รู้ก๊อกแก๊กอยู่ตัวเดียว ไม่ได้หันมาสนใจเสียงเปิดประตูของผมเลยสักนิด ประตูห้องน้ำถูกผมเปิดเข้าไปทำภารกิจส่วนตัวจนมันถูกเปิดออกอีกครั้ง เจ้าหมาก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม

     

     

     

    ทำไรอะ

     

     

    “!!!” มันสะดุ้งโหยงเหมือนกับเห็นผมเป็นผีอย่างงั้นแหละ คุณคริสมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย

     

     

    ก็ตั้งแต่นายสะดุ้งเมื่อกี้นั่นแหละ - -“ ผมตอบกลับแต่สายตายังจดจ้องของบางอย่างที่อยู่ในมือของเจ้าเด็กนี่อยู่ แล้วตกลงทำอะไร

     

     

    มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ คือน้องยอลทำคุณหุ่นยนต์ของคุณคริสตก แขนมันก็เลยหักเจ้าหุ่นยนต์สมัยมอปลายถูกเจ้าหมาคลายออกมาจากมือช้าๆด้วยสภาพแขนหลุดไปข้าง

     

     

    แต่น้องยอลกำลังรักษามันอยู่ฮะ คุณคริสไม่ต้องเป็นห่วงมันรีบแก้ต่างทันควัน คงกลัวโดนผมดุอีกแน่ล่ะ อย่างงี้ขอแกล้งสักหน่อยดีกว่ามั้ง รู้หรือเปล่าว่าหุ่นนี่ฉันรักมากแค่ไหน !”

     

     

    เอ๋อครับตอนนี้เหมือนตัวมันลีบลงเหลือสองเซนต์

     

     

    นายนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆเลยผมนั่งลงข้างๆพร้อมส่งสายตาตำหนิไปอีกรอบ คือแบบรางวัลออสการ์ผมควรจะได้ครอบครองนะ ตอแหลดีเด่นไรงี้ =__=

     

     

    ยังมามองหน้าอีก!” ขออีกนิดนะ เห็นหน้ามันจืดๆแล้วสนุกอะ

     

     

    (-___-)

     

     

    (.___.)

     

     

    “!!!”

     

    พรวด !

     


     

    อ้าวเห้ยยยยนี่กูเล่นแรงไปอ่อ มันจ้องหน้าผมอยู่พักใหญ่แล้วดีดตัวลุกขึ้นเดินกระฟัดกระเฟียดหนีไปเฉยเลย นี่โกรธผมจริงใช่ป้ะ ชิบหายแล้วสิทีนี้  -__-;;;; สนุกเพลินไปหน่อย

     

     

    จะไปไหนผมลุกขึ้นตามก่อนเรื่องจะไปกันใหญ่ ก้าวเร็วๆไปกั้นทางมัน

     

     

    มันไปซ้าย ผมกั้นซ้าย….มันไปขวา ผมกั้นขวา เออ..เอาดิโยกแม่ งทั้งวันนี่ล่ะ

     

     

    หลบไปฮะมันสั่งผมเสียงแข็ง ท่าทางจะโกรธจริงอะ แงงกูไม่ได้ตั้งใจไงครับน้อง

     

     

     

    แล้วถ้าไม่อะผมยักคิ้วกวนมันไปทีนึง มันเงยหน้ามองผมจนสังเกตเห็นน้ำใสๆที่ขอบตา นั่นล่ะผมแทบอยากจะคุกเข่าแล้วเอาหัวโขกพื้นสักสิบที เห้ยโกรธจริงป้ะเนี่ย

     

     

     

    ก็คุณคริสมาดุน้องยอลทำไมอะ !!”

     

     

     

    ลองจินตนาการถึงเด็กอายุสักสี่ขวบที่อยากได้ของเล่นแล้วคุณแม่ปฏิเสธที่จะซื้อให้นะครับ มันจะค่อยๆเบะปากออก แล้วน้ำตาหยดใสๆก็ค่อยๆไหลลงมา นั่นแหละเจ้าหมายอลกำลังเป็นแบบนั้นเลย

     

     

    ก็น้องยอลบอกแล้วไงว่าจะซ่อมให้ ทำไมคุณคริส…!”

     

     

    ฟุบ !

     

     

    ไม่ต้องรอให้มันได้หลั่งน้ำตาลงมาเป็นเรื่องเป็นราวครับ ผมรวบเอาร่างโปร่งๆเข้ามาในอ้อมกอดทันทีเพราะกลัวมันจะได้ร้องไห้ออกมาอีก มือข้างหนึ่งของผมลูบหัวของมันเอาไว้แทนการปลอบ โดยไม่รู้เลยว่ายิ่งทำให้เจ้าหมาตัวแสบสะอื้นไห้ออกมามากกว่าเก่า

     

     

    คือไม่เคยปลอบคนร้องไห้แบบนี้ไง….อย่างดีก็ตอนไอ้จงอินมันงอนแฟนแล้วแดกเหล้าเมาน้ำหูน้ำตาไหลแค่นั้น

     

     

    แค่แกล้งเล่นเฉยๆ อย่าร้องดิผมยังกอดเจ้าเด็กยอลอยู่อย่างนั้น

     

     

    อ้ออ๊องออนอัวโอนอุอิ~” ….มันยังคงซุกหน้าอยู่ที่อกผม แต่อย่างนั้นก็ยังอุตส่าห์เปล่งเสียงอันไม่รู้เรื่องออกมา

     

     

    ผมถอยห่างจากเจ้าเด็กยอลแล้วใช้มือเช็ดน้ำตาที่เหลือออกให้เลิกร้องก่อน แล้วค่อยๆพูด

     

     

    ก็น้องยอลกลัวโดนดุหนิ~” มันว่าอย่างนั้นครับ ไอ้ผมก็เลยได้แต่หลุดยิ้มออกมา นายสำคัญกว่าหุ่นยนต์เก่าๆนั่นตั้งเยอะ ฉันจะดุแฟนตัวเองเพราะเรื่องยิบย่อยแบบนั้นทำไมกัน

     

     

     

    ผมยื่นหน้าไปใกล้จนเจ้าเด็กนี่เซถอยหลัง คือแบบจะอธิบายอะไรดีอะเวลาเจ้าหมายอลมันเขินทีไรแล้วอยากเข้าไปฟัดแก้มสักทีสองที ก็บอกแล้วไงว่าเจ้าเด็กนี่น่ะนอกจากจะไม่ใช่คนธรรมดาแล้วยังมีพลังดึงดูดให้ผมยอมทำทุกอย่างที่ไม่เคยทำอีก เห็นทีว่าความรักของผมจะเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วล่ะครับ

     

     

     

    เข้าใจตรงกันนะ -////////////-

     

     

     

     

     

     

    คริสมึงมองเห็นผีเสื้อเกี้ยวกันแงะ ? นั่งยิ้มอยู่นั่นแหละ

     

     

    ไอ้จงอินสมองมึงนี่คิดเป็นเรื่องเดียวเหรอ?

     

     

    ไอ้เวร ก็กูพูดตามที่เห็นนี่หว่า =[]=”

     

    ผมจิ๊ปากใส่ไอ้ดำเพื่อนคนจังไรที่สาวๆมองยังไงก็บอกว่ามันนัมจา แต่ทีกับผมล่ะเหอะขยันขุดภาพหลุดกูมาจัง แต่ช่างเหอะเป็นคนกากให้ไอ้หมาคนเดียวก็พอละเนอะ ฮิฮะ > < เสี่ยวจังกู

     

     

    ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้สังสรรค์กันนานแล้วป้ะวะจู่ๆไอ้จงอินก็ถามขึ้น ส่วนผมที่ลอบยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียวก็ต้องรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะหันกลับไปหามัน มึงอยากเที่ยวก็บอกตามตรง

     

     

     

    มึงนี่รู้ใจกูจริง สมแล้วที่เป็นเพื่อนรักกู!” ……เหอะ จ้ะกูกับมึงรักกันเหลือเกิล ~

     

     

     

    ตกลงคืนนี้เรามีนัดที่ผับหลังมอ ใครปฏิเสธกูตัดเพื่อน !”

     

     

    แหมขอกูสบถทีนะ ไอ้เชี่ยคร้าบบบบบบบมึงเป็นพ่อกูป้ะ สั่งจัง~~~ ทีตอนเข้าคลาสมึงขยันและมุ่งมั่นแบบนี้มั้ยขอถาม ?? ไอ้จงอินมันยึดมั่นว่าคืนนี้จะต้องได้ซดน้ำเมาให้ได้ ซึ่งมันลงทุนประสานงานกับไอ้สองตัวที่เหลือเองเรียบร้อย แล้วผมล่ะ..ผมคงต้องไปอีกใช่มั้ยคืนนี้ ?

     

     

    คือที่นอนพิเศษริมฟุตบาทมันยังตรึงจิตผมอยู่เลยนะ =___=;

     

     

     

     

     

    ผมเดินตรงเข้าหอพักทันทีในเวลาเย็นหลังจากซิ่งฝ่าแดดอันร้อนบรมมาได้ สองขาก้าวยาวไปยังลิฟท์เหมือนทุกครั้ง ทว่ากลับพบเจอหน้าไอ้จงแดบุรุษหมอผีที่ตั้งแต่วันนั้นมาก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย แล้วนั่นควงลูกคนขายซาลาเปามาด้วยปะ หน้ากลมบ๊อกเชียว -.-

     

     

    สวัสดีครับคุณคริสมันยิ้มร่าในมือถือถุงขนมมาเต็มสองข้าง ไม่นับกับคนข้างๆที่กำลังเคี้ยวหนุบหนับอยู่ในปากด้วย ไม่เจอกันนานเลย เรื่องทุกอย่างราบรื่นดีมั้ยครับ?

     

     

     

    อือ ก็ปกติดี”                              ดีมากเลยล่ะมึงเอ้ยกูนี่ไม่อยากเมาท์ -.-

     

     

     

    ถ้าคุณคริสสงสัยหรือเห็นอะไรแปลกๆให้รีบมาบอกผมทันทีนะครับ ผมไปก่อนล่ะมันไม่ได้เวิ่นเว้อเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆและเป็นฝ่ายบอกลาผมก่อน ส่วนผมก็พยักหน้ากลับแล้วกดลิฟท์เข้าไปยังชั้นของตัวเอง

     

     

     

    คุณคริสกลับมาแล้ว ~~” ผมแทบจะลอยติดผนังเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวรับแรงโถมที่พุ่งพรวดเข้ามาทันทีที่ผมเข้ามายังห้อง น้องยอลโคตรเหงาเลย

     

     

     

    เห้ย ห้ามพูดว่าโคตร !” ผมหูผึ่งทันทีที่เจ้าหมายอลไปเอาศัพท์แบบนี้มาพูด ไม่ได้เว้ยให้ผมหยาบคนเดียวพอดิ คนแบบเจ้านี่ไม่เหมาะจะพูดอะไรแบบนี้สักนิด -*-

     

     

     

    อ้าวทำไมอะ ทีคุณคริสยังพูดกับพวกพี่จงอินเลย บู่วววววมันว่าแล้วยู่ปาก แหมเกรงใจสายตากูทีครับ

     

     

    ก็นั่นฉันใช้ได้ แต่นายน่ะห้ามใช้ผมเถียงแม่ งไปแบบนี้แหละ ไม่มีเหตุผลเว้ยแค่ไม่อยากให้มันพูดไม่เพราะไง

     

     

    คุณคริสไม่มีเหตุผลอีกแล้วมันว่าแล้วเดินนำผมไป เอาอีกละอะตั้งแต่เริ่มคบกันมันงอนผมเป็นครั้งที่สามพันแปดร้อยสิบเก้าละ แต่ถ้าถามว่าอยากง้อมั้ยตอบเลยว่าเต็มใจมาก

     

     

     

    ถ้านายอยากพูดฉันให้พูดก็ได้ แต่ต้องแลกกับจูบผมวาดวงแขนไปพาดไว้ที่เอวบางๆของมัน หนึ่งคำต่อหนึ่งจูบ สนป้ะ

     

     

     

    ไม่เอาแล้ว ไม่พูด !” มันขยับตัวหนีผมแล้วร้องโวยวายขึ้นทันที หึเล่นแม่ งแบบนี้แหละแฟร์ๆกันไปเลย

     
     

     

     

    ภายในห้องสี่เหลี่ยมน่าเบื่อเมื่อก่อน ตอนนี้ถูกเติมเต็มไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าหมายอลเลยครับ ผมบอกไว้เลยว่ามีเจ้าหมายอลอยู่ด้วย ไม่มีโอกาสให้คิดฟุ้งซ่านอะ =__= ไม่ว่าจะทำอะไรเจ้าเด็กนี่ก็จะสงสัยถามนู่นถามนี่ตลอด ผมที่คิดว่าตัวเองไม่ค่อยพูดตอนนี้ยังเริ่มรู้สึกเจ็บคอขึ้นมาเลยล่ะ

     

     


     

    เฮ้อ..แง่มมๆมันล้มตัวลงนอนบนขาผมหลังจากที่อ้อนให้ผมต้มจาจังมยอนให้กิน คาดว่าไอ้ดื้อมันคงจะอิ่มเรียบร้อย เพราะเอาแต่นอนลูบท้องตัวเองป้อยๆอยู่อย่างนี้

     

     

     

     

    ส่วนตัวผมเองก็นั่งเช็คเมลล์ในโน้ตบุ้คไปเรื่อยโดยอาศัยเน็ตความเร็วสูงจากแอร์การ์ดของตัวเอง เข้าอ่านข่าวบ้าง เล่นเกมส์แก้เซ็งไปบ้าง ตาก็เหลือบมองเจ้าหมาที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ที่ตักตัวเอง คือแบบไม่ใช่อะไรนะเกิดมาไม่เคยมีใครมารุงรังมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งแบบนี้ด้วยสักที ก็เขินบ้างเล็กน้อยอะ -///////////-

     

     

     

    ห้ามหลับตอนนี้นะ เดี๋ยวปวดหัวผมเอ่ยเตือนเมื่อเจ้าเด็กนี่นิ่งเงียบไปนาน




    นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอฮะมันว่าแล้วปรือตาขึ้นมา คือแบบยั่วไปนะบางที -.-

     

     

    ไม่ได้คงเป็นคำตอบที่ขัดใจมันเหมือนเคย แต่บังเอิญว่าผมเป็นพวกสั่งแล้วต้องคำไหนคำนั้นไงครับ แต่ดูเหมือนจะใช้กับเจ้าหมายอลไม่ได้ผลเท่าไหร่ ฉันอนุญาตให้นายถามอะไรฉันก็ได้ แต่ห้ามหลับ

     

     

     

    แม่ผมมักจะใช้วิธีนี้เวลาผมเป็นเด็กๆล่ะ ซึ่งมันก็ได้ผลนะเพราะเราจะให้ความสนใจไปที่เรื่องอื่น ทำให้ลืมเรื่องง่วงนอนไปได้ อืมทำไมตอนแรกคุณคริสต้องกลัวน้องยอลด้วย

     

     

    โห..คำถามนี้ไม่น่าถามนะครับกูว่า ภาพวันที่ฟาดหัวมันยังติดตาอะ ก็นายไม่ใช่มนุษย์หนิ ใครๆเห็นก็กลัวทั้งนั้นแหละ

     

     

     

    เงียบอย่าบอกนะว่าคำถามเดียวหลับ -__-

     

     

     

    ถามต่อดิผมก้มลงไปหามัน ก็เห็นว่าตากลมๆยังคงเปิดค้างอยู่พลางเบนมาสบกับผมพอดี แล้วคนอื่นจะไม่กลัวคุณคริสเหรอ ที่มาคบกับน้องยอลน้องยอลไม่ใช่มนุษย์สักหน่อย

     

     

     

    ผมครุ่นคิดอยู่เพียงครู่ก็ได้คำตอบ ช่างสิ มีเราสองคนที่รู้แค่นั้นก็พอแล้ว

     

     

     

    ...แต่ไอ้จงแดเป็นข้อยกเว้นนะ - -

     

     

     

    หลังจากที่ผมพูดไปแบบนั้น เจ้าหมายอลก็ยิ้มสดใสออกมาทำผมอมยิ้มตามไปด้วย นอกจากจะได้รู้ว่าไอ้ดื้อมันจะขี้ดื้อ ขี้สงสัย ขี้งอน แล้วยังขี้กังวลอีกด้วย เห็นทีว่าผมคงต้องรายงานพฤติกรรมตัวเองทุกย่างก้าวซะแล้วล่ะ

     

     

    ~

     

    ผมหันไปคว้าโทรศัพท์ที่สั่นครืดเข้ามาดูแจ้งเตือนที่ดังไม่นานก่อนจะนึกอะไรออก ชิบหายแล้วหนิคืนนี้กูมีนัด !

     

     

    ‘bear_jongin : ว่าไงน้องสาวไหวอ้ะเปล่าเบเบ้ ~’

     

    ‘galaxy_kris : น้องสาวพ่อง !’

     

    ‘panda_taotao : โห้ยย ~ เตรียมคึกหน่อยดิไอ้คริสมึง

     

    ‘bubble_sehun : อย่าพึ่งคึกกันได้ปะพี่ ผมกำลังขอพี่ลู่ออกมาข้างนอกอยู่เนี่ย

     

     


     

    ผมหัวเราะให้กับบทสนทนาในไลน์ที่นานๆทีจะเกิดปรากฏการรวมตัวกันครบสักทีหนึ่ง ซึ่งส่วนใหญ่แล้วถ้าไม่มีการนัดประชุมรวมออกเที่ยวหรือสุมหัวนินทาใครก็ไม่ค่อยมีใครปรากฏตัวหรอกครับ -O- ผมวางโทรศัพท์ลงแล้วค่อยๆขยับตัวจนเจ้าเด็กนี่ลุกขึ้นนั่ง นี่แอบชาขานะเนี่ย - -+

     


     

     

    คุณคริสจะไปไหนผมหยุดกึกในมือกำกุญแจรถเอาไว้แน่น



    พอดีว่าไอ้จงอินมันเรียกรวมไปแก้งานที่มหาลัยอะ ขี้เกียจไปแต่มันจำเป็นผมหันมาพูดกับมันที่นั่งหงออยู่ที่เดิม คือไม่อยากเห็นมันทำหน้างี้เลยบอกตามตรง และที่สำคัญคือผมโกหกมันด้วยไง

     

     

     

    เฮ้อ

     

     

    มันดึกแล้ว นายก็รีบอาบน้ำนอนซะผมเดินเข้าไปหามันอีกรอบเพราะทนเห็นสายตาแบบนั้นไม่ไหว ยื่นมือเป็นหลักให้ไอ้ดื้อดึงไว้แล้วลุกขึ้น ไม่ต้องรอฉัน

     

     

     

    เข้าใจแล้วฮะ

     

     

    อย่าทำหน้าหงิมแบบนี้ดิ เดี๋ยวใจอ่อน .___.

     


     

     

    จะรีบกลับมาผมส่งมือไปยีผมนุ่มๆของมันอีกทีเพื่อสร้างความเชื่อใจ ห้ามงอแง




    จะงอแงทำไมเล่า ก็คุณคริสไปทำงานนี่นา =3=” มันผลักผมไปที่ประตูแล้วยิ้มกว้าง แต่ผมกลับรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ตั้งใจทำงานนะ น้องยอลอยู่คนเดียวได้สบายมาก !”

     

     

     

    บานประตูปิดลงพร้อมผมที่แค่นยิ้มให้กับตัวเอง

     

     

     

    สงสัยวันหลังผมต้องเคลียร์ตารางอีเวนท์ตัวเองใหม่แล้วล่ะ ขอโทษนะหมายอลของฉัน..

     

     





     

    - - - - - - - - - -

    ตอนนี้สมองไม่เดินเท่าไหร่เลย งือเป็นไงมั่งอ่า

    พี่คริสนี่แอบกะล่อนเนอะ 555555

    แถลงการณ์เปลี่ยนแท็กด้วยนะ เผอิญมันซ้ำ เป็น #ฟิคลมย แทนละกันเนอะ

    เม้น + โหวตสำคัญนะเออ โหวตตรงบทความหลักก็ได้นะฮับบบ

    เจอกันแชปหน้าบ๊อก บ๊อก

     

    - - - - - - - - - - -

    themy butter

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×