คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ♡ chapter twelve ; หมายอลทดลองมีแฟน
C h a p t e r t w e l v e
♡
หมายอลทดลองมีแฟน
เวลาเช้ามาถึงเร็วเกินกว่าที่ผมจะทำใจลุกขึ้นไปเรียนได้ ความร้อนจากแสงแดดส่องกระทบหน้าขณะบิดขี้เกียจไปทางหน้าต่าง ความว่างเปล่าข้างๆเป็นคำตอบได้ดีว่าเจ้าหมายอลตื่นนานแล้ว ผมยกยิ้มขึ้นอยู่คนเดียวเมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องราวเมื่อวาน
‘ถ้านายยังไม่แน่ใจ เรามาลองคบกันดูก่อนก็ได้หนิ’
‘คุณคริส !”
‘ว่าไง..ฉันไม่บังคับนะ ขึ้นอยู่กับหัวใจของนาย’
และคำตอบที่ได้กลับมาก็ทำหัวใจผมพองเป็นลูกโป่งที่ถูกอัดลมเข้าไปซะเต็มสูบ สีหน้าที่ทำท่าครุ่นคิดหนักบวกกับพวงแก้มสีแดงจัดมันยืนยันทุกอย่างได้ดี ว่าเจ้าหมามันเขินขนาดไหนที่โดนผมยื่นข้อเสนอไปแบบนั้น
คนเราถ้าเจอคนที่ถูกใจแล้ว จะรอให้หมาตัวอื่นคาบไปเหรอครับ ? นั่นไม่ใช่สไตล์ผมนะ…
ผมเดินงัวเงียออกมาจากห้องนอนก็เห็นว่าเจ้าหมายอลกำลังนั่งทำอะไรไม่รู้ก๊อกแก๊กอยู่ตัวเดียว ไม่ได้หันมาสนใจเสียงเปิดประตูของผมเลยสักนิด ประตูห้องน้ำถูกผมเปิดเข้าไปทำภารกิจส่วนตัวจนมันถูกเปิดออกอีกครั้ง เจ้าหมาก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“ทำไรอะ”
“!!!” มันสะดุ้งโหยงเหมือนกับเห็นผมเป็นผีอย่างงั้นแหละ “คุณคริสมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”
“ก็ตั้งแต่นายสะดุ้งเมื่อกี้นั่นแหละ - -“ ผมตอบกลับแต่สายตายังจดจ้องของบางอย่างที่อยู่ในมือของเจ้าเด็กนี่อยู่ “แล้วตกลงทำอะไร”
มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ “คือ…น้องยอลทำคุณหุ่นยนต์ของคุณคริสตก แขนมันก็เลยหัก” เจ้าหุ่นยนต์สมัยมอปลายถูกเจ้าหมาคลายออกมาจากมือช้าๆด้วยสภาพแขนหลุดไปข้าง
“แต่น้องยอลกำลังรักษามันอยู่ฮะ คุณคริสไม่ต้องเป็นห่วง” มันรีบแก้ต่างทันควัน คงกลัวโดนผมดุอีกแน่ล่ะ อย่างงี้ขอแกล้งสักหน่อยดีกว่ามั้ง “รู้หรือเปล่าว่าหุ่นนี่ฉันรักมากแค่ไหน !”
เอ๋อครับ…ตอนนี้เหมือนตัวมันลีบลงเหลือสองเซนต์
“นายนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆเลย” ผมนั่งลงข้างๆพร้อมส่งสายตาตำหนิไปอีกรอบ คือแบบ…รางวัลออสการ์ผมควรจะได้ครอบครองนะ ตอแหลดีเด่นไรงี้ =__=
“ยังมามองหน้าอีก!” ขออีกนิดนะ เห็นหน้ามันจืดๆแล้วสนุกอะ
(-___-)
(.___.)
“!!!”
พรวด !
อ้าวเห้ยยยย…นี่กูเล่นแรงไปอ่อ มันจ้องหน้าผมอยู่พักใหญ่แล้วดีดตัวลุกขึ้นเดินกระฟัดกระเฟียดหนีไปเฉยเลย นี่โกรธผมจริงใช่ป้ะ ชิบหายแล้วสิทีนี้ -__-;;;; สนุกเพลินไปหน่อย
“จะไปไหน” ผมลุกขึ้นตามก่อนเรื่องจะไปกันใหญ่ ก้าวเร็วๆไปกั้นทางมัน
มันไปซ้าย ผมกั้นซ้าย….มันไปขวา ผมกั้นขวา เออ..เอาดิโยกแม่ งทั้งวันนี่ล่ะ
“หลบไปฮะ” มันสั่งผมเสียงแข็ง ท่าทางจะโกรธจริงอะ แงง…กูไม่ได้ตั้งใจไงครับน้อง
“แล้วถ้าไม่อะ” ผมยักคิ้วกวนมันไปทีนึง มันเงยหน้ามองผมจนสังเกตเห็นน้ำใสๆที่ขอบตา นั่นล่ะผมแทบอยากจะคุกเข่าแล้วเอาหัวโขกพื้นสักสิบที “เห้ยโกรธจริงป้ะเนี่ย”
“ก็คุณคริสมาดุน้องยอลทำไมอะ !!”
ลองจินตนาการถึงเด็กอายุสักสี่ขวบที่อยากได้ของเล่นแล้วคุณแม่ปฏิเสธที่จะซื้อให้นะครับ มันจะค่อยๆเบะปากออก แล้วน้ำตาหยดใสๆก็ค่อยๆไหลลงมา นั่นแหละเจ้าหมายอลกำลังเป็นแบบนั้นเลย…
“ก็น้องยอลบอกแล้วไงว่าจะซ่อมให้ ทำไมคุณคริส…!”
ฟุบ !
ไม่ต้องรอให้มันได้หลั่งน้ำตาลงมาเป็นเรื่องเป็นราวครับ ผมรวบเอาร่างโปร่งๆเข้ามาในอ้อมกอดทันทีเพราะกลัวมันจะได้ร้องไห้ออกมาอีก มือข้างหนึ่งของผมลูบหัวของมันเอาไว้แทนการปลอบ โดยไม่รู้เลยว่ายิ่งทำให้เจ้าหมาตัวแสบสะอื้นไห้ออกมามากกว่าเก่า
คือไม่เคยปลอบคนร้องไห้แบบนี้ไง….อย่างดีก็ตอนไอ้จงอินมันงอนแฟนแล้วแดกเหล้าเมาน้ำหูน้ำตาไหลแค่นั้น
“แค่แกล้งเล่นเฉยๆ อย่าร้องดิ” ผมยังกอดเจ้าเด็กยอลอยู่อย่างนั้น
“อ้ออ๊องออนอัวโอนอุอิ~” ….มันยังคงซุกหน้าอยู่ที่อกผม แต่อย่างนั้นก็ยังอุตส่าห์เปล่งเสียงอันไม่รู้เรื่องออกมา
ผมถอยห่างจากเจ้าเด็กยอลแล้วใช้มือเช็ดน้ำตาที่เหลือออกให้ “เลิกร้องก่อน แล้วค่อยๆพูด”
“ก็น้องยอลกลัวโดนดุหนิ~” มันว่าอย่างนั้นครับ ไอ้ผมก็เลยได้แต่หลุดยิ้มออกมา “นายสำคัญกว่าหุ่นยนต์เก่าๆนั่นตั้งเยอะ ฉันจะดุ’แฟน’ตัวเองเพราะเรื่องยิบย่อยแบบนั้นทำไมกัน”
ผมยื่นหน้าไปใกล้จนเจ้าเด็กนี่เซถอยหลัง คือแบบจะอธิบายอะไรดีอะ…เวลาเจ้าหมายอลมันเขินทีไรแล้วอยากเข้าไปฟัดแก้มสักทีสองที ก็บอกแล้วไงว่าเจ้าเด็กนี่น่ะนอกจากจะไม่ใช่คนธรรมดาแล้วยังมีพลังดึงดูดให้ผมยอมทำทุกอย่างที่ไม่เคยทำอีก เห็นทีว่าความรักของผมจะเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วล่ะครับ
เข้าใจตรงกันนะ -////////////-
“คริส…มึงมองเห็นผีเสื้อเกี้ยวกันแงะ ? นั่งยิ้มอยู่นั่นแหละ”
“ไอ้จงอินสมองมึงนี่คิดเป็นเรื่องเดียวเหรอ?”
“ไอ้เวร ก็กูพูดตามที่เห็นนี่หว่า =[]=”
ผมจิ๊ปากใส่ไอ้ดำเพื่อนคนจังไรที่สาวๆมองยังไงก็บอกว่ามันนัมจา แต่ทีกับผมล่ะเหอะ…ขยันขุดภาพหลุดกูมาจัง แต่ช่างเหอะ…เป็นคนกากให้ไอ้หมาคนเดียวก็พอละเนอะ ฮิฮะ > < เสี่ยวจังกู
“ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้สังสรรค์กันนานแล้วป้ะวะ” จู่ๆไอ้จงอินก็ถามขึ้น ส่วนผมที่ลอบยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียวก็ต้องรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะหันกลับไปหามัน “มึงอยากเที่ยวก็บอกตามตรง”
“มึงนี่รู้ใจกูจริง สมแล้วที่เป็นเพื่อนรักกู!” ……เหอะ จ้ะกูกับมึงรักกันเหลือเกิล ~
“ตกลงคืนนี้เรามีนัดที่ผับหลังมอ ใครปฏิเสธกูตัดเพื่อน !”
แหม…ขอกูสบถทีนะ ไอ้เชี่ยคร้าบบบบบบบ…มึงเป็นพ่อกูป้ะ สั่งจัง~~~ ทีตอนเข้าคลาสมึงขยันและมุ่งมั่นแบบนี้มั้ยขอถาม ?? ไอ้จงอินมันยึดมั่นว่าคืนนี้จะต้องได้ซดน้ำเมาให้ได้ ซึ่งมันลงทุนประสานงานกับไอ้สองตัวที่เหลือเองเรียบร้อย แล้วผมล่ะ..ผมคงต้องไปอีกใช่มั้ยคืนนี้ ?
คือที่นอนพิเศษริมฟุตบาทมันยังตรึงจิตผมอยู่เลยนะ =___=;
ผมเดินตรงเข้าหอพักทันทีในเวลาเย็นหลังจากซิ่งฝ่าแดดอันร้อนบรมมาได้ สองขาก้าวยาวไปยังลิฟท์เหมือนทุกครั้ง ทว่ากลับพบเจอหน้าไอ้จงแดบุรุษหมอผีที่ตั้งแต่วันนั้นมาก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย แล้วนั่น…ควงลูกคนขายซาลาเปามาด้วยปะ หน้ากลมบ๊อกเชียว -.-
“สวัสดีครับคุณคริส” มันยิ้มร่าในมือถือถุงขนมมาเต็มสองข้าง ไม่นับกับคนข้างๆที่กำลังเคี้ยวหนุบหนับอยู่ในปากด้วย “ไม่เจอกันนานเลย เรื่องทุกอย่างราบรื่นดีมั้ยครับ?”
“อือ ก็ปกติดี” ดีมากเลยล่ะ…มึงเอ้ยกูนี่ไม่อยากเมาท์ -.-
“ถ้าคุณคริสสงสัยหรือเห็นอะไรแปลกๆให้รีบมาบอกผมทันทีนะครับ ผมไปก่อนล่ะ” มันไม่ได้เวิ่นเว้อเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆและเป็นฝ่ายบอกลาผมก่อน ส่วนผมก็พยักหน้ากลับแล้วกดลิฟท์เข้าไปยังชั้นของตัวเอง
“คุณคริสกลับมาแล้ว ~~” ผมแทบจะลอยติดผนังเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวรับแรงโถมที่พุ่งพรวดเข้ามาทันทีที่ผมเข้ามายังห้อง “น้องยอลโคตรเหงาเลย”
“เห้ย ห้ามพูดว่าโคตร !” ผมหูผึ่งทันทีที่เจ้าหมายอลไปเอาศัพท์แบบนี้มาพูด ไม่ได้เว้ยให้ผมหยาบคนเดียวพอดิ คนแบบเจ้านี่ไม่เหมาะจะพูดอะไรแบบนี้สักนิด -*-
“อ้าวทำไมอะ ทีคุณคริสยังพูดกับพวกพี่จงอินเลย บู่ววววว” มันว่าแล้วยู่ปาก แหมเกรงใจสายตากูทีครับ
“ก็นั่นฉันใช้ได้ แต่นายน่ะห้ามใช้” ผมเถียงแม่ งไปแบบนี้แหละ ไม่มีเหตุผลเว้ยแค่ไม่อยากให้มันพูดไม่เพราะไง
“คุณคริสไม่มีเหตุผลอีกแล้ว” มันว่าแล้วเดินนำผมไป เอาอีกละอะ…ตั้งแต่เริ่มคบกันมันงอนผมเป็นครั้งที่สามพันแปดร้อยสิบเก้าละ แต่ถ้าถามว่าอยากง้อมั้ย…ตอบเลยว่าเต็มใจมาก
“ถ้านายอยากพูดฉันให้พูดก็ได้ แต่ต้องแลกกับ…จูบ” ผมวาดวงแขนไปพาดไว้ที่เอวบางๆของมัน “หนึ่งคำต่อหนึ่งจูบ สนป้ะ”
“ไม่เอาแล้ว ไม่พูด !” มันขยับตัวหนีผมแล้วร้องโวยวายขึ้นทันที หึ…เล่นแม่ งแบบนี้แหละแฟร์ๆกันไปเลย
ภายในห้องสี่เหลี่ยมน่าเบื่อเมื่อก่อน ตอนนี้ถูกเติมเต็มไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าหมายอลเลยครับ ผมบอกไว้เลยว่ามีเจ้าหมายอลอยู่ด้วย ไม่มีโอกาสให้คิดฟุ้งซ่านอะ =__= ไม่ว่าจะทำอะไรเจ้าเด็กนี่ก็จะสงสัยถามนู่นถามนี่ตลอด ผมที่คิดว่าตัวเองไม่ค่อยพูดตอนนี้ยังเริ่มรู้สึกเจ็บคอขึ้นมาเลยล่ะ
“เฮ้อ..แง่มมๆ” มันล้มตัวลงนอนบนขาผมหลังจากที่อ้อนให้ผมต้มจาจังมยอนให้กิน คาดว่าไอ้ดื้อมันคงจะอิ่มเรียบร้อย เพราะเอาแต่นอนลูบท้องตัวเองป้อยๆอยู่อย่างนี้
ส่วนตัวผมเองก็นั่งเช็คเมลล์ในโน้ตบุ้คไปเรื่อยโดยอาศัยเน็ตความเร็วสูงจากแอร์การ์ดของตัวเอง เข้าอ่านข่าวบ้าง เล่นเกมส์แก้เซ็งไปบ้าง ตาก็เหลือบมองเจ้าหมาที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ที่ตักตัวเอง คือแบบไม่ใช่อะไรนะ…เกิดมาไม่เคยมีใครมารุงรังมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งแบบนี้ด้วยสักที ก็เขินบ้างเล็กน้อยอะ -///////////-
“ห้ามหลับตอนนี้นะ เดี๋ยวปวดหัว” ผมเอ่ยเตือนเมื่อเจ้าเด็กนี่นิ่งเงียบไปนาน
“นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอฮะ” มันว่าแล้วปรือตาขึ้นมา คือแบบยั่วไปนะบางที -.-
“ไม่ได้” คงเป็นคำตอบที่ขัดใจมันเหมือนเคย แต่บังเอิญว่าผมเป็นพวกสั่งแล้วต้องคำไหนคำนั้นไงครับ แต่ดูเหมือนจะใช้กับเจ้าหมายอลไม่ได้ผลเท่าไหร่ “ฉันอนุญาตให้นายถามอะไรฉันก็ได้ แต่ห้ามหลับ”
แม่ผมมักจะใช้วิธีนี้เวลาผมเป็นเด็กๆล่ะ ซึ่งมันก็ได้ผลนะเพราะเราจะให้ความสนใจไปที่เรื่องอื่น ทำให้ลืมเรื่องง่วงนอนไปได้ “อืม…ทำไมตอนแรกคุณคริสต้องกลัวน้องยอลด้วย”
โห..คำถามนี้ไม่น่าถามนะครับกูว่า ภาพวันที่ฟาดหัวมันยังติดตาอะ “ก็นายไม่ใช่มนุษย์หนิ ใครๆเห็นก็กลัวทั้งนั้นแหละ”
เงียบ… อย่าบอกนะว่าคำถามเดียวหลับ -__-
“ถามต่อดิ” ผมก้มลงไปหามัน ก็เห็นว่าตากลมๆยังคงเปิดค้างอยู่พลางเบนมาสบกับผมพอดี “แล้วคนอื่นจะไม่กลัวคุณคริสเหรอ ที่มาคบกับน้องยอล…น้องยอลไม่ใช่มนุษย์สักหน่อย”
ผมครุ่นคิดอยู่เพียงครู่ก็ได้คำตอบ “ช่างสิ มีเราสองคนที่รู้แค่นั้นก็พอแล้ว”
...แต่ไอ้จงแดเป็นข้อยกเว้นนะ - -
หลังจากที่ผมพูดไปแบบนั้น เจ้าหมายอลก็ยิ้มสดใสออกมาทำผมอมยิ้มตามไปด้วย นอกจากจะได้รู้ว่าไอ้ดื้อมันจะขี้ดื้อ ขี้สงสัย ขี้งอน แล้วยังขี้กังวลอีกด้วย เห็นทีว่าผมคงต้องรายงานพฤติกรรมตัวเองทุกย่างก้าวซะแล้วล่ะ
~
ผมหันไปคว้าโทรศัพท์ที่สั่นครืดเข้ามาดูแจ้งเตือนที่ดังไม่นานก่อนจะนึกอะไรออก ชิบหายแล้วหนิคืนนี้กูมีนัด !
‘bear_jongin : ว่าไงน้องสาวไหวอ้ะเปล่าเบเบ้ ~’
‘galaxy_kris : น้องสาวพ่อง !’
‘panda_taotao : โห้ยย ~ เตรียมคึกหน่อยดิไอ้คริสมึง’
‘bubble_sehun : อย่าพึ่งคึกกันได้ปะพี่ ผมกำลังขอพี่ลู่ออกมาข้างนอกอยู่เนี่ย’
ผมหัวเราะให้กับบทสนทนาในไลน์ที่นานๆทีจะเกิดปรากฏการรวมตัวกันครบสักทีหนึ่ง ซึ่งส่วนใหญ่แล้วถ้าไม่มีการนัดประชุมรวมออกเที่ยวหรือสุมหัวนินทาใครก็ไม่ค่อยมีใครปรากฏตัวหรอกครับ -O- ผมวางโทรศัพท์ลงแล้วค่อยๆขยับตัวจนเจ้าเด็กนี่ลุกขึ้นนั่ง นี่แอบชาขานะเนี่ย - -+
“คุณคริสจะไปไหน” ผมหยุดกึกในมือกำกุญแจรถเอาไว้แน่น
“พอดีว่าไอ้จงอินมันเรียกรวมไปแก้งานที่มหาลัยอะ ขี้เกียจไปแต่มันจำเป็น” ผมหันมาพูดกับมันที่นั่งหงออยู่ที่เดิม คือไม่อยากเห็นมันทำหน้างี้เลยบอกตามตรง และที่สำคัญคือผมโกหกมันด้วยไง
เฮ้อ…
“มันดึกแล้ว นายก็รีบอาบน้ำนอนซะ” ผมเดินเข้าไปหามันอีกรอบเพราะทนเห็นสายตาแบบนั้นไม่ไหว ยื่นมือเป็นหลักให้ไอ้ดื้อดึงไว้แล้วลุกขึ้น “ไม่ต้องรอฉัน”
“เข้าใจแล้วฮะ”
อย่าทำหน้าหงิมแบบนี้ดิ เดี๋ยวใจอ่อน .___.
“จะรีบกลับมา” ผมส่งมือไปยีผมนุ่มๆของมันอีกทีเพื่อสร้างความเชื่อใจ “ห้ามงอแง”
“จะงอแงทำไมเล่า ก็คุณคริสไปทำงานนี่นา =3=” มันผลักผมไปที่ประตูแล้วยิ้มกว้าง แต่ผมกลับรู้สึกผิดขึ้นมาทันที “ตั้งใจทำงานนะ น้องยอลอยู่คนเดียวได้สบายมาก !”
บานประตูปิดลงพร้อมผมที่แค่นยิ้มให้กับตัวเอง
สงสัยวันหลังผมต้องเคลียร์ตารางอีเวนท์ตัวเองใหม่แล้วล่ะ ขอโทษนะหมายอลของฉัน..
- - - - - - - - - -
ตอนนี้สมองไม่เดินเท่าไหร่เลย งือเป็นไงมั่งอ่า
พี่คริสนี่แอบกะล่อนเนอะ 555555
แถลงการณ์เปลี่ยนแท็กด้วยนะ เผอิญมันซ้ำ เป็น #ฟิคลมย แทนละกันเนอะ
เม้น + โหวตสำคัญนะเออ โหวตตรงบทความหลักก็ได้นะฮับบบ
เจอกันแชปหน้าบ๊อก บ๊อก
- - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น