3 | THE GUARD ღ หัวใจเสี่ยงรัก ϟ

ลำดับตอนที่ #2 : EP [1] ไอวี่ และ คิว ✓

 

※คิวไอวี่※

.

.

.

.

EP [1] ไอวี่ และ คิว

หลังจากที่คุณหนูไอวี่ไม่แผลงฤทธิ์อะไรอีกทิมจึงขับรถพาคุณหนูของตัวเองมาถึงคฤหาสน์ ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงที่หมาย เมื่อรถจอดก็ทำหน้าที่เปิดประตูรถให้กับคุณหนูก่อนจะเดินตามหญิงสาวไปที่เจ้านายอีกคนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ทิมมองดูเจ้านายทั้งสองคนจ้องมองประสานสายตากันอย่างไม่ลดละยอมแพ้

ซึ่งดูท่าแล้วจะไม่ใช่ในความหมายที่หวานซึ้งแต่เป็นครุกรุ่นกดดัน

“เดี๋ยวผมจะพาคุณหนูไปส่งที่เรือนแก้วเองครับ”

ทิมกล่าวแทรกขึ้น เมื่อคิวพยักหน้าแล้วเดินแยกตัวออกไปจึงหันไปกล่าวกับคุณหนูคฤหาสน์เรือนแก้วอีกที

“คุณหนูครับเดี๋ยวพวกผมเดินไปส่งครับ”

สายตาของไอวี่มองตามร่างสูงที่เดินออกไป คิวไม่แม้จะพูดกับเธอเลยสักประโยค เห็นได้ว่าเขาคงจะโกรธมากจริงๆ

“เหอะ ไม่ต้องเดี๋ยวฉันเดินไปเอง”

“ไม่ได้ครับคุณคิวสั่งเอาไว้”

“สั่งเหรอ? ฉันเห็นแค่เขาพยักหน้าพวกนายนั่นล่ะที่พูดเองเออเองฉันไม่เห็นไอ้ท่อนไม้เดินได้นั่นพูดอะไรซะหน่อย”

“ให้พวกผมตามไปส่งเถอะนะครับ” ทิมพูดขึ้นอีกครั้ง สีหน้าบ่งบอกว่าลำบากใจและกังวลถ้าหากปล่อยให้ไอวี่กลับไปคนเดียว

ให้ตายเถอะขนาดอยู่ในบ้านยังต้องกังวลว่าจะถูกใครทำร้ายอีก!

ไอวี่บ่นในใจแต่ก็ยอมให้ทิมและบอดี้การ์ดเดินตามไปส่งเธอที่คฤหาสน์เรือนแก้ว เธอเป็นหลานของผู้มีอิทธิพลระดับต้นๆ ของประเทศ ศัตรูมีทั้งในและนอกคฤหาสน์จะถูกปองร้ายเมื่อไรก็ไม่อาจรู้ได้ดังนั้นเธอจึงต้องมีบอดี้การ์ดคอยตามคุ้มกันตลอดเวลา

ด้วยความที่ตระกูลหงส์ฤดีเกียร์ติกุลเป็นตระกูลใหญ่มีทรัพย์สินมหาศาลเขตพื้นที่ของตัวบ้านจึงกว้างขนาดเท่ากับโครงการบ้านจัดสรรหนึ่งโครงการ รั้วประตูด้านหน้าห่างจากตัวคฤหาสน์ใหญ่จนต้องขับรถเข้ามาเพราะถ้าหากใช้เท้าเดินก็ต้องใช้เวลาร่วมสามสิบนาทีกว่าจะถึงประตูด้านหน้า แต่ระยะทางดังกล่าวไม่เป็นปัญหากับคนในตระกูลเลยแม้แต่น้อย เพราะเจ้านายแต่ละคนล้วนแต่มีรถยนต์เป็นของตนเอง หากเจ้านายคนไหนขับรถไม่ได้ก็ยังมีลูกน้องขับให้ ส่วนเมดและบอดี้การ์ดภายในบ้านก็ใช้รถจักรยานยนต์ไฟฟ้าหรือรถกอล์ฟสำหรับเดินทางแทน

เขตพื้นที่ของตระกูลหงส์ฤดีเกียร์ติกุลประกอบไปด้วยคฤหาสน์ใหญ่ 4 หลังและบ้านสองชั้นขนาดใหญ่อีกประมาณ 5 หลัง นอกจากนั้นจะเป็นบ้านของคนงานและบอดี้การ์ด ถัดจากบ้านของคนงานจะเป็นพื้นที่สวน (ที่ใหญ่ขนาดเรียกได้ว่าป่าขนาดย่อม) ของตระกูล  

คฤหาสน์ใหญ่ด้านหน้าเป็นที่อยู่อาศัยของหัวหน้าตระกูลหลักนั่นคือ ‘ไอศวรรย์’ ภายในคฤหาสน์นี้จะมีเพียงแค่ ‘นายใหญ่’ ของตระกูล เหล่าเมดและบอดี้การ์ดเพียงเท่านั้น

ด้านซ้ายที่ห่างออกมาจากบ้านใหญ่คือคฤหาสน์เรือนลั่นทม เป็นที่อยู่อาศัยของบุตรคนโตนั่นก็คือ ‘ดนัย’ และสะใภ้ใหญ่ ‘ผกามาศ’ ทั้งสองมีลูกชายหนึ่งคนชื่อว่า ‘อิศเรศ’ ซึ่งตอนนี้เรียนอยู่ที่ต่างประเทศ

ถัดไปจากคฤหาสน์เรือนลั่นทมคือคฤหาสน์ดาหลา ซึ่งคฤหาสน์นี้เป็นที่อยู่ของบุตรชายคนที่สามอย่าง ‘ณรงค์เกียรติ์’ และภรรยา ‘ศรีสวาท’ รวมไปถึงลูกชายและลูกสาวอีกสองคนด้วย

อีกฝั่งหนึ่งทางด้านขวาของคฤหาสน์ใหญ่ คือคฤหาสน์เรือนแก้วที่เป็นที่อยู่ของบุตรชายคนรองนั่นก็คือ ‘ไอยสิงห์’ และภรรยา ‘ไอยรา’ ซึ่งก็คือพ่อกับแม่ของไอวี่ ทั้งสองมีลูกด้วยกัน 4 คน

คนโตเป็นผู้ชายชื่อ ‘ไอสูรย์’ เรียนบริหารปี 4 ซึ่งอยู่คนละมหา’ลัยกับไอวี่ ส่วนมากจะอยู่ที่คอนโดไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์เรือนแก้วบ่อยนัก

คนรองเป็นผู้หญิงชื่อ ‘ไอริณ’ อายุน้อยกว่าไอสูรย์หนึ่งปี กำลังศึกษาด้านแฟชั่นอยู่ที่อเมริกา กลับประเทศไทยประมาณปีละ 2 – 3 ครั้ง

คนที่สี่เป็นผู้ชายชื่อ ‘ไออุ่น’ เป็นเด็กมัธยมปลายที่สนใจด้านเชฟขนมหวาน ปัจจุบันอยู่บ้าน ‘อุ่นไอรัก’ บ้านพักตากอากาศนอกเมืองหลวง

และยังมีหลานอีกคนที่เป็นลูกของน้องสาวของแม่ชื่อว่า ‘ไอริส’ อาศัยอยู่ในคฤหาสน์เรือนแก้วด้วยเหมือนกัน ทว่าไอริสนั้นเรียนโรงเรียนประจำ นานๆ ครั้งถึงจะได้กลับมาบ้านสักที

ดังนั้นคฤหาสน์เรียนแก้วจึงมีเพียงไอวี่พักคนเดียวเพียงเท่านั้น และนั่นก็เป็นเหตุผลที่เหล่าบอดี้การ์ดของเธอจะเป็นกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัย เพราะพ่อและแม่ของไอวี่เสียไปอย่างกะทันหันเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์จึงไม่มีร่มโพธิ์ร่มไทรคอยปกป้องคุ้มครองจากเหยี่ยวจากกา

ไอวี่เดินเข้ามาในตัวบ้านก็พบแต่ความว่างเปล่า คล้ายกับสิ่งเหล่านี้มันเป็นอะไรที่เธอชินชาจึงเดินผ่านความว่างเปล่านั้นขึ้นไปบนห้องนอนก่อนจะโยนกระเป๋าสะพายข้างแบรนด์เนมที่มีสัญลักษณ์ตัว C เอาไว้บนเตียงลวกๆ จากนั้นก็จัดการถอดเสื้อผ้าแล้วก้าวเข้าไปในห้องน้ำ เปิดเรนชาวเวอร์จนน้ำไหลละมากระทบร่างกายจึงปล่อยความคิดให้ไหลไปตามน้ำอีกครั้ง

ในวันที่เกิดอุบัติเหตุมีผู้ที่ได้รับบาดเจ็บมากมายหนึ่งในนั้นคือพ่อกับแม่ของเธอ ทว่าคดีดังกล่าวถูกปิดไปอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบเสียจนน่าสงสัย ไอวี่ไม่เชื่อว่าการตายของพ่อกับแม่จะไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลัง เธอมั่นใจว่าจะต้องมีใครบงการอยู่แน่ๆ แต่เธอยังหาตัวคนร้ายไม่พบก็เท่านั้น และที่เธอคิดแบบนั้นก็เพราะพ่อของเธอเป็นคนที่มีสิทธิที่จะได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไปมากที่สุดดังนั้นจะต้องมีคนคิดจะกำจัดแน่นอน

ตระกูลนี้มีกฎอยู่ สมาชิกในบ้านสามารถทำทุกอย่างเพื่อแย่งชิงความเป็นใหญ่ได้แต่ต้องอยู่ในขอบเขตที่จะไม่ทำร้ายกันจนเกินไป และกฎนั่นล่ะที่ทำให้ไอวี่เกลียดปู่ของเธอ เพราะมันเป็นสาเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่ของเธอที่เป็นผู้มีโอกาสในการรับสมบัติมากที่สุดโดนพวกพี่น้องตัวเองวางแผนฆ่าตกรรมจนเสียชีวิต ไม่ใช่เพียงแค่นั้นน้าของเธอที่เป็นผู้ให้กำเนิดไอริสก็ด้วย แน่นอนว่าไม่มีใครบอกแต่เป็นไอวี่เองที่ให้คนสืบจนรู้

และนั่นทำให้เธอรักไอริสพอๆ กับไออุ่นที่เป็นน้องชายของตนเอง  

ตระกูลหงส์ฤดีเกียรติกุลเป็นตระกูลใหญ่ที่ประสบความสำเร็จร่ำรวย และมีอำนาจเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศ เป็นตระกูลที่หลายๆ คนคอยจับตามองไม่ว่าจะเป็นแวดวงธุรกิจเบื้องหน้าเบื้องหลัง และธุรกิจเหล่านั้นถูกแบ่งให้กับคนในตระกูลดูแล พูดง่ายๆ ก็คือแบ่งให้ลูกหลานในตระกูลแต่ละคนรับผิดชอบกันอย่างน้อยคนละหนึ่งบริษัท

ตัวไอวี่เองก็ได้รับมาด้วยเช่นกัน ส่วนมากก็จะมีทรัพย์สินที่ปู่ให้กับลูกหลานแต่ละคนเอาไว้ใช้ และพ่วงมาด้วยการบริหารบริษัทหลักในตระกูล ซึ่งข้อมูลเชิงลึกของบริษัทเธอแทบจะไม่รู้เรื่องเลยเพราะว่าเธอไม่ได้เป็นคนบริหารดูแล อย่างไรเสียเธอก็บอกปู่ตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ต้องการและไม่อยากได้ ทว่าปู่ก็ไม่ยอมฟังบอกเธอว่ามันเป็นกฎอีกข้อหนึ่งของตระกูล

ดังนั้นเธอจึงโยนเรื่องที่น่าปวดหัวทั้งหมดไปให้คิว คิวจึงไม่ได้เป็นเพียงบอดี้การ์ดแต่ยังเป็นผู้ดูแลของเธอด้วย ดูแลในที่นี้คือการดูแลในทุกๆ เรื่องของเธอ ไม่ว่าจะเป็นความปลอดภัย ธุรกิจ หรือทรัพย์สินต่างๆ ถ้ามันอยู่ในชื่อของ อุรัสยา หงฤดีเกียรติกุล ล้วนเป็นคิวที่จัดการ

ดูแล้วให้ความรู้สึกเหมือนจะเป็นผู้ปกครองของเธอมากกว่าบอดี้การ์ดประจำตัวเสียอีก และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เหล่าบอดี้การ์ดจะยกคิวขึ้นมาเป็นเจ้านายอีกคนก็ไม่แปลก

แต่ถึงไม่มีตำแหน่งผู้ดูแลของเธอคิวก็อยู่เหนือบอดี้การ์ดเหล่านั้นอยู่แล้ว เพราะได้ยินมาว่าคิวเป็นคนที่มีฝีมือดีอันดับต้นๆ ของตระกูลจึงทำให้เขาเป็นที่เคารพอย่างมากในโลกมืดเบื้องหลัง

ไอวี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความหาใครบางคนก่อนจะล้มตัวลงนอน

ให้ตายเถอะพอนึกถึงเรื่องอดีตเธอก็รู้สึกแย่ขึ้นมา หวังว่าไอ้คนที่ฉันส่งข้อความหาจะยอมทำตามคำสั่งง่ายๆ นะ ไม่อย่างนั้นเธอโวยวายบ้านแตกแน่

ღ

หลังจากส่งเจ้าหญิงถึงเรือนแก้วแล้ว บอดี้การ์ดทุกคนยกเว้นทิมก็กลับมาประจำการที่คาสิโนที่ใหญ่หนึ่งในสามของประเทศ ซึ่งคาสิโนแห่งนี้เป็นหนึ่งในธุรกิจเบื้องหลังที่อยู่ในความดูแลของตระกูลหงส์ฤดีเกียร์ติกุล ทุกคนกลับมาทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยและควบคุมสถานการณ์ตามที่เจ้านายหนุ่มสั่งเอาไว้

ภายในห้องทำงานใหญ่ชั้นสี่ของคาสิโน มีชายร่างสูงกึ่งนั่งกึ่งนอนเอกเขนกอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่กำลังอ่านข้อความที่เพิ่งจะเด้งขึ้นมา พออ่านจบรังสีความไม่พอใจก็แผ่กดดันไปทั่วห้องจนทำให้เหล่าลูกน้องที่ยืนอยู่ไกลๆ ต้องขนลุกขนชันกันขึ้นมาทันที มือแกร่งโยนโทรศัพท์ไว้ด้านข้างอย่างไม่สบอารมณ์

‘พรุ่งนี้ฉันจะไปมหา’ลัยด้วยรถของนาย ฉะนั้นรอฉันนี่คือคำสั่ง’

รถของคิวไม่เคยมีใครได้ขึ้นมานั่งแม้แต่ผู้หญิงหรือคู่นอน ทว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังใช้อำนาจที่มีอยู่เพื่อแหกกฎเพื่ออยากจะเอาชนะปั่นหัวคิวก็เท่านั้นซึ่งคิวจะไม่ทำตามก็ได้แต่ว่าเขาก็ยอมเพราะไม่อยากมีปัญหา

เสียงด้านนอกที่ดังอยู่กระชากให้คิวออกจากภวังค์ เขาปลายตามองลูกน้องคนสนิทอีกคนเชิงอนุญาตให้รายงานได้

“มีคนโกงครับ” เมืองสิงห์รายงานด้วยสีหน้านิ่งเรียบ บ่งบอกได้ว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่พบเจอได้ทุกวัน

คิวถอนโบกมือไล่ให้ลูกน้องไปจัดการ เพราะตอนนี้เขาไม่ได้มีอารมณ์จะไปสนใจเรื่องไร้สาระ

เมืองสิงห์คุมลูกน้องลงไปจัดการกับปัญหาด้านล่างให้เรียบร้อยก่อนที่ปัญหาพวกนั้นจะบานปลายจนต้องให้เจ้านายที่อารมณ์ไม่ดีมาจัดการ เพราะถ้าถึงตอนนั้นจะเป็นพวกเขาเองที่ต้องเละแทน

คิวถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ปัญหาพวกนี้มันซ้ำซากจนเขาเบื่อหน่าย วันๆ มีแต่ปัญหาให้เขาต้องจัดการมากพออยู่แล้วแต่คุณหนูเอาแต่ใจนั่นยังหาเรื่องมาเพิ่มให้เขาต้องปวดหัวได้ทุกวี่ทุกวันก็เพราะต้องการจะปั่นหัวเขาก็เท่านั้น คิวเลิกคิดถึงตัวปัญหาแล้วเอนหลังนอนหลับอยู่บนโซฟาเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้า

ღ

เช้าวันถัดมาไอวี่ตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มาหยุดอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ หมุนซ้ายขวามองตัวเองที่สะท้อนอยู่ในนั้นแล้วก็ยิ้มขำออกมา

เสื้อนักศึกษารัดเสียจนหน้าอกแทบปริ กระโปรงที่สั้นเลยเข่ามามากโข ใบหน้าเติมแต่งด้วยเครื่องสำอาง ทั้งตัวมีแต่เครื่องประดับวิบวับแสบตา บอกได้เลยว่าเครื่องแต่งกายทุกอย่างบนตัวเธอผิดระเบียบทุกชิ้น!

ไอวี่หยิบกระเป๋าเดินออกมาจากห้องลงมาด้านล่าง ริมฝีปากอวบอิ่มยกยิ้มขึ้นทันทีที่เห็นพี่ระเบียบหน้านิ่งยืนทำหน้าหงุดหงิดอยู่ตรงโซฟา ถึงจะรู้สึกขัดใจกับใบหน้านั้นแต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่อีกฝ่ายยอมทำตามคำสั่งที่ว่าจะให้ไปมหา’ลัยด้วยกัน  

“พร้อมละ”

ไอวี่เรียกความสนใจจากคิวที่นั่งดูบางอย่างในโทรศัพท์อยู่ เมื่ออีกฝ่ายเห็นเธอเดินลงมาก็เก็บเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วลุกขึ้นยืน

ไอวี่เลิกคิ้วมองใบหน้าคมที่แสกนมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เธอรู้ว่าคิ้วเข้มมันขมวดมากกว่าเดิม

“คุณท่านให้เธอไปทานอาหารเช้าด้วย” คิวบอกเสียงเรียบ นี่คงเป็นประโยคยาวสุดในชีวิตของเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่เพราะอะไรที่เกี่ยวกับปู่ของเธอเขามักจะทำตรงกันข้ามกับที่ทำกับทุกคน

เหมือนสุนัขที่ซื่อสัตย์ต่อเจ้าของก็มิปาน..

“ไม่หิวไม่กินไปกันได้แล้ว” ไอวี่บอกก่อนจะเดินดำอีกฝ่ายออกมา ถึงคิวจะส่งสายตาเรียบเฉยให้แต่ก็ไม่ได้ขัดคำสั่ง ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะไอวี่มีอำนาจเฉพาะในเขตบ้านและนอกมหา’ลัย หากเป็นที่อื่นคิวสามารถที่จะไม่ทำตามได้เพราะนั่นเป็นสิทธิ์ของคิวที่ปู่ของไอวี่เคยขอเอาไว้

ไอวี่เรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยคิงส์ตันที่เป็นมหา’ลัยอันดับต้นๆ ของประเทศ และแน่นอนที่ไอวี่เลือกเรียนคณะนี้ก็เพราะคิวเรียนอยู่ที่นั่นเนี่ยล่ะ

ใช่..เธอไม่ปฏิเสธว่าที่เรียนที่นั่นเพราะต้องการจะตามคิว

ก็ใครใช้ให้เขาเป็นคนที่คุณหนูแสนเอาแต่ใจอย่างเธอชอบกันล่ะ

คิวเป็นคนของคุณปู่และถูกโอนย้ายมาอยู่กับเธอเมื่อสองปีที่แล้ว มีหน้าที่คุ้มกันตามคำสั่งที่ได้รับจากปู่ของเธอ และแน่นอนว่าเขามักจะปรากฎตัวและปกป้องเธอได้ทุกครั้งที่เกิดอันตราย ไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไงแต่เพราะเป็นอย่างนั้นเธอจึงอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้

คิว คิวกรณ์ เป็นคนที่น่าเกรงขามในหลายๆ บทบาท หนึ่งคือผู้ทำหน้าที่บริหารงานต่างๆ ในชื่อของไอวี่ แต่ในมหา’ลัยแห่งนี้เขาก็เป็นถึง ‘พี่ระเบียบ’ ที่ทุกคนต่างเกรงกลัวด้วยเช่นกัน

ชื่อเสียงของคิวคือคนที่ยึดมั่นในกฎระเบียบ และเขาจะไม่ยอมให้นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ต้องออกนอกกฎที่บัญญัติเอาไว้ แต่ก็จะมีบางพวกเท่านั้นที่ยอมทำผิดเพื่อจะได้เจอพี่ระเบียบอย่างคิว

พวกที่คิดจะประเคนตัวเองให้ไอ้ขอนไม้เดินได้นั่นล่ะ

ไม่รู้ว่าเผลอคิดเรื่องคิวไปนานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีรถก็จอดนิ่งอยู่หน้าคณะแล้ว

“ลงไป เที่ยงก็อย่าลืมไปรายงานตัวเรื่องเมื่อคืนด้วย”  

ไอวี่ไหวไหล่ให้อย่างโนสนโนแคร์ใดๆ ทั้งสิ้น ยังไม่รู้ว่าจะทำตามคำสั่งของอีกฝ่ายหรือไม่เพราะถ้าเธอขัดคำสั่งคิวก็จะยิ่งไม่พอใจ และแน่นอนว่าเขาคงไม่ปล่อยให้ใครทำตัวเป็นอภิสิทธิ์ชนในคณะแน่นอน

ไอวี่ปลดล็อคเบลท์แล้วสะพายกระเป๋าเตรียมจะเปิดประตูรถออกไปทว่าก็ต้องหยุดกายเอาไว้เสียก่อนเพราะเสียงทุ้มดุที่เปรยออกมาอย่างไม่พอใจเป็นประโยคยาวๆ ดังขึ้น

“เสื้อรัดจนนมแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว กระโปรงตามระเบียบทางมหา’ลัยคือยาวเลยเข่าได้นิดเดียวแต่นี่สั้นเหมือนใส่แค่กางเกงในมา หน้าตาแต่งอย่างกับจะไปเล่นงิ้ว เล็บก็แดงจนนึกว่าเป็นปอบ..”

ไอวี่เบิกตากว้าง แปลกใจที่เขาพูดกับเธอเกินหกคำได้! และเธอก็ไม่ได้รู้สึกกลัวแต่รู้สึกตื่นเต้นดีใจแปลกๆ ถึงคำที่พูดมาจะรุนแรง แต่ก็พูดมากกว่าเกณฑ์ของเขาที่พูดกับปู่ของเธออีก!!

ระหว่างเธอกับเขาก้าวหน้าขึ้นรึเปล่านะ?..

“...แต่งตัวเหมือนอยากจะให้คนฉุดตั้งแต่ยังไม่ออกจากบ้าน มาเรียนไม่ต้องแรดมากก็ได้”

ไอวี่ได้สติก็รู้สึกขำขึ้นมา ภายในใจมันฟูนุ่มไปหมด รึว่าคิวหวงเธอกันนะถึงพูดขึ้นมาแบบนี้ ไม่รู้ว่าเธอทำหน้าแบบไหนอยู่แต่ภายในใจรู้สึกดีมากเป็นพิเศษ ทว่าคนหน้าดุที่มองมาคงจะคิดว่าเธอไม่สลดกับคำพูดคิ้วเข้มๆ จึงกระตุกถี่ยิบยิ่งกว่าเดิม

“นายพูดยาวๆ ก็เป็นเหมือนกันนี่” คิวคงจะรู้ว่าถูกเธอปั่นประสาทจึงเบนสายตาไปมองเบื้องหน้าแทน “เย็นมารอกลับด้วยนะ”

“ไม่ เธอสั่งฉันไม่ได้” เสียงเข้มกดลึกจนไอวี่นิ่งไป

เวรละ! ลืมสนิท! ว่าไม่สามารถสั่งเขาที่นี่ได้!

เมื่อไอวี่ลงรถมาคิวก็ขับออกไปจากตรงนี้ทันที ไอวี่มองตามจากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นมา เอาเถอะครั้งนี้เธอจะยอมเขาไปก่อน เพราะเธอพลาดเองที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคำสั่งของเธอไม่มีผลกับเขาในเขตรั้วมหา’ลัย

ไอวี่หันหลังเดินเข้าไปในตึกเรียนทันทีโดยเมินเฉยต่อสายตาและคำนินทาต่างๆ ที่ได้ยิน ไอ้ประโยคที่ว่า ‘ยัยนี่เป็นใครถึงมากับท่านคิวได้’

‘ผู้หญิงหน้าด้านที่ริอาจเทียบเสมอพี่ระเบียบสุดหล่อ’

‘พี่คิวไม่เคยให้ใครนั่งลูกรักทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้กล้า นางเป็นใครกัน!’

อาจเพราะไม่เคยมีใครเข้าใกล้คิวแบบที่เธอถึงกำลังเป็นจึงลำพองใจก็เลยไม่ถือสาคำพูดเหล่านั้นสักเท่าไร แต่เธอจะไม่มีวันบอกกับใครแน่นอนว่าที่เขามาอยู่ใกล้ๆ เธอยอมให้เธอนั้นเป็นเพราะอะไร

Talk

พี่คิวปากร้ายนะเนี่ยยยยยยยยย

เข้าใจนางเอก ว่าต้องการทำตัวให้อยู่ในสายตา

พี่คิว เลยแหกกฏทุกอย่าง อะหืมมม

_____________

※ โหวต เม้นท์ เฟบ ให้กำลังใจ ※