**นิยายที่ไม่มีชื่อเรื่อง**

ลำดับตอนที่ #7 : เธอ.....คือเธอใช่มั๊ย

ณ. ห้องพักของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

“อ่าวป่าน ไหนบอกจะไปสวนสาธารณะไง กลับมาแล้วหรอ”

ตันหยงถามเพื่อนสาวของเธอพร้อมกับหยิบซองกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา

“แล้วนี่อะไรนะ” เธอถามเพื่อนสาวเธอที่กำลังนั่งเม่อลอยออกนอกหน้าต่าง

“เฮ้ย......เกือนลืมไปเลยนะเนี๊ย......ยังไม่ไดทำเลยอ่ะ  งานที่พี่ชั้นให้ทำน่ะ”

สายป่านรับซองกระดาษจากเพื่อนสาวของเธอ พร้อมเดินไปเปิด note book นั่งทำงานอย่างคร่องแคร่ว

“ป่าน  วันนี้ชั้นไปดูหนังกับแฟนชั้นมา “

ตันหยงพูดกับเพือ่นสาวพร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียง

“อืม..... ก็ดีแล้วนิ ทำไมหรอ” สายป่านตอบตันหยงพร้อมกับนั่งทำงานของเธอไปเรื่อยๆ

“ก็ป่านคิดดูสิ.....รู้จักกันมาตั้งเกือบสองปี แต่เค้าก็ยังไม่เคยบอกรักหยงเลยอ่ะ  แม้แต่พูดว่าเป็นแฟนกันยังไม่เคยเลย”

“แหมม  หยงเค้าคงจะเป็นพวก พีชายขี้อายละมั้ง” สายป่านพูดให้กำลังใจเพื่อน

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี แต่หยงกลัวว่าเค้าจะไม่ลืมแฟนเก่าเค้าอ่ะดิ”

“แล้วแฟนเก่าเค้าเป็นใครล่ะ.............. อ่าวหลับไปซะละ”

สายป่านนั่งทำงานของเธอต่อไปท่ามกลางความเงียบโดยมีเพื่อนสาวของเธอนอนหลับอยู่ข้างๆ

สายป่านกำลังจัดแจงรูปภาพที่พี่ชายของเธอสั่งให้ทำ แต่แล้วรูปสุดท้ายที่ปรากฏต่อสายตาเธอ

“เอ็ม”เธออุทานออกมาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือเธอของเธอขึ้นมากด

“ พี่ฟ้า พรุ่งนี้มาเอางานได้เลยนะ”