**นิยายที่ไม่มีชื่อเรื่อง**

ลำดับตอนที่ #6 : ผมขอโทษ

2 ชั่วโมงที่ผ่านมา.................   ณ. สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาในสวนสาธารณะแห่งนี้ด้วยความหวัง...... หวังว่าเขาคงจาได้พบกับใครสักคนหนึ่งซึ่งเขาได้เคยผิดสัญญากับเธอเมื่อสามปีที่แล้ว........ แต่ในระหว่างทางที่เขาเดินกว้าเข้าไปยังที่ ที่เขาได้นัดหญิงสาวคนหนึ่งไว้ เขากลับคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เรื่องราวที่ทำให้เขาและเธอไม่ได้พบกัน............

ณ. โรงเรียนเตรียมทหาร จังหวัดนครนายก

บรรยากาศในตอนนี้ช่างร้อนระอุ ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลา 4 โมงเย็นแล้วก็ตาม ภายในลานกว้างมีชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันยืนเรียงแถวเป็นแนว ชวนให้น่ามองยิ่งนัก  ถึงแม้ว่าจะมีคนมากมายที่ยืนอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่มีเสียงใดเร็ดรอดออกมาให้ได้ยินแม้แต่น้อย

"ขอให้นักเรียนทุกท่านเดินทางกลับบ้านโดยปลอดภัย"

"นักเรียนเตรียมทหาร"

สิ้นเสียงสุดท้าย เป็นอันว่าชีวิตในโรงเรียนแห่งนี้ได้จบลงแล้วสำหรับอาทิตย์นี้ บรรดานักเรียนเตรียมทหารทุกคนต่างดีใจเป็นยิ่งนักที่วันนี้พวกเขาจะได้กลับบ้าน กลับไปหาพ่อ แม่ พี่ น้อง และ บรรดาญาติๆของเขา

และโดยเฉพาะ นักเรียนเตรียมทหารชั้นปีที่หนึ่งวันนี้ก็คงจะเป็นวันที่พวกเขารอคอยมานานแสนนานเช่นกัน เพราะวันนี้จะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาจะได้ปล่อยกลับบ้าน

"เฮ้ย...... เอ็ม เสาร์นี้ไปทำไรดีวะ"เสีเพื่อนนักเรียนเตรียมทหารคนหนึ่งตะโกนถามเอ็ม

"คงไม่ว่ะ เสาร์นี้ข้ามีนัดแล้ว"

ระหว่างทางกลับบ้านเอ็มก็คงคิดถึงสายป่าน และสัญญาที่เขาได้ให้กับเธอ

"พรุ่งนี้แล้วสินะสายป่าน รอเอ็มหน่อยนะ"

เขารำพันกับตัวเองพร้อมทั้งเดินเขาบ้าน ........แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเอื้อมมือไปเปิดประตู เขาก็เหลือบเห็นข้อความที่ติดอยู่ที่นั่น

"แม่ไม่สบายมาก ตอนนี้เมย์กับแม่อยู่โรงพยาบาล พี่เอ็มรีบตามมานะ"

ทันทีที่เขาอ่านข้อความจบเขาก็รีบไปที่โรงพยาบาลทันที………………………

ทันทีที่เขาไปถึงที่โรงพยาบาล เขาไปยืนหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง "นางพัทราวดี สกุลรัตนศาสตร์"

เขาเปิดประตูห้องทันทีที่เขาอ่านจบ ภายในห้องนั้น เขาเห็นร่างของหญิงวัยกลางคน คนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงคนไข้ พร้อมกับสายน้ำเกลือพรุงพรังเต็มแขน และข้างๆนั้นเอง เขาก็เห็นเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงหญิงวัยกลางคน คนนั้น

"เมย์...... แม่เป็นอะไรน่ะ" เขาเอ่นถามเด็กหญิงที่นั่งอยู่ที่นั่น พร้อมกับเดินเข้ามาดูผู้เป็นแม่ที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง

"หมอบอกว่า แม่เป็นมะเร็ง ........ มะเร็งเม็ดเลือดขาว เราต้องใช้เงินมากนะพี่เอ็ม ที่จะรักษาแม่"สิ้นเสียงของเด็กหญิงเขาก็ทรุดตัวลงนั่งร้องให้ออกมา "พี่เอ็ม.........พี่เอ็มต้องช่วยแม่เราให้ได้นะ"

ตุ๊บ!!!....  เอ้มชนเข้ากับหญิงสาวชุดสีขาวระหว่างทางเดินในสวนสาธารณะแห่งนี้ แต่เธอคนนั้นกลับเดินจากไปโดยไม่มีคำพูดใดๆ แม้แต่คำขอโทษ

"เฮ้อ....... คนสมัยนี้ ไม่ไหวเลยจริงๆ"เขาพูดขึ้นกับตัวเองพร้อมเดินไปยังม้านั้งที่เมื่อสามปีที่ล้าเขามาที่นี้พร้อมกับสายป่าน  "สามปีแล้วซินะ เธอก็คงลืมสัญญาที่ให้ไว้จิงๆสายป่าน..........." เขามองไปยังม้านั่งตัวนั้นแต่ปราศจากเธอ ปราศจากสายป่าน  และในนาทีนั้นเองเขาก็ได้เหลือบไปเห็นของสิ่งหนึ่งซึ่งวางอยู่บนม้านั่งตัวนั้น 

" Diary " ใช่มันคือ สิ่งที่เขามอบให้สายป่านไว้ก่อนจะจากกันเมือสามปีที่แล้ว  เขานั่งเปิดอ่านมันจนถึงหน้าสุดท้าย  พร้อมกับน้ำตา น้ำตาของลูกผู้ชาย...............