**นิยายที่ไม่มีชื่อเรื่อง**

ลำดับตอนที่ #4 : คามเดิม เมื่อ3 ปีที่แล้ว

สามปีที่แล้ว

ณ. สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง  สายป่านกำลังนั่งรอใครบางคนอยู่ที่ม้านั้งใต้ต้นไม่ใหญ่

“สายป่าน.......เอ็มสอบติด โรงรียนเตรียมทหารแล้ว”

มารุต สกุลรัตนศาสตร์ หรือเอ็ม เพื่อนชายที่สนิดที่สุดของสายป่านในตอนนี้ ตะโกนบอกเธอด้วยใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความดีใจ พร้อมๆกับความภูมิใจ

“จิงหรอเอ็ม..... ป่านดีใจด้วยนะ” สายป่านก็พลอยดีใจไปด้วยกับเพื่อนชายของเธอ

“เอ็มก็ต้องขอบคุณป่านมากนะ ที่ป่านคอยเป็นกำลังใจ ให้เอ็มมาตลอดเลย”

เอ็มเอื้มมือของเขาไปจับมือของสายป่าน พร้อมกับพูดขึ้นมา

“ป่าน ต่อไปนี้เราก็คงไม่ได้เจอกันบ่อยแล้วนะ ว่าเอ็มจะมาหาป่านที่นี่ ทุกวันเสาร์ ”

เขาให้สัญญากับสายป่านพร้อมทั้งมอบสิ่งหนึ่งให้เธอ

“diary เล่มนี้เอ็มให้ป่านไว้นะ ให้มันเป็นตัวแทนของเอ็ม ตอนที่เอ็มไม่อยู่ เวลาที่ป่านอยากบอกอะไรกับเอ็ม ป่านก็เขียนมันไว้ในนี้นะ”

สายป่านรับ diary เล่มนั้นไว้แล้วน้ำใสๆก็ได้ไหลหยดออกมาจากกดวงตาของเธอ

“ไม่เอาน่าป่าน อย่าง ขี้แงแบบนี้ซิ”

เอ็มพูดปลอบใจสายป่านพร้อมทั้งโอบเพื่อให้เธอได้มั่นใจในสัญญาที่เขาได้มีไว้ให้เธอ

“ตกลง ป่านจะรอเอ็มนะ”

สายป่านยังคงมานั่งเขียน diary เล่มนี้ ที่นี่ เป็นประจำ สามปีแล้วที่เธอมานั่งรอให้กับ diary เล่มนี้ แต่วันนี้กลับไม่เหมือน 3 ปีที่ผ่านมา วันนี้เธอมานั่งเขียนด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย เสมือนหนึ่งคนที่ไม่ต้องการที่จะรับรู้ความรู้สึกอะไรแล้วทั้งนั้น

แล้วสุดท้ายเธอก็เดินจากที่นั่นไป พร้อมกับทิ้ง diary เล่มนี้ไว้เพื่อเป็นความหลัง

หญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาว พร้อมกับหมวกใบใหญ่ที่เธอใส่ไว้บนหัวเธอ เดินออกมาจากสวนแห่งนั้นท่ามกลางความเศร้า แม้ว่าเธอจะเดินสวนผู้คนมากมายที่สวนแห่งนี้ แต่เธอคิดแต่เพียงว่าต้องการไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด โดยที่จะไม่มีวันกลับมาที่นี่อีก แม้ว่าในระหว่างทางเดินออกมาเขาจะเดินชนเข้ากับใครๆ แต่เอก็ไม่คิดที่จะหันหลังกลับไปกล่าวขอโทษ

บันทึกหน้าสุดท้าย

3ปีแล้วซินะที่ป่านมานั่งรอเอ็มอยู่แบบนี้ ที่ตรงนี้ ที่ที่เรานัดกันไว้ แต่ทำไมป่านไม่เคยเจอคนที่นัดป่านไว้เลยแม้แต่ครั้งเดียว เอ็มยังจำสํญญาที่ให้ไว้กับป่านรึป่าว เอ็มรู้มั๊ย ว่าคนรอมันรู้สึกยังไง ป่านท้อนะ เหงา เศร้า ความรู้สึกของป่านตอนนี้มันคงบรรยายมันออกมาไม่หมด

เอ็มคงลืมสัญญาที่ให้ไว้กับป่านแล้วจริงๆ วันนี้ป่านตั้งใจไว้ว่าจะเป็นวันสุดท้ายที่ป่านมาที่นี่

มารอเอ็มอย่างนี้ ป่านจะเก็บความรู้สึกชองป่านไว้ใน diary เล่มนี้ให้มันจบลงแค่ตรงนี้ ต่อไปป่านจะกลับไปเริ่มต้นใช้ชีวิตสดใสของป่านต่อไป โดยไม่มีเอ็ม และไม่มี diry เล่มนี้  ลาก่อน...........