**นิยายที่ไม่มีชื่อเรื่อง**

ลำดับตอนที่ #2 : พี่ชายตัวดี

ณ. ม้าหิ่นอ่อนประจำคณะนิเทศศาสต์

“พี่ฟ้า นะ พี่ฟ้า นั่งรอนานแล้วนะเนี๊ย ทำไมยังไม่มาอีน้า...”

สายป่าน นั่งรอพี่ชายของเธออยู่ที่ม้านั่งประจำคณะรำพันขึ้นกับตัวเอง หลังจากที่นั่งรอพี่ชายของเธอมาเกื่อบครึ่งชั่วโมง

“เฮ้ย.....ยัยป่าน ขอโทดทีนะพอดีวันนี้เค้าปล่อยช้าน่ะ  แถมยังเจอยัยซุ่มซ่ามแถมยังปากเสียด้ยวนะ มาเดินชนพี่แล้วยังมาว่าพี่เป็นยามคณะอีก แน๊ะ” สายฟ้า หร์อ สมิทธิ์ พิสุทธ์เมธี  พี่ชายคนเดียวของสายป่าน เอ่ยขอโทษเธอพร้อมกับนั่งลงบนม้านั่งที่น้องเธอนั่งอยู่

“เอ้า .... จิงดิ  555+++” เธอหัวเราะออกมาพร้อมกับพิจารณาชุดที่พี่ชายของเธอกำลังใส่อยู่

“ก็แหมม พี่ฟ้า.....ดูชุดพี่ดิ ยังกะยาม นี่ถ้าป่านไม่รู้ว่าพี่เป็นนักเรียนนายเรออากาศนะ ป่านก็คงคิดแบบนั้นแหละ”

“เฮ้ย...นี่ยัยป่านดูยังไงให้เป็นชุดของยาม เนี๊ย ออกจาเท่ เห็นมะ” สายฟ้าพูดกับสายป่านพร้อมกับจัดชายเสื้อให้เรียบ

“เออๆๆๆ  ช่างเหอะ ว่าแต่ไหนอ่างานที่พี่ฟ้าจะให้ป่านทำอ่ะ”

“อ่ะ นี่ไง ยังไงก็ทำให้เสร็จก่อนวันที่ 11 นี้ละกันนะ” สายฟ้าหยิบซองงานขึ้มมาให้สายป่านพร้อมกับเงินที่เตรียมไว้ “แหมม นึกว่าจะไม่ให้ซะแล้ว  เฮ้ย  สองพันเองหรอ”

“เอ้า...นี่เงินเดือนเกือบทั้งเดือนของพี่เลยนะยัยป่าน”

“อ่ะๆๆ ก็ได้ๆ  แล้วจาเอาวันไหนเนี๊ย ”

“วันอาทิตย์นี้ ทันป่ะ”

“ได้คร่า  เชื่อมือป่าแหอะ”

“เฮ้ย ว่าแต่ พี่สายฟ้าของป่านเนี๊ย ใส่ชุดนักเรียน นายเรื่ออากาศนี่ก็เท่ดีเหมือนกันนะเนี๊ย”

“นี่ ยยป่า พี่ใส่ชุดนี้มา สามปีแล้วนะ แกกำลังชมหรอ” สายฟ้าตวาดใส่น้องสาวเธอพร้อมกันจัดชายเสี้อให้เรียบ

“ก็แหมม...ป่านเห็นบ่อยซะที่ไหนล่ะ  ว่าแต่เดินมาแถวนี้มีสาวๆ แอบส่งสายตาให้มั้งป่ะเนี๊ย” สายป่านแกล้งแซวพี่ชายของเธอ พร้อมกับหยิบของที่วางอยู่บนโต๊ะ เตรียมจะกลับห้อง

“งั้นป่านกลับก่อนละกันนะ วันอาทิตย์พี่ฟ้าก็มาเอาละกัน”

“อืมๆๆ” ทั้งสายป่านและสายฟ้าต่างก็เดินแยกกันออกมา

แต่ภายในใจของสายฟ้า กลับไม่ลืมภาพของหญิงสาวที่วิ่งมาชนเขา วันนี้ เขารู้สึกเหมือนคุ้นเคยกะเธอมาก่อนอย่างบอกไม่ถูก