**นิยายที่ไม่มีชื่อเรื่อง**

ลำดับตอนที่ #1 : เธอคือใครกันนะ........

ณ. มหาวิทยาลัย ที่มีชื่อเสียงของรัฐบาลแห่งหนึ่ง

“ป่าน....เร็วหน่อยสิ  เราสายแล้วนะ แล้ววันนี้ก็วันศุกร์ รุ่นพี่เค้านัดซ้อมเชียร์นะ”

ตันหยง หรือ คะนึงนิจ วินิชญานนท์  กำลังเร่งเพื่อนสาวของเธอที่กำลังสาระวนอยู่กับโทรศัพท์มือถือของเค้า

“อื่มๆๆ  ป่านรู้แล้ว แต่วันนี้หยงไปก่อนได้มั๊ย ป่านกำลังรอพี่อยู่อ่ะ เนี๊ย ยังไม่มาเลย”

“เอางั้นหรอ........ อื่มก็ได้ แล้วป่านก็รีบตามหยงไปนะ เด๋วจาโดนรุ่นพี่เค้าว้าก”

“จ้าๆๆ  ป่านรู้แล้ว หยงรีบไปเหอะ” สายป่านตะโกนบอกเพื่อนของเธอพร้อมกับกดโทรศัพท์มือถือของเธอต่อไป

โดยที่ไม่สนใจเพื่อนของเธอที่กำลังวิ่งจากไป
......................................................................................................................................................................

 ตันหยงวิ่งมาจนใกล้จาถึงกับจุดที่พวกพี่ๆคณะของเธอนัดเอาไว้ แต่ภาพที่เธอเห็นตรงหน้านั้นมันกลับทำให้เธอเดินหันหลังกลับมาแทนที่จะวิ่งเข้าไปที่นั่น

“ฮัลโหล ป่านหรอ หยงว่าวันนี้เราโดดซ้อมเชียร์เหอะนะ ขืนเข้าไปตอนนี้มีหวังเราสองคนจาต้องโดนว้ากหนักแน่นอนเลย” ตันหยงโทรศัพท์บอกเพื่อนของเธอพร้อมกับเดินออกมาจากที่นั่นทันที

“อืม.... ก็ดีเหมือนกันนะ พี่ของป่านยังไม่มาเลยอ่ะ”

“อ่าวหรอ... งั้นหยงไปรอป่านที่ห้องก่อนนะ จะไปอ่านหนังสือรอ อืม ....ป่านเด๋วซื้อข้าวเข้ามาด้วยนะ แค่นี้ล่ะ แล้วเจอกัน” หยงวางสายจากเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันเพราะเธอและสายป่านถูกเลือกให้อยู่ห้องเด๋วกันตามที่มหาวิทยาลัยกำหนด แล้วเธอก็วิ่งหวังที่จะถึงห้องพักให้เร็วที่สุด เพราะขืนถ้าช้ากว่านี้รุ่นพี่ในคณะต้องมาเจอเธอแน่ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะวิ่งออกมาใกล้นัก “อุ๊บ!!!!” เธอชนเข้ากับชายร่างใหญ่อย่างจัง “อะไรกันเนี๊ย นี่นาย เดินให้มันดูตาม้าตาเรื่อหน่อยได้ม๊ะ ชั้นคนนะไม่ใช่ต้นไม้เดินชนอยู่ได้ คนยิ่งรีบๆอยู่นะ” ตันหยงกมลงหยิงสมุดที่หล่นลงพื้นขึ้มมา พร้อมกับต่อว่าชายคนนั้นซึ่งเป็นคนที่ทำให้เธอต้องเสียเวลา

“นายน่ะ เป็นยามคณะนี้หรอ” ตันหยงถามชายคนนั้นด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่นัก

“อะไรนะ........ ยามหรอ”

“อืม...ก็ใช่นะสิ”

“อ๋อ...  เอ่อๆๆ”

“เฮ้ย.......  พี่คณะ ซวยละตันหยง เพราะนายคนเดียวนะเนี๊ย” ยังไม่ทันที่ชายคนนั้นจาพูดต่อเธอก็วิ่งหายไปเสียแล้ว

“โชคดีที่พี่คณะพวกนั้นไม่เห็นชั้นซะก่อนนะ” ตันหยงรำพันกับตัวเอง พร้อมทั้งหยิบหนังสือมาอ่าน