คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter8 - Love attack 0.3
Chepter 6 - Love attack 0.3
You just have to love me, I'm the only one
“Hi สวัสดีเจ้าพวกบ้าทั้งหลาย”
ผู้ที่เพิ่งมาใหม่กล่าวทักทายอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ได้รับเพียงความเงียบจากผู้ที่อยู่ก่อนเป็นคำตอบ แจบอมกำลังเคร่งเครียดอยู่กับการเช็คเทปบันทึกการแข่งขันของนักกีฬาในชมรมที่เพิ่งพลาดท่าแพ้ให้กับโรงเรียนคู่แข่งเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ส่วนสมาชิกอีกคนอย่างจินยอง ก็กำลังให้ความสนใจกับหนังสือกองโตที่ใช้ในการเตรียมสอบกลางภาคเช่นกัน
“นี่ ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง”
เดินเข้าไปใกล้กว่าเดิมจนแทบจะเรียกว่าตะโกนใส่หู
“หายบ้าแล้วสินะ ถึงกลับมากวนประสาทแบบนี้ได้”
เป็นแจบอมที่หมดความอดทนต่อลูกตื้อก่อน
“นี่แจบอม นายเห็นมาร์คมั้ย ตั้งแต่เมื่อวานฉันยังไม่เจอมาร์คเลย โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย”
ไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของแจบอม หรืออาจจะเป็นเพราะคนที่ตามหาสำคัญกว่า จะว่าไปตั้งแต่เมื่อวาน เกิดแต่เรื่องแปลกๆขึ้นกับเขา จู่ๆลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมมืดสนิท ถ้าตื่นช้ากว่านั้นสักครึ่งชั่วโมงคงถูกขังอยู่ในห้องชมรมเป็นแน่ ไหนวันนี้จะติดต่อมาร์คไม่ได้อีก
“ฉันควรจะถามนายมากกว่านะ เกิดอะไรขึ้นกับนายสองคนรึป่าว มาร์คได้ทำอะไรนายรึป่าว” จินยองเอ่ยขึ้น ท่าทางดูเหมือนคาดคั้นเอาคำตอบ
“ก็ไม่นี่ พูดอะไรของนายเข้าใจยากชะมัด”
เดินเกาหัวออกจากห้องไปอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าจินยองเป็นคนเข้าถึงยากหรือเขาเองที่เข้าใจอะไรยากกันแน่ เดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย
ตี๊ด ตี๊ด !!! เสียงข้อความดัง* แจ็คสันหยิบเครื่องมือสื่อสารเครื่องใหม่ออกจากกระเป๋ากางเกงทันที
“แจบอม” อ่านชื่อที่ปรากฏอยู่หน้าจอ
“ไปหามาร์คซะ นายน่าจะรู้ว่าจะไปเจอเขาได้ที่ไหน”
ข้อความเพียงสั้นๆจากแจบอม แต่กลับทำให้หัวใจของแจ็คสันหนักอึ้งไปด้วยความรู้สึกที่ปะปนกัน ทำไมก่อนหน้าแจบอมถึงไม่พูดอะไรกับเขาสักคำตอนที่เจอกันในห้องรม แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่คิดอะไรที่ยุ่งยาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น
วิ่งออกจากโรงเรียนอย่างลืมความเหนื่อย สถานที่สุดท้ายที่แจ็คสันเลือกมาหลังจากที่ไปดูตามที่ต่างๆที่คิดว่ามาร์คจะไป แต่กลับไม่พบแม้แต่เงา เขาหยุดที่หน้าคอนโดแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากอากาเซ่ไฮท์สคูลมากนัก แจ็คสันมักจะใช้เส้นทางนี้เป็นข้ออ้างในการมาส่งมาร์คกับห้องพักเสมอ เนื่องจากเป็นทางบ้านเขาเช่นกัน
แจ็คสันหยุดชั่งใจสักพักก่อนจะตัดสินใจเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!!
........ ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวๆ แต่ก็ได้รับคำตอบเช่นเดิม
ไม่รออีกต่อไป แจ็คสันตัดสินใจใช้คีการ์ดสำรองที่ได้จากเจ้าของคอนโด ถือวิสาสะเปิดเข้าไปราวกับตัวเองเป็นเจ้าของห้อง
“มาร์ค”
สิ่งแรกที่เขาพบคือร่างของคนที่เขาตามหา นอนพลับอยู่ที่พื้นห้องแทนจะอยู่บนที่นอน หายใจเหนื่อยหอบ ใบหน้าซีดและเต็มไปด้วยหมดเหงื่อ แจ็คสันจัดการช้อนร่างอันไร้เรี่ยวแรงมาไว้ในอ้อมกอด ทันทีที่ตัวทั้งคู่สัมผัสมาร์คมีอาการสะดุ้ง แรงจนแจ็คสันเองก็รู้สึกได้
“มาร์ค นายโอเคมั้ย”
เมื่อจับตัวดูกลับไม่ได้มีไข้อย่างที่คิด อุณหภูมิในร่างกายมาร์คปกติดีทุกอย่าง แล้วอาการเหนื่อยหอบ และ เหงื่อจำนวนมากนั่นละ(?) อุ้มร่างบางวางลงบนโซฟาที่ขาว
“กลับไปซะแจ็คสัน กลับไป”
ร่างที่นอนซมส่งเสียงตะหวาดใส่เขาทันทีที่ลืมตาขึ้น
“ไปอะไรไปอะมาร์ค นายไม่เคยเป็นแบบนี้นี่”
แทนที่จะออกไปตามคำสั่งของอีกคน แจ็คสันก้มตัวลง ซ้อนตัวมาร์คและโอบกอดร่างนั้นไว้แน่น น้ำใสไหลออกจากตาอย่างกลั้นไม่อยู่ ไม่ว่ามาร์คจะออกแรงไล่เขาอีกสักแค่ไหนก็ไม่อาจทำให้แจ็คสันคลายอ้อมกอดนี่ได้แล้ว
“เขาไม่ควรเจอกัน แจ็คสันไม่ควรไปหามาร์ค ทำไมนายถึงทำแบบนี้”
แจบอมออกแรงดึงโทรศัพท์ของตัวเอง ที่จินยองบอกจะใช้มันในการติดต่อกับครอบครัว แต่กลับเอาไปทำสิ่งที่เขาเห็นค้านกับมันมาตลอด
“ใครบอกละแจบอม เขาสองคนควรเจอกัน และก็เขาทั้งคู่ ควรรักกันด้วย”
“นั่นไม่ใช่ความหวังดีจากนาย นายต้องการทำลายพวกเขา นายรู้ว่ามาร์คต้องจูบแจ็คสัน เพื่อปกป้องเขาจากความสามารถทาสรักอะไรนั่น แล้วนายก็รุ้.....ว่ามาร์ค ไม่สามารถมีความรักกับใครได้”
แจบอมแทบจะไม่เชื่อว่าที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือจินยองผู้น่ารักในสายตาเขาเสมอมา จินยองผู้มีแววตาอ่อนโยน จินยองผู้มีรอยยิ้มอันสดใส คนที่ทำให้เขาตกหลุมรักได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ คนที่เขาสามารถทำให้ได้ทุกอย่างแม้จะรู้ว่าเป็นเพียงเครื่องมือชิ้นหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นความเลือดเย็นไปหมดสิ้น
“ที่นี่ชมรมที่พี่แจ็คสันอยู่หรือป่าวครับ ผมตั้งใจเอาไอ้นี่มาคืน”
ขัดจังหวะการปะทะคารมณ์ของคนทั้งสอง ด้วยน้ำเสียงสดใสของเด็กน้อยหน้าตาหน้าเอ็นดู ผู้มีผมสีทอง
“ฮึ” จินยองมองใบหน้านั้น พลางหัวเราะขึ้นในลำคออย่างเจ้าเล่ห์ “เขาไม่อยู่ที่นี่หรอก ถ้านายอยากเจอแจ็คสัน ฉันจะบอกให้....”
อัพแล้ว เย้ๆ
งงเนื้อเรื่องกันหรือป่าว?
เป็นกำลังใจให้ไรท์แต่งต่อด้วยนะคะ แม้ช่วงนี้ติดเรียนก็จะพยายามมาอัพให้ทุกคนอ่าน
ขอบคุณที่ยังติดตามจนถึงตอนนี้
ความคิดเห็น