คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter13 - Refused
Chepter 13 Refused
“ฉันชอบมาร์ค ชอบมากเลยหละ จริงจริงก็...ชอบมานานแล้วด้วย เอ้!!! นายฟังฉันอยู่รึป่าวเนี่ย”
ดูเหมือนว่าคำสารภาพรักสุดจะเลี่ยนนั่น จะไม่ได้ผ่านเข้าสู่สมองของแจ็คสัน หรือไม่บางที เขาอาจจะไม่อยากได้ยินมันเลยด้วยซ้ำ
“ฟังสิพวก! นายไม่ต้องขอบคุณเรื่องที่ฉันทำให้น้องชายนายยอมมาเรียนหรอก ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่ของคนหล่อทั้งหน้าตาและใจน่ะ”
ก็แค่มุขตลกฝืดกลบเกลื่อนความกลัวของใน แน่นอนว่ามันไม่ได้ทำให้เขายิ้มได้เลยสักนิด
“ไม่ได้เกี่ยวกับน้องชายฉันสักหน่อย จะว่าไปเรื่องนั่นก็....ขอบใจ แต่เรื่องที่ฉันจะขอให้นายช่วยวันนี้ก็คือ มาร์ค”
“ฉันจะช่วยนายได้ยังไง ขนาดตัวฉันเองยังทำไม่ได้เลย” พูดไปอย่างเก็บอารมณ์ไม่อยู่ “อ่ะ เอ่อ.. ฉันหมายถึง เราทะเลาะกันนิดหน่อย ตามประสา.... เพื่อน”
“แหงล่ะ ฉันเห็นนายไปนั่งหงอยเป็นลูกหมาอยู่หน้าคอนโดมาร์คตั้งนาน ช่างเถอะ... พรุ่งนี้ฉันตั้งใจจะสารภาพรักกับมาร์ค นายต้องช่วยฉันนะเพื่อน”
ร่างใหญ่เขย่าที่ตัวของเขาเชิงเร่งเล้าจะเอาคำตอบ
“แต่นายเคยจะทำร้ายมาร์คนะ อะ เอ่อ....”
หลุดปากเรื่องที่ไม่ควรพูดอย่างจัง ทั้งที่จริงแล้วคนที่รุ่นพี่มือปลาหมึกต้องการจะลวมลามไม่ใช่มาร์ค แต่เป็นเขาเอง แต่นั้นก็เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้เขาไม่ต้องการให้มาร์คเจอกับรุ่นพี่คนนี้อีก
“อะไรนะ มาร์คบอกนายเรื่องวันนั้นงั้นหรอ... ไม่จริ๊งง มาร์คต้องโกรธเกลียดฉันแน่”
ร้อนรนกระวนกระวายด้วยสำนึกผิดถึงเหตุการณ์ที่ตัวเองทำไปวันนั้น เขาไม่ได้ต้องการทำให้มาร์คเจ็บช้ำแต่อย่างใด เพียงแค่..มันเป็นวิธีเดียวที่เขารู้จักและอยากจะใช้มันแสดงความรักให้อีกฝ่ายได้รับรู้ เพราะเขาเห็นวิธีการแบบนี้มาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก การต่อสู้เพื่อให้ได้มาทั้งตัวและหัวใจ
“เอ่อ... ไม่หรอกมั้ง เอ่อ ฉันคิดว่านะ”
“นายไม่ต้องพูดปลอบใจฉันเลย คอยดูนะถ้าพรุ่งนี้มาร์คปฏิเสธฉันล่ะก็ จะเผาที่นี่ทิ้งให้หมดเลย ไอ้รังบ้าเนี่ย”
ประโยคสุดท้าย ทำเอาแจ็คสันตารุกวาว ไม่เห็นจะมีความสอดคล้องกันตรงไหน อกหัก(?) ทำลายข้าวของ(?) เด็กน้อยชะมัด แต่ถ้าสิ่งที่เขาพูดมันจะเกิดขึ้นจริงละก็.. เดาไม่ถูกเลยว่าเด็กน้อยอย่างพวกเขาจะรับผิดชอบมันได้ยังไง
“โอเค๊ โอเค เพื่อน... ฉันจะช่วยนายเอง สบายใจได้เลย มาร์คต้องรับรักนายแน่”
“ไง... อร่อยกันใหญ่เลยละสิ วันนี้ถือว่าพวกแกโชคดีมากเลยนะ ได้จัดปาร์ตี้กันชุดใหญ่เลยล่ะ”
มาร์คนั่งมองภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็อดยิ้มไม่ได้ เจ้าตูบขนปุย ขนสั้น ตัวเล็กตัวใหญ่ ต่างพากันเพลิดเพลินกับเค้กก้อนโตที่เขาเพิ่งจะยื่นให้พวกมัน ปากแต่ละตัว เลอะจนดูเหมือนฝูงซอมบี้กำลังรุมกินเหยื่อก็ไม่เชิง แม้เขาเคยเห็นเจ้าพวกนี้เดินเตรดเตร่ไปตามโรงอาหารอยู่หลายครั้ง แต่ไม่คิดว่าพวกมันจะหิวโหยได้ขนาดนี้
“บางที...พวกแกอาจจะต้องการมัน มากกว่าคนบางคนสินะ”
นึกแล้วก็อดน้อยใจ (แทนเค้กก้อนใหญ่) นี่ไม่ได้ จะเศร้าขนาดไหนกันนะ ถ้ารู้แม้แต่เจ้าของก็คงจะลืม คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พลางถอนหายใจเป็นระยะ
“นี่แน่ะ !!”
มาร์คสะดุ้งเฮือก ราวกับมีคนกระชากตัวเองออกมาจากความฝัน หัวใจสูบฉีดเลือดอย่างไม่เป็นจังหวะพาให้เขาหอบแห่ก เมื่อจู่ก็มีมือปริศนาตีเขาจากด้านหลัง
“อะไรกัน ตกใจอย่างกับเห็นผีแหน่ะมาร์ค ฉันเอง”
คนที่เพิ่งเกือบจะทำให้มาร์คหัวใจวาย กล่าวด้วยสีหน้าอารมณ์ดีจากการได้แกล้งคน
“แจบอม ก็นายเล่นมาเงียบซะขนาดนี้ ฉันก็ตกใจสิ”
“ก็มัวเหม่อคิดอะไรอยู่ละ เออนี่...รู้มั้ยว่าหมาน่ะ มันกินช็อกโกแลตไม่ได้นะ พอมันกินไปแล้วใช่ม่ะ ช็อกโกแลตก็จะทำปฏิกิริยา ทำให้ระบบภายในของน้องหมาหยุดทำงาน ทีนี้ก็จะชัก ชัก แง่กเลยละ”
ไม่รู้ว่ามุขตลกเชิงมีสาระของแจบอมจะช่วยทำให้มาร์คอารมณืดีขึ้นหรือช็อคไปกว่าเดิมกันแน่ แต่ภาพที่อีกคนนิ่งสนิท สีหน้าซีดราวกับคนป่วย ทั้งเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มหน้าก็คงจะช่วยยืนยันได้ดี
“ไม่นะไม่ หยุดกินเดี๋ยวนี้นะน้องหมา เอาออกไปให้หมดเลย”
ร่างบางกระวนกระวายปัดเศษเค้กที่เจ้าตูบยังกินไม่หมดกระเด็นออกไปคนละทิศทาง พาลให้หมาน้อยทั้งหลายวิ่งหางจุกตูดหายไปด้วยความกลัว แถมมือบางยังเปรอะเปื้อนไปด้วยครีมเต็มไปหมด
“ฮ่า ฮ่า” จอมโกหกหัวเราะร่าออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “นี่นายเชื่อฉันจริงดิ... โทษทีนะ ฉันคงเล่นเนียนไปหน่อยน่ะ”
แทนที่จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่อีกฝ่ายทำให้เสียหน้า แต่มาร์คดันหัวเราะร่าให้กับความโก๊ะของตัวเองซะงั้น
“ฉันคงสติหลุดไปหน่อยน่ะ เลยเชื่อนายง่าย คอยดูเถอะต่อไปฉันไม่ตกหลุมพรางนายแน่ แจบอม”
“ฉันจะคอยดูละกันนะ แต่ว่า...ตอนนี้ไปล้างมือก่อนเถอะ ครีมเลอะหน้าหมดแล้ว มานี่”
ความอายเมื่อสักครู่อาจจะทำให้มาร์คเผลอใช้มือจับที่หน้าของตัวเอง จึงปรากฏเป็นสีสันแต่งแต้มซะจนเต็มหน้า แจบอมบรรจงใช้ชายเสื้อขาวซับเบาเบาที่ใบหน้าราวกับกลัวว่าแก้มเนียนจะบอบช้ำ ก่อนจะกุมมือบางที่เต็มไปด้วยครีมพากันไปล้างมือ
“ฮึ ดูมีความสุขกันซะจริงนะ”
คนที่แอบเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น กล่าวด้วยแววตาแข็งกร้าว พลางกัดฟันกรามดังกรอด
บ้านตระกูลชเว
“นายไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญไปหน่อยเหรอ พี่ชายฉัน ฉัน แล้วก็นาย กับเหตุการณ์ไฟไหม้ที่อาคารล้าง ทุกอย่างมันดูใกล้ตัวไปหมด”
แจ็คสันตัดสินใจตรงมาที่บ้านชเวแทนที่จะเข้าชมรม เพื่อต้องการรู้ให้แน่ชัดว่าสิ่งที่เขาคิดไว้ ไม่ผิดพลาดแน่แน่
“มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก แต่มันคือโชคชะตาต่างหากล่ะ”
เพราะการเจอกันระหว่างเขากับยองแจ และเรื่องบ้าที่เกิดขึ้นในชีวิตตั้งแต่เขาเจอกับมาร์คต้องไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ ถูกอย่างถูกกำหนด ทุกอย่างถูกทำให้เป็นไปตามโชคชะตา
“ก็อาจจะจริง แล้วนายจะทำยังไง เราเปลี่ยนอนาคตไม่ได้หรอก”
“ได้สิ ก็แค่ให้ ในสิ่งที่พี่นายต้องการ”
ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แน่ เพื่อป้องกันไม่ให้ทุกอย่างเลวร้าย เขาต้องทำมัน แม้ว่าทางที่เลือกจะทำร้ายจิตใจทั้งเขา และคนที่เขา...... หวังดีที่สุด
“นายจะบอกคนคนนั้นมั้ย?”
เวลานัดใกล้เข้ามาเต็มที เทศกาลโคมไฟประจำปีถูกจัดขึ้นอย่างตระการตาไม่น้อยหน้าไปกว่าปีไหน เมือได้เวลา เหล่าขบวนโคมไฟรูปร่างหน้าตาแตกต่างกันไปตามความคิดสร้างสรรค์ของแต่ละคนถูกนำมาแสดงให้แก่นักท่องเที่ยวในท้องที่และต่างถิ่นได้ชมกันอย่างเพลิดเพลิน บรรดาโคมไฟที่สร้างขึ้นตามแบบเทพเจ้าที่คนเกาหลีนับถือถูกลำเลียงผ่านคูคลองอย่างสวยงามน่าประทับใจ
ผู้คนมากหน้าหลายตาที่พร้อมใจกันใส่ชุดประจำชาติ ต่างเฝ้าชมชื่นแต่ละขบวนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม จะต่างไปก็แต่.....
“มาร์ค ขอโทษนะที่ให้รอ”
ร่างใหญ่ปรากฏตัวพร้อมกล่าวด้วยท่าทางเคอะเขินขัดกับบุคลิก พลางยื่นช่อดอกไม้สีสดที่ถูกแอบไว้ด้านหลังให้อย่างโรแมนติก
“อ่า.... ขอบคุณนะรุ่นพี่แทคยอน แจ็คสันเล่าทั้งหมดให้ฟังแล้วล่ะ เข้าเรื่องเลยล่ะกัน คือฉัน...” ครุ่นคิดบางอย่างด้วยหัวใจที่เต้นแรง ก่อนจะกลั้นกรองคำตอบที่เตรียมไว้ทั้งหมด “ฉันชอบ...”
ยังไม่ทันจะจบประโยค ทุกคำพูดก็ต้องถูกลืนลงไปในลำคอ
“ฉันรับรักรุ่นพี่ไว้ไม่ได้ ขอโทษด้วย”
เสียงดังจากคนที่มาใหม่ ทำให้เสียงดังอื้ออึงจากเมื่อสักครู่ เงียบหายไป เหลือไว้เพียงแค่เสียงสายลมพัดผ่าน
“แจ็คสัน....พูดบ้าอะไรของแกว่ะ”
รุ่นพี่แทคยอนเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ทำไมแจ็คสันคนที่บอกว่าจะช่วยเขากลับพูดแบบนั้นออกมาได้ ทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นคำพูดของเขาด้วยซ้ำ
“ฉันไม่ใช่แจ็คสัน ฉันคือมาร์ค คนที่พี่ต้องการสารภาพรักนั่นไง ส่วนนายแจ็คสัน ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะใช้ร่างของฉันมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้”
##############
อัพแล้ว อัพแล้ว หลังจากเงียบหายไปนานหลายปี TvT
ตอนแรกตั้งใจจะให้เรื่องนี้มีหลายตอน แต่ด้วยภาระและหน้าที่(การเรียน) อีกไม่กี่ตอนข้างหน้าจึงจะจบแล้ว
แต่ !!! ทั้งหมดนี้จะเป็นเพียงแค่ SS1 เท่านั้น แล้ว SS2 จะตามมาเร็วนี้แน่นอน
สำหรับใครที่ติดตามเรื่องนี้อย่าเพิ่งหนีหายกันไปหมดน้า TvT
ความคิดเห็น