คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter9 - Love attack & Switch on-off
Love attack & Switch on-off
เด็กน้อยผมสีทอง ถือหูฟังสีแดงสดที่เค้าเก็บได้เมื่อ 2 วันที่แล้ว คนที่เขาเจอที่ตึกเรียน คนที่ทำให้เขารู้สึกอยากได้มาครอบครองตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน
เดินมาตามทางที่ระบุไว้ในโพสอิทแผ่นเล็กที่ถูกรุ่นพี่ในห้องชมรมจับยัดใส่มือ “คอนโดxxx ห้อง852”
สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดด้วยความตื่นเต้นเมื่อยืนอยู่หน้าห้องหมายเลข852 ไม่รู้ทำไม การได้พบกับแจ็คสัน ทำให้คนที่มีความมั่นใจในตัวเองอย่างแบมแบมกลับกลายเป็นเพียงเด็กน้อยที่ใจเต้นแรงทุกครั้งเวลาเห็นของเล่นที่ชอบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ทิ้งห่างระยะสักครู่ก่อนจะเริ่มเคาะใหม่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ขณะที่กำลังจะเงื้อมมือเพื่อเคาะประตูอีกครั้ง ตาโตเหลือบเห็นประตูถูกแง้มไว้จากการปิดไม่สนิท ถ้าหากไม่ได้สังเกตคงมองไม่เห็น ตัดสินใจถือวิสาสะเปิดปะตูเข้าอย่างช้าๆ
“พี่แจ็คสันครับ พี่แจ็คสัน” กระซิบเรียกเจ้าของห้องเมื่อเห็นไฟในห้องเปิดอยู่ เดินปลายเท้าเข้าไปใกล้ๆ
ตุ๊บ !!!
หูฟังล่วงกระทบพื้นอย่างแรง เมื่อภาพทีเห็นตรงหน้าทำให้มือหมดเรี่ยวแรงที่จะถือมัน แจ็คสัน คนที่ทำให้ใจเต้นแรงทุกครั้งที่เจอ กำลังนอนกอดอยู่กับใคร ที่เขาไม่รู้จัก
วิ่งออกไปด้วยความเร็วสุดฝีเท้า น้ำใสไหลออกจากตาอย่างเอาแต่ใจ ในสมองไร้ซึ่งจุดหมายที่จะไป ได้เพียงแต่วิ่ง วิ่ง วิ่ง ไปเรื่อยๆ..... จนหมดแรง
ล้มตัวลงนอนยังสวนสาธารณะริมแม่น้ำฮัน สถานที่พักผ่อนยอดฮิตของบรรดาคู่รัก แม้ว่าตอนนี้ แบมแบมจะกลายเป็นเด็กขี้แงของคนรอบข้าง แต่ไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขาเลยสักนิด
“มานอนร้องไห้แบบนี้ไม่อายคนอื่นหรอพ่อหนุ่มฮอต”
*************
“เฮ้ย !”
สะดุ้งลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาพบว่าร่างของตัวเองอยู่ภายใต้อ้อมกอดของใครอีกคน ตลอดทั้งคืน (?)
“เป็นอะไรอ่ะมาร์ค” ร่างที่กำลังสะลึมสะลือถามทั้งๆที่ยังไม่ได้ลืมตา
“นาย นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็เมื่อวานไง นายจำไม่ได้เหรอ”
จะว่าไป มาร์คก็จำอะไรไม่ได้จริงๆนั่นแหระ หลังจากเหตุการณ์ห้องชมรม เขาตัดสินใจเลือกที่จะช่วยแจ็คสัน ซึ่งเป็นการกระทำที่นอกเหนือหน้าที่ มาร์ครู้ว่าหลังจากการกระทำนั่นแล้วจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะกลายเป็นทาสรักแจ็คสัน สิ่งนั้นคือเหตุผลที่เขาไม่ควรพบกัน แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อมาร์คลืมตาขึ้นนี้ เป็นเรื่องอันตราย เขาจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้ สิ่งเรียกคือ ความรัก
“ช่างเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำแล้วไปเรียน นายก็กลับบ้านไปซะ”
“กลับได้ไงกันเล่า กลับตอนนี้มีหวังโดนแม่บ่นหูชา สู้กลับที่เดียวหลังเลิกเรียนแล้วบอกว่าไปทำรายงานบ้านเฮนรี่ดีกว่า” นอกจากมาร์คและเพื่อนในชมรมแล้ว เฮนรี่เด็กหนุ่มสัญชาติฮ่องกงเช่นเดียวกันกับเขา เป็นเพื่อนร่วมชั้นที่แจ็คสันไว้ใจที่สุด ถึงจะเคยเกลียดขี้หน้ากันมาก่อนก็เถอะ
“งั้นก็ตามใจ”
หยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่มาพาดไว้บนบ่า ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ปล่อยให้อีกคนนั่งรอจนกระทั่งถอดใจกลับไปเอง แต่ว่า......
“ทำไมยังนั่งอยู่ตรงนี้ละ”
“ฉันขออาบน้ำหน่อยสิ”
สวนสาธารณะริมแม่น้ำฮัน
“นายเป็นใครอ่ะ ?”
เด็กน้อยผมทองสะดุ้งลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะใช้แขนเสื้อยาว เช็คน้ำตาบนแก้มใสออกอย่างลวกๆ
“ไว้เดี๋ยวบอกทีหลัง ว่าแต่.. ทำไมมานอนร้องไห้อยู่ตรงนี้ล่ะ”
เด็กชายถามพลางเอื้อมมือมาขยี้ที่หัวอย่างเอ็นดู จากรูปร่างที่ดูใหญ่โตเหมือนกับไม่ใช่คนรุ่นราวคราวเดียวกัน ไหนจะทรงผมและแว่นหนาที่ดูไร้รสนิยมนั่น แทบไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่อยู่ตรงหน้าจะเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับแบมแบม แถมยังเรียนอยู่เกรดเดียวกันอีก ดูจากภายนอก เขาคนนี้คงไม่ต่างอะไรจากหนอนหนังสือที่วันๆเอาแต่หมกตัวอยู่กับห้องสมุดจนไม่มีเพื่อนคบ
“เรียนอยู่ที่เดียวกันนี่” ชี้ไปที่ตราโรงเรียนที่ติดอยู่กับยูนิฟอร์ม “แต่ทำไมฉันไม่เคยเห็นนายเลยล่ะ”
“สำคัญด้วยหรอ เอาเป็นว่ายินดีที่ได้พบกันนะแบมแบม ฉันชื่อ คิม ยูคยอม”
ห้องชมรม เหนือธรรมชาติ
“มาร์คกับแจ็คสันหายเงียบไปทั้งคู่ ไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรอกนะ”
หนุ่มนักกีฬากระวนกระวายใจ เมื่อเพื่อนร่วมชมรมขาดการติดต่อไปด้วยกันทั้งคู่ มันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่แปลกนักหากพวกขาจะไปไหนโดยไม่ได้รายงานให้ทราบ นั่นก็ถ้าแจบอมไม่รู้เรื่องที่จินยองคิดจะทำ “ต้องการให้มาร์คหายไปซะ” นั่นคือความปรารถนาของเขา
“ดูนายจะเป็นห่วงสองคนนั่นมากสินะ ได้ข่าวว่าเกลียดขี้หน้ากันไม่ใช่หรอ”
“ช่างเถอะ... ฉันมีเรื่องจะถามนายจินยอง เด็กผมสีทองคนเมื่อวานนั้น ใคร?”
เด็กคนที่มาตามหาแจ็คสันที่ชมรม เด็กคนที่จินยองปฏิบัติราวกับว่ารู้จักกันดี แต่คนรอบข้างของจินยอง แจบอมรู้จักเป็นอย่างดี แทบจะทุกคน และเด็กนั่นอยู่นอกเหนือจากรายชื่อคนสนิทของจินยองแน่นอน
“เด็กนั่นน่ะ ตัวช่วยชั้นดีเลยล่ะ”
“เฮ้ๆๆๆ กำลังนินทาชั้นอยู่รึป่าว นี่แจบอม ชุดนักเรียนมาร์คดูเล็กเกินไปสำหรับชั้นหรือป่าว บอกตรงวันนี้โคตรไม่มั่นใจเลยว่ะ”
บทสนาของทั้งคู่หยุดลงทันที เมื่อมีบุคคลที่3และ4 เข้ามาในห้อง
“พูดมากน่า กลับไปบ้านก็ซักมาคืนฉันด้วยแล้วกัน”
เคาะเข้าที่หัวหนึ่งทีเป็นการทำโทษ ให้อาบน้ำที่ห้องไม่พอ ยังจะหยิบชุดนักเรียนเขาไปใส่โดยไม่ขออนุญาติสักคำ แต่จะว่าไป แจ็คสันในชุดนักเรียนสะอาดเนี้ยบแบบนี้ก็ดูดีไปอีกแบบ อย่างน้อยก็ดีกว่าชุดนักเรียนสไตล์ฮิปฮอปที่เจ้าตัวชอบพูดนักหนาว่า “แต่งแบบนี้เท่จะตาย”
“เฮ้ พวกนายปลอดภัยดีนี่ เอ่อ อ !! ฉันหมายถึง มาร์ค นายไม่ได้ป่วยใช่มั้ย เห็นไม่ได้มาเรียนหลายวัน”
พูดติดๆขัดๆด้วยอาการตกใจ ดีใจ หรืออะไรก็ตาม แต่สีหน้าของแจบอมก็บ่งบอกได้ถึงความยินดีที่เพื่อนร่วมชมรมทั้งสองกลับมาด้วยอาการปกติ ต่างจากอีกคน....
“กลับมาก็ดีแล้ว ฉันคิดว่านายคงไม่ลืมหน้าที่หรอก ใช่มั้ยมาร์ค !?”
ส่งสายตาที่คาดเดาอารณ์ไม่ได้ ปกติแล้วจินยองมักจะพูดอะไรอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้เสมอ จุดนี้กลายเป็นที่ยอมรับและชินของเพื่อนคนอื่นไปซะแล้ว
“ก็คงงั้น หน้าที่คือหน้าที่ แล้วอีกอย่างความสามารถพวกนั้นทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”
แน่นอนว่ามาร์ครับรู้ได้ถึงสายตาคู่นั้น ภายใต้สายตาที่ดูเย็นชานั่น แฝงไปด้วยความร้ายกาจ เขารู้ดีว่าจินยองมองเห็นเขาเป็นคู่แข่งมาตลอด ตำแหน่งนักเรียนดีเด่นนั่น อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของรอยร้าวสำหรับเขาทั้งคู่ แต่มาร์คกลับไม่เคยคิดเช่นนั้น จินยองคือคนที่เพอร์เฟ็คไปซะทุกอย่างในความคิดของเขา และเขาคือพวกเดียวกัน ไม่ใช่คู่แข่ง....
#############
ความสัมพันธ์ของมาร์คจินยองก็เริ่มจะเปิดเผยมากขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนตัวละครที่เพิ่มขึ้นมาอีกตัวนั้น จะเป็นแบบไหนกันแน่
อย่าลืมติดตามอ่านและให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น