คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chepter7 - Love attack 0.2
Chepter 7 - Love attack 0.2
You just have to love me, I'm the only one
“แบมแบมอ่า ให้ฉันไปหาแบมแบมเถอะนะ”
เสียงคร่ำครวญราวกับคนไข้ที่ถูกหมอสะกดจิตให้พูดชื่อคนเดิมอยู่ซ้ำๆ
มาร์คพาผู้ป่วยอาการหนักกลับมาสงบสติที่ชมรม เพียงแค่ดูจากอาการที่แจ็คสันเป็นอยู่ตอนนี้ก็น่าจะเดาได้ไม่ยากว่าเกิดจากอะไร แต่ตอนนี้คงทำได้เพียงจับเจ้าตัวมัดไว้กับเก้าอี้ เพื่อไม่ให้ไปไหนได้ตามใจ
“เฮ้อ... อาการน่าเป็นห่วง เกิดไอ้อะไรขึ้นกับหมอนี่กันแน่ มาร์ค”
แจบอมที่เพิ่งกลับจากการซ้อมเทควันโด สังเกตเห็นความเป็นปกติ ถึงแจ็คสันจะเป็นคู่ปรับหมายเลข1ที่เขาอยากจะกำจัดให้สิ้นซากไปซะ แต่คงปฏิเสธไม่ได้ว่านายนั่นยังมีส่วนดีอยู่บ้าง อย่างน้อยก็ท่าทางประหลาดๆที่เรียกเสียงหัวเราะจากผู้คนรอบข้าง
“ปล่อยไว้แบบนั้นสักพักเดี๋ยวก็ขึ้นเอง”
ไม่ได้แสดงอาการเป็นห่วงหรือว่าตกใจใดๆ มาร์คก็ยังเป็นมาร์คผู้ไร้ซึ่งความรู้สึก หยิบหนังสือเล่มโปรดออกจากกระเป๋า นั่งอ่านอย่างไม่ได้ใส่ใจสิ่งรอบข้าง
“ว่าไง ไอ้ลูกหมา โดนจับมัดไว้แบบนี้หมดฤทธิ์เลยสิท่า”
แจบอมเดินเข้าไปใกล้ๆ ลูกหมาน้อยที่กักถูกขัง จัดการเชยคางขึ้น พลางพูดจากวนประสาท
“ถ้าฉันหลุดไปได้จะอัดนายคนแรกเลยคอยดู นี่มาร์ค.... ปล่อยฉันสักทีเถอะน่า ฉันจะไปหาแบมแบม” สะบัดหน้าให้หลุดจากฝ่ามือหยาบ ก่อนจะหันไปพูดกับคนใบหน้าสวยที่กำลังจดจ่ออยู่กับหนังสือในมือ
“หยุดพูดจาเพ้อเจ้อได้แล้วน่า แบมแบมอะไรของนาย” แจบอมที่ยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขย่าที่ไหล่เพื่อเป็นการเรียกสติ
“โดนความสามารถตกเป็นทาสรักเข้าให้สินะ”
คำพูดของผู้มาเยือนดังขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย การปรากฏตัวของสมาชิกใหม่ในชมรม สร้างความประหลาดใจให้พวกเขาได้เสมอ ยังไม่นับคำพูดที่ออกจากปากจินยองเมื่อสักครู่นั่นอีก
“ทาสรักงั้นหรอ”
พับหนังสือเข้าหากันจนเกิดเสียงดัง ไม่ใช่ว่ามาร์คจะไม่เดาไม่ออกถึงพลังในตัวเด็กผมสีทองและอาการที่เกิดขึ้นกับแจ็คสัน แต่ไม่เห็นจะมีเหตุผลที่เด็กเกรด10จะเป็นผู้ถูกเลือกให้ได้รับความสามารถที่อันตรายขนาดนั้น
“นายนั่นยังควบคุมพลังที่ตัวเองสามารถก็อปปี้ไม่ได้ ความรุนแรงจึงมากเป็นสองเท่า ท่าเทียบกับคนปกติ”
อย่างที่จินยองบอก หากแจ็คสันยังควบคุมความสามารถตัวเองไม่ได้ จะทำให้พลังที่ถูกก็อปปี้มา มีความรุนแรงมากขึ้นไปอีก อย่างเช่นการที่สามารถจัดการชายฉกรรจ์พร้อมกันทีเดียว4คน หรือ ไม่สามารถเลือกรับรู้ความคิดของผู้อื่นได้ และที่สำคัญความสามารถที่ต้องเผชิญอยู่ตอนนี้จะเป็นอันตรายต่อตัวเองเขาเอง
“มีทางเดียวคือต้องบรรเทาความอันตรายให้น้อยลง” จินยองอธิบายต่อ “ มาร์ค ! นายต้องจูบกับแจ็คสัน แต่นั่นก็หมายถึงนายต้องเป็นทาสรักของเขาด้วย”
ทางเดียวที่จะป้องกันแจ็คสันได้ คือการส่งต่อความสามารถนั้นไปยังอีกคน เรียกว่าเป็นการบรรเทา ในกรณีที่เขายังควบคุมมันได้ไม่ดีพอ แต่หากขอเสนอที่จินยองยื่นให้แก่มาร์คนั้น.....
ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ที่ถูกเสนอ มาร์คยื่นนิ่ง ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง สีหน้าดูกังวลอย่างเห็นได้ชัดผิดกับมาร์คผู้ที่ไร้ความรู้สึกคนเดิมอย่างสิ้นเชิง
“จินยอง ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”
ผู้ที่สังเกตเหตุการณ์อยู่เงียบๆอย่างแจบอม ตัดสินใจคว้าขอมือร่างเล็กกว่าให้เดินตามตนออกมาข้างนอก ปล่อยให้ในห้องเหลือเพียงมาร์คและแจ็คสันที่อาการอยู่ในอาการเพ้อขั้นหนักอยู่เพียงลำพัง
“ฉันรู้นะว่านายกำลังจะทำอะไร” สะบัดข้อมือเล็กในกำมือทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนจะพูดสิ่งที่ครุ่นคิดในใจอยู่นาน
“ฮึ !” มีเพียงเสียงหัวเราะในลำคอเป็นคำตอบ
“นายทำลายมาร์คไม่ได้หรอก จินยอง ขอร้องละ อย่าล้อเล่นกับความรักอีกเลยนะ” ยื่นฝ่ามือหนาที่กำลังสั่นรัวเข้าไปกุมมือบางของอีกคนไว้ เพื่อเป็นการข้อร้อง
“อย่ากังวลไปเลยน่า เรื่องนี้ไม่มีใครตายหรอก”
กระซิบเบาๆที่ข้างหู ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้คนที่อยู่ นั่งทรุดลงกับพื้นอย่างคนหมดเรียวแรง มือทั้งสองข้างรุมทึ้งผมตัวเองอย่างเกี้ยวกราด ได้แต่โทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุทำให้เรื่องกำลังจะบานปลาย
“ฉันขอโทษนะ มาร์ค”
ห้องชมรมสี่เหลี่ยมยังคงอยู่ในความเงียบสงัด มาร์คยังคงใช้ความคิดเพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่าง ในขณะที่อีกคนใช้กำลังที่มีอยู่เพื่อดิ้นรนให้หลุดจากเชือกที่ถูกมัดแน่น ตอนนี้กำลังหลับใหลไปพร้อมกับความเหนื่อยล้า มาร์คเดินมาหยุดและนั่งลงตรงหน้าคนที่กำลังหลับตาพริ้ม มือที่ควบคุมไม่ได้กำลังเลื่อนเข้าหาใบหน้าคมนั้นอย่างช้าๆ...... ก่อนจะหยุดชะงักลง
“ถึงยังไงหน้าที่ก็ต้องสำคัญกว่ารักษาชีวิตคนเพียงคนเดียวสิ” พูดกับตัวเอง
##############
ขอบคุณทุกคนที่ยังคงติดตามกันมาถึงตอนนี้
อย่าเพิ่งเบื่อกันไปซะก่อนนะคะ
จะพยายามดำเนินเรื่องไปอย่างไว และมาอัพบ่อยๆ
"เกิดอะไรขึ้นระวัง มาร์ค แจบอม และจินยอง ส่วนแจ็คสันจะได้รับอันตรายอะไรหรือไม่ ?"
ติดตามอ่าน ตอนต่อไป ไป ไป
ความคิดเห็น