คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chepter4 - Mind control 0.1
Chepter 3 – Mind control
I know, What you think
“รู้กันจนได้สินะ”
หลังจากเอาตัวรอดจากเหตุการณ์นั้นมาได้ ผมเล่าเหตุการณ์ให้มาร์คฟังทั้งหมด ด้วยความแน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นดังกล่าว ต้องเกิดจากความสามารถพิเศษที่ถูกก็อปปี้มาแน่ เราทั้งสองจึงตัดสินใจมาคุยกับผู้ครอบครองมันด้วยตัวเอง
“จริงๆ ฉันก็รู้อยู่แล้วอ่ะนะ ว่าไม่ได้มีฉันคนเดียวที่ครอบครองความสามารถพิเศษอะไรนี่ แต่ไม่คิดว่านายก็ด้วย”
ประธานชมรมกีฬาเทควันโด หรือ อิมแจบอมผู้เป็นที่เลื่องลือความสามารถด้านการต่อสู้กล่าว พลางชี้นิ้วมาที่ผม ที่กำลังตอนนี้กำลังสนใจมันดูสุดโปรดในมือ มากกว่าคนพูดซะอีก
“เอ้ๆ ฉันไม่ธรรมดานะโว้ย สู้กันอีกสักรอบมั้ยล่ะ” พูดทั้งๆที่เกี้ยวเกาหลีรสชาติวิเศษยังคาอยู่เต็มปาก
“เหอะ” มีเพียงเสียงหัวเราะในลำคอที่เป็นคำตอบจากอีกฝ่าย
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้วน่า” ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าแสนเย็นชาพูดขัดจังหวะสงคราม “ว่าแต่... ทำไมนายถึงได้รับพลังนี้มาล่ะ อิมแจบอม” หันไปถามอย่างสงสัย
แน่นอนว่าการได้มาซึ่งความสามารถนั้นๆ จะต้องมีสตอรี่ความเป็นมา ชายผู้แข็งแกร่ง อิมแจบอม คนนี้ก็เช่นกัน
“ฉันถือว่าพวกเราเป็นพวกเดียวกัน เพราะฉะนั้นฉันจะบอก” หยุดคิดชั่วขณะ ก่อนจะเริ่มบทสนทาที่ยืดยาว หากจะจับใจความสำคัญได้ ก็คงจะเป็นเพราะ
ในวัยเด็ก อิม แจบอม เด็กชายผู้อ่อนแอ เนื่องจากโรคที่ติดตัวเขามาตั้งแต่เกิด ซ้ำยังมีขนาดตัวที่เล็กกว่าเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน เขามักจะถูกรังแกและดูถูกจากคนรอบข้างเสมอ “ไงไอ้ขี้ขลาด ตัวแค่นี้จะไปสู้ใครได้ว่ะ ฮ่ะๆ” “เห้ยๆไม่ต้องใช้แรงให้มากหรอก ไอ้หมอนี่แค่หายใจก็กระเด็นแล้ว” “ฉันไม่เอาด้วยหรอก ให้นายนี่รวมทีมด้วย มีหวังได้แพ้แหงๆ” สารพัดคำดูถูกเหยีดหยามที่เด็กชายอิม แจบอม ต้องเผชิญ จนกระทั่ง เขาคือหนึ่งในผู้ถูกเลือกให้ได้รับความสามารถพิเศษที่จะกลายเป็นเกราะป้องกันเขาเอง นั่นคือ ความสามารถพิเศษในการต่อสู้
หลังจากได้ฟังเรื่องราวอันแสนขมขื่นของอิม แจบอม มาร์คเพียงแค่เดินเข้าไปตบที่บ่าเบาๆ เป็นการให้กำลังใจและชื่นชม
“เฮ้ อย่ามองฉันน่าสมเพชอย่างนั้นสิ” แม้จะหัวเราะร่า แต่นั่นก็ไม่สามารถกลบเกลื่อนดวงตาอันแสนเศร้าคู่นั้นไปได้
“ว่าแต่... นายคงต้องตามหาคนที่เหลือสินะ” แจบอมเปิดหัวข้อสนทนา ที่เรียกความสนใจจากมาร์คได้พอสมควร
“นายรู้งั้นหรอ (?)” ดวงตากลมรุกแววด้วยความหวัง
“ก็ไม่เชิงอ่ะนะ แค่สงสัย นายนั่นดูไม่ธรรมดา”
“ใคร (?)” เร่งเร้าที่จะเอาคำตอบ
“ปาร์ค จินยอง”
ปาร์ค จินยอง หัวหน้าชั้นเรียนเกรด 11 ห้องคิง ถ้าว่ากันด้วยความเก่งในด้านการเรียน เขาคือ 1 ใน3 นักเรียนดีเด่น เช่นเดียวกับมาร์ค แต่ถ้าว่ากันด้วยความเย็นชา อาจจะต้องเอาความเย็นชาบนใบหน้าของมาร์คคูณด้วยสอง จินยองเป็นที่รู้จักกันดีของเพื่อนๆ ในเรื่องความเย่อหยิ่ง เที่ยงตรง หนักแน่น จนเกือบจะถึงขั้นใจดำเลยก็ว่าได้ แต่ภายใต้ภาพลักษณ์ที่ดูเหมือนปีศาจนั้น เขาคือผู้ที่มีเหตุผลและมีน้ำใจ มีเพียงเพื่อนสนิทเขาเท่านั้นที่รู้ดี
“คราวนี้จะให้ฉัน โดนอะไรอีกล่ะ” กดหนังสือที่บังหน้าให้ต่ำลง เพื่อที่จะได้เห็นสีหน้าเย็นชาได้ถนัด
“โดนด่าจนหูพัง อัดจนน่วม แล้วก็เฉือด มั้ง” ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พลางพูดด้วยแววตาเจ้าเล่ ก่อนจะบรรจงเรียงหนังสือเข้าในกระเป๋าสะพายดังเดิม
“ก็ได้ๆ ยังไงชีวิตฉันก็เหมือนของนายแล้วนี่” พูดไปอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่กลับเรียกร้องความสนใจของอีกฝ่ายให้อยากร็ได้พอสมควร
“ก็ไม่ใช่แบบนั้น ช่างเถอะ... ว่าแต่เท่าที่รู้มา จินยองอะไรนั่นเข้าถึงตัวยากชะมัดเลยนี่”
“จริงๆ ฉันก็ไม่ได้รู้จักจินยองดีหรอกนะ แต่เท่าที่ได้สัมผัส นายนั่นดูเย็นชามากเลยล่ะ”
“ก็คงไม่เท่านายหรอกมั้ง คนอะไรทั้งไร้ความรู้สึกชะมัด” อยากจะพูดออกไปดังๆให้อีกคนได้ยิน แต่ทำได้เพียง... พูดในใจ
เดินมาเรื่อยจนฝีเท้ามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียนที่ได้ชื่อว่ามีผลการเรียนรวมดีที่สุดในเกรด 11 บรรยากาศดูไม่แปลกไปกว่าห้องเรียนธรรมดา มีการจับกลุ่มคุยกัน ส่งเสียงดัง บางคนเลือกที่จะใช้ห้องเรียนเป็นนอน บางคนเล่นเครื่องมือสื่อสารอิเล็คโทนิก
แต่สายตากลับต้องสะดุดอยู่ที่เป้าหมายของวันนี้ ตอนนี้ เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักกว่าที่คิดเอาไว้ กำลังให้ความสนใจกับบางอย่างตรงหน้า หากดูผิวเผินแล้ว เขาคนนี้ไม่ได้ดูเป็นอันตรายแบบที่ได้ยินมาสักนิด
“เป็นหน้าที่ของนายแล้วล่ะ” ร่างบางที่มาด้วยกัน ตบเข้าที่ไหล่เบาๆ ก่อนจะเดินจากไปโดยที่ไม่ได้ฟังคำตอบกลับ
“เฮ้... เดี๋ยวก่อน ฉันบอกแล้วไงอย่าเที่ยวเดินไปไหนคนเดียวอีกสิ ฮึ๋ย...ไม่ฟังกันเลย” ตะโกนตามหลังสุดเสียง แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้หันกลับมาแต่อย่างใด
ยืนครุ่นคิดอยู่นานกับสิ่งที่ต้องทำ ก่อนจะใช้ความบ้าดีเดือด เดินตรงเข้าไปในห้องที่วุ่นวายนี่
“นายใช่มั้ย ที่ชื่อ ปาร์คจินยอง”
ลืมยางอายไปได้เลย เมื่อเดินฝ่าฝูงนักเรียนมายืนตรงหน้าเป้าหมาย ความพยายามเป็นผล คนตรงหน้าละความสนใจจากสิ่งของก่อนหน้านี่ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงทีละนิด
“ใช่ ฉันปาร์ค จินยอง มีอะไรก็ว่ามา” ท่าทางที่หยิ่งผยองนั่น เป็นอะไรที่เร้าใจแจ็คสันผู้นี้ชะมัด
“หลังเลิกเรียนไปเจอกันหน่อยมั้ย ฉันจะไปที่สวนท้ายตึกเรียน ถ้ากล้า ก็มา”
ยื่นใบหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา ก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และเดินจากมาโดยที่ยังไม่ได้ยินคำตอบรับจากอีกฝ่าย ให้ตายเถอะ...นั่นมัน เท่ชะมัด
ผมมานั่งรอที่สวนท้ายตึกเรียน ที่ประจำก่อนตามมารยาทผู้นัดหมาย หยิบหูฟังสีแดงสดที่ดูเหมือนจะเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวไปซะแล้วขึ้นมาแนบหู เปิดเพลงฮิปฮอปแนวที่โปรดปรานฟังคลอไปพลางๆ
“ว่าไงคนเก่ง นัดฉันมาที่ลับตาแบบนี้มีอะไรงั้นหรอ” มือปริศนายื่นมาดึงหูฟังออกอย่างถือวิสาสะ ผมลืมตาขึ้นมาจากความมืด ปรากฏภาพใบหน้าของคนที่กำลังรออยู่ห่างเพียงฝ่ามือ
“เห้ย !! ตกใจหมด” สะดุ้งดีดตัวขึ้นมายืนเต็มความสูง พลางพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหอบ
“ทำขวัญอ่อนไปได้น่า มีอะไรก็รีบพูดมา ฉันไม่มีเวลามากพอกับเรื่องไร้สาระหรอกนะ”
ใบหน้าแบบนี่สินะ ที่เขาล่ำลือ ดูจะเข้าถึงตัวได้ยากอย่างว่า คิดทบทวนถึงเรื่องที่จะต้องทำ สถานที่ปลอดคนแบบนี้ รูปร่างที่ดูอ้อนแอ้นแบบนี้ ไม่น่าจะมีอะไรยากที่จะกระทำการเพื่อรู้ว่าเป้าหมายนี้ถูกตัวหรือป่าว
“ก็แค่จูบน่ะแจ็คสัน ไม่มีอะไรยากสำหรับนายหรอก”
“เฮ้ !! อะไรกัน เจอกันครั้งแรกจะขอจูบแล้วงั้นหรอ เร็วไปหน่อยมั้ง”
คำพูดจากอีกฝ่ายที่พูดออกมาอย่างรู้ใจ ทำผมถูกแช่แข็งไปกับความเย็นชาของใบหน้า เม็ดเหงื่อเริ่มผุดออกมาจากรูขุมขน อาการที่เกิดขึ้นไม่ได้เพราะความอาย เสียหน้าและมันคงไม่มีอะไรน่าแปลกใจ ถ้าสิ่งที่ผมกำลังจะกระทำนั้น
เอยขึ้นมาเพียงใน......ความคิด
ความคิดเห็น