คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Cheptet10 - Switch on-off & foreknowledge
Cheptet10 - Switch on-off & foreknowledge
“นี่พวกนาย ฉันมีอะไรให้ช่วยหน่อยน่ะ”
อิม แจบอม ผู้มาพร้อมกับเอกสารกองโตในมือ ร้องขอความช่วยเหลือ
“อะไรๆ ใครเขาขอให้ช่วยกันง่ายๆงี้เล่า มันต้องมีค่าตอบแทนเฟ้ย”
คู่ปรับตลอดการชำเลืองตามองก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับเครื่องเล่นเกมที่เพิ่งยืมมาจากเฮนรี่ เช่นเดียวกับอีกสองคนที่เอาแต่นั่งอ่านหนังสือ ไม่ยอมปริปากสนทนาใดๆทั้งสิ้น
“ไอ้พวกไร้น้ำใจ” วางกองเอกสารลงบนโต๊ะอย่างแรง จนฝุ่นที่ติดมาฟุ้งกระจายไปทั่ว “เรื่องที่ชั้นจะให้พวกนายช่วยก็คือ...” ไม่ทันทีเพื่อนทั้งสามจะได้เอ่ยตอบรับ แจบอมก็จัดการเล่าเรื่องที่เขาได้รับมอบหมายจากครูใหญ่
ด้วยภาระหน้าที่ในการเป็นกรรมการนักเรียนฝ่ายปกครอง แจบอมจึงได้รับคำสั่งให้ติดตามความประพฤตินักเรียนที่อยู่นอกกฎ ครั้งนี้ก็เช่นกัน นักเรียนที่ตกเป็นเป้าหมายถูกระบุว่า
“เขาเป็นนักเรียนเรียนดีระดับต้นๆของชั้นเรียน แถมยังมีความมุ่งมั่นที่จะสอบเข้ามหาลัยโซลให้ได้ แต่จู่ๆเด็กคนนี้ก็ไม่ยอมมาเรียน เห็นเพื่อนในชั้นบอกว่าเกือบจะสองอาทิตย์แล้วที่เด็กคนนั้นขาดเรียนไป สอบถามทางบ้านไปก็บอกว่าเด็กนั่นเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ครูจึงอยากจะให้นายไปตามดูหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กนั่น ขืนถ้าปล่อยไว้แบบนี้นายนั่นมีหวังโดนไล่ออกแน่ๆ”
“สองอาทิตย์เลยหรอ” มาร์คอุทานขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“เดาไม่ยากหรอก หมอไม่กกอยู่กับสาวๆ ก็มุดหัวอยู่เล่นเกมส์ที่ไหนซักแห่ง”
“ไร้สาระน่า อย่าเอาเรื่องจริงของตัวเองมาพูดสิ” แจบอมพูดขัดความคิดเห็นของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่กัดทันที “หน็อย นายมีสาระมากกว่าฉันตรงไหนฮะ ทำไปคนเดียวเลยไปไอ้จอมบ้าพลัง” ก่อนที่สงครามประสาทจะก่อตัวขึ้น
“หยุดไร้สาระได้แล้วทั้งคู่นั่นแหระ ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นแน่ๆ” จินยองผู้สามารถรับรู้ทุกอย่างด้วยเซนส์เอ่ยขึ้น
สวนสาธารณะริมแม่น้ำฮัน
เด็กชายเกรด10ทั้งสองคน ใช้เวลาในการนั่งคุยกันเป็นเวลานาน นานจนลืมไปด้วยซ้ำว่าต้องเข้าเรียน แต่ช่างเถอะ... แบมแบม รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เล่าเรื่องที่ทำให้เขาต้องมานอนร้องไห้งอแงอยู่ที่นี้ให้กับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักฟัง ฝ่ายนั้นได้แต่พยักหน้ารับรู้และทำหน้าเห็นด้วยไปซะทุกคำพูด น้ำตาที่ไหลเริ่มเหิดหายกลายเป็นรอยยิ้มที่เปื้อนแก้มใสแทน แม้ว่าก่อนหน้านี้ เขาจะไม่เคยเจอยูคยอมมาก่อน แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าเด็กตัวโตที่อยู่ตรงหน้า เป็นเพื่อนที่จริงใจกับเขาที่สุด
“แบมแบม เดี๋ยวชั้นมานะ” ลุกขึ้นปัดเศษใบไม้แห้งที่ติดอยู่กับกางเกงก่อนจะเดินหายลับตาไป
“อะ อ้าว” เสียงใสอุทานขึ้นอย่างประหลาดใจ หรือว่ายูคยอมจะเบื่อและทิ้งเขาไปอีกคน
10 นาทีผ่านไป
30 นาทีผ่านไป
จนกระทั่ง1ชั่วโมง ที่เพื่อนตัวโตบอกว่าเขาจะกลับมา ลุกขึ้นยืนอย่างหมดหวัง หยิบกระเป๋าเป้นักเรียนขึ้นสะพายบ่า
“เฮ้ จะไปไหนน่ะ เดี๋ยวก่อน”
หันไปตามเสียงที่ดังมาตามหลัง ภาพที่แบมแบมเห็นคือชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีทองเช่นเดียวกับเขาแต่เข้มกว่า ท่าทางการเดินเหมือนนายแบบที่กำลังเดินบนแคทวอร์คให้กับเสื้อผ้าแบรนด์ดัง รูปร่างหน้าตาราวกับหลุดมาจากนิยาย แทบจะทันทีที่เขานิ่งไปเมื่อพบกับชายหนุ่มคนนั้น
เรียกสติให้กลับมาดังเดิม “คุณ ระ เรียก ผม หรอ ?” ลิ้นพันกันจนแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์
“ฮ่าๆ” ชายหนุ่มหัวเราะร่ากับท่าทางที่ดูเคาะเขินนั่น “คุณกับผมอะไรกัน ฉันยูคยอมเพื่อนแบมแบมไง” หยิกเข้าที่แก้มเนียนหนึ่งทีอย่างหมั้นเขี้ยว
ร่างเล็กนิ่งไปราวกับมนต์สะกด คิม ยูคยอม... เพื่อนตัวโตเมื่อกี้น่ะหรอ หนอนหนังสือแว่นหนาเตอะคนเมื้อกี้นั่นหรอ
“แบมแบมเป็นอะไรไป ฉันขอโทษ นี่คือสิ่งที่ฉันอยากบอก นายเป็นคนแรกที่ฉันต้องการบอก ตัวตนที่ฉันเป็น” ร่างสูงกว่าประคองกอดร่างเล็กอย่างเบามือพลางซบหน้าลงที่ไหล่ ยิ่งแบมแบมสบายใจที่เปิดเผยเรื่องราวให้เขาฟังตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดที่จะปิดบังตัวตนของเขามากเท่านั้น
คิม ยูคยอม นักเรียนเกรด10 ผู้มีใจรักในกีฬาต่อสู้อย่างเทควันโดเท่าชีวิต เขาทุ่มเทเวลาทั้งหมดไปกับการซ้อมเทควันโด พื้นที่ว่างภายในบ้านถูกเติมเต็มด้วยเหรียญเกียรติยศที่เขาได้จากการแข่งขัน เส้นทางในการเป็นนักกีฬาของเขากำลังราบรื่น แต่ทุกอย่างกลับพังลงด้วยตัวตนของเขาเอง
ภาพลักษณ์ที่ดูสมบูรณ์เพอเฟ็คเกินจนเกินวัย บ่อยครั้งที่เพื่อนนักกีฬาด้วยกันหมั่นไส้เขา เมื่อมีสาวสวยนำดอกไม้และช็อกโกแลตมาให้ตอนพักซ้อม บ่อยครั้งที่เขาถูกใส่ร้ายว่าละเลยหน้าที่ไปหาเวลารื่นเริงกับสาวๆพวกนั้น จนกระทั่งเขาเข้ามาเรียนที่อากาเซ่ไฮสคูลท์ ทุกอย่างที่เขาวาดฝันไว้ว่าจะมีคนเข้าใจที่เขาเป็น กลับมืดมนลง เพื่อนนักกีฬาพากันหมั่นไส้เขามากกว่าตอนนั้นซะอีก จนกระทั่ง เขาถูกประธานชมรมเทควันโดอย่างแจบอมไล่ออกอย่างไม่ใยดี เขาได้แต่ภาวนา เขาอยากเป็นคนปกติทั่วไป เขาอยากเป็นคนที่ใครๆก็ไม่ใส่ใจหรือเห็นเขาเป็นเพียงลมไปเลยก็คงดี*
*********************
“ถึงยังไงก็ต้องไปพบนายนั่นที่บ้าน”
มาร์คสรุปเรื่องราวที่ได้จากการปรึกษาเกี่ยวกับการช่วยเหลือนักเรียนที่ชื่อ ชเว ยองแจ
“ฉันคิดเหมือนมาร์ค” เอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะโดนขัดเช่นเคย “ไร้สมองชะมัด ถ้าเป็นฉันคงนั่งเงียบๆไปซะดีกว่า”
“ไอ้พวกชอบใช้กำลัง! ”
“ตกลง เราจะไปบ้านยองแจกันเย็นนี้” กลายเป็นจินยองที่เป็นผู้ห้ามทัพ
บ้านตระกูลชเว
“บ้านหมอนี้ดูจะรวยใช้ย่อยแฮะ”
เมื่อตกลงกันเรียบร้อย ทั้งสี่คนก็พากันมาอยู่หน้าบ้านของเป้าหมาย แต่บางทีพวกเขาอาจจะลืมตกลงกันไปว่า...
“ใครจะเข้าไปคุยล่ะ” แจบอมเอ่ยท้วง ขืนเข้าไปกันทั้งหมดนี้ เป้าหมายคงได้ตกใจกันพอดี เชื่อว่าคนที่เหลือก็คงจะคิดเช่นกันกับเขา
“นายเข้าไปก่อน แจ็คสัน” น้ำเสียงนิ่งเรียบที่เหมือนกับคำสั่งจากสวรรค์ที่พาแจ็คสันเข้ามายืนอยู่ในบ้านหลังใหญ่เป็นที่เรียบร้อย
“เอ่อ สวัสดีครับ ผมชื่อแจ็คสัน เป็นเพื่อนชั้นเดียวกับยองแจ เอ่อคือว่า... ผมจะมาคุยเรื่องรายงานกับเขาน่ะครับ”
แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเสร็จสับก่อนจะบอกความต้องการที่.. ไม่ได้เตี้ยมกันมาก่อน
“อะไรๆก็แจ็คสัน แจ็คสัน” ตัดพ้อในใจ
“ทำไมม๊าไม่เคยเห็นหนูเลยลูก” ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น ทำให้เอาใจแจ็คสันเกือบล่วงไปถึงตาตุ่ม
“จะเห็นได้ไงละ ผมก็เพิ่งมาที่นี่เหมือนกันแหระ เมื่อตะกี้เลยด้วย ลูกชายม๊าหน้าตาเป็นไงยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ”
“เดี๋ยวม๊าพาไปหายองแจล่ะกันนะ หลายอาทิตยืมานี่ เขายังไม่ยอมออกจากห้องเลย” ไม่ได้มีบทสนาที่ยืดเยื้อ ผู้หญิงวัยกลางคนพาเขามายืนอยู่หน้าห้องส่วนตัว ก่อนจะใช้ลูกกุญแจเปิดเข้าไปอย่างพละการ
“ยองแจ เพื่อนมาหาน่ะลูก ตามสบายนะหนู” ผู้เป็นแม่เอ่ยกับเจ้าของห้องเป็นการขออนุญาต ก่อนจะหันมากล่าวกับแขกผู้มาเยือน แล้วจึงเดินออกไปตามมารยาท
แจ็คสัน เดินเข้าไปในห้องที่ดูแปลกตา ภาพที่เขาเห็นคือผู้ที่ขึ้นเขาคิดว่าน่าจะเป็นยองแจที่ตามหา กำลังหลับพักผ่อนอย่างสบายใจบนเตียงหนานุ่ม
“นาย ตื่นๆ มีแขกมาน่ะ” กระซิบเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ ใกล้จนแทบจะหายใจรดใบหู
“ยองแจจจจจจจจจจจ” ตะโกนสุดเสียงที่ข้างหู ราวกับคนที่สนิทกันมานาน ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าคนตรงหน้านี้ชื่อยองแจอย่างที่คิดรึป่าว
“เฮ้ย !!!” ร่างที่ถูกปลุกจากภวังก์สะดุ้งดีดตัวขึ้นมาอยู่ในท่านั่ง
“แฮ่ ขอโทษนะปลุกดังไปหน่อย”
“นะ นาย นายคนที่ฉันเห็นนี่ !!!!!!!” ยองแจถลึงตาเบิกกว้าง ราวกับเจอผีอยู่ตรงหน้า
ดูเหมือนว่าการเจอกันครั้งแรกของทั้งสองคนจะมีอะไรมากกว่าที่คิดซะแล้ว
###################
*หมายเหตุ ความสามารถของยูคยอมหรือที่เรียกว่า Swich off-on นั่นเอง เมื่อเขาอยู่ในโหมด on เขาคือคิมยูคยอม ผู้มีเสน่ห์ทำลายล้าง แต่ถ้าเขาเลือกอยู่ในโหมด off เขาจะเป็นเพียงหนอนหนังสือหรือเด็กหนุ่มแสนเชยในสายตาผู้อื่นทันที นั้นคือสิ่งที่เขาปรารถนา คิมยูคยอมผู้ไม่มีมาคนสนใจ แน่นอนว่าในชีวิตประจำวันยูคยอมเลือกใช้โหมดนี้
ตรงกันข้ามกับความสามารถของแบมแบมโดยสิ้นเชิง ความสามารถในการทำให้ทุกคนตกเป็นทาสรัก เขาต้องการให้ทุกคนในโลกเห็นเขาเป็นสิ่งล้ำค่า เขาต้องการตกเป็นที่สนใจของผู้อื่น (แต่ดูเหมือนแจ็คสันจะเป็นผู้อยู่นอกเหนือจากกฏนี้) ถ้าพูดถึงความอันตรายของความสามารถก็มีความมากน้อยต่างกัน
ความคิดเห็น