คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7 เริ่มงานก็ว้าวุ่น
ไม่มีคำใดจะเอ่ยกล่าว นอกจาก............
ขอโทดคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ บ บ บ ที่ไรเตอร์ดองนาน =[]=
สาเหตุก็เพราะ ต้องติวสอบ o-net อีกอย่างที่ผ่านมา ก็ต้องซ้อมพิธีเปิดงานกีฬาของ จ. ด้วย
ต้องขออภัยอย่างงามมมมมมม TT^TT
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปัง! ปัง! เสียงพุ๊ สีสวยถูกจุดต่อกันเป็นระยะๆ ต้อนรับงานรับน้องใหม่ ร้านต่างๆเรียงรายอยู่เต็มสองข้างทาง ล้วน
แต่เป็นฝีมือและความพยายามของนักเรียนทั้งนั้น ดังนั้นงานนี้จึงเป็นงานที่ทุกคนให้ความสนใจกันมากที่สุด
ผู้คนที่เข้ามาชมก็เยอะมากมายเสียจนบางร้านต้องขอยื้มเก้าอี้มาเพิ่มเป็น สิบๆตัว เพื่อรองรับลูกค้า
“ช้าจัง....” เด็กหนุ่มผมดำหน้าตาเฉียบคมหล่อเหลา ที่เล่นเอาสาวเล็กสาวใหญ่ที่เดินผ่านไปมา ตกหลุมรักซะจนโงไม่ขึ้นบ่นเบาๆ
เสื้อเชิตสีดำแขนยาว กับกางเกงยีนสีกลมดูจะเข้ากันได้ดีสำหรับเด็กหนุ่มอุจิวะ ใจจดจ่ออยู่กับหนุ่มร่างบอบบางที่ไม่รู้จะมาตามนัดหรือเปล่า
หรือดูท่าวันนี้เขามีแววจะได้แห้วเสียแล้ว....??
“นี่ๆ พ่อหนุ่มจ้ะ สนใจไปเที่ยวกับชั้นม้า??” หญิงสาวอกบิ้กบึ้มคนหนึ่งเดินมาใกล้ๆเขาก่อนเชิญชวนด้วยน้ำเสียงหวานหยด
แต่สิ่งที่ได้รับตอบแทนก็คือใบหน้าเฉยชาไร้อารมณ์ ตามอย่างเคย
“โทษครับ ผม-มี-คน-ที่-จะ-ไป-ด้วย-อยู่-แล้ว” น้ำเสียงที่ย้ำชัดเจนนั้น ถึงกับทำให้สาวสวยต้องกัดฟันกลับไป
ร่างสูงรอแล้ว รอเล่า ถึงจะนานแค่ไหนก็ยังรอ ความนานทำให้ความหวังเริ่มลดลงทีละน้อยละนิด ประมาณ 15 นาทีผ่านไป....
“ซาสึเกะ!!!” ร่างสูงรีบหันไปที่ต้นเสียง ใจเต้นตึกตัก แม้จะปล่อยให้รอนานขนาดนี้ แต่ยังไงๆเขาก็โกรธไม่ลงหรอก ยิ่งตอนนี้ร่างเล็ก
ใส่ชุดน่ารักซะด้วยสิ......กางเกงขาสามส่วน เสื้อสีขาวแขนสั้น ดูแล้วสะอาดตา ไหนจะกระเป๋าเล็กๆที่คาดเอวสีดำกับหมวกแก็ปสีน้ำเงิน
เข้มอีก ไม่ว่าจะดูมุมไหนก็ดูน่ารักเสมอ
“ซาสึเกะ ขอโทษ ขอโทษนะ ที่มาช้าเอาป่านนี้ นี่งานก็เริ่มไปนานแล้วด้วยสิ” เสียงหวานพูดทั้งๆที่ยังหอบหนักจากการวิ่ง
ซาสึเกะส่ายหัว รีบประคองร่างบอบบางให้นั่งเก้าอี้ พักไปก่อน
“ชั้นไม่ว่าอะไรหรอก มาช้าดีกว่าไม่มาไม่ใช่หรอ” นารุโตะพยักหน้าเขินๆ รู้สึกอายๆที่ได้มาแบบนี้กับเด็กหนุ่มผมดำเพียงแค่ 2 คน
ก็แบบนี้น่ะ....มันเหมือนมาเดทเลยนี่นา~
“จะกินอะไรมั้ย ชั้นจะเลี้ยงให้หมดเลย” ประโยคเมื่อครู่ทำให้ร่างเล็กตาลุกวาว
“จริงหรอ?? +w+” ร่างสูงหัวเราะกับท่าทีนั้นอย่างอดไม่ได้ ทั้งคู่เริ่มเดินเข้าไปชมงานต่างๆ ซาสึเกะเหล่มองนารุโตะที่ทั้งสองมือถือ
ขนมนมเนยไว้เพียบ แถมปากเจ้าตัวก็กินไม่หยุดเสียด้วยสิ น่าสงสัยเหลือเกินว่าทำไมตัวเล็กบอบบางแค่นี้
“เชิญเลยคร้าบ เชิญเลย ถ่ายรูปแบบคู่รัก เพื่อน ครอบครัว บลาๆๆ” เสียงตะโกนจากโทรโข่งเรียกความสนใจให้ 2 ร่างหันไปมอง
ร้านถ่ายรูปที่พวกนักเรียนต่างๆต่างให้ความสนใจจนคนแน่นเอี๊ยดไปหมด
“หวาววว ถ่ายรูปหรอ??” นัยน์ตาสีฟ้าสดลุกเป็นประกายอีกรอบ เด็กหนุ่มผมสีรัตติกาลรู้หน้าที่ ข้อมือแกร่งจูงมือเล็กให้เข้าไปที่ในร้าน
“อ่ะ!! ท่านประธานอุจิวะ ชะ เชิญใช้บริการก่อนได้เลยครับ” เด็กหนุ่มที่หน้าจะเป็นคนใช้โทรโข่งทีแรกเอ่ยเสียงเกรงๆนิดๆ ก่อนจะให้
ซาสึเกะและนารุโตะได้เข้าไปเป็นคู่แรกเลย
//ซาสึเกะเป็นแขก vip เลยนะเนี่ย O.O// ร่างบอบบางคิด และก็เดินตามไปจนถึงห้องถ่ายรูปที่ตกแต่งน่ารักจนต้องร้อง ‘หวาวว’ อีกรอบ
“ไม่ทราบว่าอยากได้รูปแนวไหนดีคะ??” พนักงานสาวสวยอีกคนเดินเข้ามาต้อนรับ ซาสึเกะยิ้มที่มุมปากแวบหนึ่ง ก่อนเดินไปกระซิบหู
ของพนักงานสาวเบาๆ ร่างเล็กงุงงงเล็กน้อย แต่ก็รออยู่เฉยๆรอให้คุยกันเสร็จแล้วร่างสูงก็เดินตรงมาหา
“ป่ะ ไปถ่ายรูปกัน” นารุโตะพยักหน้า แม้จะอยากรู้ใจแทบขาดว่าคุยอะไรกันก็เหอะ แต่ใครมันจะไปกล้าถามกันเล่า บางทีผู้หญิงคนนั้น
อาจจะเป็นแฟนของซาสึเกะก็ได้นี่ เมื่อคิดดังนั้นใบหน้าก็เริ่มบูดบึ้งทันที แต่เอ้ะ เดี๋ยวก่อน......แล้วทำไม เราต้องมาแคร์เรื่องซาสึเกะด้วย
ล่ะนี่ = =”” ......รู้ตัวอีกทีก็ถูกอีกคนลากเข้ามาในห้องถ่ายรูปซะแล้ว ในนั้นตกแต่งเรียบๆดูสะอาดตา แต่ที่เด่นคือโซฟาสีแดงที่ตั้งอยู่กลางห้อง กับหมอนคู่รูปหัวใจ ที่เป็นไอเท็มสำหรับถ่ายรูปคู่รัก.....และดูเหมือนเคะร่างบางของเราจะไม่ได้รู้เรื่องอะไรกะเค้าเล้ยย
ตอนที่กระซิบ...
ซาสึเกะ: มีห้องไหนที่เหมาะถ่ายภาพคู่รักมั่ง
พนักงาน: ถ้าจะให้ดีต้องห้องนี้ค่ะ บลาๆๆๆ
ซาสึเกะ: อืม ขอบใจมาก
ร่างสูงพยายามกล่อมให้นารุโตะนั่งลงบนโซฟาสีแดงและกอดหมอนคู่ไว้อันหนึ่ง ส่วนอีกอันหนึ่ง เขาจะถือไว้เอง
“หวายย ซาสึเกะ นั่งชิดไปแล้วนะ” ร่างเล็กตกใจเล็กน้อยที่เด็กหนุ่มร่างสูงดูจะนั่งชิดเกินไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้ขัดอะไร
“เอาล่ะต่อไปก็....ยิ้มนะ” พูดก่อนดึงหัวร่างเล็กให้แนบอกกว้าง ทำแบบนี้น่ะมัน เหมือนคู่รักกันเลยนะ!!!
แต่ก่อนจะได้คัดค้านอะไรก็ต้องรีบยิ้มซะก่อน เพราะเสียงเตือนชัตเตอร์ดังขึ้นแล้ว
แชะ!!
------------------------------
“ทำไมต้องโอบเอวด้วยอ้ะ ซาสึเกะ!!” ร่างบางเถียงอีกคนข้างๆหลังจากที่ออกจากร้านมาแล้ว คนเค้าว่าจะเก๊กหล่อซักหน่อยดันมาโอบเอว
ตอนถ่ายรูปอีก หนอยยยย เค้าน่ะเท่ห์นะเว้ยยยยยยยยยย =[]= ว่าแล้วก็ก้มดูรูปที่เพิ่งถ่ายมาอีกครั้งด้วยความฉุน
“อย่าว่าชั้นซี่ เอวนายน่ะมันดันน่าจับเองต่างหากล่ะ” พูดปั๊ปก็รวบเอวบางเข้ามากอดแน่น เนื่องจากทนสายตารอบข้างไม่ไหว
//ไอ้พวกนี้ มองอะไรนารุโตะตู(ตอนไหน)ฟะ เดี๊ยะเจื๋อนแมร่งเลย -*-// มันก็แน่อยู่แล้ว ก็ร่างเล็กนะ ทั้งบอบบาง หน้าตาจิ้มลิ้มราวกับ
นางฟ้าส่งมาเกิด แถมหุ่นก็พลิ้วสวยดีไปซะทุกส่วน ผมสีท้องสลวยเข้ากับดวงตาสีฟ้าสด ไม่แปลกเลยที่หลายคนจะติดกับจนมองกันตาค้าง
โดยเฉพาะผู้ชาย
//คอยดูเหอะ ใครหน้าไหนมันกล้าแตะต้องนารุโตะ ชั้นไม่เอาไว้แน่...หึๆๆๆ// ซาสึเกะนึกไว้ในใจ อย่างอาฆาตแค้น.....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอตัดฉับ!! 5555+ ถ้าว่างจะรีบมาอัฟทันทีเลยค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
บายค่ะ เม้นๆด้วยนร้า~
ความคิดเห็น