คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 งานรับน้อง (3)
ขอโทษที่นานไปหน่อยนะคะ พอดีเพิ่งสอบเสร็จน่ะค่ะ อย่าว่ากันเลยนร้า~
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แกรก แกรก....ปัง!!
ซาสึเกะเดินกลับเข้ามาในห้องอย่างหัวเสีย ให้ตายเหอะ! นี่เขาอุตห์ส่าหาจังหวะเดินเข้าไปหานารุโตะได้แล้วเชียว
แต่ดั๊นนนนนนมาออดพอดีอีก และก็อีกอย่างนึง ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องของเขาเลยนะเฟ้ยยยยย เพราะงั้นอารมณ์ตอนนี้เลยหงุดหงิด
ชนิดที่ไม่อยากจะแตะงานเลยเชียวละ....ร่างสูงนั่งลงที่เก้าอี้ตัวใหญ่ เสียงลมหายใจถูกถอนออกมาบ่อยครั้งด้วยความไม่สบอารมณ์
//หิวฟร่ะ... -*-// นึกไปถึงตอนที่เจ้าคนแปลกหน้านั่นใกล้ชิดกับนารุโตะแบบนั้นแล้วมันอยากจะฆ่าให้ตายเสียเหลือเกิ๊นนนนน
แต่เพราะต้นเหตุทั้งหมดก็เพราะไอ้ออดโรงเรียนนี่ล่ะ!!
---------------------------
“ว้าวๆๆๆ วิชานี้ครูไปประชุมจริงๆเหยอออออ??” โจจิเด้งตัวไปมารอบห้องเมื่อรู้ว่าวิชานี้จะว่างชั่วโมงนึง (คงใช้เวลากินหนมสิแก - -)
“ฮะๆ ดีจังเลยนะ ถ้างั้นเอาการบ้านที่ค้างขึ้นมาทำดีกว่า” กึก..... ทุกคนชะงักหันมามองที่ต้นเสียงหวานทันที ไม่อยากจะเชื่อ.......
//เจ้านารุโตะมันขยันแบบนี้เลยรึเนี่ย!!??// ทุกคนคิดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย มันแปลกๆจริงๆนั่นล่ะ
“อะ เอ่อ นารุโตะคุง เธอ ขยันดีนะ” อิโนะถามร่างบาง นารุโตะยิ้มหวานเช่นเคย
“ถ้าเราขยันตั้งแต่ตอนนี้โตมาจะได้ไม่ลำบากไง....คุณยายชั้นสอนไว้น่ะ เพราะงั้นทุกคนเรามาทำงานกันนะ...คิก”
ภาพนารุโตะยิ้มตรงหน้าทำให้เพื่อนๆในห้องต่างยกป้ายคะแนนความโมเอะให้ร้อยแต้มอย่างไม่ต้องสงสัยเล้ยยยย
“นารุโตะ ทนไม่ไหวแล้ววววว ให้ชั้นกินนายแทนขนมเถอะนะ!!! >3<” โจจิผายมือออกพลางวิ่งมาหาร่างบางด้วยท่าทีกระหาย.....ก่อนจะ
โดนบาทาอันทรงเกียรติของท่านชิกามารุป้าบเข้าให้จนหงายหลัง.... (เหอะๆ = =)
“อ่า ไอ้ชิ กามา รุ แกทำ อะรัย...ของแกฟ้า!!! =[]=” ชิกามารุส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
“นี่ๆชิกามารุ.....โจจิด้วย...อย่า ทะเลาะกันเลยนะ” ร่างบางทำน้ำเสียงออดอ้อน ดวงตากลมสีฟ้าคลอไปด้วยน้ำตา.....ทำให้การกระทำของ
ชิกามารุและโจจิหยุดชะงัก แต่หันมาหน้าแดงเป็นลูกตำลึงแทน....อิโนะที่เห็นเหตุการณ์ถึงกับชูนิ้วโป้งให้นารุโตะทันที....
//นี่ถ้าเราห้ามเองคงไม่หยุดง่ายๆแหง - -“
“อ้ะ จริงสิ พรุ่งนี้พวกนายน่ะ ก็อย่าลืมมางานรับน้องด้วยละกัน” อิโนะทักเพื่อนๆของเธอ ทุกคนต่างพยักหน้า มีแต่นารุโตะเท่านั้นที่ยัง
ไม่ค่อยมั่นใจ.......ถ้ามาแล้วจะเจอซาสึเกะรึเปล่า? แล้วถ้าหากเจอขึ้นมาเขาควรจะทำหน้ายังไงดีล่ะ พูดตรงๆเลยว่าไม่อยากเจอ ไม่อยากเจอ
ซาสึเกะ......ภาพของซาสึเกะยังคงฉายไม่ไปไหน ราวกับจะตอกย้ำกับสิ่งที่เขาทำลงไป.....ทำไม....มันผิดงั้นหรือ?? กับการที่ไม่อยากให้คนสำ
คัญต้องเจอเรื่องร้ายๆเหมือนกับตัวเขา......ผิดด้วยงั้นหรือ.....??
“นารุโตะ....นี่เป็นอะไรรึเปล่า??” อิโนะสะกิดทำให้ร่างบางตื่นจากภวังค์ นารุโตะยิ้มก่อนขอโทษ.......ยิ้ม....ที่ดูยังไงก็แค่ยิ้มที่เสแสร้ง....
เสแสร้งความในใจที่เจ็บปวด........
....................ท้องฟ้าบัดนี้แปรผันเป็นสีแสดดูแล้วช่างงดงาม สัญญาณ.....ว่าตอนนี้เวลาโพล้เพล้ใกล้มาเยือนแล้ว
“กลับก่อนนะ ทุกคน!” ร่างบางโบกมือลาเพื่อนๆก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนมายังหน้าระเบียง.....ที่ระเบียงนี่ สามารถมองเห็นด้านในของโรงเรียน
นี้ได้.....ตึกสูงที่สะท้อนตะวันที่ใกล้ตกดินช่างดูสวยงาม ทุ่งหญ้าสีเขียวขจีที่เห็นเป็นสีเหลืองทอง นารุโตะถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ.....
ไม่นานก็เดินลงบันไดไป
//ไปรอรุ่นพี่ที่อีกตึกนึงดีกว่า...// ว่าแล้วก็รีบสาวท้าวไปยังที่ๆคาคาชิอยู่ทันที
//เห็นว่าวันนี้มีทดลองวิทย์ด้วยสินะ สงสัยคงอยู่ที่ห้องวิทยาศาสตร์มั้ง// ร่างบางนิ่งไปครู่หนึ่ง....
“แล้วห้องวิทย์มันอยู่ไหนกันล่ะเนี่ย....??” นารุโตะว่าพลางมองไปรอบๆบริเวณ อาคาร ม.6
สายตาพลันเหลือบเห็นคนๆหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลมากนัก.......
//ดีล่ะ......แบบนี้ต้องถามสินะ//
----------------------
“เฮ้ออ ให้ตายสิฟระ” ซาสึเกะเดินถอนหายใจแล้วหายใจเล่า จนกระทั่งเลิกเรียนยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง แถมตอนที่จะย่องแอบไปซื้ออะไร
กินซักหน่อยไอ้เจ้ารองประธานจอมเคี่ยวนั่นก็ดั๊นนนนนนมายืนจ่ออยู่หน้าประตูอีก แค่นั้นยังไม่พอ เขายังต้องฟังคำเทศนาจากกาอาระอีกด้วย
ซาสึเกะเหมือนนึกอะไรได้ เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพาย หยิบเอกสารขึ้นมาฉบับหนึ่ง
“ฮาตาเกะ คาคาชิรึ...? ม.6/1 สินะ” ในใบเป็นผลสอบเข้าโรงเรียนของคาคาชิที่ซาสึเกะโดนบังคับให้เอามาให้ แต่จะใครซะอีกล่ะที่สั่งให้เค้าเอามาน่ะ
//ชิ ทำไมประธานนักเรียนอย่างชั้นถึงได้โชคร้ายแบบนี้ฟร่ะ -*-// ในขณะที่จะก้าวเดินต่อร่างสูงก็ได้ยินเสียงคนตะโกนเรียก
“ดะ เดี๋ยวครับ!! คือว่า ผมอยากถามทางหน่อย!!” แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เสียงแบบนี้มัน...........นารุโตะ!? ซาสึเกะตาลุกโพลง
ค่อยๆหันไปทางต้นเสียงช้าๆ
“นะ นารุโตะ.....”
“อ้ะ ซาสึเกะ!!” ต่างฝ่ายต่างอึ้งกิมกี่.......
//แย่จริงๆๆๆๆๆๆๆเลยชั้น ไปทักผิดคนได้ยังไงฟ้า~ =[]=// ทั้งคู่ยังไม่พูดอะไรเพียงแค่ยืนจ้องกันและกันอยู่อย่างนั้น และก็เป็นโอกาสให้
ต่างฝ่ายต่างได้สังเกตกัน.....
//นะ นารุโตะโตมาแล้วน่ารักขึ้นรึเปล่านะ?? //
//ซะ ซาสึเกะหล่อขึ้นกว่าตอนเด็กเยอะเลยแฮะ// ไม่นานนักหน้าของทั้งสองก็เริ่มเติมแต้มด้วยสีแดง
“นะ หน้าแดงทำไม......หรอ?” นารุโตะเป็นฝ่ายถามก่อน ซาสึเกะอ้ำอึ้ง
“นายเอง......ก็หน้าแดงเหมือนกันล่ะ” คราวนี้นารุโตะเริ่มขึ้น
“นายหน้าแดงก่อนนะ!”
“นายล่ะ”
“นายนั่นล่ะ!”
“ยอมรับมั่งซี่ นายหน้าแดงก่อนนะ”
“ทำไมเล่า นายหน้าแดงก่อนนี่หว่า!”
“คนถามก่อนก็ต้องหน้าแดงก่อนสิ”
“งะ ไหงงั้นเล่า!!”
ซาสึเกะยิ้มอย่างเย้ยหยัน ส่วนตอนนี้นารุโตะนั้นกำลังโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“ชิ ก็ได้ ชั้นยอมรับว่าชั้นหน้าแดงก่อน แต่ว่านะ คราวหน้าชั้นจะไม่ยอมแพ้นายหรอก!!” ว่าพลางชี้ไปที่ร่างสูง สายตาฉายแววเอาจริง
เล่นเอาเด็กหนุ่มอีกคนถึงกับอยากแกล้งขึ้นมา
“แล้ว.....ที่หน้าแดง คิดอะไรอยู่หรอ?” นารุโตะชะงักกึก......สมองตอนนี้กำลังเค้นหาคำตอบสารพัดมาตอบ แต่ว่ามันจะมีมั้ยล่ะเนี่ย!!
“พะ พระอาทิตย์มันส่องโดนแก้ม” ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้น
“ดูฟังไม่ขึ้นเลยแฮะ” //หนอยยยยยยย ไม่ขึ้นแล้วมันหนักหัวฟาร์เทอร์แกเรอะฟ้า!!// ต่างฝ่ายต่างจ้องกัน คนหนึ่งจ้องด้วยสายตาฉุนเฉียว
ส่วนอีกคนธรรมดาๆสบายๆเพราะรู้ว่านี่เป็นการยั่วโมโหอีกฝ่ายเลยทำ ภาพความทรงจำวัยเด็กที่แสนผูกพันธ์(และเป็นมิตรกันมากกว่านี้ - -)พลัน
หายไปจากฟิล์มความทรงจำแต่ถูกแทนที่ด้วยความสัมพันธ์แบบไม่ญาติดีเท่าไหร่
“เอาละๆ ชั้นไม่มีเวลามาเล่นอะไรไร้สาระหรอกนะ ไหนจะต้องรีบไปส่งเอกสารอีก”
“เฮอะ ชั้นก็เหมือนกันล่ะน่า! ต้องรีบไปหารุ่นพี่ ไม่มีเวลามาเถียงกับนายหรอก!”
“ออ เรอะ~ ถ้าจำไม่ผิด ชั้นว่าก่อนหน้านี้เหมือนได้ยินใครตะโกนถามทางอยู่นา~ เอ้ะ รึว่าหูฝาดหว่า”
ร่างบางหยุดกึก.....หันซ้ายหันขวา ลองมาคิดดู ที่นี่ตอนนี้ก็มีแต่เจ้าซาสึเกะคนเดียวที่น่าจะรู้ทางไปห้องของคาคาชิ ฝืนๆถามมันไปให้รู้
แล้วรู้รอดดีกว่า
“ชิ ก็ได้ๆๆ ยอมรับว่าชั้นไม่รู้ทาง ก็นะ คนพึ่งย้ายมาไม่ได้รู้ทุกซอกทุกมุมแบบนายนี่!!” ซาสึเกะยืนกอดอกทำหน้าตากวนประสาท
“นี่นะ มารยาทของคนถามทางน่ะ” เหมือนจุดฉนวนไฟให้ร่างบาง นี่จะพูดดีๆโดยไม่กวนบาทาบ้างไม่ได้รึไง บอกตรงๆ ว่าเจ้าหมอนี่ต่างจาก
ตอนเด็กหลายร้อยเท่าเลย!!
ซาสึเกะเองก็ใช่ว่าจะไม่เอะใจ....นี่นารุโตะที่เขาเคยรู้จักกลับมากลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ แกล้งง่าย(ปกติมันแกล้งง่ายอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ - -)แบบนี้ตั้งแต่เมื่อ
ไหร่เนี่ย?
“หนิ!! ไม่ต้องมากวน บอกทางมาแล้วก็ไปซะ!!” และก็เป็นอีกครั้งที่นารุโตะต้องหน้าเสียอีกครั้ง
“ก็นายไม่ได้บอกว่าที่ไหน แล้วชั้นจะบอกนายได้ยังไงล่ะ??” ร่างสูงยิ้มอีกรอบ เล่นเอาคนตรงหน้ากัดฟันกรอดด้วยความโกรธ
//นี่ตูไปโง่ให้มันอีกแล้วว โว้ยยยยยยย ไรนักหนาฟระเนี่ย =[]=//
“ชั้นจะไปห้องวิทยาศาสตร์ของ ม.6/1 บอกทางมา แล้วไปซะ!!”
//หา...เจ้านี่จะไปที่เดียวกับเราเลยหนิ// ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่เดินนำหน้าร่างบางไปซะเฉยๆ
“ตามมาสิ ทิ้งซะหรอก เจ้าเบ๊อะเชอะ” นารุโตะหันขวับ
“หนอยยยยย~ ว่าไงน้า!!! >[]<” ถึงปากจะว่างั้นแต่ก็เดินตามร่างสูงอย่างโดยดี บรรยากาศเมื่อครู่กลับมาสงบอีกครั้ง
เนื่องจากไม่มีฝ่ายไหนได้ว่าอะไร ทั้งคู่เดินผ่านห้องมากมาย นารุโตะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ก็เพราะเวลาเดินผ่านห้องไหน
ซาสึเกะก็มักจะอธิบายเกี่ยวกับห้องนั้นๆให้เขาฟัง แถมครบถ้วนเสียด้วย บอกทั้งทางลัด สถานที่สำคัญของโรงเรียน ที่ส่วนมาก
ที่พวกนักเรียนชอบไปในโรงเรียนนี้ และ บลาๆๆๆๆ อีกมากมาย เรียกได้ว่าเล่าเรื่องของโรงเรียนนี้ให้เขาฟังเลยมากกว่า
//รู้ละเอียดดีจัง สงสัยเพราะเป็นประธานนักเรียนล่ะมั้ง// ร่างบางแอบยิ้ม ด้วยความรู้สึกที่เปี่ยมสุข แปลกที่เวลาอยู่กับซาสึเกะ
แล้วสบายใจกว่าตอนที่อยู่กับรุ่นพี่คาคาชิซะอีก
“คิก.....พอแล้วล่ะ รู้มั้ย ตลอดทางนายพูดไม่หยุดเลย ขี้เกียจฟังแล้ว” ร่างบางหัวเราะ ซาสึเกะเย็นใจขึ้น.....ดีที่ไม่เป็นเหมือนเมื่อเช้า....
ตอนที่ร่างบางบอกกับเขาว่าอย่าเจอกันอีก......เหมือนทั้งตัวมันสั่นสะท้าน ต่างจากตอนนี้...ตอนนี้...ตอนที่มีนารุโตะอยู่ หัวเราะและยืนเคียง
คู่กับเขา....
“เฮ้ นารุโตะ....ทำไมเมื่อเช้า....นายถึงพูดแบบนั้นล่ะ?” เสียงหัวเราะของร่างบางค่อยๆหายไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบ....
“อ่ะ เอ่อ.....ชั้น.......” ซาสึเกะหันมาเผชิญหน้ากับร่างบาง ก่อนจะโผลเข้ากอดร่างอันบอบบางนั้นไว้แน่น......ดวงตาสีฟ้าสดเบิกขึ้น
กระนั้นร่างกายก็ไม่มีทีว่าจะขัดขืนเลยซักนิด.....
“บอกสิ....รออยู่นะ” เสียงกระซิบที่ข้างหูทำให้ใบหน้านวลนั้นเริ่มแดง
“งะ งั้นก็ปล่อยก่อนสิ” กลับกันซาสึเกะกลับกอดให้แน่นเข้าไปอีก
“ไม่เอา....บอกก่อนสิ นารุโตะ” ลมหายใจร้อนเริ่มเป่ารดใบหู ร่างบางหน้าแดงก่ำซุกอกกว้างของอีกเด็กหนุ่มร่างสูง
“ชั้น....ไม่อยาก ให้ซาสึเกะเป็นแบบชั้น....โดนคนรังเกียจ ว่าร้าย ไร้เมตตา เหมือนที่ชั้นโดน ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น.....” ซาสึเกะรู้สึกได้ถึง
หยดน้ำใสอุ่นๆที่กลางอก นารุโตะกำลังร้องไห้อยู่…..มือแกร่งลูบไปตามไรผมนุ่มสีทอง ราวกับจะปลอบใจคนที่อยู่ในอ้อมกอดให้ดีขึ้น
“ไม่เป็นไร ทุกคนจะมองยังไงก็ช่าง ตอนนี้ชั้นตั้งใจไว้แล้วว่าจะอยู่กับนาย นารุโตะ” มือเรียวชูคางมนของร่างบางขึ้นมา นัยน์ตาสีรัตติกาล
จ้องเข้าไปในดวงตากลมโตสีฟ้านั้น ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงมา ประทับจูบเบาๆที่ริมฝีปากชมพู
“อือออ....” จูบที่ตอนแรกเบาบางเริ่มหนักแน่นและดูดดื่มขึ้น มือเล็กเริ่มขยำที่เสื้อของร่างสูง ระบายอารมณ์ที่เริ่มทนไม่ไหว
“อ่ะ ฮะ พอแล้ว ชั้น.....” ซาสึเกะถอนริมฝีปากออกช้าๆ มองหน้าคนตัวเล็กกว่าที่กำลังหอบเหนื่อย ใบหน้านวลขาวบัดนี้กลายเป็นสีแดงก่ำ
ขนตาแพรยาวสีทองหลับลงด้วยความอาย ปิดซ่อนนัยน์ตาสีฟ้าใสเอาไว้.....
“อ่ะ นี่นาย จูบชั้น...??” น้ำเสียงแสดงความไม่พอใจนิดๆ ซาสึเกะยิ้ม
“ทำไม แค่นี้ไม่พอรึไง? จะเอาอีกไหมล่ะ?” ร่างบางส่ายหน้าแรงๆ ก่อนจะรีบผละออกจากอ้อมกอดที่ดูยังไงมันก็อ้อมกอดของหมาป่าชัดๆเล้ย
“นี่ ปล่อย!” นารุโตะพยายามดันตัวเองออกแต่ก็ยังไม่เป็นผล แรงเขาสู้ซาสึเกะไม่ได้เลย จะดันจะเขยิบยังไงก็ยังติดแหงกอยู่ที่เดิม
//โว้ยยยยย ไมแรงเยอะงี้ฟระเนี้ยยยยยย!!//
“อ่ะๆ ปล่อยก็ได้ แต่ต้องสัญญาก่อนล่ะ ว่าพรุ่งนี้จะไปงานรับน้องกับชั้น” ร่างบางพยักหน้าหงึกๆโดยไม่ลังเล ไอ้ที่ทำน่ะเพราะจะได้รีบไปหารุ่นพี่
คาคาชิหรอกนะ แล้วก็ ใครที่ไหนเค้าจะอยากไปอยู่กับคนที่ขโมยเฟิร์ตคิสโดยที่ยังไม่ได้อนุญาตมั่งล่ะ!!
//เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยชิ่งมันก็ได้ฟระ// และดูเหมือนซาสึเกะจะรู้ทัน...
“อ้อ แล้วก็อย่าคิดเบี้ยวล่ะ ไม่งั้นชั้นทำยิ่งกว่าจูบแน่” รอยยิ้มอันเลศนัยที่ส่งมายังร่างบางนั้นดูไม่น่าไว้วางใจอย่างยิ่ง
//ง่า~ รุ่นพี่คาคาชิช่วยผมด้วย!! =[]=//
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบไปอีกตอนละค่ะ อย่าลืมเม้นๆ+โหวตให้หน่อยน้า T^T ไม่งั้นเด๋วหมดกำลังใจ อิอิ
เจอกันตอนหน้าค่ะ!!~
ความคิดเห็น