คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 งานรับน้อง [2]
ว่างายยยคะ ทู้กกกคน ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้มาอัฟซะนาน
พอดีว่าการบ้านมันเยอะมากมายเลยอ่ะเค่อะ เพราะงั้นตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยนะคะ = =
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“รุ่นพี่คาคาชิคร้าบบบ~” นารุโตะตะโกนเสียงเจื้อยแจ้ว ก่อนจะรีบวิ่งมาหาผู้เป็นลูกพี่อย่างรวดเร็ว
“มีอะไรรึ นารุโตะ?” คาคาชิถามร่างบอบบางตรงหน้าด้วยท่าทีสงสัย ดูตื่นเต้นแบบนี้คงต้องมีเรื่องอะไร
แหงแซะ - -
“อ่ะนะ คือว่าจะมีงานรับน้องพรุ่งนี้อ่ะ รุ่นพี่จะให้ผมไปมั้ยอ่า??” กล่าวก่อนจะทำท่าทีออดอ้อนประกอบ
ตามไปด้วย เล่นเอาคาคาชิเกือบล้มตึงไปแล้วมั้ยล่ะ //อ้ากกก น้องตูน่ารักเกินไปแย้ววววว -/////-// เล่นเอาอ้ำอึ้งคะนึงคิด
ไปต่างๆนาๆ...... //ถ้าปล่อยให้นารุโตะไป เผื่อมีพวกนักเรียนชายซาดิสม์มาแต๊ะอั๋งเข้าให้จะทำยังไง?? ยิ่งไปกว่านั้น
ถ้าหากดันไปนอกลู่นอกทาง เถลไถลไม่กลับบ้านเนี่ยสิยิ่งเป็นปัญหา แต่ถ้าหากไม่ให้ไป มีหวังโดนความเหงากินกะบาล
แน่งานนี้ อีกทั้งไหนจะยังไม่ได้เข้าสังคมกับเพื่อนๆอีก....เฮ้อออออ~ เอาวะ// คาคาชิสาธยายในใจยาวเป็นหางว่าว
แต่สุดท้ายก็ตอบออกไปว่า....
“ได้ งั้นชั้นจะให้นายไปแล้วกัน แต่ต้องดูและตัวเองให้ดีถึงมากที่สุดล่ะ” คาคาชิยื่นคำขาด นารุโตะพยักหน้าก่อน
จะตอบอย่างมั่นใจ
“ครับ รุ่นพี่คาคาชิ!!! ^[]^”
++++++++++++++++++++++++++++++
ติ๊ง ต้อง เอ้ย ต่อง....เสียงกริ่งของโรงเรียนเป็นสัณญาณบอกเวลาพักกลางวันที่หลายๆคนรอคอย......
นารุโตะเองก็เช่นกัน....เพราะนี่เป็นเวลาเดียวที่จะได้พักผ่อนกับเพื่อนๆ อีกทั้งยังได้สวาปามอาหารกลางวัน
ได้อย่างไม่อั้นอีกด้วย ซาสึเกะเอง หลังจากที่นั่งตรวจรายชื่อมาทั้งวันก็กะจะลงมาสูดอากาศด้านนอก....
“หิวข้าวจังแฮะ” เขาพึมพำเบาๆ ทำงานมาทั้งวันแล้วนี่ แบบนี้มันต้องหาอะไรย่อยหน่อยล่ะ คิดแล้วก็ไปโรง
อาหารดีกว่า ระหว่างทางจะต้องเดินผ่านสวนดอกไม้ ที่มีม้าหินอ่อนประดับอยู่สวยงาม.....ซาสึเกะหยุดนิ่งดูสักพักหนึ่ง
//ที่นี่คงเป็นที่ที่นักเรียนดูท่าจะชอบมากเลยล่ะสินะ มานั่งกินข้าวกันซะเยอะ - -// (ก็เพราะที่นี่มันสวยไง ^ ^) ร่างสูงหันหน้ากลับมาที่เดิมกะว่าจะก้าวเดินต่อไปอีกก้าว ทว่าก็ไปสะดุดกับเสียงอันคุ้นเคยเข้า.....ทำให้ต้องชะงักกลางคัน
“อ้ะ!!! รุ่นพี่คาคาชิอ้ะ อย่าแย่งเส้นราเม็งเค้าดิ๊!! >3<” ซาสึเกะหันไปตามต้นเสียงทันที และแล้วก็ไปจะเอ๋อะโลฮ่า
กับราชินีเคะคนเดิมเมื่อยามเช้าเข้าอีกครั้ง...!! ซาสึเกะจ้องร่างที่อยู่ห่างจากเขาไม่กี่คืบ กำลังนั่งซดราเม็งอย่างเอร็ดอร่อย....
ซาสึเกะหน้าแดงเล็กน้อย เพราะเพิ่งจะเคยเห็นนารุโตะเวลามีความสุขอย่างนี้ครั้งแรก....อยากจะเดินเข้าไปหา แต่ก็กลัวจะสะดุดตาเกิน
ไป (เฮ้ย แกจะทำไรอ่ะ!! =[]=) อีกอย่างเขาก็ยังไม่ค่อยแน่ใจว่านารุโตะจะยอมพูดด้วยรึเปล่า....ทางที่ดี หาที่ลับๆแล้วแอบดูดีกว่าเยอะ
(แกสโต๊กเกอร์รึไงฟะ)
“เฮ้ นารุโตะ เส้นราเม็งติดแก้มแล้ว กินประสาอะไรของนายน่ะหื๊อ? - - ” คาคาชิใช้มือหยิบเส้นราเม็งที่ติดอยู่ตรงแก้มของร่างบาง
ก่อนจะหยิบเข้าปากอย่างหน้าด้านๆ [คาคาชิ //อ่าวเฮ้ย!-*-// ] ก่อนจะยิ้มอย่างน่าหมันไส้ เล่นเอานารุโตะแทบอยากจะดันศอกใส่ซักรอบ
กึด.....กึด......กึด......กึด!! ซาสึเกะจับไม้ขึ้นมาหักอันแล้วอันเล่าเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิด (ซัสจังงง ทำลายธรรมชาติน้า~) นี่ถ้าเขาพกบาซูก้ามาด้วยก็คงดี จะได้ยิงไอ้เจ้าหัวเงินนั่นให้จั๋งหนับ...!!
ระหว่างนั้นคาคาชิก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตจากหลังพุ่มไม้ที่ห่างจากตัวไม่กี่คืบ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก...ตอนนี้เขาต้องการอยู่กับนารุโตะ ถึง
แม้เบื้องหน้าจะมีสงคราม นปช. กะ พันธมิตร (เฮ้ยยยยย อันนี้มะเกี๊ยวววว!! =[]=) ก็ตามทีเถอะ.....
นารุโตะเริ่มรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่มานั่งกินข้าวด้วยกันนี่ ก็เห็นผู้เป็นลูกพี่ของตนยิ้มแป้นอยู่ตลอดเวลา ทำหยั่งกะจับฉลากทองคำได้ยังไงยังงั้น
“รุ่นพี่คาคาชิเป็นอะไรอ่ะ ยิ้มบ่อยจัง” ร่างบางเอียงคอถามด้วยหน้าตาใสซื่อ เห็นแล้วมัน......สุโค่ยยยยยยยยย คาคาชิอยากจะกินร่างตรงหน้านี่แทนข้าวกล่องซะอีก (อ่าววๆๆๆ) แต่ในขณะเดียวกันคนที่น่าจะอาการหนักที่สุดเห็นจะเป็นท่านประธานซาสึเกะของเราที่ตอนนี้ นอนสลบจมกองเลือดไปเรียบร้อย
“อ้อ ก็คงเป็นเพราะอากาศดีมั้ง” คาคาชิแก้ตัวด้วยท่าทีใสซื่อ
“งั้นหรอ? ดีแล้วล่ะ ผมนึกว่ารุ่นพี่ไม่สบายซะอีก” นารุโตะยิ้มหวานหยด ที่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้เห็นอีกมั้ยออกมา (หาดูยาก อิอิ) ไม่ทันไรคาคาชิก็ล้มไปอยู่ในสภาพเดียวกันกับซาสึเกะไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ....ขอแจ้งมูลนิธิเก็บศพมาด้วย [ซาสึเกะ คาคาชิ //อย่าหาเรื่องตัดบทกันสิฟระ!!! =[]=//]
นารุโตะทำตัวไม่ถูกอยู่นาน //เวรกรรม รุ่นพี่เป็นไรเนี่ย?? = =// ร่างบางคิด แต่เห็นทีตอนนี้คงต้องช่วยพยุงขึ้นมาก่อนล่ะนะ...ว่าแล้วก็....
“อึ๊บ!” นารุโตะพยุงคาคาชิให้ลุกขึ้นก่อนจะใช้ไหล่ของตนเป็นที่พิงให้กับร่างสูง.....ซาสึเกะเห็นดังนั้นก็ถึงกับกำหมัดแน่น
//ทีตูจะเป็นจะตายอยู่แล้ว ยังไม่มีใครมาช่วย ฮึ่ม!! ไอ้หัวเงินนั่นมันเป็นค่ายยยยยยยยยย!!//
ซาสึเกะลุกขึ้นยืน ก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยรักษามาดไว้ก่อน (- -) คราวนี้ล่ะ เขาจะไม่หวั่นอะไรอีกแล้ว ตายเป็นตายสิฟระ
ยังไงตอนนี้เขาก็ต้องการที่จะไปหานารุโตะ เดี๋ยวนี้....!! ร่างสูงเดินเข้ามาเรื่อยๆ ระยะจวบจนจะถึงร่างบางอยู่แล้ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อ......
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง~ เสียงออดโรงเรียนดังเป็นสัญญาณขึ้นเรียน ซาสึเกะหันมาอีกทีก็ไม่เห็นทั้งคู่แล้ว คิดแล้วมันน่าแค้นจับใจนัก
ระยะใกล้แค่เอื้อมขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่ดันพลาดไปได้ ปัทโธ่!~ ให้มันได้งี้เซ่!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบไปเเย้วคร่า อย่าลืมเม้นๆน้า~
ความคิดเห็น