ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 งานรับน้อง (1)
“อืมมมมมมมมมมมม~ - - ” คาคาชิเหล่มองร่างบางอย่างสงสัย ทั้งๆที่กว่าจะขึ้นเรียนยังเหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมง แต่ทำไมนารุโตะถึงได้ลนลานดึงเขาออกมาจากหน้าโรงเรียนด้วยความเร็ว 20.5 ต่อ 1 กิโลเมตร เฮ้ย! มะช่ายละ ....ในที่สุดร่างสูงจึงตัดสินใจถามออกไป....
“นารุโตะ นายมีเรื่องอะไรรึเปล่า?” คำถามนี้ทำให้ร่างบางชะงักเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าสดจ้องมองผู้เป็นลูกพี่ของตนอย่างเศร้าสร้อย......
“คือ....มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานแล้วน่ะครับ รุ่นพี่คาคาชิไม่ต้องสนหรอก จะปวดหัวเพราะผมเอาเปล่าๆ” รอยยิ้มบางๆที่ผุดขึ้นมาตรงหน้าทำให้คาคาชิเริ่มไม่เข้าใจ...
//ทำไมนายต้องกลบเกลื่อนด้วย....?//
.............................................
ภายในห้องสุดหรูที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ซาสึเกะนั่งลงที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งของตนอย่างอารมณ์เสีย //ทำไมนารุโตะ ถึงได้พูดแบบนั้นกัน..?// ดวงตาสีนิลสนิทปิดลงก่อนจะต้องลืมขึ้นมาอีกครั้งเนื่องจากมีกองเอกสารนักเรียนและจดหมายจากแฟนๆพูนโต๊ะไปหมด เขาแทบไม่ได้สังเกตเลยจริงๆ ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้จริงๆแล้วสิ่งที่เขาจะต้องสังเกตเป็นกิจวัตรอยู่แล้วนั่นคือเอกสารนักเรียน และแบบประเมินผลต่างๆ ที่มักจะวางกองไว้อยู่บนโต๊ะเสมอ....แต่นี่เขามัวแต่คิดถึงเรื่องเมื่อเช้าจนลืมหน้าที่ของประธานนักเรียนไปเสียสนิท... ดูท่าเขาคงต้องหาอะไรผ่อนคลายซักหน่อยแล้ว ซาสึเกะหยิบจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นมาดู ด้านหลังเขียนไว้ว่า “ฮารุโนะ ซากุระ” เขาเปิดมันออกมาดูอย่างหน่ายๆ แล้วลองอ่านเนื้อหาที่น่าจะมีแต่ ‘น้ำ’ ไร้ ‘เนื้อ’
ตลอดมาเขาไม่เคยแตะจดหมายพวกนี้ดูเลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้อ่านจดหมายจากแฟนๆ
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ ที่เขาหยิบมันขึ้นมาอ่านก็เพื่อจะทำให้ลืมเรื่องเมื่อเช้าได้บ้างก็เท่านั้น
ถึงแม้จะเป็นเด็กสาวที่น่ารักแค่ไหน แต่ในชีวิตนี้เข้าอยากจะอยู่เคียงข้างนารุโตะเสียมากกว่า....
‘ สวัสดีค่ะ ประธานนักเรียน อุจิฮะ ซาสึเกะ ชั้นเป็นแฟนคลับตัวยงของคุณเลยนะคะ! ชั้น....’
ซาสึเกะอ่านไปได้บรรทัดเดียวก็เควี้ยงกระดาษทิ้งทันที //น่าเบื่อ....// นั่นเป็นความคิดเดียวที่เขาคิดได้ในตอนนี้ ลองคิดดูแล้ว ถ้าเกิดนารุโตะลองเขียนจดหมายแบบนี้ให้เขาบ้างจะเป็นยังไงกันนะ.....?ซาสึเกะคิดไปต่างๆนาๆ ถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นจริง....เขาก็คงจะเก็บรักษามันเท่าชีวิตเลยได้ล่ะมั้ง
ก๊อก ก๊อก !
เสียงเคาะประตูทำให้ซาสึเกะตื่นจากภวังค์
“เข้ามาได้....” ร่างของชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้อง ดูท่าทางสงบเสงียมเจียมตัวมากทีเดียว...
“มีอะไรรึ? กาอาระ” ชายเจ้าของเรือนผมสีแดงนัยตาสีฟ้าอมเขียวเดินมาที่โต๊ะก่อนจะยื่นกระดาษแผนหนึ่งให้.....
“ดูสิ...” ซาสึเกะรับมาดูอย่างว่าง่าย...
“งานรับน้อง...?” กาอาระพยักหน้า
“พรุ่งนี้จะมีงานรับน้อง ทุกๆคนจะไปรวมตัวกันที่สวนหลังโรงเรียน ขอให้นายไปร่วมเปิดงานด้วยแล้วกัน” ซาสึเกะพยักหน้าอย่างหน่ายๆ แทนที่เจ้ารองประธานนี่จะทำให้ภาระของเขาลดลงได้บ้าง แต่กลับกลายเป็นว่าเล่นจี้เขาให้ทำงานเป็นพัลวัน คิดดูแล้วอยากจะยกตำแหน่งประธานให้ไอ้หมอนี่เสียจริงๆ
“แล้วก็นี่ รายชื่อของนักเรียนที่เข้ามาใหม่ ตั้งแต่ ม.ต้น จนถึง ม.ปลาย ช่วยตรวจดูด้วย” กาอาระส่งปึกกระดาษให้ซาสึเกะก่อนจะทำตาเขียว.....//ถ้าเมิงไม่รับไป เจื๋อนแน่!!// เห็นดังนั้นซาสึเกะก็รีบรับมาแต่โดยดี //หยองโคตรฟร่ะ = =// สายตาพลางตรวจรายชื่ออย่างฉับพลันทันที กาอาระเห็นดังนั้นก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย....
“ดี...ตั้งใจทำงานเข้าล่ะ ถ้าชั้นเข้ามาอีกรอบเห็นนายอู้ล่ะก็ นายแบนแน่” ซาสึเกะสะดุ้ง
“ชั้นไม่มีนมให้แกกดจนแบนหรอกโว้ยย!”
“..............” กาอาระเงียบไปพักใหญ่ //สมองประธานตูไปละ - -//
“ก็ใช่ นายเป็นผู้ชายจะไปมีหน้าอกได้ยังไง?” ซาสึเกะชะงัก.... //เออวะ....สงสัยสมองตูจะไปแล้วจริงๆ//
“สงสัยชั้นจะเหนื่อยไปหน่อย นายออกไปเถอะ เดี๋ยวชั้นจะตรวจรายชื่อให้ละกัน” กาอาระถอนหายใจมาเฮือกใหญ่ๆ ก่อนจะเดินออกจากประตูไป....
--------------------------
“นี่! อุซึมากิ เธออย่าหลับตอนเรียนสิ!!” เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง หันซ้ายหันขวาก็เห็นพวกเพื่อนกำลังจ้องมาที่ตนเองอยู่....
“ขะ ขอโทษครับครู ผมสัปหงกไปหน่อย แฮะ แฮะ” นารุโตะยิ้มแหยๆ ก้อนจะใช้มือลูบศรีษะของตนอย่างเก้ๆกังๆ ครูสาวถอนหายใจอย่างหน่ายๆ ก่อนจะเริ่มเขียนกระดานต่อ...
“เฮ้ เป็นไรป่ะ?ไม่ค่อยได้นอนหรอ?” ชิกามารุที่นั่งข้างๆเอ่ยถามร่างบางเบาๆ นารุโตะส่ายหน้า “ขอบใจที่เป็นห่วงนะ ชิกามารุ ชั้นไม่เป็นไรหรอก”
“เห็นว่าพรุ่งนี้จะมีงานรับน้องใหม่ นายจะไปป่ะ?” นารุโตะทำท่าครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะตอบ
“ไม่รู้สิ ชั้นคงต้องไปถามรุ่นพี่ดูก่อนน่ะ ถ้าเค้าอนุญาตชั้นถึงจะไปได้” ชิกามารุพยักหน้า
“เฮ้! พวกนายคุยไรกันอ่ะ?” โจจิที่โผล่หน้ามาจากไหนไม่รู้ถามขึ้น เล่นเอาทั้ง 2 ตกใจเกือบล้มโต๊ะ “เฮ้ย ทำบ้าไรของนายฟะ ตกใจแทบแย่!” ชิกามารุโวยใส่โจจิ
“นี่ทั้งสองคนน่ะ เบาๆหน่อยสิ เดี๋ยวก็โดนครูเอ็ดเข้าให้หรอกนะ” อิโนะที่นั่งอยู่ข้างหลังบอกกับชิกามารุและโจจิ เธอเหล่สายตามาที่นารุโตะแวบหนึ่งก่อนจะมองมาที่ทั้ง 2 อีกครั้ง
“จริงๆเล้ย นั่งเงียบๆเหมือนนารุโตะบ้างไม่ได้รึไง?” พออิโนะพูดจบทั้งสองก็มองหน้ากัน.....
“เรามาแข่งกันดีไหม ว่าใครจะเงียบได้นานที่สุด” โจจิท้าขึ้น ซึ่งชิกามารุก็รับคำทันที
“ได้เลย!” และด้วยเหตุนี้ทั้งสองคนจึงเล่นสงครามความเงียบกันไปตลอดชั่วโมง....
//เฮ้อ~ ไอ้พวกนี้.... - -// นารุโตะคิดอย่างหน่ายๆ......
------------------------------------
ซาสึเกะนั่งตรวจรายชื่อไปเรื่อยๆอย่างเซ็งๆ ที่จริงตั้งแต่ที่เขาเปิดรายชื่อก็ยังไม่ได้ตรวจหรือดูอะไรเลยซักหน้า ตอนนี้เขาคิดถึงแต่เรื่องเมื่อเช้าเท่านั้น....ตลอดเวลาที่เขารอมา 5 ปี มันกลับได้ผลตอบแทนแบบนี้งั้นรึ...? ซาสึเกะคิดหนัก แต่ไม่ทันไรก็นึกอะไรออก....
//ถ้าลองตรวจจากแผงรายชื่อพวกนี้ดูล่ะก็......อาจจะเจอนารุโตะก็ได้// ซาสึเกะไม่รอช้า รีบตรวจเช็ครายชื่อทันที อายุของเขากับนารุโตะเท่ากัน เพราะงั้นก็คงอยู่ ม. ปลาย เหมือนกัน เขาเปิดดูรายชื่อ ม. ปลาย จนไปถึงห้องสุดท้าย ในที่สุดก็เจอจนได้...!! ซาสึเกะดีใจแทบร้องลั่น แต่มาคิดๆดูแล้วไอคิวของนารุโตะคงจะด้อยเอามากๆ ไม่งั้นคงไม่ตกมาอยู่ห้องสุดท้ายแบบนี้หรอก....
แต่เรื่องนั้นเขาสนใจซะที่ไหน ขอแค่เป็นนารุโตะ แค่รู้แค่นี้ก็พอแล้ว....
“พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงน้องใหม่สินะ ต้องเจอนารุโตะให้ได้!” ซาสึเกะกำมือแน่น คราวนี้ล่ะจะได้คุยกันให้รู้เรื่องซักที....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอโทษทีนะคะ ที่มาต่อช้า จริงๆก็ว่าจะเอามาลงนานแล้วล่ะค่ะ แต่เวลาเข้ามาบทความนี้ทีไรเน็ตมันก็หลุดไปเฉยเลยอ่ะค่ะ T^T ต้องขออภัยจริงๆนะคะ!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น