คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : bad-but-love ตอนที่ 4 : เมื่ออสูรพ่ายแพ้
ร่างบอบบางที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อยังคงหลับอยู่บนเตียงนุ่ม แม้ว่านี่จะย่างเข้าวันที่ 3 ของการอยู่โอโตะแล้ว..... แสงแดดอ่อนๆยามเช้าค่อยๆลอดผ่านหน้าต่างใสบนหัวนอนเข้ามา เนื่องจากอากาศอบอ้าวมากจนมีฝนตก ทำให้นารุโตะเหนอะหนะตัวเป็นที่สุด เปลือกตาบางเปิดขึ้นช้าๆ กระพริบตาสองปริบปรับการมองเห็น ก่อนที่จะค่อยๆพยุงร่างอันเหนื่อยล้าลุกขึ้นนั่ง เขาส่ายหน้าไปมาแสดงความรำคาญกับอากาศแสนน่าเบื่อที่เล่นมาปลุกกันยามเช้าตรู่ ทั้งๆที่เมื่อคืนต้องทนรับอะไรๆหนักหนาสาหัสมาแท้ๆ จะปล่อยให้พักบ้างไม่ได้เลยเชียว??
ใช่แล้วล่ะ.....เมื่อคืนเขาเพิ่งมีอะไรกับหมอนั่น ซาสึเกะ......
ถึงจะไม่ได้ยินยอมแต่อานุภาพของอารมณ์ใคร่นั้นมากกว่าที่คิดจนยากจะต้านรับได้
เลยเป็นว่าเมื่อคืนเขาร่วมรักกับซาสึเกะไป..... นารุโตะแสยะยิ้ม ร่วมรัก งั้นหรอ?? ทั้งๆที่ต่างฝ่ายไม่มีแม้ความคิดที่จะ รัก เลยแม้แต่น้อย.....
สีหน้าของเด็กหนุ่มผมนิลยังคงติดตา ใบหน้าที่สับสน กระวนกระวาย เหมือนกับ ลังเลในสิ่งที่จะทำอยู่......ถึงเจ้าตัวจะบอกว่าเป็นวิธีคิดโง่ๆก็เถอะ แต่แค่ได้เห็นสีหน้าแบบนั้น ภายในใจก็อ่อนสยบให้แต่โดยดี......ไม่งั้นเมื่อคืนเขาคงไม่รุดเข้าไปกอดหมอนั่นก่อนหรอก.....
แต่ก็ดีแล้ว.....ที่ซาสึเกะยังตระหนัก ยังลังเล ยังห่วง...... อย่างหลังไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่ที่อุตห์ส่าทำแผลให้อย่างดี มันก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ อา.......ทั้งๆที่ไม่เคยหวังอะไรกับเด็กหนุ่มอุจิวะนั่นมากขนาดนี้แท้ๆ ทำไมกันนะ....??
“อ้ะ จริงสิ” ร่างบางเพิ่งจะนึกอีกเรื่องสำคัญออก...เรื่องยาที่ซาสึเกะใช้กับเขาเมื่อคืนนี้......ตอนนี้คงยังไม่เห็นผลหรอกมั้ง แต่....ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว มันก็ต้องเกิดอยู่ดี ต่อไปหน้าที่ของเรา จะต้องมานั่งเลี้ยงเด็กงั้นหรอ เลี้ยงโดยที่คนเป็นพ่อมันก็คอยทารุณเนี่ยนะ??? เพื่อไม่ให้อะไรมันแย่มากไปกว่านี้ นารุโตะจึงพยายามกล่อมใจให้ทนยอมรับว่า ต่อจากนี้เขาจะต้องท้อง จะต้องมีลูก ให้เป็นไปตามแผนของมาดาระ......
ถึงจะเหมือนเป็นการทรยศต่อโคโนฮะ แต่มันมีทางเลือกอื่นด้วยรึไง?? ทว่าเรื่องที่หนักใจมากที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องที่เด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวคนนึงต้องมาทนต่อสภาพแวดล้อมต่ำช้าที่หมอนั่นสร้างให้เห็นทุกๆวัน โตมาคงจะป่าเถื่อนเหมือนพ่อมันแหงเลย นารุโตะกัดฟันแน่น
แล้วถ้าแผนการของมาดาระลุล่วงไปแล้วล่ะ........จะทำยังไงกับเด็กคนนั้นบ้าง..... อาจจะถึงขั้นฆ่าทิ้งเลยก็เป็นได้!! ถ้าเป็นแบบนั้นละก็ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมแน่!!! หลังจากตั้งเป้าหมายได้แล้วว่าจะปกป้องให้ถึงที่สุด......หน้าที่ต่อไปก็คือตั้งใจมั่นรับมือบาดแผลกายและใจจากซาสึเกะอีกครั้ง......
ถึงจะต้องยาวนานจนถึง 1 ปี เขาก็จะทน!!!
ครืดดด.....บานประตูเลื่อนสีไม้อ่อนถูกเปิดออก ร่างสูงยืนกอดอกมองนารุโตะที่ทำหน้าฮึดเรียกกำลังใจอยู่บนเตียง เมื่อรู้ตัวร่างบางจึงหันไปทางโจทย์ตัวร้าย
จ้องเขม็งสักพักหนึ่งก็ต้องรีบหลุบตาต่ำลงเพราะอาการอับอายจากการทำเรื่องเมื่อคืน ซาสึเกะยกยิ้มหยันๆ
“เมื่อคืนร้อนแรงดีนะ ให้ชั้นปล่อยไปตั้ง 2 ครั้ง แต่โชคดีหน่อยที่จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว” นัยน์ตาไพรินอดเบิกกว้างไม่ได้ ไม่ต้องเอ่ยถามถ้อยคำเจ็บแสบก็ถูกเปล่งมาเป็นคำตอบ
“น่าขยะแขยงออกนี่ หึ....” แทบจะน้ำตาตกในทันทีที่ได้ยิน.....ทั้งๆที่คนที่กดขี่และทรมานเขามันก็หมอนี่ชัดๆ แล้วมาบอกกลับว่า ขยะแขยงงั้นรึ!!! ศักศรีที่อุตห์ส่าสร้างมาหมดสิ้นกัน คำว่าสายสัมพันธ์ที่เขาเป็นคนพูดกับปากเมื่อคืน พอนึกได้ก็ชักรู้สึกอยากจะพูดว่าเป็นไปไม่ได้ขึ้น
มา.....เชื่อมาตลอด แม้จะถูกกระแทกกระทั้นหัวใจจนช้ำเละเท่าไหร่.....เขาก็ยังเชื่อ ว่าซาสึเกะยังมีความรู้สึกที่เรียกว่ามิตรภาพหลงเหลืออยู่....ยังมีหัวใจ.....แต่แค่มันถูกปิดแสงสว่างไปเท่านั้นเอง....และเขานี่แหละ จะเป็นคนเปิดมันให้!!!
"ชั้น...ชั้นน่ะ" เด็กหนุ่มเหลือบมองร่างบาง รอยยิ้มที่บานเมื่อครู่ต้องหุบลงไปกับเสียงพูดสั่นเครือพลางคลอน้ำตาทั้งสองข้างของนารุโตะ
"ถึงจะโดนนายทำร้ายขนาดไหน....แต่ก็จะทน แล้วก็จะทำให้นายกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้!!" เสียงหวานเตบ็งใส่ มือที่กำอยู่ข้างตัวก็รวบมากุมท้อง
"แล้วก็เด็กคนนี้...ชั้นก็จะดูแลให้สุดความสามารถของชั้น จะไม่ยอมเสียให้มาดาระหรอก!!!" ซาสึเกะถึงกับนิ่งอึ้ง ตอนแรกเขาแทบจะไม่คิดถึงด้วยซ้ำ ว่าคนอย่างนารุโตะจะยอมรับอะไรแบบนี้ได้ แถมยังป่าวประกาศอีกว่าจะเปลี่ยนแปลงเขาเนี่ยนะ.....
หึ.. ไอ้ความคิดสะเพร่าแบบนี้ถ้าทำได้ก็ทำไปเถอะ!!!!
ร่างสูงกำยำค่อยๆเดินเข้ามาประชิดตัวร่างบอบบาง มือแกร่งที่เริ่มอยู่ไม่สุขเข้ากุมคอเล็กก่อนจะออกแรงบีบเบาๆ ทว่ามันก็แรงจนคนถูกกระทำต้องโอดครวญ
"อยากจะขำให้ตายซะจริง ไอ้วิธีคิดแบบไม่มีหวังเลยเนี่ยนะ.... นายจะพูดอะไรก็แล้วแต่ เพราะไม่ว่ายังไงเด็กในท้องนายก็เป็นได้แค่เครื่องมือเท่านั้นหลังจากแผนการของมาดาระเสร็จแล้วก็แค่เชือดทิ้ง..."
ใบหน้าคมคายผละออกมาจากข้างหูเผยรอยยิ้มอสูรกายให้ยลโฉม นารุโตะกัดฟันแน่น ถึงจะคับแค้น....แต่เขาจะไม่ทำตามอารมณ์ของตัวเอง คอยให้มันทารุณไปแบบนี้นี่แหละ จะยอมจนกว่าจะเปิดใจของไอ้คนสารเลวคนนี้ได้!!
"อ่ะ แค่กๆๆ!!" ทันทีที่มือแกร่งผละออกจากต้นคอขาวที่ตอนนี้แดงก่ำก็รีบไอสำลักจนขึ้นจมูก นัยน์ตาสีฟ้าใสที่นองน้ำตามองผู้กระทำตัวดีด้วยสายตาเจ็บปวดและเศร้าใจ..... ซักพักก็รู้สึกเหมือนสติเลือนราง.....ไม่นานร่างทั้งร่างก็ฟุบลงไป
ซาสึเกะที่หันกลับมามองเพราะเงียบไปนานแสดงแววตาตกใจ...และตื่นตระหนก แต่มันก็เพียงแค่แวบเดียวจนแทบไม่แน่ใจเลยว่าเขาได้แสดงมันออกมาหรือเปล่า....
ร่างสูงรีบรุดมา มือแกร่งแตะที่หน้าผากมนต์เบาๆเพื่อวันอุณหภูมิ
//ตัวร้อนมาก....// เหงื่อเริ่มซึมออกจากใบหน้าคมหล่อเหลา จนถึงตอนนี้ก็ยังนึกแปลกใจตัวเองไม่ได้.....ว่าทำไมเขายังต้องทำแบบนี้ ยังต้องห่วงนารุโตะ...
ทั้งๆที่ปล่อยให้นอนจมไข้จนหลายวันเขาก็ทำได้...ใช่ ทำได้ แต่ไม่ใช่กับนารุโตะ.... ต่อหน้าอาจจะทำร้ายได้ตามที่ใจสั่ง แต่ลับหลังในใจกลับโหวงเหวงและร้อนวาบ...... ยิ่งเห็นน้ำตาของเด็กหนุ่มผมทองยิ่งทำให้เขาสับสนแทบคลั่ง.....
อา....หรือเขาจะยังมีอยู่จริงๆ สิ่งที่เรียกว่า สายสัมพันธ์........
เริ่มมาตระหนักก็ตอนนี้นี่เอง..... บางที นารุโตะอาจจะเปลี่ยนแปลงเขาได้จริงๆ...... ถ้าเป็นแบบนั้นละก็ไม่ได้แน่!!
แต่.....จะให้ทำยังไงล่ะ...??
ทำร้ายได้เฉพาะตอนที่ร่างบางนี่รู้สึกตัว.....ทว่าพอไม่รับรู้เขาก็นิ่งจนทำอะไรไม่ออก ได้แต่คอยเฝ้า ในสมองก็ขาวโพลน การกระทำทรามๆที่คิดจะทำก็
เหมือนกับถูกอีกใจหนึ่งแย้งไว้ว่าไม่ให้ทำเด็ดขาด.... แล้วจะให้ทำยังไงได้อีก....
"นารุโตะ.....ชั้นแพ้นาย"
----(อัฟเพิ่ม)
น้ำเสียงแสดงความพ่ายแพ้เปล่งออกมาคำแล้วคำเล่า......
“แพ้แล้ว......ชั้นทำร้ายนายได้มากไปกว่านี้...เรื่องแบบนั้น....คงเป็นไปไม่ได้....” มือแกร่งทั้งสองข้างยื่นไปกุมมือเล็กที่
“ช่วยให้ชั้นกลับไปเป็นคนเดิมได้เร็วๆล่ะ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับนาย.....นารุโตะ” กล่าวข้างหูก่อนจูบกลางกระหม่อม
อสูรกายเงารัตติกาลค่อยๆเลื่อนริมฝีปากออกมา เขาค่อยๆนั่งลงกับพื้น มือขยี้เส้นผมเหมือนคนบ้าคลั่ง............
จะทำยังไง........ในเมื่อตอนนี้หัวใจของเขาแพ้การกระทำของนารุโตะไปแล้ว......ทุกๆอย่างที่หมอนี่ทำ ถึงเขาจะคอยขัดมัน
กำลังรู้สึกผิดต่อสิ่งที่ทำลงไป....... เขาไม่ห่วงตัวเองหรอกว่าถ้ามาดาระรู้เข้าเขาอาจจะถูกจู่โจม.....แต่ร่างบางกับอีกหนึ่ง
“อ้ะ....” ซาสึเกะตาลุกโพลง.....นี่เขากำลังคิดต่อต้านแสงอุษาอยู่งั้นรึ??......นี่เขาคิดอะไรลงไป....คิดจะช่วยนารุโตะงั้น
“บ้าชิบ!” หนุ่มผมดำสบถ ตัดสินใจหยุดความคิดไว้ถึงแค่ตรงนี้ ยังไงๆพอร่างตรงหน้านี้ฟื้นขึ้นมา เขาก็คงทำได้แค่
“ชั้นมันสารเลวเหมือนที่นายพูดนั่นล่ะ.....ไม่สามารถช่วยอะไรนายได้ ซ้ำยังทำให้นายมาเจอชะตากรรมทรามๆอย่างนี้”
“อืมม.....ซา สึเกะ.....” เสียงหวานงึมงำละเมอชื่อเขาออกมาเบาๆ กระนั้นก็ยังได้ยินชัด....
“ขอโทษนะ....นารุโตะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ชะแว้บๆๆ จะเอ๋~ รีดดิ้งคงไม่ได้วิ่งมากระโดดเตะไรเตอร์หรอกนะ = =
คือว่ามันยุ่งมากจริงๆนะ ไม่ได้มีเวลามาบอกด้วยซ้ำง่ะ ขอโทษด้วยเน้อออออ
เดี๋ยวก็จะสอบอีกแล้วเนี่ย ช่วงนี้เลยต้อง ติวๆๆๆๆ อย่างเดียวเลยด้วย
สำหรับตอนนี้ดูเหมือนว่าอสูรร้ายของเราจะสำนึกผิดได้แล้ว แต่ต่อหน้าก็คงยังต้องทำให้น้องโตะเสียใจแบบนี้ไปก่อน
เพราะมันเล่นตามใจไรเตอร์ 55555+ (อิเซจุนคนนี้มันโรคจิตค่ะ) ยังไงเจอกันตอนหน้าค่ะ บายๆๆ เม้นๆด้วยนะ
(ถ้าโหวตเรทติ้งให้ด้วยจะดีมากเลย + อัฟเพิ่มให้ 2 ตอนเลยนะจะบอกให้ ไม่ได้โม้นะจ้ะ)
ความคิดเห็น