[Fic] **SasuNaru** โรงเรียนวุ่นLove

ลำดับตอนที่ #14 : bad-but-love ตอนที่ 2 : เป็นห่วงหรือชั่งใจ??

.............เจ็บ....ทั้งเจ็บ ทั้งทรมานกับบาดแผลแสนสาหัสที่กระจายอยู่ทั่วลำตัว นึกเคืองใจว่าทำไมจิ้งจอกเก้าหางนั่นไม่เยียวยาให้เร็ว
กว่านี้...?? ร่างบางนั่งกอดเข่าอยู่มุมห้อง......อย่างน้อยๆก็ขอยาสมานแผลซักนิดไม่ได้หรือไงกัน....??
ไหนจะอาการเพลียและแย่จากการที่นั่งอยู่แบบนี้ทั้งคืนเพราะนอนไม่หลับอีกล่ะ......
'หึ เดี๋ยวก็รู้' เดี๋ยวก็รู้งั้นหรอ?? ให้รายละเอียดน้อยนิดแถมเจ้าตัวยังขังเขาเอาไว้ในห้องที่เย็นเฉียบนี้เพียงลำพัง....นี่นายอยากจะ
ฆ๋าชั้นให้ตายมากนักสินะ ซาสึเกะ......

เพียงแค่นึกถึง ไม่นานบานประตูก็ถูกเปิดออกเผยใบหน้าคมเข้มของเด็กหนุ่มอุจิวะ.....
"ลุกขึ้น ไปกันได้แล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ แล้วเดินออกไป นารุโตะจิ๊ปากอย่างขัดใจ ใช้มือกุมร่างกายอันสาหัสค่อยๆกระเผกเดิน
ตาม.....แต่มันก็ยากเอาเรื่องทำให้เขาล้มคะมำลงอย่างจัง.......ซาสึเกะหันมามองส่งสายตารำคาญให้แล้วเดินตรงหรี่มา กระชากผม
สีท้องไสวนั้นให้ลุกขึ้นไปตามแรงดึง เสียงหวานร้องอย่างเจ็บปวด มือเล็กก็พยายามทั้งทุบทั้งตีมือแกร่งให้ปล่อยเสียที ร่างสูงเริ่ม
ไม่สบอารมณ์เดินกระชากนารุโตะมาทั้งๆอย่างนั้นจนถึงทางออกฐานทัพ

"ปล่อย ชั้นเจ็บ นะ อึกก..." กัดฟันพูดอย่างยากลำบาก เจ็บเเผลก็หนักเเล้ว ยังต้องมาโดนดึงกระชากผมแบบนี้อีก!!
"หึ....ทำไว้นายจะได้ชิน เพราะถ้าไปอยู่โอโตะคงโดนมากกว่านี้หลายเท่า" เสียงกระซิบข้างๆหูก้องกังวานในหัวของนารุโตะ
นี่ถ้าเขาไม่ได้มีสภาพแบบนี้ล่ะก็นะ จะใส่ให้สุดแรงอย่างแน่นอน!!

การเดินทางไปโอโตะนั้นไม่ยากเย็นนักเพราะมีเส้นทางลัดบอกไว้ให้ ร่างสูงคว้าตัวนารุโตะขึ้นพาดบ่าแรงๆไม่สนเสียงโอดครวญ
ที่แสนทรมานนั่นเลยซักนิด แผลที่ยังเปิดอยู่กระแทกเข้ากับไหล่ของเด็กหนุ่มจนเลือดนั้นเปื้อนเสื้อของซาสึเกะ...

เขารีบเร่งฝีเท้าจนใกล้ถึงโอโตะ ฝนเจ้ากรรมก็ดันตกลงมาสาดกระสันอย่างบ้าคลั่งซะอย่างนั้น ซาสึเกะยิ้มที่มุมปาก อยู่ๆเขาก็หยุด
อยู่กับที่แล้วทิ้งร่างบางนั้นลงกับพื้นแรงๆเช่นเคย นารุโตะที่เปียกฝนไปทั้งตัวนั่งตัวสั่น....ทั้งหนาว ทั้งเเสบ......

"จากนี่ไปเดินไปเองแล้วกัน รู้สึกไอ้กลิ่นคาวเลือดของนายมันขยะเเขยงชะมัด ชั้นจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อก่อนล่ะ" นัยน์ตาสีรัตติกาล
จ้องลงดูลูกแมวน้อยที่นิ่วหน้าด้วยความทรมาน ก่อนจะหยิบแผนที่จากกระเป๋าพกพาส่งให้....แต่มันก็ไม่ใช่วิธีส่งให้ที่ดี

ซาสึเกะขยำกระดาษแผนที่ทิ้งลงพื้นที่มีระนองน้ำและใช้เท้าขยี้จนมันแหลกเละ.....
"แผนที่ชั้นให้นายแล้วนะ อ้อ ถ้าหากไม่มีปัญญามาถูกละก็นอนตายกลางฝนแบบนี้ก็ได้ เพราะถ้าไม่มีนายจะได้ไม่เกะกะ" เอ่ยเสียง
เย็นอย่างดูหมิ่นและเร่งฝีเท้าไปจากตรงนั้นทันที....นารุโตะมองตามจนลับตา....ถ้าอยากให้ตายขนาดนั้นทำไมไม่ฆ่าให้ตายไปเลยล่ะ
!!!! นายจะทรมานชีวิตชั้นแบบนี้ไปทำไมกัน ซาสึเกะ ทำไม!!!!! น้ำตาที่ตอนแรกซึมจากเบ้าเพียงน้อยนิดไหลพรากแข่งกับสายฝน
เเละเเล้วร่างบางก็เดินกุมบาดแผลที่ใหญ่ทั้งถายนอกและในใจไปตามทางอย่างหนาวเหน็บเพียงลำพัง......ถึงแผนที่จะดูไม่ออกแล้ว
แต่ก็ยังดีที่เขาเห็นซาสึเกะลิบๆไปทางนั้น....เดินตามไปก่อนค่อยว่ากัน....

ฝนเริ่มซาลงจนมันตกแค่ปอยๆเท่านั้น...นารุโตะแหงนหน้ามองสีท้องฟ้าที่แปรเปลี่ยนเป็นสีรัตติกาลเงียบๆ นี่เขาเดินจนมืดค่ำ
แล้วรึเนี่ย ป่านนี้เจ้าหมอนั่นคงรอสบายเนื้อสบายตัวอยู่ที่นั่นแล้ว...ว่าแต่....จะเป็นที่แบบไหนกันนะ?? คุกที่ใช้สำหรับขัง หรือ ถ้ำมืด
ที่ไร้แสงสว่าง.....?? ขาที่หนักอึ้งเดินมาจนถึงทุ่งป่าโล่ง...แถวนี้ไม่มีบ้านคน รอบข้างก็เป็นป่าทึบ....แต่ที่น่าจะสะดุดใจมากที่สุดก็
น่าจะเป็นบ้านหลังไม่ใหญ่ไม่โตนักตั้งโด่อยู่กลางที่โล่ง......มองผ่านเข้าไปในหน้าต่างก็เห็นแสงไฟเรืองๆ ต้องมีคนอยู่ข้างในเเน่

"ที่นี่....รึเปล่านะ??" เสียงหวานเอ่ยกับตัวเองอย่างเหนื่อยล้า เป็นไงก็เป็นกัน ตอนนี้เขาอยากพักมากที่สุดจะอะไรก็ไม่สนอยู่แล้วล่ะ

ครืดดด....เสียงประตูไม้ถูกเลื่อนออกช้าๆ นารุโตะก้าวเท้าเข้ามาแล้วหันหลังไปปิดประตูอย่างแผ่วเบา.....
"หึ.....สภาพยิ่งกว่าหมาขี้เรื้อนอีกนะ ชั้นก็คิดในแง่ดีว่านายอาจตายอยู่ข้างทางซะแล้ว" ซาสึเกะในชุดยูคาตะสีดำสนิทเดินออกมาต้อนรับพร้อมคำเสียดแทงใจ....นัยน์ตาสีฟ้าถลึงใส่อย่างไม่ยอมแพ้ กัดฟันแน่น แต่ก็ทำได้แค่นั้นล่ะ แรงจะไม่มีให้ยืนด้วยซ้ำ.....

"เชิญทรมานให้พอใจเลยเถอะ หน้าโง่ๆอย่างนายมันก็ไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าชั้นหรอก" ก่นด่าอย่างเจ็บแสบ เพราะนอกจากใช้ปาก
สร้างความสะใจแล้วเขาก็ไม่มีแรงทำอย่างอื่นอีก...... "หึ....ปากดีนัก ทั้งๆที่ไม่ได้รู้อะไรเลย" เด็กหนุ่มผมดำยิ้มเย้ยหยัน นารุโตะ
ชะงักกึก.... "มาดาระสั่งให้ชั้นมีลูกกับนาย แล้วเอาเด็กนั่นมาใช้เป็นเครื่องมือในการยึดครองอำนาจทั้งหมด...หึ ถึงจะน่ารังเกียจแต่
ชั้นยอมทำก็ได้ พูดแบบนี้คงเข้าใจได้ง่ายๆแล้วสินะ" ร่างกายอ่อนเปลี้ย....นารุโตะทรุดตัวลงนั่งพิงประตู น้ำตาที่หยุดไปแล้วเริ่ม
ไหลอีกครั้ง ทำไมต้องมามีเรื่องอย่างนี่กับเขา นึกถึงศักศรีของเขาบ้างมั้ย!!!!

"ไม่จริง...ฮึก ชั้นไม่ยอมทำ...ชั้นไม่ยอม!!!" ซาสึเกะมองแล้วรู้สึกขันนิดๆ.....แต่มันก็น้อยนิด ทำไมอยู่ๆเขาถึงได้อยากเมินใบหน้านองน้ำตานั่น!!! ทั้งๆที่ใจจริงอยากจะหยอดถ้อยคำเจ็บแสบอีกซักหน่อยแท้ๆ เขากระชากแขนบางนั้นให้ลุกขึ้นมา นารุโตะไม่ได้ขัดขืน ตอนนี้มีท่าทีเหมือนคนไร้สติ พร่ำแต่คำเดิมซ้ำไปซ้ำมาว่า 'ไม่จริง'
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยแรงอารมณ์ ร่างสูงจับร่างบางให้ลงไปอยู่ในอ่างน้ำร้อน......
"อ่ะ อ้ากกก!!" เด็กหนุ่มผมทองนิ่วหน้าเจ็บปวดไม่รู้กี่ครั้งของวัน พยายามดึงดันที่จะปีนออกจากอ่างน้ำร้อนระอุ ไม่อยากจะเชื่อว่า
มันจะทำให้ปวดแสบทรมานถึงเพียงนี้....
"ลืมไปซะสนิท น้ำนี่ชั้นใส่เกลือลงไปด้วย....เชิญอาบน้ำให้สบายตัวซะล่ะ นารุโตะ" เสียงสะอื้นดังลั่นอย่างไม่อับอาย ตอนนี้เขาทร
มานเกินกว่าที่จะมารู้สึกแบบนั้น "ฮือ ฮึก อึ๊ก!!! ปล่อยชั้น ปล่อยเถอะ....." เสียงเริ่มแผ่วเบาลง.....ทำให้ซาสึเกะที่กำลังจะเดินออกไป
จากห้องน้ำหันกลับมามองอีกครั้ง.....ร่างกายบางแดงก่ำเพราะน้ำร้อน เลือดซิบออกจากปากเนื่องจากแรงเม้มกัด นั่งพิงขอบอ่างแน่
นิ่งจนเริ่มผิดปกติ...... มือแกร่งช้อนใบหน้าสวยที่เปื้อนคราบน้ำตาขึ้นมาดู ก่อนเลื่อนมาเเตะที่ใต้จมูกโด่งรั้น....ทว่าไร้การสัมผัสถึง
ลมหายใจ...ไม่มีเลย อย่าบอกนะว่าร่างตรงหน้านี่ตายแล้ว....


"ชิ....." เขาจำใจต้องอุ้มร่างน้อยนิดนั้นออกจากอ่างน้ำร้อนระอุ ร่างกายยังอุ่นอยู่นิดหน่อย....แต่น่าใจหายตรงที่ลมหายใจไม่ได้ถูก
ปล่อยออกมาเหมือนคนปกติ.....เขาพานารุโตะมาที่ห้องนอน จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ และคอยเช็ดตัวอยู่ทั้งคืน.....
 
 
 ....รุ่งเช้า.....       นารุโตะลืมตาขึ้นมองเพดานห้องที่ไม่คุ้นตาสักนิด....กวาดตามองไปรอบๆ  โต๊ะโคทัตสึที่ไว้ใช้
ทานของว่างพร้อมหน้ากันตั้งอยู่กลางห้อง ตู้หนังสือเก่าเขรอะใหญ่ๆอยู่ติดกับเตียงที่เขานอนอยู่...นอกนั้นก็ไม่มี
อะไรเลย เสียงนกตัวน้อยๆที่ร้องเสนาะหูดังอยู่แถวๆหน้าต่างบนหัวนอน....นารุโตะค่อยๆขยับตัวลุกไปดู...เพิ่งฉุด
คิดได้ว่าอาการปวดแสบปวดร้อนของบาดแผลหายไปแล้ว...คิวบิ....เพราะแกงั้นสินะ เเต่....น่าแปลกที่มีผ้าพัน
แผลพันไว้อยู่รอบตัวเขา เเถมเขายังใส่แค่กางเกงสีครีมสั้นอีก....รอยแผลเล็กๆน้อยๆที่ใบหน้าสวยก็มีพลาสเตอร์
ติดอยู่ไม่น้อย.....ใคร?? ใครกันที่เป็นคนทำแบบนี้?? ซาสึเกะหรอ?? ไม่มีทาง!!! ก็เมื่อคืนหมอนั่นเกือบจะฆ่าเขา
โดยการให้แช่น้ำร้อนใส่เกลืออยู่เลยนี่!!!!  คิดแล้วก็คัดเเค้นในใจเหลือเกิน....


"โธ่เว้ย!! ยิ่งคิดยิ่งฉุน ไม่คงไม่คิดมันเเล้ว!!!" มือบางทั้งสองข้างรวบมาขยี้ผมสีทองจนยุ่งไม่เป็นทรง...สายตาเหม่อมองไปที่นอกหน้าต่างที่เห็นทุ่งหญ้าโล่งสวย
ดูสะอาดตา....อยากกลับ....อยากกลับโคโนฮะ อยากช่วยทุกคน....
//ป่านนี้ ป้าซึนาเดะกับซากุระจังจะเป็นยังไงบ้างนะ??//  
ในขณะที่กำลังหมกมุ่นอยู่นั้น เขาก็ไม่ได้สังเกตุเลยว่าใครบางคนได้เข้ามาเยือนในห้องนอนนี้เเล้ว....
"ฟื้นเเล้วรึ เจ้าทึ่ม??"  ความคิดต่างๆนาๆต้องชะงักเข้ากลางคัน...มือเรียวสวยกำเเน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อดีที่ไม่ถึง
ขั้นเลือดซิบ.....ทว่าในใจคงบีบรัดจนเลือดตกในไปแล้ว.....นารุโตะเปรยตาไปมองด้านหลังอย่างรังเกียจ

"ทำหน้าแบบนั้นกับคนที่ช่วยชีวิตนายน่ะหรอ??"  ช่วยชีวิต...?? ช่วยให้เขาไปสบายมากกว่าล่ะมั้ง!!!!

"แกพูดเรื่องอะไร?? ในเมื่อเมื่อวานไอ้สารเลวบางตัวมันเกือบจะฆ่าชั้นไปแล้วเนี่ยนะ!!!" แววตาดุดันทำให้ซาสึเกะ
ยิ้มออก....ร่างสูงชี้ไปที่ผ้าพันแผลที่พันอยู่รอบตัวร่างบอบบาง

"แล้วไม่สงสัยรึ?? ว่านั่นใครทำ??" อึกก...นารุโตะตากระตุก...เบือนหน้าไปทางอื่นอย่างไม่ยอมรับความจริง
ไม่เข้าใจ?? ทำไมกัน?? ทั้งๆที่จะฆ่าเขาก็ได้แื้ท้ๆ ทำไมถึงได้ช่วย.....?? หรือเพราะไอ้ที่บอกเมื่อคืน.....
//เราต้องมีลูกกับหมอนี่....แล้วเอาเด็กไปทำเครื่องมือ//   แค่คิดก็อับอายจนแทบสิ้นสติแล้ว ผู้ชายอย่างเขา กลับ
ต้องมาโดนปู้ยี้ปู้ยำศักศรีจนไม่เหลือหลอโดยไอ้คนสารเลวอย่าง อุจิวะ ซาสึเกะ!!!!

  
 "ช่างเถอะ...ดูเหมือนว่านายเริ่มหายดีแล้วสินะ.....ชั้นจะได้เริ่มขั้นเเรกของภารกิจซักที"  นัยน์ตาไพรินเบิกกว้าง....สันชาติญาณบอกให้
เด็กหนุ่มร่างบอบบางรีบป้องกันตัวโดยเร็วก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำอีก....  ซาสึเกะกระตุกยิ้มอย่างดูหมิ่นเช่นเคย ไม่มีทางที่คนๆนี้จะ
มอบรอยยิ้มแห่งมิตรภาพหรือความรักให้กับใครทั้งนั้น.....  ร่างสูงโกร่งถอดชุดคลุมสีดำมิดออก บัดนี้เห็นหน้าอกแกร่งกำยำได้ชัดเจน
 นารุโตะรีบถอยหลังไปเรื่อยๆ รู้สึกตัวอีกครั้งก็ชนเข้ากับผนังแล้ว.....บอกได้คำเดียวว่า จนมุม.......

"หนีไปก็ไร้ประโยชน์ ในเมื่อไม่ช้าก็เร็ว....นายก็จะ...."
"หยุดพูดนะ!!!!!"  เสียงหวานคำรามขัดขึ้นอย่างโกรธแค้น  น้ำตาไหลอาบแก้มใสจนหยดลงพื้นที่นอน.......ซาสึเกะหยุดไปครู่หนึ่ง....น้ำตา
......ทำไมน้ำตาของร่างบางนี่ถึงทำให้เขาหวั่นไหวได้เพียงนี้กัน!!!!    ฟันกรามขบเข้าหากันแน่น จ้องนารุโตะที่กำลังสั่นน้อยๆจากความกลัวนิ่ง......ทิฐิมากมายที่สั่งสมอยู่ในตัวบอกเด็กหนุ่มให้ลืมเรื่องอาการหวั่นไปจนสิ้น ใบหน้าคมคายที่เมื่อครู่นิ่งงันกลับมาฉายรอยยิ้มเราะร้ายอีกครั้ง  คราวนี้เขาไม่มีความลังเลอยู่อีกเเล้ว สิ่งที่หวังคือการเห็นสีหน้าเจ็บปวดของร่างเล็กนั่น...ใช่!!! สีหน้าแบบนั้นเท่านั้นที่จะทำให้เขาสนุกได้!!!!


 "ฮือ ฮึกก.....ไอ้สารเลว ไอ้ทรยศ ไอ้...."  คำด่าสารพัดนึกเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา  ตอนนี้ซาสึเกะได้ขึ้นมาบนเตียง...ทาบทับร่างของเขาจนมิด  ข้อมือบางทั้งสองข้างถูกจับตรึงไว้กับผนังด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว  

//ขอโทษนะ....ทุกคน....//     


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




จบไปเเระตอนที่สอง ตอนหน้าอาจมี NC นะคะ =,, = เม้นๆด้วยนะคะ ขอบคุณคร่าาาา