[Fic] **SasuNaru** โรงเรียนวุ่นLove

ลำดับตอนที่ #13 : bad-but-love ตอนที่ 1 : แผนของมาดาระ

หมู่บ้านโคโนฮะ......หมู่บ้านที่เคยสวยงาม...สงบสุข อา....คนที่เพิ่ง
มาเห็นมันในสภาพนี้จะยังคิดว่านี่เป็น 'หมู่บ้าน' อยู่รึเปล่านะ.....??

ต้นไม้เขียวขจีตอนนี้ล้มเทคะม่ำอย่างไม่เป็นท่า....กองเพลิงแห่งความโหดร้ายสุมอยู่ทั่วบริเวณหมู่บ้าน ผู้คนล้มตายส่วนหนึ่งเพราะควันไฟที่จู่โจมเข้ามาเป็นโขมงใหญ่ๆ เด็กและคนชราที่หนีไม่ได้ก็จำใจต้องกลั้นใจตาย
อย่างน่าสงสาร เสียงขอความปรานีดังมาจากทั่วทุกสารทิศ กระนั้นคนที่มีเสื้อคลุมลายเมฆสีแดงอย่างพวกเขาก็ไม่คิดจะทำตาม เข่นฆ่าผู้คนอย่างเยือกเย็นระคนหฤหรรษ์ แสงอุษา.......เข้ามาบุกหมู่บ้านโคโนฮะ
ได้ 2 วัน ที่นี่ก็แปรผันมาเป็นสมรภูมิสนามรบอย่างน่าอนาถใจ......

"เจ้าพวกนั้นมันต้องการอะไรกัน!!" ร่างหญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาใจกลางหมู่บ้านด้วยอาการขวัญเสีย....เธอไม่นึกเกรงกลัว ทว่ารู้สึกเสียใจที่เห็นเด็กๆและผู้คนมากมายล้มตายต่อหน้า....ช่วยใครไม่ได้เลย

"ท่านซึนาเดะคะ ท่านซึนาเดะ!!!" เสียงตะโกนอย่างตกใจก่อนที่ซึนาเดะจะ
หันไปมองกระแสไฟฟ้าที่พุ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว...!!!

ตูม!!!!

"อ้ากกกกก" เสียงโห่ร้องอย่างสุดเสียง......ทว่านั่นไม่ใช่เสียงของหญิงสาว
ตำแหน่งโฮคาเงะแต่อย่างใด....แต่กลับเป็น...

"นารุโตะ!!!!" เธอมองร่างบอบบางที่เมื่อกี้เข้ามากันเธอเอาไว้ให้ ล้มลงกับ
พื้นแน่นิ่งไปชั่วขณะ ชิซุเนะขาอ่อนยวบ.....เมื่อเห็นรอยเเหว่งของพื้น
ดินเนื่องมาจากพลังเมื่อครู่....มันรุนแรงมากเสียจนเธอที่อยู่ไกลหลายเมตร
ต้องกระเด็นไปชนกับต้นไม้......แต่นารุโตะ....เด็กคนนั้นกลับกันพลังนั้นไว้ได้........
ซึนาเดะน้ำตากระเซ็น...ทั้งๆที่เสียคนไปมากมายขนาดนี้แล้วเเท้ๆ....เรื่อง
อะไรจะให้เสียไปอีก นารุโตะ ชั้นไม่ยอมให้เธอตายหรอก!!!!

"ทำใจดีๆไว้ เจ้าหนู ชั้นขอร้องล่ะ อย่าตายนะ!!!" เธอพยายามปั้มหน้าอก
ของเด็กหนุ่มที่กำลังขยับขึ้นลงถี่ๆเพราะหายใจรวยรินเต็มที
"ปะ ป้าฮะ....ไม่ต้องห่วงผมหรอก หนีไป...ซะ" เจ้าตัวตะเบ็งเสียงอย่างยาก
ลำบากเหลือเกิน....สาวโฮคาเงะกัดฟันแน่น สายตาที่แค้นเสียยิ่งกว่าแค้น
จ้องไปที่บุคคลต้นเหตุที่จู่โจมเข้ามาเมื่อกี้.....
"ทำแบบนี้ชอบนักรึไง!!!! ซาสึเกะ!!!!" คนถูกถามยังคงทำหน้านิ่งเหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกป้อนคำสั่งมาให้ฆ่าและทำลายเท่านั้น...ร่างสูงโปร่งกระโดดลงมาจากโขดหิน เดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
"เข้ามาจะทำอะไรน่ะ ซาสึเกะคุง!!!!" ดวงตานิลเงาเหล่ไปที่คนที่เข้ามาขวาง....ซากุระ??
ขอชมจากใจจริงว่าช่างเป็นคนที่กล้านัก เขายกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย.....

ไม่ทันที่เด็กสาวจะตั้งตัวทัน ซาสึเกะก็หายตัววับมาโผล่ข้างหลังแล้วใช้ข้อ
มือฟาดเข้าที่กลางคออย่างแรง....ซากุระโอดครวญด้วยความเจ็บเเล้วล้ม
ลงไปนอนอย่างหมดท่า.....ถ้าไม่บาดเจ็บสาหัสล่ะก็ นารุโตะอยากจะเข้าไปต่อยหน้าไอ้คนสารเลวสักสิบที!!!!

เด็กหนุ่มใบหน้าคมคายหันกลับมาประจันหน้ากับซึนาเดะอีกครั้ง....ชักดาบออก
จากฝักเตรียมฟาดฟันอย่างคล่องมือ แต่เพราะไม่สามารถมีใครมาขวาง
ได้อีกร่างของหญิงสาวโฮคาเงะจึงโดนใบมีดคมนั้นแทงทะลุอกอย่างน่าเจ็บใจ.....
"อึก....อั่ก......" เลือดสาดไปทั่วเปื้อนเสื้อของร่างบางเล็กน้อย เจ้าของเรือน
ผมสีดำสนิทเปลี่ยนเป็นสีส้มนิดๆจากแสงของเปลวเพลิงอันบ้าคลั่ง.....
"ท่านซึนาเดะ!!!!!" เลขาโฮคาเงะคนสนิทวีนอย่างตกใจเพราะตอนนั้นขวัญใจก็ได้ถูกเด็กหนุ่มอุจิวะทำลายหมดเเล้ว
จากการกระทำ.....

"ซา....สึ...เกะ" เสียงเบาๆเจือความโกรธแค้นอยู่ข้างใน....ซาสึเกะก้มหน้าลง
มองใบหน้าสวยที่มอมแมมไปด้วยบาดแผลแล้วยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน

"ต่อไปก็ตานาย....นารุโตะ" มือแกร่งกระชับดาบแล้วค่อยๆใช้คมดาบนั้นเกลี่ยเสื้อลายแถบส้มดำให้ขาดไปทีละนิดๆ เพียงแค่สัมผัสเบาๆ ใยผ้าก็หลุดลุ่ยให้อย่างง่ายดาย เขาเพ่งมองหน้าอกขาวทีมีรอยช้ำใหญ่จากพลังของเขาซักพัก....
"น่าเสียดาย ที่ร่างกายสวยๆอย่างนายต้องถูกโรยด้วยสีของเลือด" เขาพูด
คล้ายหยอกล้อเเต่ถ้อยคำที่เปล่งออกมานั้นราวกับจะบีบรัดหัวใจคนฟังจนมันระบมปวดมากกว่าบาดแผลภายนอกเสียอีก....

"นายมัน......สารเลว" คำสุดท้ายของนารุโตะก่อนที่คมดาบนั้นจะถูกยกขึ้น
และพุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว.......แต่น่าเสียดายสำหรับเจ้าหนุ่ม อุจิวะ....
ที่เขาถูกขัดจังหวะเป็นรอบที่ 2
"หยุดก่อนสิ ซาสึเกะ เด็กนั่นมีประโยช์ต่อพวกเรา" ไม่ต้องหันก็รู้ว่าใคร
ซาสึเกะไม่ได้ค้านอะไรชักดาบเก็บเข้าที่เดิม หันหน้าไปมองผู้มาเยือนคนใหม่
"ยังไง....มาดาระ??" ถามเสียงเย็นเหมือนไม่ค่อยพอใจนักที่หยุดยั้งให้เขาอดฆ่าร่างบอบบางนั่นด้วยมือตัวเอง....


"จิ้งจอกเก้าหางไงล่ะ ถ้าคิดว่าฆ่าแล้วค่อยเอามาน่ะไม่ได้หรอกนะ...เพราะจักระของเด็กนั่นหลอมรวมกับจิ้งจอกเก้าหาง....การจะแยกออกมาโดยได้ผลดีมากที่สุด....เอาไว้ชั้นจะบอกวิธีทีหลัง จับตัวมันมาก่อนก็พอ" (อิไรเตอร์ร่ายมั่วค่ะ) พูดเสร็จ
อดีตผู้นำตระกูลอุจิวะก็หายตัวไปกับสายลม เหลือเพียงเสียงสบถจากร่างสูงเล็กน้อย.....
"ปล่อย...." ทั้งๆที่เรี่ยวแรงแทบไม่เหลือหลอ ร่างเล็กยังดันทุรังขัดขืนเมื่อร่างแกร่งนั้นอุ้มไปอยู่ในอ้อมอกกำยำ....
ซาสึเกะไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย ไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากพูดจนเกินไป...
"ชั้นจะ...หาโอกาสฆ่าแกให้ได้ ไอ้เลวเอ้ย" เสียงเล็กๆที่ติดขัดนั้นยังก่นด่าสารพัด เกลียดเหลือเกิน ทั้งๆที่ตอนเเรกก็ตั้งใจจะช่วย
เเต่ตอนนี้เขาเข้าใจเเล้ว....ซาสึเกะไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป เขาก็ควรจะฆ่าทิ้งซะ!!!!

"หึ คงโง่ไปให้พวกเวรนั่นเป่าหูสินะ แกมันก็แค่ไอ้หน้าโง่ที่อยากได้แต่พลังเท่านั้นแหละ" ซาสึเกะมองลงมา เห็นกลีบปากสวยนั้นขยับด่าเขาได้เรื่อยๆแบบนี้ก็ชักอยากเอาคมดาบกรีดมันเล่นซะแล้วซิ.....

หลังจากมาดาระเรียกรวมตัว เหล่าเเสงอุษาก็กลับไปที่ฐานทัพ.....
รวมถึงซาสึเกะด้วยเช่นกัน เขาเดินอุ้มร่างบอบบางที่ยังหายใจหอบเข้ามา
โดยมีสายตาจากคนอื่นๆจับจ้อง.....

"มาแล้วรึ?? ซาสึเกะ ชั้นมีเรื่องจะคุยกับเธออยู่พอดี ทุกคนออกไปก่อนสิ"
หลังจากเหล่าแสงอุษาได้เดินออกไปแล้ว มาดาระก็เริ่มการเจรจาทันที

"เธอมีภารกิจสำคัญเลยล่ะซาสึเกะ....." ผู้นำอุจิวะที่เป็นได้แค่อดีตนั่งลงที่เก้าอี้ วางท่าสบายๆเหมือนเวลาจิบน้ำชา
ซาสึเกะไม่คิดจะนั่งหรือพัก ยืนอุ้มร่างบางนั้นรอฟังนิ่ง
"จากนี้ไปชั้นจะส่งเธอไปที่โอโตะ ที่นั่นมีสถานที่ๆนึง รับรองไม่มีใครไปรบกวนได้" พูดค้างไว้เท่านั้นมาดาระก็ชำเลืองมองเด็กหนุ่มผู้มีพลังล้ำเลิศเกินเปรียบอย่างลองเชิง....

"อยากจะพูดอะไรกันแน่??" เสียงทุ้มเย็นชาถาม

"...การแยกจักระเก้าหางนั้นมา ก็คือการแทรกของเข้าไป
ในร่างกายของเด็กนั่นและจักระก็จะเกิดการหลอมรวมกับพลังที่แทรก
เข้าไป...ซึ่งชั้นคิดว่า ถ้านั่นเป็นของของเธอคงมีประสิทธิภาพน่าดู.....
หลังจากที่ใช้เวลาอยู่ช่วงนึง จักระนั้นก็จะเติบโตพร้อมกับจักระของเธอ
กลายเป็นพลังที่มีอานุภาพมากว่า 10 หางยังไงล่ะ" (อิไรเตอร์พล่ามมั่วเช่นเคย ใครไม่เข้าใจก็ประมาณว่า
ถ้าเกะมีลูกกะโตะได้เด็กคนนั้นก็จะมีจักระของจิ้งจอกเก้าหางเเละรวมกับของเกะทำให้ได้มาซึ่งพลังที่มีอำนาจสูงสุด
ไรเตอร์ไม่ได้เอาตามหลักอะไรทั้งนั้นอ่ะ อาจมั่วๆซั่วๆ เหอๆ = =)

"คนอื่นก็ทำได้ ทำไมต้องเป็นชั้น??" มาดาระหัวเราะเบาๆในลำคอ "ก็ชั้นเห็นเธอเป็นคนที่มีจักระทนทานและมีประสิทธิภาพสูงยัง
ไงล่ะ?? อาจสูงกว่าชั้นด้วยซ้ำ ถ้าให้คนอื่นทำไป มันก็แทบไม่ออกผลอะไรเลย" นารุโตะปรือตามองคู่สนทนาของซาสึเกะนิ่งๆ สติ
ที่ไม่ค่อยหลงเหลือทำให้ฟังหัวข้อเจรจานั้นได้อย่างยากลำบาก จนแทบไม่เข้าใจว่าพูดเรื่องอะไรกัน.....แต่ที่แน่ๆ งานนี้ต้องมีเขา
เกี่ยวข้องด้วยอย่างแน่นอน....
"ไม่ต้องลำบากใจไปหรอก เวลาที่ใช้แค่ปีเดียวเท่านั้น....หลังจากนั้นชั้นจะรับช่วงดูแลคุณแม่แสนสวยนี่เองละกัน" มาดาระจ้องร่าง
บางในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มผมรัตติกาลอย่างชื่นชมในความงดงามน่าสัมผัส.....เห็นแล้วชวนยั่วกิเลสได้ดีจริงๆ.....

"อย่าลืมดูแลร่างกายนั่นให้ดีก่อนจะมาถึงมือชั้นละ ซาสึเกะ...ทารุณได้ตามใจชอบ ขอแค่ได้เด็กออกมา....แค่นั้นเป็นอันจบภารกิจ"

เสียงพูดฟังดูทะเล้นนิดๆ ซาสึเกะไม่ได้ตอบรับอะไรแต่ถามต่อ "เจ้านี่จะท้องได้ยังไง??" สิ้นเสียงไปแค่แป้บเดียว ก็ต้องเข้าใจใน
ทันทีที่มาดาระหยิบขวดบรรจุน้ำใสให้ประจักษ์.....
//ใช้ยานั่นซินะ// เขาคิด ไม่ต้องให้อธิบายอะไรเพิ่มก็เข้าใจวิธีการใช้...

"ไม่ใช่ใช้รับประทานหรอกนะ แต่ใช้ก่อนที่....." ประโยคยังไม่ได้เปล่งออกหมดซาสึเกะก็รีบตัดบทประโยคที่ตนรู้สึกรังเกียจและขยาด "ชั้นเข้าใจแล้ว...." ร่างสูงโปร่งพูดโดยไม่หันไปมอง กระชับร่างกายบอบบางนั้นให้แน่นยิ่งขึ้นแล้วเดินออกไปเลย......


ตุบ!! ซาสึเกะโยนนารุโตะลงกับพื้นห้องที่แสนแข็งกระด้าง รอยแผลสดที่เพิ่งได้รับเหวอะออกอีกครั้ง เลือดสีแดงไหลออกมาไม่หยุดหย่อน.... "โอ้ยย!!!" ร้องอย่างปวดแสบเเละเจ็บใจเหลือคณา นัยน์ตาสีฟ้าสดจ้องคนทำอย่างเอาเรื่อง....เเต่ก็ได้แค่มองเท่านั้นจริงๆ "พรุ่งนี้นายจะได้ไปอยู่ที่โอโตะกับชั้น หึ น่าจะดีใจซักหน่อยที่เพราะคำสั่งของมาดาระเลยหย่อนยานชีวิตของนายไปได้
อีกนาน" ร่างเล็กเบิกตากว้างกับคำบอกเชิงบีบคอนั่น มือบางกุมแผลตรงหน้าอกไว้ถึงเเม้สองมือก็ยังไม่สามารถปิดมันมิดได้ แล้วค่อยๆขยับกายให้ลุกขึ้นนั่ง "นาย....พวกแกคิดจะทำอะไรชั้นกันแน่!!!!"

"หึ....เดี๋ยวก็รู้"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



จบไปตอนเเล้ววว ตอนเเรก >3<  เม้นๆด้วยนะคะ เรื่องนี้เกะเถื่อนมากมายเลยเเหละ บอกไว้ก่อน = =