[Fic] **SasuNaru** โรงเรียนวุ่นLove

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 9 : คู่แข่ง (คิบะ)

 






......................."ฮือ........" เสียงครางสะอื้นเล็กๆดังออกมาจากห้องนอนของนารุโตะ....

คาคาชิคิด.....เมื่อครึ่งชั่วโมงที่เเล้วก่อนที่จะกลับมาถึงหอพักเจ้าตัวยังยิ้มเเป้นอยู่เเท้ๆ
เเต่ไหงพอมาถึงห้องตัวเองถึงกลับร้องไห้ไปเสียได้?? เขารู้ ต้นเหตุทั้งหมด.....

ต้นเหตุทั้งหมดก็ไอ้เจ้าเด็กอุจิวะนั่น!!!

"นารุโตะ ชั้นว่าเรามากินขนมกันดีกว่าน่า นายถือมาซะเพียบเลยนี่" ร่างสูงทำน้ำเสียงทะเล้นเหมือนจะปลอบให้คนข้างในไม่ต้องคิดมาก จัดเเจงหยิบห่อขนมสารพัด
ที่ร่างเล็กกับเขาช่วยกันหิ้วมาวางไว้บนโต๊ะจนเกลื่อนกล่าน

"ฮึก.....ผะ ผมไม่มีอารมณ์จะกินหรอก ฮะ....พี่คาคาชิกินเถอะ" เสียงอู้อี้จากการร้องไห้
หนักส่งผ่านมาจากด้านใน เล่นเอาไฟน้ำโหของคาคาชิเเล่นเเปร้ด เขาขมวดคิ้ว นึก
ถึงหน้าเจ้าเด็กหนุ่มผมรัติกาลอย่างเจ็บเเค้น ริบังอาจทำให้นารุโตะที่เเสนร่าเริงของ
เขาต้องนั่งร้องไห้ฟูมฟายเเบบนี้ เห็นทีต้องได้สะสางกันซักหน่อยเเล้ว
อุจิวะ ซาสึเกะ!!!


--------------------------------

ณ คฤหาสน์ใหญ่ที่ตกเเต่งอย่างหรูหรา....ใช่ ที่นี่คือ คฤหาสน์อุจิวะ....

ปัง!! ซาสึเกะกระเเทกปิดประตูรถเเรงๆด้วยความโมโหตัวเอง ในหัวมีเเต่ภาพของ
ใครอีกคนที่มีใบหน้านวลหวานกำลังร่ำไห้......ตอนที่เพิ่งขับออกมา เขาเห็นไหล่บาง
นั่นสั่นเบาๆ เเต่ถึงมันจะสั่นน้อยเเค่ไหน อย่างเขารึจะดูไม่ออก ซาสึเกะกุมขมับ
คิดไม่ออกว่าต่อจากนี้เขาจะทำอย่างไรดี?? ขอโทษ?? เเต่มันคงไม่มีประโยชน๋ถ้า
นารุโตะไม่คิดจะอยู่รับฟังคนเลวๆอย่างเขาได้เอ่ยคำนั้น.....

น่าสมเพชตัวเองสิ้นดี......ที่ทำให้คนสำคัญต้องมาเสียใจเเบบนี้ ทั้งๆที่ในใจนี่ก็ตั้งใจ
นักตั้งใจหนาเเล้วเเท้ๆว่าจะทำให้ร่างบางนั่นมีเเต่รอยยิ้ม มีเเต่ความสุข.....

เรื่องทั้งหมดเขานี่เเหละที่ผิด จะไม่ขอโทษใคร เพราะคราวนี้ตัวเองผิดเต็มประตูอยู่
ทนโท่เเล้ว "นารุโตะ.....ชั้นจะบอกนายยังไงดี??" เด็กหนุ่มพึมพำอยู่กับตัวเองเพียง
ลำพัง........

 

เช้าวันใหม่ที่ดูสดใสเเต่กลับดูหม่นหมองในความคิดของนารุโตะ......ร่างเล็กวาง

ตะเกียบที่ใช้กินข้าวไว้บนถ้วย ก่อนเอ่ยเบาๆเเล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเก่ง....
"อิ่มเเล้วนะครับ" คาคาชิเปรยตามองอย่างเป็นห่วง ตั้งเเต่เมื่อคืน ร่างบางก็ไม่ออก
มาจากห้องอีกเลยจนเช้า เเถมยังตื่นเช้ามากเสียด้วยสิ ใบหน้าหวานดูโทรมผิดปรก
ติ นัยน์ตายังคงช้ำอยู่หน่อยๆ เกรงว่านารุโตะอาจจะไม่ได้นอนทั้งคืนเลยก็ได้.....
"กินนิดเดียวเอง เดี๋ยวก็หิวตอนเรียนหรอก"

"ไม่เป็นไรฮะ ผมรีบไปก่อนนะ วันนี้เป็นเวรทำความสะอาดห้องเรียนน่ะ" ไม่รอให้
ใครได้คัดค้านนารุโตะก็รีบสาวเท้าออกจากหอพักไป คาคาชินิ่งอึ้ง...รู้สึกเสียดายที่ไม่
ได้ไปส่ง คิดเเล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ ออกมา เก็บถ้วยเก็บจานไปล้างเเล้วคว้า

กระเป๋าเดินออกไปด้วยอีกคน......

มาถึงหน้าหอพัก เขาเหลือบมองรถจักรยานที่จอดค้างอยู่ ในหัวก็คิดอะไรออก
//เราลืมคืนรถจักรยานนี่นา// ร่างโปร่งเดินไปปลดโซ่ที่ล็อกรถอยู่เเล้วเข็นจักรยาน
ออกมา ประจวบเหมาะพอดีกับที่คนบางคนได้เดินมาเห็นเข้าพอดี....
"อ้ะ นั่นจักรยานผมนี่นา!!!" ร่างสูงบางเอ่ยเสียงดัง รีบวิ่งมาที่คาคาชิทันที.....
เมื่อวิ่งมาถึงเขายังมิวายถลึงตาใส่คาคาชิอย่างขุ่นเคืองอีกด้วย คาคาชิยิ้มเเหยๆสงสัย
วันนี้ต้องได้ไปเรียนสายเเล้วเเฮะ.....

"คุณมีอะไรจะเเก้ตัวมั้ย?? เอาจักรยานผมไปเเบบนี้ รู้มั้ยเมื่อวานผมต้องเดินกลับ

บ้านเองคนเดียว มืดก็มืด เปลี่ยวก็เปลี่ยวน่ะ ห๊า!!" เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลที่รวบมัด
เป็นจุกไว้ด้านหลังเเวดใส่ร่างสูงอย่างเหลืออด
"เอ่อ น่าๆ ผมขอโทษละกัน เเล้วทำไมคุณถึงหาเจอได้ล่ะ??"

"ผมเองก็ไม่รู้หรอก เเต่หอพักนี่เป็นทางผ่านที่ผมจะไปโรงเรียนพอดีน่ะ ก็เลยเห็น

คุณกำลังเข็นรถจักรยานผมออกมาจนได้นี่ล่ะ!!" เสียงที่ตอนเเรกปกติกลับมาดังอีก

ครั้ง คาคาชิเอามือปิดหูเเทบไม่ทัน //บอบบางอย่างนี้เเต่ไหงดุเก่งจังง่ะ = =""//
"งั้นเพื่อเป็นการไถ่โทษ ให้ผมไปส่งคุณที่โรงเรียนดีมั้ยล่ะ??" ดูเหมือนว่าข้อเสนอนี้
จะเข้าหูของเด็กหนุ่มร่างบาง เขาทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งไม่นานก็ตอบตกลง
คาคาชิขึ้นรถจักรยานปัดขาตั้งขึ้นเเละรอให้อีกคนขึ้นมานั่งที่เบาะหลัง อีกฝ่ายก็ยัง
กล้าๆกลัวๆอยู่นิดหน่อยเพราะยังไม่เคยให้ใครปั่นเเล้วให้เขานั่งซ้อนเเบบนี้....
"เป็นอะไรไปครับ?? อ้ะ ว่าเเต่คุณชื่ออะไรล่ะ??" เหมือนตื่นจากภวังค์ ร่างบางเอ่ยชื่อ
ของตนเองไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

" อะ อุมิโนะ อิรุกะ" คาคาชิยิ้มให้ รู้สึกชอบท่าทางน่ารักๆนั่นของอิรุกะโดยไม่รู้ตัว
เเต่เมื่อฉุดคิดได้เขาก็ต้องตกใจ //เฮ้ย นี่เราเป็รอะไรไป คนที่เราจะมองน่ะ มีเเค่
นารุโตะคนเดียวเท่านั้นไม่ใช่รึไง!!!???//
"นี่ ละ เเล้วคุณล่ะ??" เสียงหวานเอ่ยถามต่อ คาคาชิเพิ่งรู้ตัวว่าอิรุกะขึ้นมานั่งซ้อนที่
เบาะหลังเเล้ว นี่เขาเหม่อขนาดนี้เชียวหรอเนี่ย??
"ผม ฮาตาเกะ คาคาชิ ครับ"

----------------------------------------------------------------------------

กรี๊ซ ว๊าย ซาสึเก่ คู๊งงงงงงงง~ เสียงโห่ร้องของสาวๆดังตั้งเเต่หน้าโรงเรียน นารุโตะ

เห็นก็ชะงัก เเสดงว่าซาสึเกะก็คงอยู่ตรงนั้นสินะ......งั้นเขาคงต้องหลบอยู่เเถวนี้ไป

ก่อนเเล้วล่ะ ก็นะ ยังไม่อยาก......เจอหน้าตอนนี้เลยนี่นา....

"ชิ เจ้านั่นน่าอิจฉาเป็นบ้าเลยเเฮะ" นารุโตะหันไปทางต้นเสียงที่อยู่ข้างๆเขานี่เอง
ผู้ชายร่างสูงหน้าตาดีไม่หยอก นัยน์ตาเเละผมที่ตั้งเป็นทรงมีสีดำสนิท....ที่เเก้มทั้ง
สองข้างมีรอยเเถบสีเเดงติดอยู่ด้วย ถึงใครจะว่าเเปลก เเต่ถ้าดูจริงๆมัน
ก็เข้ากันได้ดีอย่างเหลือเชื่อ.....





"อ่าว เเล้วนายมายืนนิ่งอยู่นี่ทำไมเนี่ย?? ไม่เข้าไปเรียนเรอะ??" เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
จ้องใบหน้าหวานอมชมพูที่มองเขาอย่างสงสัย
"เอ๊ะ?? เอ่อ อื้อ เดี๋ยวชั้นจะเข้าไปอยู่หรอก" นารุโตะหลุบตาต่ำลงน้อยๆ ทันใดนั้น

มือกร้านก็ค่อยๆเชยคางมนต์เเล้วบังคับให้หันไปทางเขาชัดๆ.....เด็กหนุ่มใช้โอกาส

นี้สังเกตุเรียวหน้าหวาน......เเก้มใสอมชมพูนุ่มละมุนเหมือนสายไหม ดวงตากลมโต

สีฟ้าครามสดใสที่มองออกได้ว่ากำลังเศร้าสร้อย......มองลงมาอีกหน่อยก็จะเห็นริมฝีปาก
อวบอิ่มสีชมพูที่เหมือนจะเย้ายวนให้เขาลิ้มลอง....
"นายน่ะ หน้าตาน่ารักดีนะ" พูดให้เเล้วยิ้มบางๆ นารุโตะถึงกับทำอะไรไม่ถูกไปชั่ว
ขณะ จ้องคนฉวยโอกาสนิ่ง ย่นคิ้วเหมือนไม่ค่อยพอใจนัก
"ฮะๆ เวลาทำหน้ามุ่ยก็น่ารักดีเเฮะ เรามาทำความรู้จักกันดีป่ะ??" พูดน้ำเสียงสนใจ
ร่างเล็กที่ตัวเองถือวิสาสะสัมผัสใบหน้าอยู่นั้นเสียเต็มประดา
"ได้สิ ถ้านายปล่อยชั้นก่อน" เด็กหนุ่มผมดำหัวเราะชอบใจ เขาผละมือออกเเล้วจ้อง
นารุโตะอีกครั้งหนึ่ง "ชั้นชื่อ อินุซึกะ คิบะ นายล่ะ??" นารุโตะเชยตาอย่างไม่ค่อย
สบอารมณ์นัก "อุซึมากิ นารุโตะ"

"ฮะๆ งั้นก็ดีเลย นารุโตะ นี่ก็นานเเล้ว เราเข้าไปโรงเรียนกันเหอะ" คิบะรีบจูงมือร่าง
บาง นารุโตะเมื่อถูกลากมาได้ซักพักก็พยายามเเกะมือของอีกฝ่ายออก เเต่ดูๆก็รู้พละ
กำลังของเขากับคิบะเหมือนจะต่างกันไม่น้อย เพราะถึงเขาจะเเกะยังไงก็ไม่มีผลอยู่ดี
"อ้ะ เเย่เเล้ว" ตอนนี้เขาทั้งคู่เข้ามาอยู่ในวงล้อมของสาวๆที่กำลังรุมกรี๊ซซาสึเกะอยู่

จนได้ คิบะสบถเล็กน้อยเเละกำลังเเหวกฝูงคนมากมายเพื่อเข้าไปข้างในตัวโรงเรียน
เเต่ดูเหมือนสวรรค์ข่างไม่เข้าข้างเอาเสียเลยเพราะคนอื่นๆเริ่มทยอยเดินเข้ามาโรง

เรียนกันเเล้ว นั่นก็เเสดงว่าซาสึเกะก็กำลังเดินเข้ามาเหมือนกันน่ะสิ!!!
"นะ นี่คิบะคุง เรารีบเข้าไปกันดีกว่านะ" เสียงเล็กเอ่ยขอ คิบะหันมาก็พบกับสีหน้า
ออดอ้อนของร่างเล็ก เล่นเอาหัวใจได้สูบฉีดเลือดขึ้นหน้า เพียงไม่กี่นาทีคิบะก็

สามารถฝ่าวงล้อมของคนทั้งหมดเข้าไปยังตึกเรียนได้สำเร็จ นารุโตะหอบหายใจรัวๆ
ด้วยความเหนื่อย ไม่ต่างจากเด็กหนุ่มผมดำเท่าไหร่นัก
"อ้ะ คิบะคุง นายเหนื่อยมั้ย??" เอ่ยสีหน้าเป็นห่วง ถึงจะไม่พอใจกับพฤติกรรมของคิ
บะในตอนเเรกเเต่ตอนนี้ไม่ใช่เเล้ว ก็นะ เขารอดมาได้ก็เพราะคนๆนี้นี่นา~

นารุโตะหยิบผ้าเช็ดหน้าเดินมาซับเหงื่อตรงเเก้มให้หนุ่มอินุซึกะ
"ขอบใจ นารุโตะ" คิบะยิ้มให้ นารุโตะก็ยิ้มตอบ

"หลอกล่อไปทางนั้นเเล้วสินะ ชั้นจะได้สะดวกซักที" เด็กหนุ่มผมรัติกาลเดินล้วง
กระเป๋ามาจนใกล้ถึงตึกเรียน "ครับ เรียบร้อยเเล้ว" บอดี้การ์ดคนหนึ่งที่เดินตามมา
ตอบ "อืม งั้นนายไปได้เเล้วล่ะ" สิ้นคำสั่งบอดี้การ์ดคนนั้นก็โค้งคำนับเเล้วเดินจาก
ไป ซาสึเกะเดินมาจนใกล้ถึงตึกเรียน เเถวนี้ไม่ค่อยมีคนนัก เลยง่ายต่อการขึ้นตึก
โดยไร้เสียงน่ารำคาญ เพราะส่วนใหญ่คงไปออกันอยู่กับตรงที่เขาสั่งบอดี้การ์ดให้
หลอกล่อไปทางอื่น มองไปที่ตึกเรียนอย่างเซ็งๆก่อนจะต้องตกใจอย่างเก็บสีหน้า
ไม่อยู่.............ก็นั่น นารุโตะไม่ใช่รึไง!!?? เขามองให้เเน่ใจอีกครั้ง เเผ่นหลังเล็กที่กำลัง
สั่นน้อยๆจากการหัวเราะ.....เเต่ว่า หัวเราะ อยู่กับใคร??

เด็กหนุ่มเพ่งมองอีกครั้ง เเต่เปลี่ยนมาที่เป้าหมายที่กำลังคุยอยู่กับร่างบางเเทน เห็น
ชายผมตั้งท่าทางน่าหมันไส้เเละไม่น่าไว้วางใจนั่นกำลังจับมือเล็กของนารุโตะก็ฉุน
ขาด......สติเริ่มไม่อยู่กะร่องกะรอย

"นี่เบอร์ชั้นอ่ะ ไว้โทรมาคุยกันนะ" คิบะยื่นกระดาษโน๊ตเเผ่นเล็กที่เขียนเบอร์ไว้ใส่

มือบางไว้ นารุโตะยิ้มเเหยๆ "อ่ะ คือ ขอโทษทีนะ ชั้นยังไม่มีมือถือไว้ใช้เลย" คิบะ
อึ้งอยู่นาน ที่โรงเรียนนี้มีเเต่คนรวยๆมาเรียนนี่นา ตอนเเรกเขาคิดว่านารุโตะจะ

เป็นคุณหนูเเสนสวยที่ไหนซะอีกเเน่ะ เเต่เเบบนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก ดูเหมือนจะสอบ
ชิงทุนเข้าเองสินะ เก่งใช่เรื่องเลย.....
"ไม่เป็นไรๆ งั้นชั้นจะซื้อให้นายซักเครื่องดีมะ??" เป็นอย่างที่คิดนารุโตะทำหน้าตา
ตื่นพลางปัดมือไปมา "มะ ไม่เป็นอะไรๆ ฮะๆ ชั้นโทรหานายทางตู้โทรศัพท์สาธาร
ณะก็ได้" คิบะจับมือบางขึ้นมาจูบเบาๆ....(ฉวยโอกาสไปเเล้วนะเเก =[]=)
"เที่ยงนี้ชั้นจะรออยู่ตรงนี้นะ" นารุโตะหน้าเเดงก่ำ ชักมือกลับอย่างรวดเร็ว......."อ้ะ ชะ

ชั้นขึ้นห้องเรียนก่อนนะ วะ ไว้เจอกัน คิบะคุง" ว่าเเล้วก็รีบสาวเท้าขึ้นบันได้ไป

โดยไม่หันมามองหนุ่มคิบะอีกเลย......

ซาสึเกะกัดฟันกรอด......เห็น เขาเห็นหมดทุกอย่าง.......กำมือเเน่นเสียจนเล็บจิกเข้าเนื้อ
//นารุโตะ....ชั้นเข้าใจนายผิดจริงๆ//


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อ่ะ จบไปอีกตอนเเล้วค้า~ =[]= เเบบอยากให้มันเป็นรักสามเศร้าจังเลยงิ ไม่รุเปนไร
ตอนนี้รุสึกคลั่งหนุ่มคิบะขึ้นมา >////< มันก้อเลย อ่ะน้า เเรงบันดาลใจเเยะ ฮ่าๆ

ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ตอนเเรกอัฟได้เเค่ 15 % = ="" เเต่เพราะตอนนั้นจะไม่อยู่

บ้านพอดีน่ะค่ะ ต้องขออภัยหลายๆ อิอิ เเล้วก็ คู่เเข่งของซาสึเกะจะออกมาอีกหลาย
คนเลยค่ะ เเต่ยังไม่ถึงเวลาที่พวกเค้าจะออกมา ^ ^ ก็ถ้าไม่เเย่งกันงั้นจะเป็นโรงเรียน
วุ่น Love ได้ไงล่ะ เนอะ~ 55+ บ้ายบายค่ะ เม้นๆด้วยน้า~