คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 8 คำที่สั่นสะท้าน
กราบขอโทดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด รีดดิ้งมากมายกระเทียมดองงงงงงงงงงงงงงงงงง
ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว เข้าใจกันหน่อยนะ T^T งานตอนนี้ยังไม่เสร็จอีก 7-8 อย่าง เริ่มเซ็งเลยมาอัฟให้ก่อน
อย่าว่าไรเตอร์เลยน้าค้า ขอโทดจิงๆค้า~ =[]=
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คาคาชิที่เพิ่งกลับมาจากเรียนพิเศษ ด้วยความเหนื่อยล้า ร่างสูงเดินเข้าบ้านก่อนรีบเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่ม
ไม่นานนักคาคาชิก็พาร่างกายที่หนักอึ้งของตัวเองไปนั่งที่โซฟาเล็กๆ.....เขามองหาร่างบอบบางแสนสวยที่พอเขากลับ
มาก็มักจะวิ่งดุกๆมาถามหาของฝากด้วยเสียงออดอ้อนน่ารัก ซึ่งบัดนี้ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้าของเจ้าตัว....
“อ่อ วันนี้คงไปงานเลี้ยงน้องใหม่สินะ” แผ่นหลังเอนพิงกับโซฟาอีกรอบก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อฉุดคิดได้
“งานรับน้อง!! กับซาสึเกะ!!!” เอ่ยได้เพียงเท่านั้นร่างเพรียวก็รีบวิ่งออกจากประตู ล็อคห้องและเดินลงบันไดอย่างเร็วจี๋
โรงเรียนอยู่ห่างจากนี่ก็ประมาณ 5 กิโลหว่า นี่ก็เย็นมากๆแล้ว รถประจำทางคงหมดแหงๆ
คาคาชิคิดได้ก็กัดฟันแน่น ตาเรียวพลันเห็นจักรยานคันหนึ่ง...ไม่รอช้าคาคาชิรีบตรงดิ่งไปขึ้นจักรยานทันที
“เฮ้!! อะไรของคุณเนี่ย นั่นจักรยานผมนะ!!” หนุ่มร่างบางที่น่าจะอายุเท่าๆกับเขาหันมาโหวกเหวกใหญ่
“ผมขอยืมหน่อยนะ ตอนนี้มีเรื่องด่วน!!” ไม่ทันที่ร่างบางนั้นจะได้เอ่ยอะไร ร่างเพรียวก็ติดสปีดส์ปั่นลิ่วไปเสียแล้ว
“เอ่อ....แล้วผมจะกลับบ้านยังไง??” เสียงหวานเอ่ยกับตัวเอง...ก่อนเงยหน้ามองฟ้าที่เริ่มมืดลงเรื่อยๆ......
----------------------------------------------
“นารุโตะ นายอยากได้อะไรอีกไหม?? ชั้นจะซื้อให้หมดเลย” ซาสึเกะพูดด้วยเสียงเอ็นดู พลางมองร่างเล็กที่กำลังเอานิ้วถู
ไปถูมาอย่างน่ารัก........
“อ้ะ เอ่อ....ไม่แล้วล่ะ นี่ก็เย็นมากแล้ว เดี๋ยวรุ่นพี่เป็นห่วง วันนี้ขอบคุณมากนะ สนุกมากๆเลย” รอยยิ้มหวานถูกส่ง
ให้เด็กหนุ่มอุจิวะ เล่นเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำ.....
“อืม ชั้นไปส่งนะคนสวย” เสียงทุ้มแกล้งหยอกเล่นเล็กน้อย นารุโตะยิ่งหน้าแดงกว่าเก่า ทั้งๆที่เขาไม่ชอบคำจำพวกนี้แท้ๆ แต่ทำไมนะ?? ถึงฟังแล้วยิ่งชอบ.....อยากให้พูดอีก.....เพราะว่าออกมาจากปากของซาสึเกะงั้นหรอ??
“อื้อ....” เสียงหวานตอบอู้อี้ ก่อนจะพากันจูงมือกับร่างสูงเดินกลับไปที่จอดรถ....
“อ้ะๆ อย่าเพิ่งนะ” ซาสึเกะร้องห้ามเมื่อเห็นนารุโตะกำลังเอื้อมมือเปิดประตูรถคนหรู
ก่อนเขาจะเดินวกมาแล้วช่วยเปิดให้ นารุโตะยิ้มเขินก่อนเข้าไปนั่งในรถ ตาสีฟ้านั้นมองซาสึเกะที่กำลังเดินกลับมาที่นั่ง
คนขับ
“คิก...น่ารัก~” ร่างเล็กหัวเราะคิกคักเบาๆ ถึงอย่างนั้นซาสึเกะก็ได้ยินมันชัดเจน ใจเต้นเล็กน้อยเมื่อถูกร่างบอบบางชม
นี่เขาทำคะแนนหัวใจของนารุโตะได้หน่อยนึงแล้วใช่ไหม?? คิดได้ก็อมยิ้มก่อนเอ่ยปากถามคนสวยเจ้าของผมสีทอง
“เมื่อกี้นายชมใครหรอ??” ใบหน้าที่กำลังยิ้มหวานในตอนแรกหุบลงก่อนหันมองนู่นมองนี่ ปากบางแก้ตัวไปเรื่อย
“มะ ไม่ได้ชมซาสึเกะก็แล้วกันน่า~” มือเล็กรวบมาบังใบหน้ามนต์ที่กำลังขึ้นสีเลือด เรียกรอยยิ้มให้ซาสึเกะได้ไม่ยาก
ถ้าไม่ติดว่าร่างเล็กต้องรีบกลับล่ะก็ เขาคงพาไปอยู่บ้านด้วยเลย หึๆๆ.... (เฮ้ย เกะ ไม่ค่อยหื่นเลยนะแก =[]=)
ร่างสูงสตาร์ทรถคนหรูก่อนออกรถไปทางหอพักของนารุโตะ ร่างเล็กมองข้างทาง พลางนึกถึงรุ่นพี่ของตน....
//ตอนนี้รุ่นพี่คาคาชิจะทำอะไรอยู่น้า~ เราออกมานานแบบนี้คงโมโหน่าดูเลย ไม่เป็นไรหรอกเราซื้อของฝากมาให้ตั้งเยอะ
จะโกรธก็ให้มันรู้ไป// รถคันหรูสีดำเงาสะท้อนกับแสงของหลอดไฟข้างทางทำให้ตัวรถยิ่งดูมีเสน่ห์ หากใครคนใดยิ่งเห็นเจ้าของของรถคันนี้แล้วล่ะก็ รับประกันเลยว่าจะต้องเอ่ยปากชมด้วยความเต็มใจกับความเพอร์เฟ็กต์ แน่นอน
“อ้ะ!! เมื้อกี้นี้มัน....” สายตาของร่างเล็กเห็นเหมือนคนที่คุ้นเคยกำลังปั่นจักรยานสวนทางกับรถของซาสึเกะอยู่ก็ถึงกับอึ้ง
//นั่น....เมื้อกี้รุ่นพี่คาคาชิไม่ผิดแน่!!!// ว่าแล้วข้อมือบางก็รบเร้าขอให้ซาสึเกะหยุดรถ ถึงจะยังงงๆแต่ร่างสูงก็ยอมหยุดรถ
แต่โดยดี นารุโตะไม่รอช้ารีบเปิดประตูรถออกไปแล้วตะโกนสุดเสียง.....
“รุ่นพี่คาคาชี๊!!!!” เจ้าของชื่อหันมามองต้นเสียง เห็นร่างบอบบางยืนอยู่ข้างรถสีดำหรูกำลังเอามือป้องปากตะโกนหาเขา
ก็รีบปั่นจักรยานกลับมาด้วยความเร็วแสงทันที.....
“นารุโตะ!!!!” เสียงทุ้มของคาคาชิตะโกนตอบ เขาปั่นมาถึงก็รีบลงจากรถจักรยานแล้วคว้าร่างบางเข้ามากอดแน่น.....
ต่อหน้าต่อตาของซาสึเกะที่มองเหตุการณ์นั้นผ่านกระจกรถสีดำ.... ใบหน้าของนารุโตะดูเป็นสุขเหลือเกินเมื่อเข้าไปอยู่ใน
อ้อมอกนั้น....อ้อมอกที่เขาไม่ได้เป็นคนกอด.....
นารุโตะเป็นฝ่ายผละออกมาก่อนเพราะกลัวว่าซาสึเกะจะรอนาน ร่างเล็กเปิดประตูเข้ามาในรถแต่ก็พบกับสีหน้าเย็นชาไร้ซึ่งความรู้สึกของซาสึเกะที่เขามั่นใจว่าไม่เคยเห็นคนตรงหน้ามีท่าทีแบบนี้มาก่อน.....
“อะ เอ่อ ซาสึเกะ” เสียงนั้นแผ่วเบา นัยน์ตาคมที่มองมาทางเขาทำให้ต้องรีบตวัดตาหนีด้วยความหวั่นใจ....
ซาสึเกะโกรธอะไรเขางั้นหรือ??
“อ่อ...แสดงฉากรักกันเสร็จแล้วหรอ?? หากยังไม่อิ่มหนำใจล่ะก็ลงไปแสดงให้เต็มที่ก่อนดีมั้ยล่ะ?? ชั้นรอได้นะ”
เสียงเย็นๆนั้นทำให้นารุโตะต้องเม้มปาก....ทั้งเจ็บทั้งกลัวจนน้ำตามันแทบเล็ดออกมาอยู่แล้ว....
“อะไร?? มีฉากบีบน้ำตาด้วยรึไง?? ชั้นไม่ค่อยชอบด้วยสิ หากไม่พอใจอะไรก็ลงจากรถแล้วเดินกลับกันเองแล้วกัน”
แทบอยากจะตบปากตัวเองหลายสิบทีจริงๆ ทำไมกันนะ ทำไมถึงหยุดพูดไม่ได้?? ถึงใจจะไม่อยากให้พูด แต่สมองกลับ
สั่งการต่างกัน.......ความจริง เขาเจ็บแทบเจียนตายอยู่แล้วเมื่อเห็นร่างบอบบางนั่นเริ่มน้ำตาคลอเบ้า....
“อือ ได้ ฮึก...ชั้นจะกลับเอง ขอบคุณ ที่ ....ฮึก.. มาส่ง” เสียงเล็กปนสะอื้นเอ่ยแค่นั้นก่อนลงไปแล้วปิดประตูรถเบาๆ
ทำไมแค่ถ้อยคำของซาสึเกะไม่ถึงกี่ประโยคมันถึงทำให้ใจเขาเจ็บได้ถึงเพียงนี้?? ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขาผิดอะไร..........
ซาสึเกะมองตามอย่างเจ็บแค้นกับตัวเอง....เขาเลี้ยวรถออกจากบริเวณนั้นให้เร็วที่สุดเพราะไม่อยากให้ตนเองทำร้ายร่างบอบบางนั่นอีกครั้ง บวกกับไม่อยากเห็นภาพบาดใจที่คาคาชิกำลังกุมมือเล็กไว้แน่นเดินเคียงคู่กัน.....
“นี่ชั้นทำอะไรลงไป....??”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซ สั้นสุด Teen !! =[]= โทดเน้ออออ เหตุผลก็รู้ๆกันอยู่
ไปละเน้อ งานเยอะมากมาย บายๆจร้า เม้นๆไว้ด้วยเน๊~
ความคิดเห็น