ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 นำพาให้เจอ
สายลมที่บางเบา เสียงต้นไม้ที่กำลังพลิ้วไหว...กับแสงอาทิตย์อ่อนๆในยามเช้า....ทั้งหมดนี้ทำให้นารูโตะเกือบเคลิ้มหลับได้ไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง....เสียแต่ที่กองเอกสารตรงหน้า
เขานี่สิที่ยังเป็นตัวขัดขวางการเข้าสู่ห้วงนิทราของเขาอยู่....
//เฮ้อ...หัวหน้านำตระกูลก็งานหนักแบบนี้ทุกคนละสินะ// เขาคิด มือบางก็พลางสะสางเอกสารไปเรื่อย...ความจริงแล้วหน้าที่นี้ต้องเป็นของผู้นำตระกูลคนก่อน แต่ด้วยอายุ
ที่มากและไม่ค่อยแข็งแรง ผู้นำตระกูลคนก่อนจึงได้มอบหน้าที่อันหนักอึ้งนี้ให้นารุโตะไป ซึ่งนารุโตะเองก็รับมาด้วยความไม่เต็มใจนัก ก็นะ หน้าที่ของเขาไม่ได้มีแค่นี้นี่ ไหนจะต้องคอยดูแลความเป็นอยู่ของตระกูล คอยตรวจเอกสารที่กองซะพูนโต๊ะ แล้ว
ก็ไปเรียนอีก ทั้งหมดนี้จัดได้ว่าเด็กหนุ่มธรรมดาที่ไหนก็ไม่สามารถทำได้ ยกเว้นนารุโตะ เขาจึงถูกขนานขนามว่า “คุณหนูอัจฉริยะแห่งตระกูลอุซึมากิ” นอกจากนี้เขายังเป็นที่หมายปองของสาวๆทั้งในเมืองและต่างเมืองอีกด้วย เคยมีการจัดพิธีดูตัวหลายครั้งเพื่อเลือกคู่ครองให้กับเด็กหนุ่ม ทว่าเขากลับไม่สนใจเลยสักนิด แทนที่จะไปสนใจเรื่องคู่ครองสู้ทำหน้าที่ผู้นำตระกูลนี่ให้รอดก่อนดีกว่า....
แอ้ดดด.....
เสียงเปิดประตูจากด้านหลังทำให้เด็กหนุ่มหันกลับไปมอง
“ขออภัยขอรับ คุณหนู” บ่าวรับใช้หนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องอย่างสำรวมก่อนจะกล่าวขออนุญาตด้วยภาษาสุภาพ
“มีอะไร?” นารุโตะถามกลับไปในขณะที่กำลังสะสางงานต่อ
“อีกสักครู่ จะมีการประชุมของผู้นำตระกูลต่างๆ ทุกคนจะรวมอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ ขอให้คุณหนูกรุณาลงไปร่วมการประชุมด้วยนะขอรับ”
//ชิ ประชุมอีกแล้วงั้นหรอ?// เด็กหนุ่มบ่นในใจ แค่นี้สมองเขาก็ใกล้จะรวนเต็มทีแล้ว แล้วนี้ยังต้องไปประชุมข่างล่างอีก... สงสัยชั่วชีวิตนี้เขาคงจะไม่มีวันได้พักผ่อนเป็นแน่...
“เข้าใจแล้ว อีกเดี๋ยวชั้นจะลงไป” บ่าวรับใช้ก้มคำนับก่อนจะเดินออกจากห้องไป...
นารุโตะจัดกองเอกสารที่รกเต็มโต๊ะให้เป็นที่เป็นทางก่อนจะหยิบชุดสูตรสีดำสนิทที่วางพาดไว้บนเตียงนอนมาสวมอย่างรวดเร็ว....ไม่นานเด็กหนุ่มก็ก้าวออกจากห้องไป.....
ภายในห้องโถงมีผู้นำตระกูลมากมายนั่งประจำที่ของตนเอง แต่ละคนดูแล้วน่าเกรงขามใช่เล่น....เด็กหนุ่มเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ที่อยู่หัวมุมโต๊ะอย่างสำรวม ทำท่าทางสุขุมเพราะกลัวจะเสียท่าทีต่อผู้นำตระกูลคนอื่นๆ....ร่างเล็กนั่งกวาดสายตาอยู่นานเนื่องจากไม่มีอะไรให้ทำนอกจากการสังเกตคนอื่นๆ และก็พบว่า.....
//ในนี้มีตระกูลอุจิฮะอยู่ด้วยรึนี่?// นารุโตะจ้องไปที่เด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งตรงข้ามกับเขา
เด็กหนุ่มคนนั้นแต่งกายด้วยชุดยูคาตะสีดำสนิท ข้อสังเกตที่ง่ายของตระกูลอุจิฮะก็คือสร้อยคอที่สลักสัญลักษณ์รูปพัดหัวกลมเอาไว้ แค่มีสัญลักษณ์นี้ก็สามรถรู้ได้แล้วว่าเป็นคนของตระกูลอุจิฮะ...
//ชิ การแต่งตัวก็เชยสนิท แถมหน้าตาผู้นำตระกูลก็ยังไม่ได้เรื่องเลยซักนิด// ตรงกันข้าม หน้าตาของเด็กหนุ่มตรงข้ามนั้นดูคม และหล่อเหลามาก ผมสีรัตติกาลและดวงตาที่ดำสนิททำให้เขามีเสน่ห์ไม่น้อย และดูเหมือนเด็กหนุ่มตระกูลอุจิฮะจะรู้ตัวว่าถูกจ้องมองอยู่ จึงรีบหันมาหาร่างบางทันที....
และในครานี้เอง ทั้งสองจึงได้สบตากันโดยบังเอิญ....นารุโตะอึ้งเล็กน้อยกับใบหน้าที่กำลังจ้องมาที่เขา หน้าเนียนเริ่มขึ้นสีจางๆ ในขณะเดียวกันสิ่งที่ได้กลับมากลับเป็นรอยยิ้มอันกระชากใจของเด็กหนุ่มฝ่ายตรงข้าม... ทำให้นารุโตะต้องหน้าแดงยิ่งกว่าเก่า...
//หึ....น่ารักจริง// เด็กหนุ่มตระกูลอุจิฮะคิด ก่อนจะนั่งจ้องร่างบางตรงหน้าไม่ไปไหน....
ฝ่ายนารูโตะเองก็เริ่มจะทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของฝ่ายตรงข้ามเข้าซะแล้ว
//อะไรกันฟะ จ้องกันอยู่ได้ โรคจิตแน่เลยเจ้าหมอนี่!// และไม่นานเด็กหนุ่มก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องไปเสียดื้อๆ บ่าวรับใช้ที่คอยเฝ้าอยู่หน้าประตูเห็นนารุโตะเดินออกมาก็รีบเข้ามาซักถามทันที
“คุณหนูครับ จะไปไหนรึขอรับ? อีกเดี๋ยวการประชุมจะเริ่มแล้วนะขอรับ”
“ชั้นจะไปเข้าห้องน้ำ” เด็กหนุ่มตอบเสียงอำมหิต เชิงว่า ถ้า (เมิง) ไม่ให้ (ตู) ไป โดน
(เจี๋ยน!!) แน่ (- -) บ่าวรับใช้เห็นดังนั้นจึงต้องยอมปล่อยให้เด็กหนุ่มเดินสวนออกไปโดยมิกล้าขัดขืนแต่อย่างใด (กลัวอ่ะดิแก)
“เดี๋ยวสิขอรับ คุณหนูซาสึเกะ จะไปไหนครับ?” บ่าวรับใช้ของเด็กหนุ่มตระกูลอุจิฮะถามขึ้นเมื่อเห็นคุณหนูของตนเองลุกขึ้นและกำลังจะเดินไปที่ประตู
“ชั้นจะไปห้องน้ำหน่อยน่ะ” เด็กหนุ่มผมรัตติกาลตอบเสียงเรียบก่อนจะเดินออกจากประตูไป...
//เด็กคนเมื่อกี้ ดูเหมือนจะเป็น อุซึมากิ นารุโตะ ผู้นำตระกูลอุซึมากิอันโด่งดังสินะ...หึ.....ถึงจะเป็นตระกูลคู่อริก็เถอะ แต่ว่าชักถูกใจเจ้านั้นซะแล้วสิ// เด็กหนุ่มเหยียดยิ้มอย่างนึกสนุก ก่อนจะรีบเดินไปที่ห้องน้ำที่อยู่ห้องถัดไป....
//ว้าว นี่ห้องน้ำรึเนี่ย? นึกว่าเป็นห้องรับแขกซะอีก ใหญ่เป็นบ้า// เด็กหนุ่มเรือนผมสีรัตติกาลนึก แต่ก็เท่านั้น สิ่งที่เขาอยากเจอจริงๆไม่ใช่ห้องน้ำซักหน่อย แต่เป็นนารุโตะต่างหาก....
“ฮ่า~ ค่อยยังชั่วหน่อยแฮะ อุบส์!!” ดีที่นารุโตะรู้ตัวทันจึงเอามือปิดปากไว้ก่อน
//ขืนเสียงดังมากล่ะก็มีหวังไอ้เจ้าโรคจิตนั่นได้ยินแน่ๆ ว่าแต่เจ้านั่นตามมาถึงห้องน้ำเลยหรอเนี่ย??// เด็กหนุ่มพยายามตั้งสติ แบบนี้ต้องทำให้รู้สำนึกซักหน่อยแล้ว
//คอยดูเถอะแก ไอ้ตระกูลอุจิฮะ!!//
ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มตระกูลอุจิฮะจะตั้งตัวร่างบางก็วิ่งออกมาพร้อมกับกระบอง 1 ท่อน (ไปเอามาจากไหนน่ะ นังโตะเอ้ย~ - -) ก่อนจะกระโดดลงไปทับเด็กหนุ่มอุจิฮะ
เต็มๆ
“นี่ถ้ายังไม่เลิกตามชั้นล่ะก็ ชั้นจะใช้กระบองนี่ฟาดแกซะเลย!!”
“หึหึ รุนแรงจังเลยนะ นารุโตะ....” ประโยคนี้ถึงกับทำให้เด็กหนุ่มโกรธจนหน้าแดง ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันแท้ๆ แต่กลับมาเรียกชื่อของเขาฮ้วนๆแบบนี้ได้ยังไง....
//หนอย ไอ้หมอนี่!!//
“อ้อ ชั้นชื่อ อุจิฮะ ซาสึเกะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
//ชั้นยังไม่ได้ถามเลยโว้ยย~!//
“เป็นผู้นำตระกูลที่มีตำแหน่งสูงสุดของตระกูลอุจิฮะ”
//เรื่องนั้นถึงไม่ต้องบอกก็รู้เฟ้ย!!//
“อีกทั้งยังเป็นที่หมายปองของสาวๆ แต่ถ้านายชอบชั้นละก็....”
“ชั้นไม่ได้ชอบแกโว้ยยย!!! แล้วจะไม่มีวันด้วย! ไอ้โรคจิตอุจิฮะ!!”
“นั่นน่ะเท่ากับว่านายด่าตระกูลชั้นทั้งตระกูลเชียวนะ”
//อุบส์...ถึงเจ้าหมอนี่จะเป็นคู่อริก็เถอะ แต่การไปว่าเหมารวมแบบนี้มันก็ไม่ดีแฮะ//
“นั่นน่ะชั้นหมายถึงนายคนเดียว!” นารุโตะแก้ตัวด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ
“งั้นก็เรียกชื่อซะสิ” //แง่ง! ไอ้นี่! ชั้นไม่มีวันเรียกชื่อของแกเด็ดขาด!!//
“ซะ...ซาสึเกะ” เด็กหนุ่มอึ้งกับสิ่งที่ตนเองพูด ทั้งๆที่เพิ่งจะเตือนตัวเองไป
แหมบๆ แต่ไหงปากมันดันพูดออกไปเองได้ล่ะเนี่ย
“หึ เรียกแล้วสินะ” ซาสึเกะยิ้มด้วยความสนุก ตั้งแต่เขาได้เป็นผู้นำตระกูลอุจิ
ฮะ ยังไม่มีอะไรสนุกเท่าตอนนี้เลยสักนิด (สภาพเดียวกะน้องโตะเลยนะแก - -)
“หนะ หนวกหูจริง!! เรียกก็ดีแล้วไง! ทีนี้นายจะได้ไม่ตามชั้นอีก!” ซาสึเกะเลิกคิ้วขึ้น “ชั้นบอกนายตอนไหนว่าถ้าเรียกชื่อชั้นแล้วจะเลิกตามน่ะ” ขึ้นครับขึ้น ตอนนี้
รังสีอำมหิตเริ่มแผ่ออกมาจากตัวนารุโตะซะแล้ว (ของขึ้นรึไงหนู? - -)
//กวน teen// นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เด็กหนุ่มผมทองนึกได้ในตอนนี้ ป่านนี้ทุกคนคงจะเริ่มประชุมกันแล้ว ที่น่าขายหน้าก็คือผู้นำตระกูลสูงสุด 2 คน ไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย แค่นี้ก็น่าขายหน้าพอแล้ว แต่ถ้าหากมีใครปวดชิ้งฉ่องจนเผลอเดินมาจ๊ะเอ๋อะโลฮ่า~เขา 2 คนเข้าละก็....แค่นั้นก็ไม่อยากจะคิดแล้ว
“ชิ! ถึงจะยังไงทำแบบนี้ก็ดูจะโล่งตาเกินไป รอให้ชั้นส่งคนเอานายไปฆ่าหมกศพคงจะดีกว่าเยอะ ตอนนี้ต้องรีบกลับไปประชุมก่อนล่ะ”เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากตัวของซาสึเกะก่อนจะก้าวออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว เพราะขืนนานกว่านี้มีหวังคนที่ประชุมจะติเอาได้....
ซาสึเกะมองตามไปก่อนจะขยับมุมปากขึ้นอีกรอบ ทว่ารอยยิ้มครั้งนี้ดูเหมือนจะมีอะไรซ่อนอยู่....
“มันไม่จบแค่นี้หรอกน่ะ…”
จบไปแล้ว 1 ตอนคร่า = = เฮ่อ~ อาจจะยังแต่งได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่จะพยายามค่ะ!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น