ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อุ่นใจ (ukihitsu)
คุยกันก่อนซักนิสสสสค่ะ
คือ เนื่องจากไรเตอร์เปลี่ยนบทความใหม่หมด ตัวเนื้อเรื่องจึงต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดด้วยเช่นกัน!!!!
5555+ แต่ไม่ต้องห่วง จิกิ กับ เคนตะ จะยังมีบทบาทในบทความนี้ต่อไป~ ขอให้เข้าใจด้วยเน้อ ทุกคน ^ ^
ว่าด้วยภาพของพี่เบียกะหนูฮิซึเปนภาพที่หายากมากกก หนำซ้ำภาพเก่าไรเตอร์ลบเกลี้ยงไปแล้วไม่รู้จะไปหาที่ไหนเพราะจำ
เว็บไม่ได้ค่ะ = ="" ฟิค byaku x hitsu เลยอาจจะไม่ได้ใส่รูปท้ายตอน เเฮะๆๆ ใครที่แปลโดเปนก็ขอก้อได้นะคะ จะส่งให้
เพราะแปลม่ายออกเหมือนกัน 555+ เเต่ถ้าว่างจัดจะซับนรกมาให้ยลโฉมกันเเน่นอนค่ะ บายค่ะ ขอให้สนุก....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ค่ำคืนอันแสนสงบสุข......ที่หน่วยสิบ......แม้จะเป็นเวลาสำหรับพักผ่อน แต่เขา....เด็กหนุ่มผมเงินสวยที่ชี้ฟูตามทรง ใบหน้าเรียวหวานขลับกับ
ดวงตาสีมรกตใสได้อย่างลงตัว.....ร่างเล็กๆเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานพร้อมด้วยแก้วชาหอมกรุ่นที่เขามักจะดื่มเป็นประจำช่วงพักทำงาน.....
"เหลือเอกสารที่ต้องประทับอีก 1,025 แผ่น...." พูดเสียงแข็งทั้งที่ในใจก็อยากไปนอนเต็มแก่เเล้ว....ตากลมโตหันกลับไปมองอีกหนึ่งรองหัวหน้าขี้เซาที่
หลับเพราะฤทธิ์สุรา.... เมื่อหลายชั่วโมงก่อน ในขณะที่เขาเพิ่งกลับมาจากส่งงานให้หน่วย 2 เสียงเฮฮาก็โวยลั่น สิ่งที่คิดเป็นจริงดังคาด เพราะเมื่อเขาเปิด
ประตูเข้ามาก็พบกับแก๊งค์สุมเหล้าประจำทั้ง 4 คน.....นั่งหน้าตาแดงก่ำจากการดื่มสาเกไปมากกว่าครึ่งลัง.....ให้ตาย สงสัยต้องอบรมมัตสึโมโตะเรื่องเอาสาเก
มาซ่อนในหน่วยเสียแล้วสิ.....
"หัวหน้าเคียวราคุ ผมว่าคุณน่าจะกลับได้แล้วนะ.....ส่วนนาย ฮิซากิ คิระ ออก-ไป-จาก-หน่วย-ชั้น-เดี๋ยว-นี้...." เน้นย้ำทุกถ้อยคำพลางปล่อยรังสีมาคุเข้า
ประจัญหน้า ทั้งหมดหน้าซีดเขียวจนเห็นได้ชัด คิระและฮิซากิก้มหัวเคารพลาเงอะๆงะๆก่อนลากหัวหน้าขี้เมาอย่างเคียวราคุ จุนซุย ให้ออกไปด้วย....
ที่เหลือก็.....
"มัตสึโมโตะ!!!" แม่สาวแกนนำผงกหัวขึ้นจากโซฟา ตาปรือจะหลับ ทว่าเอ่ยเสียงอ้อน... "แหม~ หัวหน้าค้า~ ชั้นกินนิดเดียวเองน่า ไม่เห็นต้องทำหน้าดุเลย~"
ฮิซึกายะกุมขมับตัวเองสองสามรอบ รู้ตัวอีกที รองหัวหน้าตัวดีก็ผล็อยหลับไปซะแล้ว......นี่จึงเป็นเหตุให้เขาต้องนั่งทำงานอยู่คนเดียว....
//สงสัยวันนี้คงได้โต้รุ่ง// คิดในใจเสร็จก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างอนาถใจ...อยากพัก....แต่ทำไม่ได้ นี่เป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
ก๊อกๆๆๆ ดวงตาที่ใกล้ปิดเต็มที...เหลือบมองที่บานประตูเลื่อนลายไม้สักสีอ่อน......เขาพูดเสียงอ่อนล้า... "เข้ามาสิ...."
ร่างสูงโกร่งเปิดประตูเเล้วเดินเข้ามา หน้าตายิ้มแยม ในมือยังถือห่อขนมสารพัดจนพะรุงพะรังไปหมด....ฮิซึกายะจ้องหน้าคนที่เพิ่งมาเยือนแล้วจ้องกลับไปที่
ห่อขนมที่เขาถือมาสลับกัน..... "มีธุระอะไรงั้นรึ อุคิทาเกะ??" ตามจริงน่าจะถามว่า เอาขนมมาให้ชั้นทำไมมากกว่า......แต่แค่ลองเชิง เพราะถ้าหากไม่ใช่คงได้
เสียหน้าไม่น้อย "เธอก็น่าจะเห็นนี่นา ชั้นซื้อขนมมาฝากน่ะ" พูดพลางชูขนมสารพัดให้ดู แล้วรวบทั้งหมดมาวางไว้ที่โต๊ะข้างๆกับรองหัวหน้าสาว...
อุคิทาเกะเลิกคิ้ว "อะไรกันๆ วันนี้ก็เมากันอีกเเล้วรึ เมื่อกี้เพิ่งเดินสวนกับพวกเคียวราคุมา ก็ถึงว่าล่ะ หน้าแดงกันทั้งนั้น ฮะๆๆๆ" ร่างเล็กส่ายหัวไปมา ทำ
ไมต้องใส่ใจกับไอ้เรื่องบ้าพวกนั้นด้วยนะ ตัวเขายังคิดว่ามันน่ารำคาญจนไม่เอ่ยก็ได้ด้วยซ้ำ.... เฮ้อ แต่ก็ช่างมันเถอะ....
"แล้วทำไมถึงคิดเอามาให้เวลานี้ละ?? ร่างกายนายยิ่งไม่ดี อากาศหนาวๆเเบบนี้ออกมาข้างนอกไม่ดีเลยนะ" พูดในขณะสายตาก็จับจ้องที่ช่องประทับ
ตราในเอกสาร
"ก็เพราะเพิ่งนึกได้น่ะสิ ว่าลืมเอาขนมมาให้" ก็เลยเอามาให้....ในเวลาแบบนี้เนี่ยนะ?? จะให้พรุ่งนี้ก็ได้ไม่ใช่รึ??
"ว่าแต่เธอเถอะ พักบ้างก็ได้นี่ ทำแต่งานเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" พูดพลางมือเรียวก็จิ้มแก้มนิ่มยุ้ยนั้นอย่างสนุก....ใบหน้าหวานเริ่มมุ่ยหน้ารำคาญใจ....
"ถ้าจะมากวน ก็กลับไปนอนซะเถอะ" พูดเสียงเย็นนิดๆ แต่อีกคนก็ฟังออก ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีขาวนวลเช่นเดียวกับร่างบางหัวเราะร่วน...
ซ้ำจากจิ้มแก้มก็เปลี่ยนมาดึงแก้มนุ่มนั้นจนยืด ฮิซึกายะหันขวับมามอง มือเล็กกุมแก้มแดงๆที่ถูกดึงไปเมื่อกี้ด้วยอาการโมโห....
"เจ็บนะ!! ทำอะไรของนาย!?" ทว่า ที่ได้รับกลับมาคือ รอยยิ้มจากชายหนุ่ม ถึงกับทำให้เขาสะอึก....อะไรกันนะ?? เดี๋ยวแกล้ง เดี๋ยวยิ้ม....เดี๋ยวก็หัวเราะ
"ฮึ!! แปลกคนนัก!!" น้ำเสียงหวานเอ่ยและรีบชักใบหน้างามกลับมาจดจ่อที่งานอีกครั้ง ทุกทีเลยสิน่า ที่เวลาคนๆนี้มาที่นี่ จากสมาธิที่มั่นคงก็พังทลายลงทุก
ครั้งไป.....จนชอบเผลอทำตัวเปิ่นๆให้อีกคนได้หัวเราะชอบใจเยี่ยงเวลานี้........ไม่สบอารมณ์จริงๆเลย....
"ขอโทษน่า ฮ่า ๆ นี่ ให้ชั้นนั่งดูเธอทำงานจนเสร็จได้รึเปล่า??" เหมือนหูฝาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ถึงจะคิดแบบนั้น ก็สู้นัยน์ตาสีทมิฬที่สื่อแววเอาจริงนั่นไม่ได้....
ทั้งๆที่อีกใจนึงก็รู้สึกรำคาญ เพราะปกติก็ไม่ชอบให้ใครมาสุงสิงอยู่แล้ว....แต่พอมาเจอแบบนี้ ในใจกลับร้อนรุ่ม...รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยว...ไม่ได้
เหงาอยู่คนเดียว...และ......ไม่เคยอบอุ่นเท่านี้มาก่อน.....
"เชิญ ถ้าอยากนอนเช้าล่ะก็นะ" คำพูดที่ดูหมันไส้นั้นทำให้ชายหนุ่มหัวเราะอีกครั้ง เขาเดินไปลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆจนเกือบชิดอีกคน....ทว่าร่างเล็กก็ไม่ได้
ค้านอะไรนัก ปล่อยให้อุคิทาเกะได้นั่งมองเขาทำงานอย่างนั้นเงียบๆ โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้รู้เลยว่า ....มุมปากที่มักจะเป็นเส้นตรงได้ยกยิ้มขึ้นมาบ้างแล้ว.....
//ขอบใจนะ อุคิทาเกะ//
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบไปเเล้นนนนนนนนน ตอนเเรก สั้นไปนิด (มากกกก)
ไว้เจอกันค่ะ บาย เม้นๆด้วยละ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น