วิวาห์รักเจ้าพ่อแดนเถื่อน

ตอนที่ 16 : ตอนที่ 4.1 อย่าเทผม

‘วิวาห์รักเจ้าพ่อแดนเถื่อน’

ราคาปก 299 บาท

มีจำหน่ายตามร้านหนังสือทั่วไป

เช่นร้านนายอินทร์ , ร้านซีเอ็ด , ร้านB2S เป็นต้น และเว็บไซต์สำนักพิมพ์

ช่องทางการสั่งซื้อผ่านสำนักพิมพ์
1.เว็บไซต์สำนักพิมพ์

https://www.lightoflovebooknovel.com/showbook.php?bid=2381

2.facebook สำนักพิมพ์
https://www.facebook.com/lightoflovebooks?fref=tl_fr_box
3.fanpage สำนักพิมพ์
https://www.facebook.com/lightoflovebooksfanpage

4.อีเมลสำนักพิมพ์

lightoflove2009@hotmail.com

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนที่ 4.1 อย่าเทผม

                        แสงไฟภายในห้องถูกปิดลง โดยที่ญาดารัตน์ซึ่งพาตัวเองไปนอนอีกมุมหนึ่งของห้องป้านิ่มและพรรณรายลืมตาโพลงอยู่ลำพัง หญิงสาวถอนใจเบาๆ เมื่อนึกถึงการรบรากับสองป้าหลานอยู่เป็นนานสองนานกว่าเธอจะได้มานอนตามลำพังตรงมุมห้องเงียบๆ ตรงนี้ เนื่องจากทั้งสองคนนั้นพร้อมใจกันเสียสละให้เธอนอนบนเตียง แต่สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายชนะ เมื่อขู่ว่าจะไปนอนห้องครัว ถ้าสองคนนี้ไม่ยอมอนุญาตให้เธอนอนที่พื้นห้อง ทั้งคู่เลยไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย นอกจากกุลีกุจอหาเครื่องนอนมาปูให้เธอได้นอนอย่างสบายตัวที่สุด นี่เธอก็เพิ่งรู้ว่าพรรณรายชอบนอนกับป้านิ่มทั้งๆ ที่มีห้องส่วนตัวอยู่แล้ว นัยว่าติดกันมาตั้งแต่แรก และขณะที่เธอกำลังเริ่มเคลิ้มๆ จะหลับมิหลับแหล่อยู่นั่นเอง ประตูก็เปิดออก ด้วยความสังหรณ์ใจบางอย่างจึงรีบลุกพรวด มองฝ่าความมืดออกไปก็เห็นร่างสูงเป็นเงาตะคุ่มยืนอยู่ตรงนั้น

                        “มานี่...”

                        แม้จะเรียกเธอเสียงเบา แต่หญิงสาวก็รีบมองไปยังป้านิ่มและพรรณรายทันที ด้วยกลัวว่าสองคนนั้นจะตื่นขึ้นมา

                        “ออกไป” เอ่ยเสียงเบาและโบกไม้โบกมือขับไล่เป็นการตอบโต้ จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ได้ยินเสียงปิดประตูก็เบาใจ แต่ไม่นานก็ต้องตกตะลึงตัวแข็งทื่อ เมื่อมีมือมาโอบกอด แล้วร่างอุ่นๆ ที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามก็เบียดตัวลงมานอนข้างๆ เธอ

                        “จะเอาแบบนี้ใช่ไหม งั้นก็นอนมันด้วยกันตรงนี้แหละ”

                        เสียงกระซิบหนักแน่นมาพร้อมมือที่เริ่มลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเธอ แล้วมาหยุดกอบกุมที่ทรวงอกนุ่มนิ่ม จากนั้นก็นวดคลึงเบาๆ ทำให้หญิงสาวเริ่มหวั่นใจ และพอเขาเคลื่อนใบหน้าเข้มๆ มาชิดหน้านวลจนปลายจมูกโด่งชนแก้มเธอเท่านั้น เธอก็รีบผลักออกไป

                        “จะทำอะไรน่ะ นี่มันห้องป้านิ่มนะ”

                        ญาดารัตน์หรี่เสียงประท้วงแหบเบา ดวงตาโตปลายเฉียงมองไปยังป้าหลานที่นอนอยู่บนเตียงด้วยใจเต้นตึ้กตั้ก แล้วก็เบิ่งตากว้างอ้าปากค้าง จ้องเขาอย่างตกตะลึงท่ามกลางความมืดกับคำตอบที่ได้รับ

                        “ก็จะทำแบบที่คิดจะทำในคืนนี้ยังไงเล่า เมื่อเธอย้ายออกมาแบบนี้ คิดหรือว่าฉันจะล้มเลิกแผนการ”

                        เสียงตอบอย่างเอาจริง และจมูกที่ซุกไซ้ลงมาคลอเคลียอย่างสนิทสนมนั้น ทำให้ญาดารัตน์ทั้งผลักและคอยสะบัดหน้าหนีอย่างแตกตื่น สุดท้ายสองมือก็รีบสกัดและประคองใบหน้าเขาเอาไว้ก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะถูกดูดกลืนด้วยปากอันร้อนรุ่มของผู้ชายหน้ามึน

                        “ก็ได้คนบ้า ฉันยอมก็ได้ งั้นเรากลับห้องกัน!”

                        เอ่ยปนหอบ แล้วมองฝ่าความมืดไปยังเขาด้วยนัยน์ตาเขียวปัด รบกับเควินน้องชายตัวน้อยยังง่ายและเหนื่อยน้อยกว่าการต้านทานผู้ชายตัวโตจอมเอาแต่ใจเบื้องหน้านี้

                        “เป็นการตัดสินใจที่ดีมาก แบบนั้นก็ย่อมดีกว่าไอ้ฟูกบางๆ ที่ปูทับลงบนพื้นเย็นๆ แข็งๆ นี้แน่นอน งั้นเรารีบไปกันเลยหวานใจ”

                        อเล็กซ์เอ่ยแล้วอุ้มญาดารัตน์ขึ้นมาอย่างชอบใจ ขณะที่หญิงสาวโมโหจนต้องล้วงมือเข้าไปยังแผงอกที่ตึงแน่นไปด้วยมัดกล้าม จากนั้นก็กระตุกขนอกของเขาออกมากระจุกหนึ่งเป็นการแก้แค้น ที่เขาทำให้การพาตัวเองหนีออกมาของเธอล้มเหลวไม่เป็นท่า

                        “โอ๊ะ! เจ็บนะ ระวังจะโดนเอาคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนนะยาหยี”

                        อเล็กซ์ข่มขู่ด้วยเสียงหยอกเย้า ทำให้คนโดนขู่แก้มแดงปลั่ง พอไปถึงห้องได้คนทำร้ายร่างกายอเล็กซ์ก็ตาโต เมื่อเขาวางเธอลงบนเตียงได้ไม่ทันไร ร่างหนาก็โถมกายตามติด ดวงตาสีสนิมเจือทองที่กรุ่นไปด้วยไฟปรารถนายามจ้องเธอผ่านแสงสลัวนั้น ทำให้ญาดารัตน์วูบวาบไปทั้งตัว หญิงสาวกลืนน้ำลายเอื๊อกจ้องเขาเขม็ง เมื่อมือหนาสอดประสานมือเธอแล้วกดมันไว้เหนือศีรษะ ลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดต้นคออ่อนๆ ทำให้เธอเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง เหตุใดจึงอ่อนระทวยและหวั่นไหวได้ขนาดนี้เมื่อเขาชิดใกล้หนอ

                        “อเล็กซ์ ฉัน...”

                        “บอกแล้วนะว่าจะเอาคืน เธอกล้าหนีไปจากห้องฉันได้ยังไง ทั้งที่เราตกลงกันแล้วว่าเธอจะอยู่ห้องนี้ด้วยกัน แล้วเหตุการณ์ที่ทำให้เธอปวดหัว ขาดความสงบในวันนี้มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันเลย ในเมื่อฉันไม่ได้นัดให้ใครมาแสดงตัวหรือมาสวามิภักดิ์กับเธอ มันเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ปราสาทแดร์เดฟเวิลโดนสาวๆ บุกเข้ามา”

                        อเล็กซ์เอ่ยไปก็ค่อยๆ ปอกเปลือกญาดารัตน์ไป ทำให้หญิงสาวไม่มีเวลาฟังเขามากนัก เนื่องจากต้องคอยตะครุบเสื้อผ้าที่ค่อยๆ หลุดออกไปจากร่าง เพียงไม่นานญาดารัตน์ก็เปลือยเปล่า ต่อมาเขาก็มีสภาพไม่แตกต่างกัน แล้วกายเย็นนุ่มก็สัมผัสกับกายที่ตึงแน่นร้อนผ่าว ต่อมาเตียงกว้างก็ลุกเป็นไฟ ทำให้ตระหนักถึงความจริงอีกอย่างหนึ่งว่า แม้ทั้งสองจะมีเรื่องบาดหมางและขัดแย้งกันขนาดไหน แต่ก็มีอีกเรื่องหนึ่งเช่นกันที่พวกเขาเข้ากันได้ดี และเรื่องอย่างว่านี้เมื่อมันคุกรุ่นขึ้นมาเมื่อไร การรบราใดๆ ก็ต้องพักไป

++++++++++++++++++++++++++++

จบตอน