คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 1 ความผูกพัน 8
“ฝ่าบาททรยอมไม่ไ้เพะ ฟาโรห์พระบิาทรรู้ี พระนาราเนีสือสรีที่ทะเยอทะยาน อีอย่าพระสวามีอพระนาเป็นนลาแมโ ละโมบ ท่านวิเียร์โมสทิสอบรวมหัวับพวนับวและุนนาั้นผู้ให่ทั้หลาย โและูรีภาษีาประานมานานแล้ว ถ้าฝ่าบาททรนิ่เย ปล่อยให้นเหล่านี้รอบรอแผ่นิน ไม่นานไอยุป์ะเนือนอไป้วยหยาน้ำาอผู้น ลอทั้ลุ่มน้ำไนล์ ั้แ่ไอยุป์บนลสู่ปพีแห่ไอยุป์ล่า”
เมเธนารีล่าวแล้ว้อพระพัร์มนิ่ ทรอยู่แ่ในราสำนั ฝึรบ เรียนรู้ รับารอบรม ฝึทำพิธีทาศาสนา หารู้ไม่ว่านอราวันั้นเป็นอย่าไร หิสาวเห็นพระพัร์มนิ่ันไป ไม่เปล่สุรเสียใๆ ออมาาพระโอษ์เลย วาามราวเมล็อัลมอน์อเมเธนารี้อสายพระเนรมริบนิ่ านั้นึราบทูลอย้ำไปเสียหนัๆ
“ทรหาทาเอาบัลลั์ืนมาโยเร็วเถอะเพะ แล้วสืบำแหน่ฟาโรห์พระอ์ถัไปอย่าเร่่วน เพื่อประานมามายอพระบิาฝ่าบาทเอ ะไ้อยู่เย็นลอลุ่มน้ำไนล์ าเหนือรใ้”
“อบใเ้ามา ที่อย้ำให้้าไ้ิ”
เ้าายอาเนามุนรับสั่สุรเสียนุ่ม ทอพระเนรมอสรีที่อยู่่อเบื้อพระพัร์นิ่ นาผู้นี้ไม่ใ่สรีไอยุป์แท้ แ่ในยามเ็บป่วยแบบนี้ยัเห็นว่านา่าามนั โยเพาะวานานั้นสวยมา พระอ์อบเส้นผมอนา นามิไ้โนศีรษะแล้วเอาวิมาสวมใส่อย่าสาวไอยุป์ทั่วไป ผมอนาพลิ้วไสวแลำลับ ูนุ่มนวลน่าหลใหลว่าพวสวมวิเปียเป็นไหนๆ แ้มนาเป็นสีแปลั่ สีผิวเหมือนน้ำผึ้หวาน
อาเพราะนา้อเลี้ยสัว์อยู่ลาแ้็เป็นไ้ ผิวึเ้มึ้นว่าที่วระเป็น แ่นา็ไม่ใ่สรีที่ผิวล้ำำอยู่ี นา่าสวยเหลือเิน ทรทอพระเนร้วยวพระหทัยที่ลุ่มหล มันเป็นสิ่เียวที่ทำให้เริาไ้บ้า ยาม้อเผิับวามระทมในพระหฤทัย เมื่อทรทราบว่า พระเษภินี่าพระมารานั้นมุ่หมายเอาีวิอพระอ์ อันที่ริแล้วนา้อเป็นสรีที่ผิวาวมาทีเียว เท่าที่เ้าายอาเนามุนทอพระเนร
พระเนรมเ้มเริ่มวามอสำรวร่าามไปเรื่อย เ้าายอาเนามุนทรำริในพระทัยว่า นามีรูปร่าแสนเย้ายวนนั ามยิ่ว่านาระบำในราสำนั สวยว่านาสนม ายา มามายในฮาเร็มอพระอ์เสียอี น่าเสียายที่นาสวมุหนาและสีทึบมานเินไป หานาสวมุลินินทอสลับ้วยเส้นใยสีทอ เนื้อบาเบาแนบไปับเรือนร่าัเน อย่านาในฮาเร็มทั่วไป พระอ์ไปไหนไม่รอ ะอแนบพระอุระทั้วันทั้ืนทีเียว
“ฝ่าบาทเพะ ฝ่าบาท”
เสียเรียนั้นทำให้เ้าายอาเนามุนื่นาภวั์ หันไปทอพระเนรมอวหน้าามอสรีที่ทรำริิารมิีมิร้ายอยู่ลำพัพระอ์อย่าัน
“พระนมวมุ่นเียวเพะ ฝ่าบาททรเ็บแผลหรือเปล่าเพะ”
“เปล่า ้าสบายีที่สุ” เ้าายอาเนามุนรีบส่ายพระพัร์ปิเสธ ทอพระเนรไปยัสายาเป็นห่วเป็นใยนั้น้วยวามละอายพระทัยนิๆ แล้ว็ทรำริึ้นมาไ้ว่า พระอ์เอนั้นยัไม่รู้ัื่ออนาเลย
“้าื่ออาเนามุน เ้า็รู้ั้าแล้ว แล้วเ้าล่ะ ื่อว่าอย่าไรัน”
“หม่อมันื่อเมเธนารีเพะ”
“เมเธนารี” เ้าายทรทวนื่อนั้นอย่าอบพระทัย แล้วหันพระพัร์ไปทาเมเธนารีอีรั้ ่อนะรับสั่ออไป “นาเมเธนารี เห็นทีเราทั้สอน้อลันเสีย่อนแล้วละ”
“เพะ?” เมเธนารีานรับอย่าไม่เี่ยอน แล้วั้ใฟัพระบัา[1] พระเนรม้อมาที่นานิ่ พร้อมถอนพระปัสสาสะเบาๆ ่อนะรับสั่ออมาอีรั้
“เพื่อวามปลอภัยอัว้าและเ้าเอ ่อานี้เ้าปิบัิัวับ้าอย่าให้ผิแปลไปาผู้อื่นใ ะไ้ไม่เป็นที่สสัยอาวบ้าน นรู้ไปถึหูพวฝ่ายร้ามไ้”
เมเธนารีฟัรับสั่แล้วอึ้ไปับถ้อยำที่ออมาาพระโอษ์ แ่พอใร่รวอย่าถี่ถ้วนแล้ว ึผศีรษะรับพระบัาอย่ายินยอม
[1] พระบัา หมายถึ ำสั่
ความคิดเห็น