คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 ,, เค้าคนนั้น?
“ตกลงนายกับพี่อนยูรู้จักกันยังไงหรอ?”
คีย์เอ่ยถามทั้งๆที่ยังขนมเต็มปาก มือก็หยิบขนมอย่างไม่เว้นระยะ มินโฮเงยหน้าจากหนังสือแล้วมองหน้าคีย์ก่อนจะตอบให้หายสงสัย
“รู้จักจงฮยอนมั่ย”
“คนที่หล่อๆ คิ้วเข้มๆหรอ”
“อืม” มินโฮกระดกน้ำส้มเข้าปาก “พี่ชายฉันเอง”
“จริงหรอ!!!”
“อืม”
“พี่แท้ๆหรอ”
“ไม่ใช่ แบบว่า เด็กข้างบ้านน่ะ =___=”
“อ่อ...นายก็เคยรู้จักพี่อนยู...”
“ก็ประมาณนั้น”
“......................”
มินโอวางน้ำส้มมามองหน้าเพื่อนใหม่ที่ทำหน้าซึมๆผิดกับเมื่อกี้ ด้วยสมองอันชาญฉลาดของมินโฮสามารถประมวนผลได้รวดเร็ว ปากจึงไปไวกว่าความคิด คำพูดกระแทกใจคิมคีย์อย่างแรง
“พวกนายมีปัญหาอะไรกันงั้นเหรอ”
“.......................”
“?” มินโฮยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อรอฟังคำตอบแต่ก็ยังคงเงียบ ทำเอาความรู้สึกผิดแล่นวาบขึ้นมา “เอ่อ...ถ้านายไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร”
“ฉันกับพี่อนยูน่ะ เป็นแฟนกันมาสักพักแล้วแหละ” คีย์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ว่างเปล่า “แต่พักนี้เค้าดูแปลกๆไป ไม่รู้ทำไม...มันไม่เหมือนเดิมอย่างเมื่อคืนนี้...มันก็...ไม่ใช่เพราะความรู้สึกแบบเดิม...”
“คีย์......” มินโฮมองคีย์ที่กำลังมีน้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ
“ฮึก...พี่เค้าคงไม่รักฉันแล้วแหละ ฉันมันคนน่ารำคาญ ไม่เคยมีใครต้องการอยู่แล้ว...ฮึก...นายรู้มั่ย...ทำไมมันถึงเจ็บปวดขนาดนี้...ฉันไม่เข้าใจเลย...พี่อนยูไม่ได้บอกเลิกฉัน...แต่ฉันก็...ฮึก...”
คีย์พูดไปสะอื้นไปมินโฮเห็นดังนั้นจึงดึงคีย์เข้ามากอดช้าๆลูบหลังคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบาๆ คีย์กอดมินโฮแน่น แม้จะพึ่งรู้จักกันไม่นานมินโฮก็เข้าใจความรู้สึกของคีย์ดี
ทำไมนายถึงเจ็บปวดหรอ........?
เพราะนายเหมือนกับฉัน.............
ที่นายเจ็บ..................................
เพราะว่าเค้าไม่ได้รักนายแล้วไง.................
เหมือนกับฉัน............................................
FIRST LOVE ,, BACK FIRST
“เฮ้ น้องรีบๆเอาไปเสิร์ฟได้แล้ว !!”
“น้องขอไอ้นั่น ไอ้โน่น ไอ้นี่หน่อยดิ”
“เร็วๆดิ หิวจะแย่แล้วโว้ย”
ผู้คนวิ่งไปวิ่งมาทั่วร้าน ยิ่งมีเด็กๆที่มากับผู้ปกครองคอยเดินไปเดินมายิ่งทำให้ปวดหัวเข้าไปอีก ความวุ่นวายอลม่านดูเหมือนจะเป็นความเคยชินของทางร้านเสียแล้ว มินโฮยืนกุมขมับอยู่ตรงโต๊ะแม้จะเป็นวันที่ 3 ที่เข้ามาทำงานแล้วก็ยังสับสนอยู่ดี
จะว่าทำงานก็ไม่ใช่แฮะ..........
มันเป็นการลงโทษต่างหาก !!!
เรื่องที่มินโฮกับชางมินต่อยกันวันนั้นก็ปิดคดีลงได้อย่างสวยงามพร้อมกับโดนลงโทษที่หนัก(หรือไม่หนัก)ด้วยกัน คือการต้องมานั่งช่วยร้านอาหารในโรงเรียนที่ขายอาหารตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงสี่ทุ่ม กว่ามินโฮกับชางมินจะได้กลับบ้านก็ต้องห้าทุ่ม ลืมแล้วหรอว่าเค้าเป็นนักเรียนนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปเรียน แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ!!
“เอ่อ...มินโฮมานี่ซิ”
มินโฮหันไปหาผู้จัดการที่ยืนโบกมือหย๊อยๆให้ มินโฮจึงเดินเข้าไปหาอย่างล้าๆ
“นายเอากับข้าวนี่ไปส่งต้องร้านโต๊ะสนุ๊กได้ไหม พอดีวันนี้อูยองมันลาป่วยเลยไม่มีใครส่งน่ะ”
ร้านสนุ๊กงั้นเหรอ............
รู้สึกเค้าจะ....
เล่นการพนัน....
ดื่มเหล้า...
สถานที่อโคจรชัดๆ.....................!!!
“แต่ผม.................”
“นะนะนะ ให้ชางมินไปด้วยก็ได้ พวกนายไปกันสองคนนะ โอเคๆดีมาก” ผู้จัดการร้านพูดรวดเดียวแล้วเดินไปหาชางมินในครัว มินโฮได้ยืนทำปากพะงาบๆ ไปโอเคเมื่อไหร่กันฟร่ะ ?
นิ้วเรียวเคาะโต๊ะไปมาเป็นเพลงโปรดของเค้าที่กำลังฮิตกันทั่วบ้านทั่วเมือง มินโฮนั่งทำหน้าเป็นหมาหงอยอยู่ตรงมุมร้านที่ไม่ค่อยมีคน สักพักนึงก็ต้องนั่งเกร็งไปทั้งตัวเมื่อชางมินเดินเข้ามาใกล้ๆและหยุดยืนอยู่ข้างหน้าแต่กลับไม่มีใครพูดอะไรสักคำ...
“นั่งทำไม ได้ข่าวว่าต้องไปซื้อของ”
ชางมินเอ่ยบทสนทนาง่ายๆ มินโฮยังคงก้มหน้ายังไม่พร้อมที่จะพูดกันในสถานการณ์คนรักที่จำกันไม่ได้ แต่พึ่งจะต่อยกันไปไม่นานนี้ ...
“.............................”
“เห้ย” ชางมินพูดน้ำเสียงเย็นๆทำเอามินโฮต้องเงยหน้ามองชางมินช้าๆแต่ก็ต้องหุบตาลงต่ำแบบเดิม
“..............................”
“ลุก” ชางมินพูดอีกครั้ง มินโฮจำใจลุกขึ้นช้าๆแต่ก็ยังไม่พูดอะไร
“...........................”
“ตามมา”
ชางมินออกแรงดึงแขนเสื้อของมินโอมาด้วยกัน จนกระทั่งเดินออกมาถึงหน้าร้าน ดูเผินๆแล้วเหมือนกับชางมินกำลังจับแขนเสื้อของมินโฮด้วยความรังเกียจนั่นเอง มินโฮจึงอดน้อยใจไม่ได้ ตัดสินใจพูดบางประโยคออกไปเบาๆ แต่ชางมินกับได้ยินชัดเจน
“ถ้าพี่รังเกียจผมนักก็ไม่ต้องจับก็ได้...”
ชางมินหันมามองมินโฮด้วยหางตาก่อนจะปล่อยมืออกจากแขนเสื้อของมินโฮ
“ก็ดี”
เก็บยิ่งกว่าโดนแทง สู้ให้มินโฮไปโดนแทงจะดีกว่าต้องมานั่งฟังถ้อยคำเสียดสีทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ รังเกียจกันขนาดนั้นเลยหรอ.....................
“เดินเร็วๆ”
ชางมินสั่งมินโฮจึงพยามสาวเท้าตามไปให้ถึงชางมินเร็วๆ วัยรุ่นชายกลุ่มใหญ่ที่ร่างกายดูบึกบึนเหมือนนักมวยปล้ำที่นั่งกินเหล้ากันอยู่กลุ่มใหญ่ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายจนมินโอต้องหันไปมอง
“เฮ้ไอ้น้อง หน้าตาน่ารักอยากมาแจมกับพี่รึเปล่า!!!” ชายร่างท้วมคนนึงพูดขึ้น ด้วยความตกใจทำให้มินโฮกระโดดตะครุบเสื้อของชางมินจากทางด้วนหลังโดนไม่ทันตั้งตัว
คนที่โดนจับหันมามองด้วยสายตาเย็นชาทำเอามินโฮต้องรีบผงะแล้วปล่อยเสื้อของชางมินทันที ทันใดนั้นมินโอก็ได้ยินประโยคที่ไม่คาดฝัน
“กลัวก็จับ ถ้าไม่อยากถูกพวกนั้นลากไปข่มขืน”
มินโฮยังคงเดินตามอย่างเงอะๆงะๆ จู่ๆจะให้ไปจับ...บ้ารึเปล่า...ชางมินทนความรำคาญของคนข้างหลังไม่ไหวจึงดึงข้อมือมินโฮมากุมไว้แล้วลากให้เดินไปด้วยกัน
ริมฝีปากบางแอบกระตุกยิ้มเล็กน้อย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ แม้ว่าเวลาจะทำให้ชางมินจำตนไม่ได้ แต่ความอ่อนโยนที่มินโฮสัมผัสได้จากฝ่ามือของคนข้างๆทำให้มินโฮรู้ว่า...
เค้ายังเหมือนเดิม..............
ชิมชางมินยังอบอุ่นเหมือนเดิมจริงๆ........................
“ทำไมชอบมองหน้าฉัน”
มินโฮเงยหน้ามองชางมินที่พึ่งถามประโยคใดประโยคหนึ่งออกมา มินโฮได้ยินชัดเจนแต่กลับไม่ตอบ...
“ถามว่าทำไมชอบมองหน้าฉัน”
“...............................”
“ตอบ......................”
“ผม............................”
คำที่ชางมินพึ่งได้ยินจากคนข้างๆทำเอาชางมินใจกระตุกวาบ แค่คำว่า ‘ผม’ คำเดียวที่พึ่งได้ยินทำให้ชางมินรู้สึกแปลกๆ
รู้สึกคุ้นเคยเสียงๆนี้........................
“ทำไมนายชอบเงียบ”
“............................”
ร่างสูงหยุดเดินแล้วมองหน้ามินโฮมินโฮจึงเงยหน้ามองชางมินเหมือนกัน ดวงตาของทั้งคู่สบกันได้จังหวะแต่เป็นมินโฮที่เป็นฝ่ายหลบสายตาไปก่อน
“นายมันประหลาดชะมัด”
ชางมินยิ้มนิดๆแล้วออกแรงจูงมินโฮให้เดินต่อไป
พี่ยิ้มให้ผมแล้ว..........................
แสงไฟจากตึกรางบ้านช่อง ร้านขายของ ร้านอาหารต่างๆทำให้ถนนสายนี้ดูสวยอย่างบอกไม่ถูก ผู้คนที่ยืนอยู่รอบข้างเดินกันเป็นคู่ๆ มินโฮไม่รู้สึกอึดอัดเพราะคนรอบข้างมัวแต่สนใจเรื่องของตนเอง มันก็เหมือนอยู่กันสองคนน่ะแหละ....
มินโฮรู้สึกถึงความสุขครั้งแรกตั้งแต่ที่เข้ามาในเมืองแห่งนี้......................
FIRST LOVE ,, BACK FIRST
“เอาไปส่งสิ” ฝ่ามืออุ่นค่อยๆคลายออกจากกันเมื่อถึงจุดหมาย ชางมินบุ้ยปากไปที่หน้าประตูทางเข้าร้านสนุ๊ก ใจจริงแล้วมินโฮไม่อยากให้ถึง้รานเลย อยากเดินข้างๆกันอีกนานๆ.........
“ทะ...ทำไมพี่ไม่เข้าไปด้วยกันอะ...” มินโฮเอ่ยตะกุกตะกัก
“-_________-“
“ผะ...ผมเข้าไปก็ได้” มินโฮเตรียมจะเดินเข้าไป
“ไม่ต้อง นายรอข้างนอกฉันไปเอง” ชางมินดันตัวมินโออกมาแล้วคว้าอาหารในกล่องจากมือของมินโฮไป มินโฮยืนงงๆอยู่หน้าร้านซักพักจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆร้าน
วันนี้ได้คุยกับพี่ชางมินแล้ว....
“เอ่อ...ไง”
ชายหนุ่มหน้าใสคนนึงเดินเข้ามาทักมินโฮ มินโฮมองหน้าชายคนนั้นแล้วทักกลับมึนๆ
“งะ ไง”
“ไม่ต้องตกใจไป ฉันแค่อยากรู้จักนาย มาคนเดียวหรอ สนใจไปเที่ยวกับฉันรึเปล่า”
“เปล่า...ไม่ได้มาคนเดียว”
“อ้าวหน้าเสียดายแฮะ” ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจส่วนมินโฮยังคงมองหน้าเค้าคนนั้นด้วยความงงงวย ชายปริศนาถือวิสาสะนั่งลงข้างๆมินโฮ และยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนมินโฮต้องถอยกรูด
“งั้นคราวหน้านายต้องไปเที่ยวกับพี่นะ” เอ่ยกระซิบข้างใบหูทำให้ขนลุกอย่างบอกไม่ถูก มินฮยังไม่ทันจะพูดอะไรก็ถูกฝ่ายตรงข้างเข้ามาจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว มินโฮนั่งค้างอยู่กับที่ สิ่งที่กำลังเคลื่อนตัวอยู่ในโพรงปากของเค้าทำให้มินโฮกำลังเคลิ้มตาม ไม่รู้ตัวจนกระทั่งอีกฝ่ายถอนจูบออกช้าๆ
มินโฮที่เรียกสติกลับมาได้จึงผลักชายคนนั้นออกเต็มแรง ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนปัดฝุ่นออกจากกางเกงก่อนจะหันมาพูดกับมินโฮ
“จูบมัดจำน่ะ”
ชายคนนั้นเดินออกไปไกลแล้วแต่ก็ยังหันมาหามินโฮที่นั่งตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้อยู่ พลางส่งจูบให้ เอ่ยเสียงใสด้วยความร่าเริง
“ลืมบอกไป ฉันชื่อ นิชคุณนะ”
.
.
มาอัพเลี้ยววววววววววววว ฮ่า ๆๆๆๆๆ
ต้องขอบคุณคนอ่านมากๆที่เม้นให้ ผมรักพวกคุณที่สุดเลยยยย
ตอนนี้พี่คุณออกมาแล้ว หวังว่าจะถูกใจคุณผู้อ่านและคงไม่ค้างกันหรอกเนอะ ?
ยังไงก็ตาม ยังฟิตอยู่ ถ้าเม้นเร็วจะมาเร็วกว่านี้นะพี่น้อง !!!
ขอบคุณอภินันทนาการจากจ่าที่อุตส่าสละเวลาจีบกับคนขายซีดีที่สยามมาวิจารณ์ฟิคให้เน้อ ขอบคุณนะป้า !!
ขอบคุณคุณผู้อ่านทุกคน เน้นว่าทุกคน ฝ้ายรักทุกคนมาก ๆ มากที่สุด มั่กมาก ม้าก มากกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณนะฮะ♥ รักคนอ่าน♥ + 15 เม้น ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น