คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ;:: เปลวไฟ
"จะรับอะไรดีค่ะ??"
�� พนักงานเสิร์ฟน่าตาจิ้มลิ้มคนนึงท่าทางมารยาทดีเดินมาหยุดที่โต๊ะของชางมินและมินโฮ
"อืม...นายจะกินอะไรมินโฮ"ชางมินเอ่ยถามคนตัวเล็กกว่า
"ผมยังนึกไม่ออกเลยฮะ..."
"งั้น..."ชางมินก้มหน้าดูเมนูอีกรอบ"ผมเอาข้าวผัดปูละกัน"
��� พูดจบชางมินก็ส่งสมุดเมนูให้พนักงานเสิร์ฟ
"ผมเอาเหมือนพี่ครับ" มินโฮก็ยื่นสมุดเมนูให้เด็กเสิร์ฟเช่นกัน
"งั้นรอสักครู่นะค่ะ" แล้วพนักงานสาวหน้าตาจิ้มลิ้มก็เดินหายไปในครัว
เหลือชางมินกับมินโฮที่นั่งอยู่ด้วยกันสองคน
"มินโฮ..."
"ครับ"
"พี่จะเล่าเรื่องตลกให้ฟัง เอาไหม??"
����� -*-มินโฮทำหน้าย่นเล็กน้อยด้วยความงงแต่ก็พยักหน้ารับเค้าไม่คิดว่าคนอย่างพี่ชางมินจะมีอารมณ์ขันขนาดจะเล่าเรื่องตลกให้ใครฟังได้
"มีผู้ชาย 3 คนนั่งรถมา คนขับอ่านหนังสือไม่ออก คนที่นั่งข้างๆคนขับอ่านหนังสือออก คนที่นั่งข้างหลังตาบอด..."
"ทั้ง 3 คนขับรถไปเรื่อยๆจนถึงทางโค้งและก็มีป้ายเขียนว่า....."
..........................
......................
..................
.............
.........
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า " หลังจากที่ชางมินเล่าจบ มินโฮก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ นี่เป็นการหัวเราะที่จริงจังในรอบหลายวันมานี้เลยนะ
"ตลกขนาดนั้นเลยหรอ^ ^"
"ครับ ตลกมากๆเลย ฮ่า ฮ่า"
"คิบอมอีกแล้วหรอ!!!"
���
���� มินโฮสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินคำว่าคิบอม จึงหันกลับไปดูต้นตอของเสียงที่เรียกคิบอม
"โมโหอะไรน่ะ ฮยอกแจ -� -*"
"ทำไมเวลาที่นายอยู่กับชั้นต้องไปพูดถึงเจ้าคิบวมนั่นด้วยล่ะ"
"แล้วยังไงอ่ะ ชั้นไม่เข้าใจ"
���� ดงเฮทำน่าซื่อสุดๆ นั่นเพราะเค้าไม่รู้จริงๆว่าฮยอกแจโกรธอะไร�
���� ฮยอกแจมองค้อนเล็กน้อยดูเผินๆก็น่ารัก(อยู่หรอก)แล้วหันไปพูดกับเด้กเสิร์ฟ
"เก็บตังค์ได้แล้วน้อง"
"ค้ะๆ"
��� ที่แท้ก็คนละ คิบอมกัน...
������ มินโฮทำหน้าสลดลงอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังร่าเริงอยู่แท้ๆ� ชางมินพอจะเดาอะไรออกแล้วล่ะ มินโฮกับคนที่ชื่อ คิบอมต้องมีเรื่องอะไรกันแน่ๆ�ชางมินจึงโพล่งถามออกไปอย่างไม่คิด
"นายกับคนที่ชื่อ คิบอมมีอะไรกัน"
"...!!"มินโฮมองหน้าชางมินเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าไปมา
"นายบอกชั้นไม่ได้หรอ"
"............"
"มินโฮ..."น้ำเสียงที่ชางมินเรียกมินโฮดูอ่อนลงกว่าประโยคตอนต้นทำให้มินโฮอุนใจขึ้นเยอะ
"อย่าพูดถึง...เค้าเลยครับ"
������� เมื่อมินโฮไม่ให้พูดถึงชางมินก็จำใจที่จะไม่ถามต่อ แต่ยังเก็บความสงสัยนั่นไว้ในหัวใจตัวเอง
"ความผัดได้แล้วค่ะ"
��
��������เด็กเสิร์ฟคนเดิมเดินมาพร้อมกับส่งเสียงหวานๆพร้อมกับจานสองใบในมือ เมื่อเสิร์ฟอาหารเสร็จเธอก็เดินไปคุยโทรศัพท์ต่อ
"..........."
�������� มินโฮก้มหน้ากินเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร ชางมินคิดในใจ
น่าอึดอัดเป็นบ้าเลย�
"วื้ดดดดดดดดด วื้ดดดดดด"�
������ เสียงมือถือของมินโฮนั่นเองที่ดัง สงสัยจะเป็นข้อความเข้า
มินโฮหยิบมือถือขึ้นมาปรากฎว่ามีข้อความเข้าจริงๆด้วย มินดอรีบกดเปิดข้อความโดยไม่รอช้า
ชั้นจะรอนายอยู่ที่ห้องซ้อม บี ตอน 3 โมง.... คิบอม
������ มินโฮทำอะไรไม่ถูก เค้าได้แต่อ่านข้อความซ้ำไปซ้ำมา ชางมินเห็นอย่างนั้นจึงเอ่ยปากถาม
"อะไรหรอ??"
"ปะ...เปล่าครับ.."มินโฮวางช้อนลงข้างๆจาน"ผมอิ่มแล้ว..."
"ชั้นก็อิ่มแล้วเหมือนกัน...."
"................................"
"น้องเก็บตังค์"
��������� ต่อมา....
����� หลังจากออกจากร้าน ชางมินก็ชวนมินโฮมาเดินเล่นชั้นบนสุดของตึก ซึ่งจะมีร้านขายของมากมาย เพราะส่วนใหญ่ ศิลปินที่ได้เดบิวแล้วจะถูกสั่งห้ามให้ออกไปเที่ยวห้างสรรพสินค้า ซูมานจึงทำชั้นบนสุดให้เป็นร้านค้าขนาดพอตัวเหมือนห้างสรรพสินค้าย่อส่วนนั่นเอง
����� มินโฮเดินดูของไปเรื่อยเปื่อยนั่นเพราะเค้าไม่รู้จะซื้ออะไรดี
"เดี๋ยวพี่มานะนายรอตรงเนี่ยแหละ"
������พูดจบชางมินก็วิ่งเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับ ไม่รอให้มินโฮพูดอะไร พี่ชางมินเป็นตุ๊ดหรอเนี่ย....(ใช้อะไรคิดค้ะเนี่ยมินโฮ-� -*..คนเขียน)
������ สักพักชางมินก็เดินออกมาพร้อมของในมือ
�มันคือจี้รูปเปลวไฟ สีเงิน แวว วาว สวยมากเลยล่ะ ใครได้ไปต้องดีใจมากแน่ๆเลย
"สวยจัง พี่ซื้อมาให้ใครหรอ"
���� ชางิมนยิ้มน้อยๆก่อนจะบรรจงใส่จี้ให้กับมินโฮ มินโอมีอาการตกใจพอดู -0-
"ให้นายนั่นแหละ"
"ให้...ผม...เหรอ???"
"ใช่.."
"........."
"ไม่ชอบหรอ"
"เปล่าครับ...มันสวย มากๆ เลยครับ..."มินโฮยิ้มน้อยๆ หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งอาย ทั้งดีใจ ความรู้สึกมันปนกันมั่วไปหมด...
"นายชอบพี่ก็ดีใจ"ชางมินเว้นวรรคก่อนจะพูดต่อ"นายรู้ไหมว่าทำไมถึงต้องเป็นเปลวไฟ.."
"ไม่รู้ครับ..."
"เพราะ....นายดูดีมีเสน่ห์ที่ร้อนแรงเหมือนเปลวไฟไงล่ะ^ ^;;"
"เปลวไฟหรอ??"
"ใช่ ชั้นว่านายดูร้อนแรงมากเลยนะ"
"คิก คิก"
"ขะ ขำอะไร-0-"กลายเป็นว่าชางมินพูดเองเขินเองซะงั้น
"เปล่าครับ ผมชอบชื่อนี้ครับเปลวไฟที่ร้อนแรง ฮ่า ฮ่า ^O^"
"งะ งั้นก็กลับได้แล้ว พวกเราโดดเรียนมานานแล้ว"
����� ชางมินเฉไฉไปเรื่องอื่น มินโฮเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ ที่จริงเขินละซี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า�
"พี่ชางมิน..."
"หืม??"
"ผมจะรักษาสร้อยเส้นนี้ไว้เท่าชีวิตเลย..."
------------------------------------------------------------------------------
เวลา 2.43 น.
"งั้นเลิกซ้อมได้แล้ว"
"ครับ"
"งั้นพี่ไปแล้วนะมินโฮ"
"บ๊ายบายครับ"
"เดี๋ยวๆมินโฮ"
"ครับ"
"ขอเบอร์โทรหน่อย"
"ห้ะ-0-*"เมื่อกี้พี่ชางมินพูดว่าอะไรนะ ฟังไม่ชัดเลย
"เบอร์โทร"ชางมินพูดอีกครั้ง
"จะเอาไปทำไมอ่ะ"มินโฮถาม
"เหอะน่า.."ชางมินเกาหัวกลบเกลื่อน(ที่จริงเขิน)"นี่เบอร์พี่08********"
"08********ครับ"
"อื้มๆ ฝันดีนะ บาย"
"พี่ก็เหมือนกันครับ"
���� ชางมินเดินออกไปแล้ว แทมิน จินกิ กับ จงฮยอนก็เดินเข้ามา
"ท่าทางนายกับคู่ฝึกจะเข้ากันได้ดีเนอะ"จงฮยอนพูดขึ้น
"ไม่หรอก..."มินโฮปฎิเสธ
"ไม่หรอก อะไรล่ะ ตอนเที่ยงยังทิ้งพวกเราไปกินข้าวกับครูฝึก-3-"แทมินพูดอย่างงอนๆ
"ใช่ๆ แบบนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่เลย กิ๊บกิ๊ววว"จินกิพูดเสริม เล่นเอามินโฮหน้าแดงเพราะความเขิน
"บ้าอะไรกัน"มุขสุดท้ายที่มินโฮหยิบมาใช้คือ ทำหน้าตายใส่ - - * ขนาดคนกันเองเห็นยังกลัวเลย...
"ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง"จงฮยอนเดินไปตบบ่ามินโฮ อ้อ ลืม ตบไม่ถึงเตี้ยเกิน -� - (กรอดดดดด:จงฮยอน)
"อ้อ ใช่"แทมินพูดขึ้น"พี่คิบอมนัดพี่ไว้ที่ห้องฝึกบีแน่ะ"
������ คำว่าคิบอมทำให้มินโฮหยุดชะงัก "พี่ไม่ไปหรอกแทมิน"
"แต่นายควรไปนะ มินโฮ-3-"จินกิเสนอ
"-� -* ทำไมชั้นต้องไป"
"ชั้นไม่รู้ว่านายมีเรื่องอะไรกับคิบอมแต่มัวทำตัวแบบเนี่ยทำให้คนอื่นไม่สบายใจนะจะบอกให้..."
"พวกพี่น่ะเหรอเป็นห่วงผม..."
"นี่ นายจะดูถูกท่านหัวหน้าแสนน่ารักอย่างชั้นเรอะไง -3-"
"พี่จินกิอย่านอกเรื่องซี่"จงฮยอนเตือน
"พี่ควรไปนะ"แทมินเอ่ยอย่างเนื่อยๆกับพฤติกรรมของผู้เป็นพี่
"ใช่ๆ"
"เยส"
"-*-"
------------------------------------------------------------------------------
เวลา 3.14 น.
ที่ห้องซ้อมบี..
���
���� ชายร่างสูงเปิดประตูเข้ามาก็พบว่ามีคนรอเค้าอยู่ก่อนแล้ว ทั้งคู่หันมาสบตากันพอดี� �มินโฮก็เป็นผู้หลบตาก่อนจะเดินไปยืนประจันหน้ากับคิบอม�
����� ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งคู่เพราะไม่มีใครยอมพูดอะไร...
"นายเรียกชั้นออกมาทำไม คิบอม"สุดท้ายมินโฮก็เอ่ยปากถามก่อน
� คิบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วสูดลมเข้าไปเต็มๆปอดก่อนจะถาม
"นายเป็นอะไรไปมินโฮ"
"ชั้นไม่ได้เป็นอะไร..."
"โกหก"คิบอมเงยหน้าขึ้นมาจ้องคนตัวสูงกว่า"นายหลบหน้าชั้น นายไม่ยอมพูดกับชั้น นายไม่มองหน้าชั้น นายไม่กินของที่ชั้นทำ นาย นาย นายเป็นอะไรไปมินโฮ..."
��� ประโยคสุดท้าย น้ำเสียงคิบอมดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด คิบอมก้มหน้าลงเพื่อรอฟังคำตอบ แต่เมื่อเห็นว่ามินดฮนิ่งเงียบต่อไป คิบอมก็จนใจกับเรื่องทั้งหมด
"มันเกิดอะไรขึ้นมินโฮ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ?"
"...!!"
��� เพื่อนงั้นหรอ ?? หอกไม่รู้กี่เล่มพุ่งแทงเข้าที่หัวใจของมินโฮอย่างแรง น้ำตาพานจะไหล เจ็บเหลือเกิน เจ็บไปหมด เจ็บตรงหัวใจ รู้สึกชาไปทั่วร่างกาย�
��� ก่อนที่คิบอมจะเห็นน้ำตาของมินโฮ มินโฮเลือกที่จะเดินออกมาจากห้อง คิบอมทำหน้าสงสัย เค้าพูดอะไรผิด ?? แต่ก็ยังวิ่งตามมินโฮออกไป
"อย่าตามมาได้ไหม !!"มินโฮตวาด
�
"นายเป็นอะไรไปมินโฮ !!"คิบอมถามอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเรื่องมันถึงเป็นอย่างนี้ คิบอมไม่รู้จริงๆ�
"บอกว่าอย่าตามมา"
������ มินโฮวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต สุดท้ายคิบอมจึงต้องหยุดเพราะวิ่งต่อไปไม่ไหว แน่ล่ะสิ มินโฮเล่นกีฬามากมาย ไม่แปลกถ้ามินโฮจะวิ่งได้เร็วขนาดนี้
"มินโฮนายเป็นอะไรไป"คิบอมเอ่ยกับตัวเองเบาๆเป้นรอบที่พันแต่ถึงอย่างนั้นเค้ากลับไม่เคยได้คำตอบเลย
��� มินโฮหยุดวิ่งเมื่อเห็นว่าคิบอมเลิกตามมา น้ำตาที่อัดอั้นไว้นานถูกปลดปล่อย ตัวมินโฮเองทรุดลงกับพื้น น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ราวกับคนบ้า เพราะความรักสินะที่ทำให้เค้าเป็นแบบนี้ ใช เพราะรัก จริงๆ�
��
ใช่แล้ว เค้า รัก คิมคิบอม
-----------------------------------------------------------------------------
���������������� เป็นไงกันมั่งอ้ะ�คนเม้นน้อยจังเลยอ้ะ ฮือๆๆๆๆๆ
������������������������������ ตอนนี้ออกแนวซึ้ง
���������������� ที่มาเขียนตอนนี้ได้เพราะวันนี้ไม่ได้ไปรร.�
����������������� เพราะไม่สบาย(แต่ก้ยังลุกขึ้นาแต่งฟิคเนี่ยนะ)
���������������� ขอให้คนอ่าน คนเม้น เยอะๆๆๆ รักคนอ่าน
���������������� (แน่นอนว่าคนเม้นเช่นกันนกร๊ากกกกกก)
�
ความคิดเห็น