Super Junior : เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป [Yaoi]

ข้อมูลเบื้องต้น

[SF SJ] เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป [WonHyuk]

Title: เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

Author: LiLsintzKiD

Paring: SiWon X HyukJae

Rate: -

Talk: พล็อตเรื่องนี้มันเด้งขึ้นมาในหัวก่อนนอน ก็เลยจัดการแต่งซะ แต่แต่งเสร็จนอนไม่หลับซะงั้น ฮ่าๆ ก็เรื่องนี้ออกแนวๆ เศร้าอ่ะ อืม มันออกแนวๆ ละครเกาหลีไปหน่อย ไม่รู้ทำไมถึงเด้งเข้ามาในหัว ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ค่อยดู แปลกเนอะ อ่านไปเห้อ เหอๆ


::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::




ก็ 2 คนนี้เค้ากิ๊กกัน


Super Junior [K.R.Y] - The One I Love




::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::
J K

เนื้อเรื่อง

::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::

            ค่ำคืนอันมิดมืด สายฝนพัดโหมกระหน่ำ ร่างสองร่างกอดประครองกันอยู่ท่ามกลางสายฝน เลือดสีแดงฉานไหลเปราะเสื้อคนทั้งคู่ แต่ก็ถูกชะไปเพราะน้ำฝน

            “วอน... ซีวอน นายอย่าตายนะ ไหนนายบอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไง” เสียงสะอื้นไห้ของร่างเล็กกอดร่างสูงเอาไว้แน่น น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างอย่างไม่ขาดสาย

            “ฮะ...ฮยอก...จะ...แจ...ชะ...ชั้น...ระ...รัก...นาย” ร่างสูงในอ้อมกอดพยายามเอ่ยเอื้อนคำบอกรักออกมาอย่างยากลำบาก เขาไม่อาจจะต่อสู้กับโรคร้ายแรงนี่ได้อีกต่อไปแล้ว โรคที่จะพรากเขาไปจากคนรัก ... มะเร็ง ...

::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::

            “ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ คุณลี เอ่อ... ทางเราได้ตรวจพบเชื้อมะเร็งในกระเพาะอาหารของคุณเชวครับ”

            “กะ...โก...โกหกน่า คุณหมอคิมอย่ามาล้อผมเล่นสิครับ จะเป็นไปได้ไง ก็ในเมื่อ... ในเมื่อซีวอนไม่มีทีท่าว่าจะเป็นมาก่อนเลยนี่” ฮยอกแจตะโกนใส่คุณหมอคิม แพทย์เจ้าของไข้ของซีวอน น้ำตาไหลพราก ดวงตาเรียวเล็กจ้องไปที่ซีวอนที่นอนหลับอยู่ในห้องผู้ป่วยพิเศษ

            “ขอโทษครับ แต่ว่าคุณเชวมาพบเราช้าเกินไป มันลามไปจนถึงระยะสุดท้ายแล้ว”

            “ไม่มีทางช่วยเลยเหรอ” ฮยอกแจฟังดังนั้นแทบล้มทั้งยืน

            “ทางเราจะพยายามช่วยอย่างเต็มที่ครับ มันก็ขึ้นอยู่กับคนไข้ด้วย ว่าใจจะสู้แค่ไหน”

            “อึก...” ร่างเล็กทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร เขากับซีวอนเพิ่งจะย้ายมาอยู่ด้วยกันไม่ถึงเดือน ซีวอนจู่ๆ ก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดและต้องเข้าโรงพยาบาล แล้วนี่หมอก็มาบอกอีกว่าร่างสูงเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ฮยอกแจรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกกำลังจะถล่มทะลายลงมาต่อหน้าต่อตา เหตุใดพระเจ้าถึงโหดร้ายเช่นนี้ ร่างเล็กที่โตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าโดยไร้ความรักของพ่อแม่ ต้องกัดฟันดิ้นรนหาเงินมาเลี้ยงชีวิต กว่าจะมาพบรักกับซีวอนายหนุ่มที่รักเขาสุดหัวใจ แต่โชคชะตากลับเล่นตลก จะพรากซีวอนไปจากเขาอีก ร่างเล็กเดินไปห้องน้ำเพื่อล้างคราบน้ำตาออก พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเมื่อเจอหน้าซีวอน ฮยอกแจเดินช้าๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องพักผู้ป่วย สูดหายใจเข้าลึกๆ เรียกความเข้มแข็ง เขาจะต้องเข้มแข็งเพื่อซีวอน ก่อนจะผลักประตูเข้าไปในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

            “อรุณสวัสดิ์ซีวอน” ร่างเล็กตรงเข้าไปหอมแก้มชายหนุ่มที่นอนอยู่บ้านเตียง ร่างสูงส่งยิ้มที่อิดโรยกลับมาให้

            “หิวมั้ย ชั้นซื้อขนมมาฝากเพียบเลย ของที่นายชอบทั้งนั้น” ฮยอกแจชูถุงขนมให้ดู

            “ฮยอกแจ” ซีวอนเรียกร่างเล็กที่สนใจอยู่กับถุงขนมตรงหน้า

            “ชั้นเป็นมะเร็งใช่มั้ย” ซีวอนเอ่ยถาม

            “อึก... จะบ้าเหรอ นายไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย คุณหมอคิมบอกว่านายเป็นโรคกระเพาะอักเสบ” ฮยอกแจตอบพลางตีแขนร่างสูง

            “นายจะต้องหายดีสิ ก็เราสัญญากันไว้แล้วนี่ ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

            “จริงสินะ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ซีวอนหลับตาล้มตัวนอนกับเตียง

::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::

“คุณหมอครับ ขอร้องล่ะครับ อย่าบอกซีวอนว่าเขาเป็นมะเร็ง ผมไม่อยากให้เขากังวล ผมบอกเขาไปว่าเขาเป็นโรคกระเพาะอักเสบ” ฮยอกแจขอร้องคุณหมอคิม

“การโกหกคนไข้มันผิดจรรยาบรรณหมอนะครับ”

“แต่ว่าการโกหกเพื่อตัวคนไข้เองมันไม่ผิดอะไรนี่ครับ ได้โปรดเถอะครับ ผมขอร้อง” ฮยอกแจคุกเข่าลงขอร้อง

“เอ่อ... ก็ได้ครับ”

“ขอบ... ขอบคุณครับ” ร่างเล็กลุกขึ้นโค้งขอบคุณ คุณหมอคิมที่ช่วยปิดเรื่องมะเร็งกับซีวอน

::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::

“นี่ฮยอกแจ เมื่อไหร่ ชั้นจะได้ออกจากโรงพยาบาลอ่ะ ชั้นเบื่ออ่ะ นั่งๆ นอนๆ อยู่ในนี้ อยากออกไปเที่ยวข้างนอกกับนายไวๆ”

“งั้นนายก็รีบๆ หายสิ เราสองคนจะได้ไปเที่ยวกันไง”

ประโยคสองประโยคนี้เป็นประโยคที่ซีวอนเฝ้าถามฮยอกแจทุกวัน และร่างเล็กก็ตอบประโยคเดิมทุกวันเหมือนกัน เวลาผ่านไป จากวันเป็นสัปดาห์เป็นเดือน ซีวอนก็ยังคงไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลตามที่ตนคาดไว้ จนใกล้วันที่ซีวอนกับฮยอกแจตกลงคบกัน

“ซีวอน พรุ่งนี้คุณหมออนุญาตให้นายออกไปข้างนอกได้ เราไปเที่ยวกันสองคนนะ ฮยอกแจบอกกับซีวอนที่นั่งดูละครทีวีอยู่

“จริงเหรอ”

“อืม จริงสิ เราไปฉลองกันนะ”

ซีวอนแทบจะรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหว เขาไม่ได้ออกไปเที่ยวกับฮยอกแจนานแล้ว และเขาก็คิดถึงมันมากด้วยสิ วันรุ่งขึ้น ฮยอกแจมาหาซีวอนแต่เช้าพร้อมกับชุดใหม่มาเปลี่ยนเพื่อจะออกไปข้างนอก

“ไปกันเถอะ” ร่างสูงกุมมือร่างเล็ก ออกเดินไปจากโรงพยาบาลพร้อมๆ กัน ทั้งสองคนเดินเที่ยวระลึกความหลังสมัยที่เพิ่งคบกับอย่างสนุกสนาน

“ชั้นจำได้นะตอนนายมาจีบชั้นแรกๆ นายมายืนรอที่หน้าห้องเช่าต้องนานแน่ะ ไล่ยังไงก็ไม่ไป” ฮยอกแจหัวเราะ เมื่อนึกถึงหน้าซีวอนตอนนั้น อากาศที่หนาวเย็น ซ้ำยังหิมะตก ร่างสูงแทบจะกลายเป็นตุ๊กตาหิมะแล้ว

“ก็ตอนนั้นคนมันไฟแรง”

“ใช่สิ ไฟแรงจนไข้ขึ้น ชั้นเลยต้องลากนายเข้ามาในห้อง” ฮยอกแจค้อน ร่างสูงจึงแอบขโมบหอมแก้มเนียนไปฟอดนึง

จนตกดึกทั้งคู่เดินมาถึงสวนสาธารณะแห่งความหลังของทั้งสอง ที่นี่ซีวอนพบกับฮยอกแจครั้งแรก และเป็นที่ที่ซีวอนเอ่ยปากขอคบกันฮยอกแจ

“ที่นี่ เราสองคนเจอกันครั้งแรก และเป็นที่ที่ชั้นขอคบกับนาย” ซีวอนเอ่ยขึ้น

“วันนั้นนายกำลังหาคอนแทคเลนส์ที่ทำตก”

“ส่วนนายก็เดินมาเหยียบซะได้ ฮ่าๆ” ซีวอนหัวเราะ

“ก็เลยลำบากชั้นต้องพานายไปซื้อคอนแทเลนส์อันใหม่”

“รู้มั้ย ชั้นตกหลุมรักนาย ตั้งแต่วินาทีที่เห็นหน้านาย เพราะไม่คิดว่าจะมีไก่หน้าเหมือนลิง”

“ตาบ้า” ร่างเล็กไล่ตีร่างสูงที่จู่ๆ ก็มาพูดทำลายบรรยากาศโรแมนติก

“ชั้นไม่คิดเลยนะว่าวันนี้พวกเราจะมาเดินจูงมือกันอย่างนี้” ร่างสูงดึงร่างเล็กให้นั่งตรงม้านั่งสีขาวตัวสวย

“ทุกๆ ปี เรามาที่นี่กันอีกนะ” ฮยอกแจชวน ร่างเล็กเอนศีรษะซบกับบ่ากว้าง

“เอาสิ ชั้นรักนายนะ” ร่างสูงโอบกระชัดร่างเล็กเข้ามา

“ชั้นรักนาย รักที่สุดในโลกเลย” ฮยอกแจพึมพำกับอกกว้าง

จู่ๆ เม็ดฝนก็ตกลงมาหนักขึ้นเรื่อยๆ ซีวอนดึงฮยอกแจให้ลุกขึ้น ทั้งสองคนวิ่งหาที่หลบฝน แต่ยังไม่ทันจะถึงที่หลบฝน ร่างสูงก็หยุดชะงัก และอาเจียนออกมาเป็นเลือด

ซีวอนรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นโรคมะเร็ง และกำลังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน แต่ก็ยังทำเป็นเชื่อฮยอกแจที่บอกว่าเขาเป็นโรคกระเพาะอักเสบ เพราะเขาอยากให้ฮยอกแจไม่กังวลมากนัก เขารู้อยู่แล้วว่าวันนี้จะต้องมาถึง ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว ยังไงเขาก็จะต้องจากฮยอกแจไป คนที่เขารักที่สุด

::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::

            “ฮะ...ฮยอก...จะ...แจ...ชะ...ชั้น...ระ...รัก...นาย รักที่สุด... อ๊อก...” ร่างสูงอาเจียนออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง ฮยอกแจใช้มือป้ายเลือดออกอย่างไม่นึกรังเกียจ

            “ซีวอน นายอย่าตายนะ นายต้องอยู่กันชั้นตลอดไปสิ นายอย่าตายนะ” ฮยอกแจร้องไห้ ซีวอนยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก ฮยอกแจโน้มตัวลงประทับจูบกับริมฝีปากหนาเนิ่นนาน

            “ฮะ...ฮยอก...จะ...แจ...ชะ...ชั้น...มะ... ไม่... จาก... นาย... ปะ... ไป... ไหนหรอก ชะ... ชั้น จะอยู่... ตรงนี้... ตลอดไป” มือหนาชี้ไปที่หัวใจของฮยอกแจ

            “ละ... ลาก่อน” ซีวอนเอ่ยช้าๆ ก่อนจะสิ้นลมหายใจ

            “มะ... ไม่... ม่ายยย... ซีวอน นายฟื้นสิ นายอย่ามาตายตอนนี้นะ เราสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ นายฟื้นสิ โฮ...” ฮยอกแจเขย่าคนในอ้อมกอด โอบกระชับร่างสูงให้เข้ามาใกล้ ซบหน้าลงกับหน้าผากกว้าง

::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::__::

            งานศพของซีวอนจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีเพียงครอบครัวของซีวอน และเพื่อนสนิทของทั้งคู่เท่านั้น

            “ฮยอกแจ” คุณนายเชวเอ่ยเรียกร่างเล็กที่ยืนนิ่งราวกับรูปปั้น ดวงตาเรียวเล็กมองไปที่ซีวอนที่นอนสงบนิ่งอยู่ในโลง

            “ครับ คุณน้า” ฮยอกแจหันมายิ้มน้อยๆ ให้กับแม่ของซีวอน

            “เรียกแม่เถอะจ๊ะ เรียกตามที่ซีวอน เค้าอยากให้เธอเรียก”

            “ครับ คุณนะ... เอ่อ คุณแม่”

            “แม่มีของมาให้ ซีวอนเขาฝากแม่ทำก่อนที่เขาจะเข้าโรงพยาบาล ความจริงเขาจะมอบมันให้กับเธอเอง แต่ว่ามันเพิ่งจะเสร็จ แม่เลยเอามาให้แทน” คุณนายเชวล้วงกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋า ฮยอกแจรับกล่องนั้นมา

            “เปิดดูสิ” ร่างเล็ก ค่อยๆ เปิดออกดู แหวนทองคำขาวสองวง วางอยู่ในกล่อง ภายในแหวนสลักคำว่า ‘SH Forever’ เอาไว้ น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วของฮยอกแจไหลออกมาอีกครั้ง

            “ซีวอนรักเธอมากนะ” คุณนายเชวน้ำตาซึม เธอก็ยังรับไม่ได้กับการที่จะต้องเสียลูกชายไปก่อนวัยอันควร

            “ขอบคุณครับ” ฮยอกแจสวมแหวนวงหนึ่งให้กับตัวเอง แล้วเดินไปหาซีวอน ร่างสูงในวันนี้อยู่ในชุดสูทตัวโปรดที่เขามอบให้เป็นของขวัญวันเกิด ซีวอนมักจะใส่สูทตัวนี้ทุกครั้งที่นัดกันไปร้านอาหารหรูๆ ฮยอกแจบรรจงสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางข้างซ้าย

            “ชั้นรักนายนะ” กระซิบข้างหู แล้วประทับริมฝีปากลงกับริมฝีปากหนาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะถอยห่างออกมาให้บาทหลวงทำพิธี

            “ซีวอน... ชั้นจะรักนายตลอดไป” เสียงกระซิบแผ่วของฮยอกแจลอยไปตามสายลมเย็น

            ‘ชั้นก็รักนาย’ เสียงแผ่วเบาลอยมาตามลมกระทบเข้ากับหูของฮยอกแจ เสียงนั่น ราวกับว่าซีวอนมาอยู่ข้างกาย ร่างเล็กยิ้มอย่างเป็นสุข

            ‘เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป...’

~~~~~ ThE eNd ~~~~~