รักใสกับไอศกรีมซันเดย์

เนื้อเรื่อง

  " ไม่ไปยังไงยังไงหนูก็ไม่ไป"  เสียงเด็กสาวตะโกนดังลั่นบ้านทำเอาผู้เป็นพ่อถึงกับสะดุ้ง "โถ่ลูกไปเถอะน่าพ่อจ่ายเงินไปแล้ว  แพงด้วยนะลูก"หญิงสาวได้ยินถึงกับทำตาโตด้วยความตกใจ  แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร  พ่อของเธอก็ชิงพูดขึ้นมาในทันที "ตกลงว่าลูกไปนะพ่อจะได้ไปบอกเจ้าหน้าที่เค้า" แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เธอไม่ได้พูดอะไร  พ่อของเธอก็เดินจากไปซะดื้อๆไม่ยอมให้เธอได้พูดอะไรสักคำ
                   หญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองทั้งๆที่ยังงงๆอยู่เล็กน้อยแล้วเปิดประตูเดินเข้าห้องนอนไป      
                    
                   เต้ง!เต้ง!นาฬิกาเรือนยักษ์ที่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่นดังสนั่นจนทำเอาบ้านแทบแตก ซึ่งบอกเวลาสิบเอ็ดโมงเช้าและแพนเค้กก็ยังไม่ตื่นเสียที  เธอยังคงนอนหลับสบายอยู่บนเตียงนิ่มๆ และแอร์เย็นๆในห้องนอนของเธอซึ่งมีอุณหภูมิถึงยี่สิบองสา เรื่องนี้เป็นเรื่องหนึ่งที่ทำให้เธอโดนพ่อต่อว่าเป็นประจำ แต่ยังไงเธอก็ยังยืนยันว่าจะเปิดแอร์ที่ยี่สิบองสาอยุ่วันยังค่ำ หลังๆพ่อของเธอเลยเหนื่อยที่จะบ่นไปแล้ว  
                   เวลาผ่านไปสิบห้านาทีเสียงเปิดประตูดังขึ้น แต่แพนเค้กก็ไม่ได้รับรู้ถึงเสียงนั้นแต่อย่างใดเพราะเธอยังคงนอนหลับอย่างสบาย  ผู้หญิงรูปร่างเหมือนนางแบบเดินเข้ามาในห้อง เธอยังคงนอนอยุ่บนเตียงอย่างไม่รุ้สึกรุ้สาอะไรทั้งสิ้น เหมือนจะไม่รุ้ด้วยซ้ำว่าแม่ของเธอกำลังจะมีคำต่อว่าตามมาอีกมากมายต้องฟังจนหูผึ่งเชียว และแล้วเสียงเรียกก็ดังขึ้น"นี่แพนเค้กสิบเอ็ดโมงกว่าแล้วนะ  ทำไมยังไม่ตื่นอีก เอาแต่นอนขี้เกียดสันหลังยาวอยุ่นั่นแหล่ะ " --_--* ตอนนี้เหมือนเธอจะได้ยินทุกคำพูดชัดเจนเต็มสองรูหูเลย ก็แม่เธอเล่นตะโกนใส่หูของเธอไปแล้วเต็มๆ เธอหันมาตอบว่า "แม่ นี่มันวันอาทิตย์นะแม่ จะมาปลุกหนูทำไม ปกติหนูก้นอนถึงบ่ายสองบ่ายสามอยู่แล้ว ตอนนี้แค่สิบเอ็ดโมงกว่าเองนะ" เธอกำลังทำท่าจะพลิกตัวหันกลับไปนอนเช่นเดิม แต่เสียงของแม่ดันดังขึ้นมาเสียก่อน" นี่แพนเค้กทำไมลูกถึงได้ขี้หลงขี้ลืมอย่างนี้นะ วันนี้ทางเจ้าหน้าที่ของโปรแกรมที่ลูกจะไปซัมเมอร์นี้น่ะ  เค้ามีงานปฐมนิเทศน์วันนี้ตอนบ่ายสอง แล้วลูกจะไปทันได้ยังไงถ้ายังไม่ลุกขึ้นมาเนี่ย"   เธอคิดในใจว่าแค่บังคับให้ไปยังไม่พอ แถมยังต้องให้ตื่นแต่เช้าวันอาทิตย์อีกเนี่ยนะ ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย แต่เธอก็ลุกขึ้นจากเตียงแต่โดยดีเพราะความขี้เกียจฟัง

                    หลังจากที่เธออาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วก็ลงไปชั้นล่างของบ้าน แม่เธอก้เริ่มต้นการบ่นอีก "นี่ลูก แต่งตัวอย่างนี้อายชาวบ้านเค้าตายเลย ขึ้นไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลย" มันก้แน่อยุ่แล้ว เพราะเธอแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่น่าชมเหลือเกิน อาทิเช่น  กางเกงขาสั้น เสื้อยืด รองเท้าแตะลากอีกหนึ่งคู่ เธอจนปัญญาจะเถียงต่อแล้วจึงยอมขึ้นไปเปลี่ยนชุดมาใหม่ กว่าจะได้กินข้าวเช้าก้เปลี่ยนไปหลายชุดเหมือนกัน   เบ็ดเสร็จใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมงกว่าๆ ตอนนี้เป็นเวลาอีกห้านาทีเที่ยงวัน ซึ่งเธอก็ยังไม่ได้กินแม้กระทั่งอาหารเช้าด้วยซ้ำ แต่ดันถึงเวลากินอาหารเที่ยงเสียแล้ว   ถึงอย่างงั้นเธอก้ไม่ได้สนใจอะไรเพราะปกติเธอก้ตื่นนอนตอนสองสามโมงไม่ได้กินทั้งมื้อเช้าและมื้อกลางวันอยุ่แล้ว    ก็รวมกับมื้อบ่าย(มื้อไหนก็ไม่รุ้เหมือนกัน)  
                กว่าจะออกจากบ้านก้นานพอใช้เลย เธอนั่งอยุ่ในรถนิ่งๆไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจคิดเบื่อๆอยู่  ก็อะไรกันนักหนา มาบังคับให้ไปแล้วยังต้องมานั่งเปลี่ยนชุดตั้งหลายรอบอีกแน่ะ ที่สำคัญนอนก้ไม่ได้นอนตื่นก่อนเวลาปกติตั้งนานหลายนาน ง่วงตาแทบปิดอยู่แล้ว ก็ยังให้ไปอีก
                เธอหลับไปพักหนึ่ง มาตื่นอีกทีก้ถึงแล้ว เพราะแม่ปลุกให้ลงจากรถได้แล้ว