Panda's tale : เรื่องเล่า ... เผ่าแพนด้า

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 : รำลึกถึงเพื่อนเก่า

สวัสดีอีกครั้งครับท่านผู้อ่าน ยังจำกันได้ไหมเอ่ย กระผม เด็กชายตือบะ ลูกแพนด้าในสวนสัตว์ยังไงละคร้าบ นี่พี่ ! หล่อ ๆ แบบผมมีตัวเดียว ไม่ต้องหันไปทางอื่นหรอก เดี๋ยวก็กัดซะหรอก

จำได้ใช่ไหมครับ ว่าผมเล่าว่า ก่อนที่จะมาอยู่สวนสัตว์แห่งนี้ ผมอยู่กับแม่ในอีกสวนสัตว์มาก่อน

และที่นั่น ผมก็มีเพื่อนฝูงเก่า ๆ ด้วยน้า อย่างเช่น พี่ฟางหลิง ตัวนี้น่ะผมคิดถึงมากเลย เพราะผมเล่นกับพี่เขาบ่อยมาก พี่เขาเป็นแพนด้าเด็กที่อายุมากที่สุดในหมู่พวกรา พี่เขาคอยปกป้องผมจาก

ตัวอื่น ๆ ที่เข้ามาแย่งอาหารเรา หน้าพี่เค้าน่ะดุมากเลย ทุกคนเลยกลัว แต่แท้จริงแล้ว ใจดีกว่าใครเลยต่างหาก (น้อยกว่าแม่หน่อยหนึ่งนะ)

ที่หน้าพี่ฟางหลิงก็มีรอยข่วนพาดตรงตาขวาด้วย ตอนแรกที่พี่เข้ามาดมผมตอนเกิดใหม่ ๆ แม่งี้ขู่ใหญ่ เพราะกลัวพี่ฟางหลิงเข้ามากัดผม แต่ปรากฏว่า พี่เขาเข้ามาเลียและทักทายผม พี่ฟางหลิงจึงเป็นตัวเดียวที่ได้เข้าใกล้ผมในเวลานั้น ผมกับพี่เขาน่ะ ซี้ปึ้กเลยน้า โตขึ้นผมจะเท่แบบพี่เขาไหมน้า

อีกตัวที่จะไม่เอ่ยถึงไม่ได้ ก็คือ น้องสาวของผม หล่อนชื่อ กุ้ยผู กุ้ยผูน่ะ ตัวเล็กกว่าผมเยอะ แต่ก็เล็กอย่างเล็กพริกขี้หนู กุ้ยผูน่ะแสบมาก ชอบเอาก้านไผ่ที่แทะแล้วมาทิ่มหน้าผมเล่นอยู่เรื่อย ร้ายกาจชะมัด

ความจริงแล้ว หลังจากที่แม่ของกุ้ยผูคลอดเธอไม่นาน แม่ของเธอก็ป่วย ผู้ดูแลจึงให้กุ้ยผูมาอยู่ในความดูแลของแม่ผมเพราะเธอพึ่งเกิด ยังไม่หย่านม แต่ไม่นานนักแม่ของกุ้ยผูก็ตาย กุ้ยผูจึงเปรียบเสมือนลูกสาวอีกตัวของแม่ผม แล้วก็กลายเป็นน้องสาวของผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่กุ้ยผู ก็เป็นแพนด้าตัวที่น่ารักและป๊อปปูล่าที่สุดในสวนสัตว์เลยก็ว่าได้ มนุษย์มากหน้าหลายตาต่างแวะเวียนสับเปลี่ยนกันเข้ามาชื่นชมกุ้ยผูทุกวัน ๆ

จนมีอยู่ครั้งหนึ่ง กุ้ยผูไม่สบาย คนที่ดูแลพวกเราดูเหมือนจะรู้สาเหตุ จึงไม่ยอมให้ออกจากกรงอีก แต่ถึงกระนั้น คนมากมายก็ยังมาดูเธอทุกวัน

แล้ววันที่เราต้องจากกันก็มาถึง กว่าผู้ดูแลจะพาผมออกจากกรงไปได้ ก็แทบจะเอาชีวิตไม่รอด เพราะทั้งแม้ พี่ฟางหลิง และกุ้ยผู ต่างก็ไม่ยอมให้ผมจากไป ขนาดพี่ฟางหลิงที่เข้มแข็ง ก็ยังร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ทั้ง ๆ ที่ เวลามีใครในกรงจากไป พี่แกไม่เคยเสียน้ำตาให้เลยแม้แต่สักครั้ง

ถ้าใครผ่านไปทางสวนสัตว์ที่แม่ พี่ฟางหลิง และกุ้ยผูอยู่แล้วละก็ ฝากบอกทุกคนด้วยนะครับ ว่าผมน่ะ คิดถึงมาก ๆ เลย ฮือ ...

...................................................................................................................................

เฮ้อ แต่งไป ดันคิดว่าตัวเองเป็นแพนด้าจริง ๆ ไปซะแล้ว ... ตูหนอตู คิดไปได้ (ช่วงแรกนี้จะเล่าเรื่องในมุมมองของเจ้าตือบะก่อนนะครับ มันก็สนุกดี คนแต่งสวมบทเป็นหมีซะเอง 555)

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านแล้วเม้นท์+โหวตคะแนนให้นะครับ (ความจริงจะขอบคุณและตอบคอมเม้นท์เป็นรายคนเลย แต่ว่า พอเข้ามาในหน้านิยาย ส่วนของคอมเม้นท์มันไม่ขึ้นซะยังงั้น ขอติดเอาไว้บทหน้าจะมาตอบทีเดียวเลยนะครับ -/- ขอโทษนะคร้าบ)

จากโจรผู้ที่ยัง.....โง่เขลา *-*

...................................................................................................................................

เฮ้อ แต่งไป ดันคิดว่าตัวเองเป็นแพนด้าจริง ๆ ไปซะแล้ว ... ตูหนอตู คิดไปได้ (ช่วงแรกนี้จะเล่าเรื่องในมุมมองของเจ้าตือบะก่อนนะครับ มันก็สนุกดี คนแต่งสวมบทเป็นหมีซะเอง 555)

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านแล้วเม้นท์+โหวตคะแนนให้นะครับ (ความจริงจะขอบคุณและตอบคอมเม้นท์เป็นรายคนเลย แต่ว่า พอเข้ามาในหน้านิยาย ส่วนของคอมเม้นท์มันไม่ขึ้นซะยังงั้น ขอติดเอาไว้บทหน้าจะมาตอบทีเดียวเลยนะครับ -/- ขอโทษนะคร้าบ)

จากโจรผู้ที่ยัง.....โง่เขลา *-*