ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter three : พบเจอ
Chapter three : พบเจอ
เวลาผ่านไป3ชั่วโมงพวกของชัยพัทธ์ก็เก็บเลเวลที่เดิมจนเลเวล 30 กว่าๆ ก็แล้ว ( ตี Vocal เอา ) คุยกันเรื่องต่างๆก็แล้วก็ยังเบื่อจัดอยู่ดีและเพราะว่า Alex หายตัวไปตั้งนานแล้วทำให้ วัยรุ่นเซ็ง
เมย์ : เราเบื่อแล้วอะ
จา : เราก็เบื่อ
ดิว : เราไม่เบื่อแต่เซ็งอะ
ชัย : แล้วมันจะต่างกันมั้ยเนี่ย
กัน : รู้แล้ว ไปตี ก็อบลินกัน
ชัยพัทธ์ : แล้วเราไม่ หงิก รับประทานเหรอฟะ
ปลั้ก : ถ้าตัวๆไม่เป็นไรหรอก ให้เมิงไปสู้แล้วเราหนับหนุน
ชัยพัทธ์ : เอางี้ เรามีแผน
แล้วชัยพัทธ์ก็บอกแผนให้ทุกคนได้รู้กัน
ปลัก ดิว เมย์ : โอ้วพระเจ้าจอร์จ
ชัย กัน จา : มันยอดมาก
ทุกคนหัวเราะกับคำพูดของตนเองแล้วพวกเขาก็เดินทางต่อ
ทางAlex นั้นได้อยู่ในตรอกแห่งหนึ่งของพรอนเทร่าเขาเดินไปเรื่อยๆแล้วเขาก็หยุดอยู่หน้าประตูบานเล็กๆโทรมๆบานหนึ่งก่อนเคาะประตูตรงหน้าเขา
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“วันนี้มีของเก่าไหม”
เสียงของชายลึกลับดังขึ้น
เงียบไปสักพักหนึ่ง ก็มีเสียงตอบกลับจากหลังบานประตูนั้น
“มี! วันนี้เรามีของเก่าขาย”
“ข้าซื้อ!!”
แอ้ด....
เสียงประตูเปิดออกช้าๆ ก่อนที่ร่างของAlexนั้นจะหายเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว หลังบานประตูนั้นคือห้องเล็กๆห้องหนึ่ง มีเพียงโต๊ะไม้เก่าๆ เตียงไม้ และห้องสุขาเล็กๆ รอบๆห้องมีตู้ไม้เก่า แล้วเชิงเทียนอันหนึ่งตั้งไว้บนโต๊ะ
เจ้าของที่แห่งนี้คือ ชายอายุราว 35 ปี สวมชุดเก่าๆคล้ายกับพวกขอทานชายคนนั้นเชิญแขกนั่งลงที่โต๊ะไม้ของเขา ก่อนที่ตนจะนั่งลงช้าๆ
??? : ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ Alex
Alex : ครับ บริแกน
บริแกน : วันนี้เจ้ามีเรื่องอะไรรึถึงถ่อมาจากที่นั่นได้ละ
Alex : ข้ามีเรื่องต้องการแจ้งท่าน ดาร์เรียส นะ
บริแกน : ท่านมีเรื่องด่วนขนาดนั้นเลยหรอ
Alex : ใช่คือข้าต้องการให้ดาร์เรียสดูแลเด็ก 7 คนที่ข้าพบหน่อยน่ะ
บริแกน : เรื่องแค่นั้นทำไมต้องถึงมือท่านดาร์เรียสด้วยละ
Alex : ก็เพราะว่าเด็กบางคนในนั้นน่ะมีแววที่จะเป็นภัยต่อ รูน-มิดการ์ด น่ะสิ
บริแกนถอนหายใจ : ก็ได้ ... ( เสียงดังขึ้น ) ดาร์เรียส ท่านได้ยินหมดแล้วใช่มั้ย
: ใช่
แล้วเขาก็ออกมาจากช่องลับข้างๆกำแพงที่ด้านหลังเก้าอี้ของบริแกนพอ Alex หันไปดูเขาก็พบ
ชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง อายุราว 20กว่าๆ ผม สีดำยาว เหยียดตรง นัยน์ตาสีเขียว ใส่เสื้อโค็ดยาวกำมะยี่สีน้ำเงินที่มีลวดลายประหลาดที่เย็บด้วยไหมสีทองมากมาย ในมือกำดาบไว้แน่น 2 เล่ม เล่มหนึ่ง เป็นดาบเพรียวบาง สีดำสนิทไม่ขึ้นเงาแต่อย่างใดแม้แสงจะส่องกระทบ ดูน่าลึกลับ อีกเล่มเป็นดาบสีเงินสวยงาม ที่ด้ามจับมีลวดลายสวยงามสลักอยู่ เงาวับเมื่อแสงสว่างตกกระทบ ช่างเป็นดาบที่สวยงามจริงๆ
บริแกน : แล้วท่านจะรับงานนี้มั้ยล่ะ
ดาร์เรียส : ( งึมงำ )อืมมมม... น่าสนใจ ( พูด ) ก็ได้ ... แล้วพวกเด็กๆนั่นอยู่ที่ไหน
Alex : ตามที่คาดการไว้ พวกเขาน่าจะอยู่ที่ป่าก็อบลินน่ะนะ
ดาร์เรียส : งั้นจะรออะไรอยู่ละ
แล้ว Alex และดาร์เรียสก็เดินออกไป
ตัดมาทางด้านของพวกปลั้กกันมั่ง ...
พวกเขาเดินเข้ามาเรื่อยๆจนถึงเขตป่าก็อบลินและเห็นเหยื่อ(รึเปล่า)ตัวแรกแล้ว
ชัยพัทธ์ : จาขอ เอจิ เบลสซิ่ง ที
จา : จ้า ( ร่ายมนต์ ) ด้วยอำนาจแห่งสายลมและวารีจงทำให้ความต้องการของเขาเป็นจริง อินครีส เอจิลิตี้ เบลสซิ่ง
และก็มีลำแสงสีขาวพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินที่ชัยพัทธ์ยืนอยู่
ชัยพัทธ์ : เราพร้อมแล้ว ( หันไปหาปลั้ก ) เรียกเลยโว้ย
ปลั้ก : ขอรับ ท่านผู้พัน โพรโวค
แล้วปลักก็ทำท่าอุบาทว์ต่างๆพลางเรียกก็อปลิน
ปลั้ก : เจ้าก็อปลินโง่ มานี่สิโว้ย เจ้าสมองถั่ว ไอ้หัวซาลาเปา
ก็อปลินได้ยินดังนั้นก็โกรธมาก จึงวิ่งมาด้วยความเร็ว...ต่ำ(เท้าสั้นอะ ต้องทามจาย)
เมื่อก็อปลินวิ่งเข้ามาใกล้แล้ว กันก็เริ่มเปิดฉากใช้เวทย์ทันที
กัน : ไอซ์วอลล์
กำแพงน้ำแข็งโผล่ขึ้นมาล้มรอบก็อปลินกับชัยพัทธ์ไว้
แล้วคนอื่นๆก็ยืนล้อมรอบน้ำแข็งไว้
ชัยพัทธ์ยิ้มแบบโรคจิต : โอ้ว มาแล้วสินะ เหยื่อของข้า
ก็อบลิน : ฮี่ฮี่ฮี่ เจ้าต่างหากล่ะ เหยื่อของข้า
เสียงของมันแหลมสูงฟังแล้วคนข้างนอกขนลุกเกรียวยกเว้นชัยพัทธ์ซึ่งโรคจิตกว่ามันอีก
ชัยพัทธ์ : ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ 555
แล้วชัยพัทธ์ก็หายไปจากสายตาของก็อปลิน
ก็อปลิน : แค่นี้น่ะ กระจอกมาก ฮี่ฮี่ฮี่
แล้วมันก็หยิบผลึกสีแดงออกมาจากใต้หน้ากาก
ก็อปลิน : ฮี่ฮี่ฮี่ วีน่อม ดัส
แล้วผลึกก็แตกออกพร้อมกับไอมรณะสีม่วงที่แผ่ออกมารอบๆ
: อ๊ากกกกก !!!
เสียงของชัยพัทธ์ร้องขึ้นมา
คนอื่นๆ : ชัยพัทธ์
ปลั้ก ดิว : เราจะทำยังไงกันดี
กัน : ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเราเอง
แล้วเขาก็ร่ายมนต์
กัน : ย๊ากกกส์ จูปีเทล ธันเดอร์
แล้วลูกพลังงานสีเขียวสดก็บังเกิดขึ้นระหว่างมือทั้ง 2 ข้าง แล้วพุ่งตรงไปอัดกำแพงน้ำแข็งจนแตกเป็นเสี่ยงๆ
แล้วกันวิ่งก็นำคนอื่นๆไปตรงที่ๆได้ยินเสียงและ
ฉัวะ! ฉัวะ !ฉัวะ! อ๊ากกก!
กันร้องโหยหวนก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้นพร้อมกับบาดแผลเหวอะหวะตรงที่ๆควรจะเป็นเส้นเอ็นทั้งข้อมือและข้อเท้า
แล้วหมอกพิษก็จางไปเผยให้เห็นเงาของคนหนึ่งคนกับก็อปลินที่นอนลงไปกองพร้อมกับเลือดมากมายแต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ
ดวงตาของชัยพัทธ์นั้นเปล่งประกายสีแดงเลือดสว่างจ้ามาจากกลุ่มหมอกนั้นพร้อมๆกับรังสีอัมหิตอย่างรุนแรงจนทำให้หลายคนปีกกล้า(ขาแข็ง)ไปตามๆกัน
แล้วชัยพัทธ์ก็เดินตรงมาหาพวกเขาเรื่อยๆจนเผยให้เห็นร่างของชัยพัทธ์ที่โชกเลือดเหม็นคลุ้งไปทั่วและทุกๆคนคิดว่าเขาไม่ใช่คนเดิมแน่นอน
ปลั้ก : นายเป็นใคร
ชัยพัทธ์ : ข้าก็คือชัยพัทธ์ แต่เป็นด้านมืดของมัน
เสียงของชัยพัทธ์เย็นเยียบและไร้ชีวิตแต่กังวานและทุ้มลึกประหนึ่งกำลังคุยกับอสูรจากนรกขุมที่ลึกที่สุด
ปลั้ก : เจ้าไม่ใช่ชัยพัทธ์
ชัยพัทธ์ : ใช่เพราะอีกไม่นานข้าก็จะได้ร่างของมัน
แล้วชัยพัทธ์ก็เปลี่ยนรูปร่างไป เขาใส่ชุดของนักดาบแทน ผมสีทองยาวไม่มากนัก
ในมือถือ+10บอร์ดสวอดที่เปล่งออร่าสีทองรุนแรงออกมาซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการตีอาวุธด้วยสุดยอดแร่ธาตุ สตาร์ครัมบ์ นั่นเอง และใช้ถึง 3 ก้อนด้วย
แววตาของเขานั้นแดงขึ้นเรื่อยๆจนแสบตาเหมือนจ้องสุริยันก็ไม่ปาน
ชัยพัทธ์ : ข้าคือ เดมินัส และเพื่อเป็นการตอบแทนเจ้าหนูนี่ข้าจะ ฆ่า พวกเจ้าซะให้หมด
ชัย : เฮ้ย ! นั่นมัน ดอปเพลแกงเกอร์นี่...
ชัยซึ่งถูกสะกดด้วยดวงตาของชัยพัทธ์ก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
เดมินัส : ดอปเพลแกงเกอร์...ใช่ ข้าเคยได้รับฉายาอย่างนั้น เงามรณะ ดอปเพลแกงเกอร์ แต่ไม่ใช่อีกต่อไป
ปลั้กซึ่งยังขยับตัวได้ก็ชักดาบออกมาแล้ววิ่งไปหาเขา : แก ย้ากส์ส์ส์
แล้วดิวก็วิ่งไปสมทบพร้อมกับใช้ท่าแบชอย่างรุนแรงจนพื้นร้าวแต่เขาก็ฟันอากาศเปล่าๆ
: อ่อนหัดนัก
เสียงมาจากด้านบนแล้วใบหน้าก็เปลี่ยนไปพร้อมกับผ้าคลุมสีดำสวมเกราะเหล็กสีดำที่มีหนามแหลมคมทั่วร่าง ใบหน้าที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้ผ้าคลุม
แล้วหัวเราะก่อนจะพูดว่า : อีก 15 วินาทีข้าก็เป็นเจ้าของร่างนี้โดยสมบูรณ์
แล้วเขาก็ลงพื้นอย่างรุนแรงจนพื้นร้าว และใช้เวทย์ขังไม่ให้พวกเขาขยับไปได้
เดมินัส : 14 ... 13 ... 12 ... 11 ... 10 ...
ทุกคนได้แต่ตะลึงงัน
: ... 9 ... 8 ... 6 ... 5 ... 4 ... 3 ... 2 ...อ้ากกกกกก!!!
เขาร้องสุดเสียงจนนกบริเวณรอบๆนั้นบินหนีไป
ที่หน้าอกของเขาปรากฏแสงสีทองสุกสว่างรูปดวงจันทร์แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นดวงอาทิตย์
??? : ที่แท้เจ้าก็มีสายเลือดอสูรหรือนี่
เป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดที่พวกเขาได้ยินมาเสียงนั้นมาจากทางด้านหลังของพวกผู้หญิง
??? : ชัยพัทธ์ที่น่าสงสาร
เมื่อทุกคนหันไปมองพวกเขาก็พบหญิงสาวคนหนึ่งในชุดพรีสแต่เป็นสีขาว ตาสีดำขลับผมสีน้ำเงินสลวยยาวถึงต้นขา ผิวขาวอมชมพู ใบหน้าคมขำ คิ้วสีดำที่ได้รูป ปากที่แดงสวยได้รูป และ ออร่าสีขาวรอบตัวเธอ ทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็น
และที่หน้าอกก็มีแสงคล้ายของเดมินัสไม่ผิดเพี้ยนหล่อนเดินเข้าหาเดมินัสอย่างไม่เกรงกลัวสายตาใครก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเดมินัสที่เอามือกุมอกและร้องคร่ำครวญ ก่อนจะพูดด้วยภาษาที่ฟังไม่ออกแต่ไพเราะจับใจ
เดมินัส : อ๊าคคคคค !!!
แล้วรอบๆร่างของเดมินัสก็บังเกิดแส้ไฟมากมายรัดตัวเขาไว้ก่อนแสงบาดตาจะเกิดขึ้น
แล้วเดมินัสก็กลับกลายเป็นชัยพัทธ์
ทุกคนตะโกนลั่นป่า : ชัยพัทธ์ ! เฮ้ย ! เป็นไรป่าว
ชัยพัทธ์พยายามลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเลก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างน่าสงสาร : โอย...
ทุกคน : ชัยพัทธ์ เป็นไรป่าว
ชัยพัทธ์ : หิวข้าวววว ... เฮ้ย ! ทำไรน่ะ...
โครม !
แล้วชัยพัทธ์ก็ได้ไปนอนพิงต้นไม้เพราะฝีมือของผู้ไม่ประสงค์ออกนาม
???ตกใจมาก : อย่าทำอะไรคนป่วยนะ
แล้วเธอก็สวดใส่คนอื่นๆย่างเมามันส์ ยกเว้นปลั้กที่เดินเลี่ยงมาหาชัยพัทธ์
โป๊ก ! เลข3ลอยขึ้นมา
ชัยพัทธ์ตื่นทันทีทันใดและรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนหัวโขกกิ่งไม้
ชัยพัทธ์ : เรจิน่าหรอ
ปลั้กตามันวาว : เธอคนนั้นชื่อเรจิน่าหรอ
ชัยพัทธ์ : ใช่ ( ยิ้มอย่างมีเลศนัย ) คิดอะไรอยู่
แล้วชัยพัทธ์ก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบแอปเปิ้ลมากินอย่างเอร็ดอร่อย : อร่อยจัง
เรจิน่าหันมาและยกเลิกการเทศนาทันที : เธอฟื้นแล้วหรอ
ชัยพัทธ์ : ถ้าไม่ฟื้นแล้วจะพูดหรอ
พลั่ก ! เลข 15 ลอยด้วยฝีมืออันสุดยอดของปลั้ก
ปลั้ก : นี่พูดกับสุภาพสตรีน่ะ ต้องสุภาพเข้าใจมั้ย
โป๊ก ! ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปลั้กพูดพลางเขกหัวชัยพัทธ์ไปเรื่อยๆจนเลข 3 ไหลออกมาไม่เป็นสาย
ชัยพัทธ์ : ทีคนอื่นไม่เห็นเป็นงี้เลย ... หรือว่านาย ...
ปลั้กเอามือปิดปากชัยพัทธ์อย่างรวดเร็วพอๆกับที่เขาหน้าแดง
??? : เรจิน่า
เสียงดังขึ้นทางด้านหลังกลุ่มผู้หญิงที่เม้าท์แตกกันอยู่ ( หลังต้นไม้ )
เรจิน่าหันไปคนแรกและ
: ท่านพี่ดาร์เรียส ! ท่านมาทำไม ออกมาเดี๋ยวนี้นะ
ผลุบ ! ชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง ใบหน้าคมเข้มอายุราวๆ20กว่าๆ ผมสีดำยาวสลวยเหยียดตรง นัยน์ตาสีเขียวเป็นประกายมรกต ในเสื้อคลุมยาวกำมะหยี่สีน้ำเงินมีที่มีลวดลายประหลาดที่เย็บด้วยไหมสีทองมากมาย ในมือกำดาบไว้แน่น 2 เล่ม เล่มหนึ่ง เป็นดาบเพรียวบาง สีดำสนิทไม่ขึ้นเงาแต่อย่างใดแม้แสงจะส่องกระทบดูน่าลึกลับ อีกเล่มเป็นดาบสีเงินสวยงาม ที่ด้ามจับมีลวดลายสวยงามสลักอยู่ เงาวับเมื่อแสงสว่างตกกระทบ
ชัยพัทธ์กระตุกครั้งหนึ่งก่อนที่แววตาจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง : พี่ข้า ท่านกับเด็กๆของท่านยังสบายดีรึปล่าว
ดาร์เรียสหันมาด้วยความเร็วสูง : เดมินัส
ชัยพัทธ์ : ถูกต้อง
แล้วดาร์เรียสก็ตั้งท่าป้องกันตัวอย่างรวดเร็วแต่เดมินัสก็ไม่ทำอะไรกลับหัวเราะหึหึ
ดาร์เรียสจับดาบให้กระชับขึ้น : ขำอะไร
เดมินัส : ก็น้องเจ้าสะกดข้าให้อยู่ในร่างนี้นิแต่ ( ยิ้ม ) ถ้าเป็นไปได้พวกเจ้าไม่เหลือกซากแน่
แล้วแววตาของเดมินัสก็กลับเป็นสีดำ
ชัยพัทธ์ : โอยยยย ไม่นึกมาก่อนเลยว่าการแปลงร่างจะทำให้หิวขนาดนี้
ว่าแล้วเขาก็หยิบแอปเปิ้ลมากินอย่างเอร็ดอร่อย
ปลั้กแอบหัวเราะเบาๆที่ด้านหลังโดยไม่มีใครรู้
จาเดินเข้ามาหาใจกลางวงแล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง : แล้วกันล่ะ
: หือ... ครายเรียกช้านนนน หาววว...
เป็นเสียงที่ดังขึ้นบนต้นไม้ใกล้ๆเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบ
ปลั้ก จา ดิว เมย์ ชัย : กัน !
แล้วเขาก็กระโดดลงมามาอย่างรวดเร็วกระแทกพื้นจนฝุ่นตลบ เมื่อควันจางหายไป ดาร์เรียสก็เดินเข้าไปหาใกล้ๆ กันก็เงยหน้าขึ้นมา พอสบตากันก็...
กัน ดาร์เรียส : เฮ้ย !!!
ทุกคนหันมามอง
เรจิน่า : พี่รู้จักเค้าหรอะ
แล้วทั้ง 2 ก็สะบัดหันไปคนละทาง
ดาร์เรียส : ปล่าวหรอก ( ยิ้มแหยๆ ) ก็แค่หน้าเหมือนญาติของข้าที่เสียไปเท่านั้นเอง
กันได้ยินดังนั้นก็ขบกรามกรอดก่อนจะลุกขึ้นมาเผชิญหน้า : ดี เราชื่อกัน ยินดีที่ได้รู้จัก
แล้วเขาก็ยื่นมือขวาออกมา ดาร์เรียสก็เช่นกัน ทั้ง 2 จับมือกันและพยายามขยี้มืออีกฝ่ายให้แหลกละเอียด
ดาร์เรียส : ข้า ดาร์เรียส ยินดีเช่นกัน
วิ้ง ! จู่ๆก็มีข้อความฮาโลแกรมขึ้นมาเป็นข้อความว่า
เด็กๆจากโลกทุกคน ให้มารวมตัวกัน ณ ใจกลางกรุงพรอนเทร่าโดยด่วนเนื่องจากเรายังขาดเงินค่าจองโรงแรมให้พวกเธอ รีบมาเร็วๆนะก่อนที่เราจะโดนเจี๋ยน
อเล็กซ์
เมื่ออ่านจบทุกคนก็หัวเราะกันใหญ่ก่อนที่กันจะพูดว่า
: รีบไปเหอะ 555
แล้วพวกเขาก็รีบวิ่งแข่งกันไปพรอนเทร่าโดยมีชัยพัทธ์รั้งท้าย
วิ้ง ! ชัยพัทธ์เห็นนิมิตบางอย่างเป็นรูปดวงตาหนึ่งคู่ ดวงตาสีแดงฉานดั่งเลือดและเย็นชา ดวงตาของเดมินัสนั่นเอง
หึหึหึ มันหัวเราะไปเรื่อยๆก่อนที่จะค่อยๆเงียบลง
เขาครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนที่จะสะบัดหน้าพลางตะโกนว่า : รอกันบ้างสิฟะ
แล้วเขาก็เร่งสปีดเพื่อให้ทันคนอื่นๆ
ภายในตัวของชัยพัทธ์
เดมินัสกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่างแล้วแผลที่ถูก ก็อปลินฟันก็ปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาก่อนที่จะหายไปโดยที่ชัยพัทธ์ไม่รู้สึกตัว ( แผลไม่มีใครเห็นหรอกเพราะตัวโชกเลือดแล้วนิ )
End of chapter three : พบเจอ
เวลาผ่านไป3ชั่วโมงพวกของชัยพัทธ์ก็เก็บเลเวลที่เดิมจนเลเวล 30 กว่าๆ ก็แล้ว ( ตี Vocal เอา ) คุยกันเรื่องต่างๆก็แล้วก็ยังเบื่อจัดอยู่ดีและเพราะว่า Alex หายตัวไปตั้งนานแล้วทำให้ วัยรุ่นเซ็ง
เมย์ : เราเบื่อแล้วอะ
จา : เราก็เบื่อ
ดิว : เราไม่เบื่อแต่เซ็งอะ
ชัย : แล้วมันจะต่างกันมั้ยเนี่ย
กัน : รู้แล้ว ไปตี ก็อบลินกัน
ชัยพัทธ์ : แล้วเราไม่ หงิก รับประทานเหรอฟะ
ปลั้ก : ถ้าตัวๆไม่เป็นไรหรอก ให้เมิงไปสู้แล้วเราหนับหนุน
ชัยพัทธ์ : เอางี้ เรามีแผน
แล้วชัยพัทธ์ก็บอกแผนให้ทุกคนได้รู้กัน
ปลัก ดิว เมย์ : โอ้วพระเจ้าจอร์จ
ชัย กัน จา : มันยอดมาก
ทุกคนหัวเราะกับคำพูดของตนเองแล้วพวกเขาก็เดินทางต่อ
ทางAlex นั้นได้อยู่ในตรอกแห่งหนึ่งของพรอนเทร่าเขาเดินไปเรื่อยๆแล้วเขาก็หยุดอยู่หน้าประตูบานเล็กๆโทรมๆบานหนึ่งก่อนเคาะประตูตรงหน้าเขา
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“วันนี้มีของเก่าไหม”
เสียงของชายลึกลับดังขึ้น
เงียบไปสักพักหนึ่ง ก็มีเสียงตอบกลับจากหลังบานประตูนั้น
“มี! วันนี้เรามีของเก่าขาย”
“ข้าซื้อ!!”
แอ้ด....
เสียงประตูเปิดออกช้าๆ ก่อนที่ร่างของAlexนั้นจะหายเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว หลังบานประตูนั้นคือห้องเล็กๆห้องหนึ่ง มีเพียงโต๊ะไม้เก่าๆ เตียงไม้ และห้องสุขาเล็กๆ รอบๆห้องมีตู้ไม้เก่า แล้วเชิงเทียนอันหนึ่งตั้งไว้บนโต๊ะ
เจ้าของที่แห่งนี้คือ ชายอายุราว 35 ปี สวมชุดเก่าๆคล้ายกับพวกขอทานชายคนนั้นเชิญแขกนั่งลงที่โต๊ะไม้ของเขา ก่อนที่ตนจะนั่งลงช้าๆ
??? : ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ Alex
Alex : ครับ บริแกน
บริแกน : วันนี้เจ้ามีเรื่องอะไรรึถึงถ่อมาจากที่นั่นได้ละ
Alex : ข้ามีเรื่องต้องการแจ้งท่าน ดาร์เรียส นะ
บริแกน : ท่านมีเรื่องด่วนขนาดนั้นเลยหรอ
Alex : ใช่คือข้าต้องการให้ดาร์เรียสดูแลเด็ก 7 คนที่ข้าพบหน่อยน่ะ
บริแกน : เรื่องแค่นั้นทำไมต้องถึงมือท่านดาร์เรียสด้วยละ
Alex : ก็เพราะว่าเด็กบางคนในนั้นน่ะมีแววที่จะเป็นภัยต่อ รูน-มิดการ์ด น่ะสิ
บริแกนถอนหายใจ : ก็ได้ ... ( เสียงดังขึ้น ) ดาร์เรียส ท่านได้ยินหมดแล้วใช่มั้ย
: ใช่
แล้วเขาก็ออกมาจากช่องลับข้างๆกำแพงที่ด้านหลังเก้าอี้ของบริแกนพอ Alex หันไปดูเขาก็พบ
ชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง อายุราว 20กว่าๆ ผม สีดำยาว เหยียดตรง นัยน์ตาสีเขียว ใส่เสื้อโค็ดยาวกำมะยี่สีน้ำเงินที่มีลวดลายประหลาดที่เย็บด้วยไหมสีทองมากมาย ในมือกำดาบไว้แน่น 2 เล่ม เล่มหนึ่ง เป็นดาบเพรียวบาง สีดำสนิทไม่ขึ้นเงาแต่อย่างใดแม้แสงจะส่องกระทบ ดูน่าลึกลับ อีกเล่มเป็นดาบสีเงินสวยงาม ที่ด้ามจับมีลวดลายสวยงามสลักอยู่ เงาวับเมื่อแสงสว่างตกกระทบ ช่างเป็นดาบที่สวยงามจริงๆ
บริแกน : แล้วท่านจะรับงานนี้มั้ยล่ะ
ดาร์เรียส : ( งึมงำ )อืมมมม... น่าสนใจ ( พูด ) ก็ได้ ... แล้วพวกเด็กๆนั่นอยู่ที่ไหน
Alex : ตามที่คาดการไว้ พวกเขาน่าจะอยู่ที่ป่าก็อบลินน่ะนะ
ดาร์เรียส : งั้นจะรออะไรอยู่ละ
แล้ว Alex และดาร์เรียสก็เดินออกไป
ตัดมาทางด้านของพวกปลั้กกันมั่ง ...
พวกเขาเดินเข้ามาเรื่อยๆจนถึงเขตป่าก็อบลินและเห็นเหยื่อ(รึเปล่า)ตัวแรกแล้ว
ชัยพัทธ์ : จาขอ เอจิ เบลสซิ่ง ที
จา : จ้า ( ร่ายมนต์ ) ด้วยอำนาจแห่งสายลมและวารีจงทำให้ความต้องการของเขาเป็นจริง อินครีส เอจิลิตี้ เบลสซิ่ง
และก็มีลำแสงสีขาวพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินที่ชัยพัทธ์ยืนอยู่
ชัยพัทธ์ : เราพร้อมแล้ว ( หันไปหาปลั้ก ) เรียกเลยโว้ย
ปลั้ก : ขอรับ ท่านผู้พัน โพรโวค
แล้วปลักก็ทำท่าอุบาทว์ต่างๆพลางเรียกก็อปลิน
ปลั้ก : เจ้าก็อปลินโง่ มานี่สิโว้ย เจ้าสมองถั่ว ไอ้หัวซาลาเปา
ก็อปลินได้ยินดังนั้นก็โกรธมาก จึงวิ่งมาด้วยความเร็ว...ต่ำ(เท้าสั้นอะ ต้องทามจาย)
เมื่อก็อปลินวิ่งเข้ามาใกล้แล้ว กันก็เริ่มเปิดฉากใช้เวทย์ทันที
กัน : ไอซ์วอลล์
กำแพงน้ำแข็งโผล่ขึ้นมาล้มรอบก็อปลินกับชัยพัทธ์ไว้
แล้วคนอื่นๆก็ยืนล้อมรอบน้ำแข็งไว้
ชัยพัทธ์ยิ้มแบบโรคจิต : โอ้ว มาแล้วสินะ เหยื่อของข้า
ก็อบลิน : ฮี่ฮี่ฮี่ เจ้าต่างหากล่ะ เหยื่อของข้า
เสียงของมันแหลมสูงฟังแล้วคนข้างนอกขนลุกเกรียวยกเว้นชัยพัทธ์ซึ่งโรคจิตกว่ามันอีก
ชัยพัทธ์ : ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ 555
แล้วชัยพัทธ์ก็หายไปจากสายตาของก็อปลิน
ก็อปลิน : แค่นี้น่ะ กระจอกมาก ฮี่ฮี่ฮี่
แล้วมันก็หยิบผลึกสีแดงออกมาจากใต้หน้ากาก
ก็อปลิน : ฮี่ฮี่ฮี่ วีน่อม ดัส
แล้วผลึกก็แตกออกพร้อมกับไอมรณะสีม่วงที่แผ่ออกมารอบๆ
: อ๊ากกกกก !!!
เสียงของชัยพัทธ์ร้องขึ้นมา
คนอื่นๆ : ชัยพัทธ์
ปลั้ก ดิว : เราจะทำยังไงกันดี
กัน : ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเราเอง
แล้วเขาก็ร่ายมนต์
กัน : ย๊ากกกส์ จูปีเทล ธันเดอร์
แล้วลูกพลังงานสีเขียวสดก็บังเกิดขึ้นระหว่างมือทั้ง 2 ข้าง แล้วพุ่งตรงไปอัดกำแพงน้ำแข็งจนแตกเป็นเสี่ยงๆ
แล้วกันวิ่งก็นำคนอื่นๆไปตรงที่ๆได้ยินเสียงและ
ฉัวะ! ฉัวะ !ฉัวะ! อ๊ากกก!
กันร้องโหยหวนก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้นพร้อมกับบาดแผลเหวอะหวะตรงที่ๆควรจะเป็นเส้นเอ็นทั้งข้อมือและข้อเท้า
แล้วหมอกพิษก็จางไปเผยให้เห็นเงาของคนหนึ่งคนกับก็อปลินที่นอนลงไปกองพร้อมกับเลือดมากมายแต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ
ดวงตาของชัยพัทธ์นั้นเปล่งประกายสีแดงเลือดสว่างจ้ามาจากกลุ่มหมอกนั้นพร้อมๆกับรังสีอัมหิตอย่างรุนแรงจนทำให้หลายคนปีกกล้า(ขาแข็ง)ไปตามๆกัน
แล้วชัยพัทธ์ก็เดินตรงมาหาพวกเขาเรื่อยๆจนเผยให้เห็นร่างของชัยพัทธ์ที่โชกเลือดเหม็นคลุ้งไปทั่วและทุกๆคนคิดว่าเขาไม่ใช่คนเดิมแน่นอน
ปลั้ก : นายเป็นใคร
ชัยพัทธ์ : ข้าก็คือชัยพัทธ์ แต่เป็นด้านมืดของมัน
เสียงของชัยพัทธ์เย็นเยียบและไร้ชีวิตแต่กังวานและทุ้มลึกประหนึ่งกำลังคุยกับอสูรจากนรกขุมที่ลึกที่สุด
ปลั้ก : เจ้าไม่ใช่ชัยพัทธ์
ชัยพัทธ์ : ใช่เพราะอีกไม่นานข้าก็จะได้ร่างของมัน
แล้วชัยพัทธ์ก็เปลี่ยนรูปร่างไป เขาใส่ชุดของนักดาบแทน ผมสีทองยาวไม่มากนัก
ในมือถือ+10บอร์ดสวอดที่เปล่งออร่าสีทองรุนแรงออกมาซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการตีอาวุธด้วยสุดยอดแร่ธาตุ สตาร์ครัมบ์ นั่นเอง และใช้ถึง 3 ก้อนด้วย
แววตาของเขานั้นแดงขึ้นเรื่อยๆจนแสบตาเหมือนจ้องสุริยันก็ไม่ปาน
ชัยพัทธ์ : ข้าคือ เดมินัส และเพื่อเป็นการตอบแทนเจ้าหนูนี่ข้าจะ ฆ่า พวกเจ้าซะให้หมด
ชัย : เฮ้ย ! นั่นมัน ดอปเพลแกงเกอร์นี่...
ชัยซึ่งถูกสะกดด้วยดวงตาของชัยพัทธ์ก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
เดมินัส : ดอปเพลแกงเกอร์...ใช่ ข้าเคยได้รับฉายาอย่างนั้น เงามรณะ ดอปเพลแกงเกอร์ แต่ไม่ใช่อีกต่อไป
ปลั้กซึ่งยังขยับตัวได้ก็ชักดาบออกมาแล้ววิ่งไปหาเขา : แก ย้ากส์ส์ส์
แล้วดิวก็วิ่งไปสมทบพร้อมกับใช้ท่าแบชอย่างรุนแรงจนพื้นร้าวแต่เขาก็ฟันอากาศเปล่าๆ
: อ่อนหัดนัก
เสียงมาจากด้านบนแล้วใบหน้าก็เปลี่ยนไปพร้อมกับผ้าคลุมสีดำสวมเกราะเหล็กสีดำที่มีหนามแหลมคมทั่วร่าง ใบหน้าที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้ผ้าคลุม
แล้วหัวเราะก่อนจะพูดว่า : อีก 15 วินาทีข้าก็เป็นเจ้าของร่างนี้โดยสมบูรณ์
แล้วเขาก็ลงพื้นอย่างรุนแรงจนพื้นร้าว และใช้เวทย์ขังไม่ให้พวกเขาขยับไปได้
เดมินัส : 14 ... 13 ... 12 ... 11 ... 10 ...
ทุกคนได้แต่ตะลึงงัน
: ... 9 ... 8 ... 6 ... 5 ... 4 ... 3 ... 2 ...อ้ากกกกกก!!!
เขาร้องสุดเสียงจนนกบริเวณรอบๆนั้นบินหนีไป
ที่หน้าอกของเขาปรากฏแสงสีทองสุกสว่างรูปดวงจันทร์แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นดวงอาทิตย์
??? : ที่แท้เจ้าก็มีสายเลือดอสูรหรือนี่
เป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดที่พวกเขาได้ยินมาเสียงนั้นมาจากทางด้านหลังของพวกผู้หญิง
??? : ชัยพัทธ์ที่น่าสงสาร
เมื่อทุกคนหันไปมองพวกเขาก็พบหญิงสาวคนหนึ่งในชุดพรีสแต่เป็นสีขาว ตาสีดำขลับผมสีน้ำเงินสลวยยาวถึงต้นขา ผิวขาวอมชมพู ใบหน้าคมขำ คิ้วสีดำที่ได้รูป ปากที่แดงสวยได้รูป และ ออร่าสีขาวรอบตัวเธอ ทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็น
และที่หน้าอกก็มีแสงคล้ายของเดมินัสไม่ผิดเพี้ยนหล่อนเดินเข้าหาเดมินัสอย่างไม่เกรงกลัวสายตาใครก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเดมินัสที่เอามือกุมอกและร้องคร่ำครวญ ก่อนจะพูดด้วยภาษาที่ฟังไม่ออกแต่ไพเราะจับใจ
เดมินัส : อ๊าคคคคค !!!
แล้วรอบๆร่างของเดมินัสก็บังเกิดแส้ไฟมากมายรัดตัวเขาไว้ก่อนแสงบาดตาจะเกิดขึ้น
แล้วเดมินัสก็กลับกลายเป็นชัยพัทธ์
ทุกคนตะโกนลั่นป่า : ชัยพัทธ์ ! เฮ้ย ! เป็นไรป่าว
ชัยพัทธ์พยายามลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเลก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างน่าสงสาร : โอย...
ทุกคน : ชัยพัทธ์ เป็นไรป่าว
ชัยพัทธ์ : หิวข้าวววว ... เฮ้ย ! ทำไรน่ะ...
โครม !
แล้วชัยพัทธ์ก็ได้ไปนอนพิงต้นไม้เพราะฝีมือของผู้ไม่ประสงค์ออกนาม
???ตกใจมาก : อย่าทำอะไรคนป่วยนะ
แล้วเธอก็สวดใส่คนอื่นๆย่างเมามันส์ ยกเว้นปลั้กที่เดินเลี่ยงมาหาชัยพัทธ์
โป๊ก ! เลข3ลอยขึ้นมา
ชัยพัทธ์ตื่นทันทีทันใดและรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนหัวโขกกิ่งไม้
ชัยพัทธ์ : เรจิน่าหรอ
ปลั้กตามันวาว : เธอคนนั้นชื่อเรจิน่าหรอ
ชัยพัทธ์ : ใช่ ( ยิ้มอย่างมีเลศนัย ) คิดอะไรอยู่
แล้วชัยพัทธ์ก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบแอปเปิ้ลมากินอย่างเอร็ดอร่อย : อร่อยจัง
เรจิน่าหันมาและยกเลิกการเทศนาทันที : เธอฟื้นแล้วหรอ
ชัยพัทธ์ : ถ้าไม่ฟื้นแล้วจะพูดหรอ
พลั่ก ! เลข 15 ลอยด้วยฝีมืออันสุดยอดของปลั้ก
ปลั้ก : นี่พูดกับสุภาพสตรีน่ะ ต้องสุภาพเข้าใจมั้ย
โป๊ก ! ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปลั้กพูดพลางเขกหัวชัยพัทธ์ไปเรื่อยๆจนเลข 3 ไหลออกมาไม่เป็นสาย
ชัยพัทธ์ : ทีคนอื่นไม่เห็นเป็นงี้เลย ... หรือว่านาย ...
ปลั้กเอามือปิดปากชัยพัทธ์อย่างรวดเร็วพอๆกับที่เขาหน้าแดง
??? : เรจิน่า
เสียงดังขึ้นทางด้านหลังกลุ่มผู้หญิงที่เม้าท์แตกกันอยู่ ( หลังต้นไม้ )
เรจิน่าหันไปคนแรกและ
: ท่านพี่ดาร์เรียส ! ท่านมาทำไม ออกมาเดี๋ยวนี้นะ
ผลุบ ! ชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง ใบหน้าคมเข้มอายุราวๆ20กว่าๆ ผมสีดำยาวสลวยเหยียดตรง นัยน์ตาสีเขียวเป็นประกายมรกต ในเสื้อคลุมยาวกำมะหยี่สีน้ำเงินมีที่มีลวดลายประหลาดที่เย็บด้วยไหมสีทองมากมาย ในมือกำดาบไว้แน่น 2 เล่ม เล่มหนึ่ง เป็นดาบเพรียวบาง สีดำสนิทไม่ขึ้นเงาแต่อย่างใดแม้แสงจะส่องกระทบดูน่าลึกลับ อีกเล่มเป็นดาบสีเงินสวยงาม ที่ด้ามจับมีลวดลายสวยงามสลักอยู่ เงาวับเมื่อแสงสว่างตกกระทบ
ชัยพัทธ์กระตุกครั้งหนึ่งก่อนที่แววตาจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง : พี่ข้า ท่านกับเด็กๆของท่านยังสบายดีรึปล่าว
ดาร์เรียสหันมาด้วยความเร็วสูง : เดมินัส
ชัยพัทธ์ : ถูกต้อง
แล้วดาร์เรียสก็ตั้งท่าป้องกันตัวอย่างรวดเร็วแต่เดมินัสก็ไม่ทำอะไรกลับหัวเราะหึหึ
ดาร์เรียสจับดาบให้กระชับขึ้น : ขำอะไร
เดมินัส : ก็น้องเจ้าสะกดข้าให้อยู่ในร่างนี้นิแต่ ( ยิ้ม ) ถ้าเป็นไปได้พวกเจ้าไม่เหลือกซากแน่
แล้วแววตาของเดมินัสก็กลับเป็นสีดำ
ชัยพัทธ์ : โอยยยย ไม่นึกมาก่อนเลยว่าการแปลงร่างจะทำให้หิวขนาดนี้
ว่าแล้วเขาก็หยิบแอปเปิ้ลมากินอย่างเอร็ดอร่อย
ปลั้กแอบหัวเราะเบาๆที่ด้านหลังโดยไม่มีใครรู้
จาเดินเข้ามาหาใจกลางวงแล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง : แล้วกันล่ะ
: หือ... ครายเรียกช้านนนน หาววว...
เป็นเสียงที่ดังขึ้นบนต้นไม้ใกล้ๆเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบ
ปลั้ก จา ดิว เมย์ ชัย : กัน !
แล้วเขาก็กระโดดลงมามาอย่างรวดเร็วกระแทกพื้นจนฝุ่นตลบ เมื่อควันจางหายไป ดาร์เรียสก็เดินเข้าไปหาใกล้ๆ กันก็เงยหน้าขึ้นมา พอสบตากันก็...
กัน ดาร์เรียส : เฮ้ย !!!
ทุกคนหันมามอง
เรจิน่า : พี่รู้จักเค้าหรอะ
แล้วทั้ง 2 ก็สะบัดหันไปคนละทาง
ดาร์เรียส : ปล่าวหรอก ( ยิ้มแหยๆ ) ก็แค่หน้าเหมือนญาติของข้าที่เสียไปเท่านั้นเอง
กันได้ยินดังนั้นก็ขบกรามกรอดก่อนจะลุกขึ้นมาเผชิญหน้า : ดี เราชื่อกัน ยินดีที่ได้รู้จัก
แล้วเขาก็ยื่นมือขวาออกมา ดาร์เรียสก็เช่นกัน ทั้ง 2 จับมือกันและพยายามขยี้มืออีกฝ่ายให้แหลกละเอียด
ดาร์เรียส : ข้า ดาร์เรียส ยินดีเช่นกัน
วิ้ง ! จู่ๆก็มีข้อความฮาโลแกรมขึ้นมาเป็นข้อความว่า
เด็กๆจากโลกทุกคน ให้มารวมตัวกัน ณ ใจกลางกรุงพรอนเทร่าโดยด่วนเนื่องจากเรายังขาดเงินค่าจองโรงแรมให้พวกเธอ รีบมาเร็วๆนะก่อนที่เราจะโดนเจี๋ยน
อเล็กซ์
เมื่ออ่านจบทุกคนก็หัวเราะกันใหญ่ก่อนที่กันจะพูดว่า
: รีบไปเหอะ 555
แล้วพวกเขาก็รีบวิ่งแข่งกันไปพรอนเทร่าโดยมีชัยพัทธ์รั้งท้าย
วิ้ง ! ชัยพัทธ์เห็นนิมิตบางอย่างเป็นรูปดวงตาหนึ่งคู่ ดวงตาสีแดงฉานดั่งเลือดและเย็นชา ดวงตาของเดมินัสนั่นเอง
หึหึหึ มันหัวเราะไปเรื่อยๆก่อนที่จะค่อยๆเงียบลง
เขาครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนที่จะสะบัดหน้าพลางตะโกนว่า : รอกันบ้างสิฟะ
แล้วเขาก็เร่งสปีดเพื่อให้ทันคนอื่นๆ
ภายในตัวของชัยพัทธ์
เดมินัสกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่างแล้วแผลที่ถูก ก็อปลินฟันก็ปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาก่อนที่จะหายไปโดยที่ชัยพัทธ์ไม่รู้สึกตัว ( แผลไม่มีใครเห็นหรอกเพราะตัวโชกเลือดแล้วนิ )
End of chapter three : พบเจอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น