คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แฟนคลับ
วันธรรมดาวันหนึ่ง ในที่ห้องพักคนไข้ ของโรงพยาบาล ดานี สาวน้อยตื่นเต้นกับ บางอย่าง เธอพูดโทรกับใครบางคนด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและสิ่งนั้นทำให้สาวน้อย ปิติยินดี
“ ค่ะ ทราบแล้วค่ะ”
“อาทิตย์หน้า”
“สตู c ทราบค่ะ แล้วจะไปตามเวลา”
“ค่ะสวัสดีค่ะ” เธอบอกลาก่อนจะกดวางสายโทรศัพท์
ดานี ยิ้มจนแก้มปริ กระโดดตัวไปตามรอบๆ เตียงของเธอเอง หล่อนหัวเราะอย่างมีความสุขกรี๊ดกร๊าดตามประสาเด็กสาว จนลืมความเจ็บป่วยไปชั่วขณะหนึ่ง กระทั้งเหมือนมีลมพัดมาวูบหนึ่งพัดผ่านตัวเธอ ดานี นิ่งไปชั่วขณะหนึ่งก่อนที่จะทรุดตัวลงกับพื้นเธอก้มหน้าลง ดวงตาที่พล่ามัว เธอเริ่มหายใจขัดไม่เป็นจังหวะ แต่ยังคงมีสติ เธอกุมมือบอบบางไว้ที่หน้าอกของตัวเองสั่งกับตัวว่า
“หายใจ”
“หายใจ ช้าๆ” เธอคิดในใจอย่างนั้นซ้ำๆ
หายใจเข้า แล้วเธอก็สูดลมหายใจเข้ามาที่เอ่ยออกมา
หายใจออก แล้วเธอก็เป่าลมหายใจออก จนตัวเธอเริ่มดีขึ้น เธอค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆแม้มันออกจะยากลำบากสำหรับเธอในเวลานี้ก็ตาม ไม่ทันที่เธอจะลุกยืนได้เต็มที่ เสียงของโลหะด้วยเป็นเสียงของลูกบิดของประตูห้องได้ถูกเปิดออก ปรากฏเป็นสาวผมยาว รูปร่างสูงเพียวชะลูด มาพร้อมกันเสียงที่สูงและดวงตาที่เบิกโพรงด้วยความตกใจ
“ดานี” เธอรีบก้าวเท้ายาวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวสาวน้อยอย่างรวดเร็ว เธอค้วาแขนข้างหนึ่งของน้องสาวเอาไว้และพยุงหล่อนขึ้น ด้วยความแข็งแรง
“เป็นอะไรไหม เดี๋ยวพี่จะไปตามพยาบาลมาให้นะ” เธอรีบหัน ควับเพื่อจะเดินออกไปที่เค้าเตอร์แต่ก็ต้องหยุดด้วยมือของ ดานี ที่รั้งเธอไว้
“ พี่ ยุนนา ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูไม่เป็นไรแล้ว” สาวน้อยนัยต์ตามั่นคง เพื่อยืนยันว่าไม่เป็นไรจริงๆตามที่เธอพูด
ยุนนา เมื่อได้เห็นสายตาของน้องก็ถอนใจ แววตาดูอ่อนลง และสีหน้าที่หวาดกลัวเพราะตกใจเมื่อครู่ค่อยๆเลือนหาย ก่อนจะหันกลับมาและวางมือบางไว้บนไหล่ ของน้องสาวอย่างเอ็นดู
“ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” เธอส่งยิ้มเป็นมิตรและอบอุ่นให้ดานีน้องสาวผู้เป็นที่รัก และลูบหัวไปพร้อมกัน บอกไม่ได้เลยว่าเธอจะรักน้องของเธอมากแค่ไหน แม้เธอแล้วกับทุกอย่างที่เธอมีเพื่อให้น้องของเธอคนนี้ เธอก็ยอม ทั้งสองพูดคุยกันจนเวลาล่วงเลยไป
“ได้รับคัดเลือก งั้นเหรอ” ยุนนา พูดไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ในมือที่กำลังปลอกเปลือกแอปเปิ้ลแบบ ไซเคิล สีหน้าอย่างเคร่งเครียด
“ใช่ค่ะ “ ดีนา ตอบอย่างหน้าบาน
“วันอาทิตย์นี้ ค่ะ” ยังหน้าละรื่น
“อืม “ ยุนนา รับคำเหมือนแค่จะรับรู้เฉยๆ เพราะกำลัง ขมัก เขม้นกับการปลอกแอปเปิ้ลไม่ให้ขาดด้วยความระมัดระวัง
“ พี่ค่ะ” สาวน้อยร้องเสียงด้วยความน้อยใจ
“ จะไปได้ยังไงอาทิตย์หน้าเธอมีผ่าตัดทำเส้นกราฟที่แขนไม่ใช่เหรอ” ยุนนาพูดขึ้นทันที
“โอ๊ะ” เสียงอุทานเพราะเปลือกแอปเปิ้ลได้ขาดหลุดหล่นลงไปที่ตักบนกระโปรงลูกไม้สีหวานของยุนนา มือบอบบาง วางมีดและลูกแอปเปิ้ลลงในจาน ที่เตรียมไว้ใบหน้าที่นิ่งกับดวงตาที่ดูดุ นั่นกำลังมองมายังน้องสาว
สีหน้าของดานี เริ่มห่อเหี่ยวลงทันที
“แต่หนูตอบตกลงเขาไว้แล้ว” น้ำเสียงของดานีอ่อยลงทันทีที่ได้เห็นหน้าของพี่สาว
หญิงสาวยุนนา หันใบหน้ารูปเรียวสวยของเธอพร้อมกับดวงตาที่ดูดุ แต่ก็ยังน่ารักของเธอเพื่อมองหน้าตรงๆกับใบหน้าของน้องสาวผู้เป็นที่รักของเธออย่างจริงจัง
“ เธอจะให้พี่ไปได้ยังไงกัน ในเมื่อเธอเองก็ต้องผ่าตัด แล้วยังจะ ดงวุคอีกล่ะใครจะดูมัน ส่วนเรื่องรางวัลอะไรนั่นเราก็สละสิทธิไปซะก็หมดเรื่องแล้ว”
“ไม่ได้” ดานี พูดคัดค้านเสียงดังอย่างลืมตัวก่อนจะเสียงเบาลงและโผเข้ากอดร่างบางของพี่สาวอย่างกระชับที่หน้าอกนุ่มๆ และปล่อยพี่สาวออกและจ้องไปที่ใบหน้าสวยอย่างอ้อนวอน
ความคิดเห็น