ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The fellowship of the vaccine 2
ผู้หญิงที่กำลังวิ่งมาหาเราเป็นผู้หญิงที่มีตัวสูงโย่งเกินมาตรฐานที่ควรจะเป็นของหญิงไทยเพราะเธอสูงเกือบ 180 สูงกว่าผมอีกแต่ก็เตี้ยกว่าจอห์นนิดหน่อย เธอวิ่งมาพร้อมทำหน้าตาตื่น ๆ แต่ดูดุดันมาก
" What's happing John ? "
" Ask him "
จอห์นไม่ตอบคำถามของเธอ แต่กลับบุ๊ยใบ้มาทางผมแทน เมื่อจอห์นไม่ตอบ เธอก็หันหน้ามาผม พร้อมกับยิงคำถามใส่
" เกิดอะไรขึ้น หืม ซอมบี้สองตัวเรอะ ! หมดรึยังเนี่ย ! "
" น่าจะหมดแล้วนะ เพราะดูรอบ ๆ ไม่เห็น แต่พอดีไอ้ห่าสองตัวนี้มันเสือกเล่นซ่อนแอบอยู่หลังต้นไม้ เลยโดนมันแฮ่ใส่ "
" แล้วโดนกัดรึเปล่า ? "
" ไม่ ไม่โดน "
" ถอดเสื้อกับกางเกงออก "
หมอปูพูดด้วยแววตาเคร่งเครียด
" บอกว่าไม่โดนไงเล่า ! "
แน่นอน ผมก็ต้องตอบอย่างเคร่งเครียดด้วย
" จะโดน ไม่โดน ฉันไม่สน ถอดออกเดี๋ยวนี้ "
หมอปูยังยืนยันคำสั่งเดิม
" หมอ ผมไม่ได้โดนกัดจริง ๆ นะ "
" ใครหมอ ! ฉันไม่ใช่หมอ ! "
ผมสงบปากทันที ก่อนจะตอบกลับแบบขลาด ๆ
" เอ่อ ครับ คุณพยาบาล "
" Um ... Should I go ? "
จอห์นที่เงียบไปพักใหญ่ก็พูดขัดขึ้น เพื่อขอตัวไปก่อน เขาทำท่าเหมือนจะไม่อยากดูระบำเปลื้องผ้าของ
" Ok ! เอาล่ะ ถอดได้เเล้ว เร็ว ๆ เข้า ฉันจะได้ตรวจอาการ "
พยาบาลปูหันไปตอบจอห์น ก่อนจะหันหน้ากลับมาเร่งให้ผมแก้ผ้า
ผมหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้า เอาจริงอ่ะ ? ให้ถอดจริง ๆ เหรอ ? แต่สีหน้าที่ตอบกลับมาของพยาบาลปูชัดเจนมาก รีบ ๆ ถอดซะทีสิวะ ผมเลยมองไปที่จอห์นซึ่งกำลังเดินไปก็เห็นว่ากำลังทำหน้าลิงใส่ พร้อมพะเยิบพะยาบปากประมาณว่า มึงโดนจับแก้ผ้าแน่ ก่อนจะเดินจากไป
ต่อมโมโหพุ่งปรี๊ด ต่อมเนรคุณทำงาน ลืมบุญคุณที่เคยช่วยชีวิต
กูจะเตะมึงสักวัน ไอ้จอห์น
" จะถอดรึไม่ถอด "
" เฮะ เฮะ เฮ้ ไม่เอาน่า "
จู่พยาบาลปูก็ยื่นอุปกรณ์การแพทย์ที่เธอพกติดตัวตลอดมาชี้ใส่ผม พอผมเห็นเข้าก็ขวัญเสียพร้อมกับปรามเสียงสั่น
" ลั่นโป้งป้างมาจะว่าไง "
" ก็ถอดสักทีสิ "
ถอดก็ได้วะ
ว่าแล้ว ผมก็ตัดสินใจถอดเสื้อกั๊กออก แล้วก็ถอดเสื้อยืดโยนทิ้งไปบนพื้นหญ้า เผยกล้ามเหี่ยว ๆ นมย้อย ๆ ให้พยาบาปูดู ก่อนจะค่อย ๆ ปลดเข็มขัด บรรจงรูดกางเกงให้ไปกองที่ปลายเท้า กระมิดกระเมี้ยนก้าวขาให้พ้นออกจากวงของกางเกง พร้อมกับยืนเอามือกุมหำเอาไว้
ผมคิดในใจ ทุกวันกูใส่อยู่นะ แต่ทำไมเฉพาะวันนี้ กูถึงไม่ใส่กางเกงในวะ
พยาบาลปูเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับจ้องตาถมึงถึง ใช้สายตาลูบไล้ลวนลามสำรวจร่างกายผมอย่างกับเสือจ้องเหยื่อ
" หันหลัง ! "
ผมค่อย ๆ หันหลังให้เธอตามคำลั่ง เธอมองสำรวจด้านหลังของผมเพื่อตรวจหาว่ามีร่องรอยโดนซอมบี้กัดรึเปล่า
" เอาล่ะ ใส่เสื้อได้แล้ว ไม่ได้โดนกัด "
ฮึ่ม ! ก็กูบอกบอกแล้ว ว่ากูไม่ได้โดนกัด
" ไปล้างเนื้อล้างตัวซะ แล้วฉันจะขอกักตัวนายไว้สัก 3 ชม. นะ ยังไง ๆ ถึงไม่โดนกัดก็ต้องระวังไว้ก่อน "
พยาบาลปูพูดพร้อมกับทำท่าจะเดินออกจากผมไป
พอเห็นอย่างนั้น ผมก็เลยฉุกคิดอะไรขึ้นมาบางอย่าง จึงร้องเรียกเธอ
" เดี๋ยวก่อน หมอปู อย่าเพิ่งไป "
พูดจบ ผมก็หันหลังพร้อมกับโก้งโค้งใส่เธอ สองมือจับไปที่แก้มก้นทั้งสองข้างพร้อมกับแหกมันออกจากกัน
" ช่วยตรวจดูรูทวารของผมที ผมไม่แน่ใจว่าโดนซอมบี้กัดเอารึเปล่า "
พลั่ก !
ผมหน้าทิ่มใส่สนามหญ้าที่ยืนอยู่
แน่นอนว่าก้นของผมต้องมีรอบฝ่าเท้าประทับอยู่
~ จบตอนที่ 2 ~
" What's happing John ? "
" Ask him "
จอห์นไม่ตอบคำถามของเธอ แต่กลับบุ๊ยใบ้มาทางผมแทน เมื่อจอห์นไม่ตอบ เธอก็หันหน้ามาผม พร้อมกับยิงคำถามใส่
" เกิดอะไรขึ้น หืม ซอมบี้สองตัวเรอะ ! หมดรึยังเนี่ย ! "
" น่าจะหมดแล้วนะ เพราะดูรอบ ๆ ไม่เห็น แต่พอดีไอ้ห่าสองตัวนี้มันเสือกเล่นซ่อนแอบอยู่หลังต้นไม้ เลยโดนมันแฮ่ใส่ "
" แล้วโดนกัดรึเปล่า ? "
" ไม่ ไม่โดน "
" ถอดเสื้อกับกางเกงออก "
หมอปูพูดด้วยแววตาเคร่งเครียด
" บอกว่าไม่โดนไงเล่า ! "
แน่นอน ผมก็ต้องตอบอย่างเคร่งเครียดด้วย
" จะโดน ไม่โดน ฉันไม่สน ถอดออกเดี๋ยวนี้ "
หมอปูยังยืนยันคำสั่งเดิม
" หมอ ผมไม่ได้โดนกัดจริง ๆ นะ "
" ใครหมอ ! ฉันไม่ใช่หมอ ! "
ผมสงบปากทันที ก่อนจะตอบกลับแบบขลาด ๆ
" เอ่อ ครับ คุณพยาบาล "
" Um ... Should I go ? "
จอห์นที่เงียบไปพักใหญ่ก็พูดขัดขึ้น เพื่อขอตัวไปก่อน เขาทำท่าเหมือนจะไม่อยากดูระบำเปลื้องผ้าของ
" Ok ! เอาล่ะ ถอดได้เเล้ว เร็ว ๆ เข้า ฉันจะได้ตรวจอาการ "
พยาบาลปูหันไปตอบจอห์น ก่อนจะหันหน้ากลับมาเร่งให้ผมแก้ผ้า
ผมหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้า เอาจริงอ่ะ ? ให้ถอดจริง ๆ เหรอ ? แต่สีหน้าที่ตอบกลับมาของพยาบาลปูชัดเจนมาก รีบ ๆ ถอดซะทีสิวะ ผมเลยมองไปที่จอห์นซึ่งกำลังเดินไปก็เห็นว่ากำลังทำหน้าลิงใส่ พร้อมพะเยิบพะยาบปากประมาณว่า มึงโดนจับแก้ผ้าแน่ ก่อนจะเดินจากไป
ต่อมโมโหพุ่งปรี๊ด ต่อมเนรคุณทำงาน ลืมบุญคุณที่เคยช่วยชีวิต
กูจะเตะมึงสักวัน ไอ้จอห์น
" จะถอดรึไม่ถอด "
" เฮะ เฮะ เฮ้ ไม่เอาน่า "
จู่พยาบาลปูก็ยื่นอุปกรณ์การแพทย์ที่เธอพกติดตัวตลอดมาชี้ใส่ผม พอผมเห็นเข้าก็ขวัญเสียพร้อมกับปรามเสียงสั่น
" ลั่นโป้งป้างมาจะว่าไง "
" ก็ถอดสักทีสิ "
ถอดก็ได้วะ
ว่าแล้ว ผมก็ตัดสินใจถอดเสื้อกั๊กออก แล้วก็ถอดเสื้อยืดโยนทิ้งไปบนพื้นหญ้า เผยกล้ามเหี่ยว ๆ นมย้อย ๆ ให้พยาบาปูดู ก่อนจะค่อย ๆ ปลดเข็มขัด บรรจงรูดกางเกงให้ไปกองที่ปลายเท้า กระมิดกระเมี้ยนก้าวขาให้พ้นออกจากวงของกางเกง พร้อมกับยืนเอามือกุมหำเอาไว้
ผมคิดในใจ ทุกวันกูใส่อยู่นะ แต่ทำไมเฉพาะวันนี้ กูถึงไม่ใส่กางเกงในวะ
พยาบาลปูเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับจ้องตาถมึงถึง ใช้สายตาลูบไล้ลวนลามสำรวจร่างกายผมอย่างกับเสือจ้องเหยื่อ
" หันหลัง ! "
ผมค่อย ๆ หันหลังให้เธอตามคำลั่ง เธอมองสำรวจด้านหลังของผมเพื่อตรวจหาว่ามีร่องรอยโดนซอมบี้กัดรึเปล่า
" เอาล่ะ ใส่เสื้อได้แล้ว ไม่ได้โดนกัด "
ฮึ่ม ! ก็กูบอกบอกแล้ว ว่ากูไม่ได้โดนกัด
" ไปล้างเนื้อล้างตัวซะ แล้วฉันจะขอกักตัวนายไว้สัก 3 ชม. นะ ยังไง ๆ ถึงไม่โดนกัดก็ต้องระวังไว้ก่อน "
พยาบาลปูพูดพร้อมกับทำท่าจะเดินออกจากผมไป
พอเห็นอย่างนั้น ผมก็เลยฉุกคิดอะไรขึ้นมาบางอย่าง จึงร้องเรียกเธอ
" เดี๋ยวก่อน หมอปู อย่าเพิ่งไป "
พูดจบ ผมก็หันหลังพร้อมกับโก้งโค้งใส่เธอ สองมือจับไปที่แก้มก้นทั้งสองข้างพร้อมกับแหกมันออกจากกัน
" ช่วยตรวจดูรูทวารของผมที ผมไม่แน่ใจว่าโดนซอมบี้กัดเอารึเปล่า "
พลั่ก !
ผมหน้าทิ่มใส่สนามหญ้าที่ยืนอยู่
แน่นอนว่าก้นของผมต้องมีรอบฝ่าเท้าประทับอยู่
~ จบตอนที่ 2 ~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น