ห้องโถงของคนบาป

ลำดับตอนที่ #1 : บท เรไรร่ำร้อง 1

ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ

"หนวกหู !"
ผมตะคอกกลับด้วยเสียงอันดัง

......

ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ
ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ

เสียงขอโทษชะงักเงียบหายไปนิดหนึ่ง ราวกับฟังผมพูดเพียงครู่เดียวเท่านั้น ก่อนจะ
พร่ำกลับมาอีก
"บอกว่าหนวกหูโว้ย ! เมื่อไหร่จะเลิกขอโทษซะที ! กูหนวกหู ! "

......

ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ
ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ
ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ

เหมือนเดิม เสียงขอโทษเงียบหายไปก่อนจะกลับมากระหน่ำผมอีกครั้ง คราวนี้ผม
แผดเสียงตะโกนตอบอย่างเต็มกำลังจนลำตัวสั่น
"โว้ยยยยยยย  ! กูหนวกหู  ! รู้เรื่องมั้ยยย  ! กูหนวกหู  ! กูหนวกหู  !"

......

ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ
ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ
ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ

เช่นเดียวกับเสียงจั๊กจั่นเรไรที่จะเงียบเสียงเมื่อคนเดินผ่านแล้วค่อยกลับมาดังใหม่
อีกที

"โว้ยยยยยย ! ไม่ต้องมาขอโทษ ! กูไม่ยกโทษ ! กูไม่ยกโทษให้ !"
แม้ผมจะกู่ตะโกนไปเท่าไร แต่เสียงขอโทษก็ไม่ยอมหยุดแม้แต่น้อย ยังคงพร่ำร้องอยู่
ราวกับว่าต้องการให้ผมยกโทษให้กับความผิดนั้นเป็นอย่างยิ่ง

แต่ผมไม่มีวันยกโทษให้

ผมหยุดแผดเสียงตะโกนสู้ เพราะไม่ว่าจะตะเบ็งไปเท่าไร เสียงขอโทษนั้นก็แค่เงียบ
ไปเเค่ชั่วคราวก่อนจะกลับมาขอโทษอีกครั้ง มันไม่ยอมหยุด ผมเลยตัดสินใจเดินไปที่
กระติกน้ำร้อนไฟ้าที่อยู่ในห้องครัว หยิบแก้วน้ำขึ้นมา มือที่เปื้อนเลือดของผมกดน้ำ
ร้อนใส่จนเต็มแก้ว ไอน้ำพวยพุ่งออกมาจากแก้วจนเห็นเป็นควันสีขาว

เสียงขอโทษยังคงตามมาซัดกระหน่ำใส่ผมอย่างต่อเนื่อง คงจะทำผิดมากมายนักหนา
ถึงได้ต้องการให้ยกโทษถึงขนาดนี้

ผมตะแคงหัว เทน้ำร้อนจากแก้วลงใส่ในรูหูจนล้นราดไหลออกมา ก่อนจะเปลี่ยนไป
รดรูหูอีกข้าง น้ำร้อนที่ไหลย้อยออกมาได้ลวกแก้ม ต้นคอและบ่าของผม ทุกที่ที่โดน
น้ำร้อนอาบเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

ผมขว้างแก้วเปื้อนเลือดลงที่พื้น เสียงเพล้งพร้อมกับเศษแก้วที่กระเด็นกระจาย ไม่นาน
นักเสียงทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยได้ยินรอบกายค่อยๆแผ่วเบาไปเรื่อยๆ

เสียงขอโทษค่อยๆจางหายไป

"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เอื้อ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เฮื้อ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า อะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
วะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ว้า  ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ! "
ผมเงยหน้าขึ้นแผดเสียงหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งด้วยความสะใจโดยที่ตัวเองไม่ได้ยิน
เสียงหัวเราะนั้นแต่อย่างใด

จบบท เรไรร่ำร้อง