คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 พบเจอ
“นายคือนักเรียนใหม่สิน่ะ” อาจารย์คนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นนักเรียนไม่คุ้นหน้าเดินเข้ามาในห้องพักครู
"อ..ครับ" ชายหนุ่มตอบกลับไปท่าทางเก้ๆกังๆ โดยไม่ทันได้พูดอะไรต่ออาจารย์คนเดิมก็ลุกขึ้นจากโต๊ะที่ตนเองเคยนั่งอยู่ ก่อนจะเดินนำชายหนุ่มทรงผมเเปลกก่อนจะมองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเองเเละเอ่ยว่า...
"ยังพอเหลือเวลาอยู่ ฉันจะพาเธอดูรอบโรงเรียนล่ะกัน”
*
*
*
*
"ตุบ! พลัก!" เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกับร่างหนึ่งที่ล้มลงไปกองกับพื้น เหมือนกับเพื่อนของตัวเองนอนอยู่บนพื้นก่อนเเล้วเรียบร้อย
"ฉันบอกเเล้วว่าอย่ามาสุมหัวกัน" ร่างสูงพูดพร้อมกับเดินหันหลังกลับไปเดินตรวจโรงเรียนอีกครั้งท่ามกลางสายตา ที่เคียดเเค้นของนักเรียนที่นอนราบอยู่กับพื้น "ฝากไว้ก่อนเถอะฮิบาริ เคียวยะ !"
ให้ตายสิ! เช้าขนาดนี้ยังจะตื่นขึ้นมาสุมหัวกันทำเรื่องบ้าบอได้อีกน่ะ ร่างสูงคิดไปพลางอารมณ์เสียไป ในมือถือบุหรี่ที่เพิ่งยึดมาได้สดๆจากนักเรียนกลุ่มเมื่อครู่เเละเขาก็ จัดการซัดเจ้าพวกนั้นเป็นการสั่งสอนเรียบร้อยชายหนุ่มเดินต่อไปเรื่อยจน กระทั่งสายตาที่ตวัดขึ้นไปมองบนอาคารอย่างไม่ได้ตั้งใจพบกับเงาของใครบางคน ที่คุ้นเคย
"เจ้านั่น !"
*
*
*
*
"ทางนี้ถ้าเดินไปทางขวาก็จะเจอ...." อาจารย์ยังคงพล่ามต่อไปเรื่อยๆโดยที่คนที่ยืนอยู่ข้างๆเเอบหาววอดออกมารู้ งี้ไม่น่ามาเช้าๆก็ดีหรอกชายหนุ่มคิดก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างโดยปล่อยให้ ครูที่อยู่ข้างๆพล่ามต่อไปเรื่อยๆ
"เเละทางนี้ถ้า..ค..คุณฮิบาริ!!" เสียงร้องไปด้วยความตกใจดังขึ้นทำให้ดวงตาต่างสีหันกลับมามองตรงระเบียงทาง เดินข้างหน้าทำให้พบกับคนที่เขารู้จักดีเเล้วดูท่าเจ้าตัวจะอารมณ์บ่จอยซะ ด้วย
"นั่นใคร.."
"นักเรียนใหม่ครับ..เขาเพิ่งย้ายเข้ามาวันนี้ ผมกำลังพาเขาดูโรงเรียนอยู่ครับ" ดูจากการพูดก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นที่หวาดกลัวเเค่ไหนในโรงเรียนนี้เเน่น อนว่าเขาไม่มีทางกลัวเพราะเขาเคยชนะคนนี้มาก่อน...
โดยใช้วิธียั่วยวน สกปรก น่ะนะ..
" เดี๋ยวฉันพาเจ้านี่ไปดูโรงเรียนส่วนที่เหลือเอง เเกน่ะกลับไปทำงานของเเกซะ ” ว่าเเล้วฮิบาริก็จับมือมุคุโร่เดินออกมาให้พ้น จากบริเวณที่ครูยืนค้างอยู่ที่เดิมอย่างงุนงง
“ ผมเจ็บนะครับ ” ร่างบางสลัดมือของฮิบาริที่บีบมือของเขาอยู่ออกไปทันทีที่พบว่าพวกเขาเดินออกมาในที่ๆไร้ผู้คนแล้วแต่ไม่ทันไรมือที่เพิ่งปัดออกไปเมื่อกี้กลับมาจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของเขาแทน
“แก..มาที่นี่ได้ยังไง” น้ำเสียงดุดันดังออกมาจากเรียวปากของร่างสูงไม่บอกก็รู้ว่าเขาโกรธมากเพียงใด เพราะฉะนั้นอย่าไปราดน้ำมันบนกองไปดีกว่า ถ้าเป็นคนธรรมดาเขาจะคิดกันแบบนี้
แต่ทว่ามันไม่ใช่..
เพราะมุคุโร่ดันไม่คิดอย่างนั้นด้วยสิ..
พอดีว่าผมมันไม่ใช่คนเคะธรรมดาซะด้วย..
“ผมก็เดินมาไงครับ คุณนี่แปลกคนคิดว่าผมเดินมารึยังไง?” มุคุโร่พูดคำถามร่างสูงไปแบบกวนส้นเท้า(ลอยเข้าหน้า)ก่อนจะหลบทอนฟาที่หวดออกมาได้อย่างหวุดหวิด
“แก....”
“อ้าวๆนี่คิดจะต้อนรับผมด้วยทอนฟาเหรอครับเนี่ย ใจร้ายจังน่ะครับ”มุคุโร่กระโดดออกมาจากรัศมีของฮิบาริประมาณ10 ก้าวทำโดยหน้าเสียใจเพื่อกวนให้คนตรงหน้าโมโหจนพุ่งเข้ามา
แล้วมันก็ได้ผล..
“ฉันจะขย้ำแกซะ! เจ้าพืชไร่ตาสามมิติ!!” ร่างบางมองฮิบาริที่พุ่งเข้ามาด้วยแววตาที่พราวระยับไปด้วยความสนุกก่อนจะเรียกอาวุธคู่ใจ “สามง่าม” ขึ้นมาปัดป้องทอนฟาอย่างทันท่วงที
“เคร้ง !” เสียงปะทะกันของแท่งเหล็กมันวาวบังเกิดขึ้นและดูเหมือนจะไม่จบเพียงเท่านี้เพราะไม่มีใครต่างยอมใครจนกระทั่ง
“อ๊ะ!” เสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้นเมื่อขาของร่างบางไปสะดุดกับบางสิ่งส่งผลให้ร่างกายขาดสมดุลเซล้มลงไป
และแล้วฉากกดก็บังเกิดขึ้น!!
ซะเมื่อไร่ล่ะ... (ผลั๊วะ//รองเท้าจากทั่วสารทิศบินเข้ามาโดยมิได้นัดหมาย)
โปรดยืนไว้อาลัยให้คนเขียน 5 วิ
.
.
.
.
.
“เอาล่ะมาต่อกัน!!”
เมื่อร่างสูงเห็นร่างบางเสียจังหวะจึงตวัดทอนฟาลงไปทันทีโดยไม่ทันให้คนที่นั่งอยู่ตั้งตัวทัน
“ไม่รอดแหง..”
“กิ๊ง..ก่อง” ดั่งฟิคเมื่อกริ่งเข้าเรียนดังขึ้นอย่างพอดิบพอดีทำให้ร่างสูงชะงักก่อนจะเก็บทอนฟาและหันกลังกลับ
“แกรีบไปเข้าเรียนซะก่อนที่ฉันจะมาตามขย้ำแกอีกรอบ”ฮิบาริพูดแล้วเดินจากไปปล่อยให้มุคุโร่นั่งพึมพำอยู่คนเดียว “แล้วห้องเรียนมันอยู่ที่ไหนล่ะ?”
“เหมือนจำได้ว่าครูเคยบอกไว้..”
“แต่จำไม่ได้..” (หรือไม่ได้ฟัง)
“ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!..”
*
*
*
*
“ฉันรู้ว่าแกเป็นตัวการทั้งหมดอธิบายมาซะเจ้าหนู”
“ดีจ้า! ฮิบาริไม่ได้เจอกันนานเลยน่ะ ”
“หึ! ไม่ต้องมาทำทักทายฉันถามแกว่าทำไมถึงเอาเจ้าพืชไร่นั่นย้ายมาอยู่ที่นี่!” รีบอร์นถอนหายใจก่อนจะเอ่ยว่า
“งั้นฉันจะอธิบายให้หมดเอง”พูดจบเด็กชายใส่ชุดสูทก็อธิบายเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ ใครจำไม่ได้กลับไปอ่านตอนที่ 1 ใหม่ซะ! (//โดนเตะ)
“หึอย่างนี้เองงั้นหรอเจ้าหนู ฉันควรจะขอบใจนายสิน่ะที่พาเจ้านั่นมาให้ฉันถึงที่” ร่างสูงพูดพลางหันหลังให้กับรีบอร์น และเริ่มพูดอีกว่า “ฉันจะยอมให้เจ้านั่นอยู่ที่นี่ก็ได้เพื่อความสนุกของตัวฉัน แต่ฉันบอกไว้ก่อนว่า ฉันกับมันจะไม่มีทางเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเด็ดขาด!!” ฮิบาริพูดและดูเหมือนจะเน้นย้ำประโยคหลังมากเป็นพิเศษพลางเดินผ่านรีบอร์นไป
“เรื่องนั้น ถ้าไม่ถึงเวลาก็ยังไม่รู้แน่หรอกน่ะฮิบาริ...” เด็กชายพูดขึ้นลอยๆแต่พอได้ยินกันสองคนฮิบาริแค่นยิ้มออกมาอย่างขบขันและเอ่ยว่า
“หึ ! แล้วฉันจะรอดูเจ้าหนู”
“แล้วฉันจะทำให้แกร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับโกคุโยให้ดู โรคุโด มุคุโร่....”
ความคิดเห็น