If you have free time You should't be drank!! [niceart]

ข้อมูลเบื้องต้น

ปล. เนื้อหานี้เป็นชายรักชาย หากใครที่ไม่ชอบก็ขอให้ปิดไปนะคะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน

สวัสดีค่ะนักอ่านหรือรีดเดอร์ทุกคน

ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งมานานแล้วตั้งแต่ซีซั่นสองของฮามาโทระยังไม่ออก กะว่าจะลงมานานมากสุดท้ายตอนนี้ซีซั่นสองจบไปเป็นเดือนแล้วประกาศกำหนดภาคหนังโรงแล้วเลยเอาลงซะเลย (หัวเราะ)

เนื่องจากไม่เห็นคู่นี้อยู่ในเด็กดี(มีแค่คู่อาร์ทไนซ์ซึุ่งอันนั้นก็สนุกดี)ก็เลยคิดว่าอยากจะลองริเริ่มบุกเบิกลงเด็กดีเผื่อมันจะเยอะขึ้นคะ(แอบหวังผล)

ฟิคเรื่องนี้ช่วยกันคิดพล๊อตกับเพื่อนทางเฟสบุคก์ขึ้นมากันสองคน ไม่สามารถเรียกได้เต็มปากว่าแต่งเองหมด

ต่อให้ซีซั่นสองจะทำร้ายตับของเราแค่ไหนแต่ก็รักคู่นี้ไม่ยอมเปลี่ยนคะ<3(เรียกได้ว่าจจะเปลี่ยนหลายรอบแต่กลับมาตายรังดีกว่า//ลั่น)

สามารถติชมได้ค่ะ ไรท์ไม่กัด จะขอบคุณด้วยซ้ำที่อ่านของไรท์จนจบแล้วมาติชม และจะดีใจมากหากเหล่านักอ่านที่หลงเข้ามาจะหลงรักคู่นี้ไม่มากก็น้อย 

ส่วนเรื่องเม้นไม่เม้นนี่ไม่เป็นไรเราเข้าใจกันแค่เข้ามาอ่านก็ดีใจมากแล้ว 

หากคาแรกเตอร์ของตัวละครหลุดหรืออะไรต้องขออภัยไว้ ณ ที่ตรงนี้ด้วยคะ 

cr. https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/eb/8b/1b/eb8b1b40df111fac83aec4d740773210.jpg

แปะรูบตามธรรมเนียม

แปะแบนเนอร์ของบทความนี้

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นเป็นวันหยุด จากการโดนยัดเยียดให้หยุดโดยฝีมือจากลูกน้องที่อายุอยู่ในระดับอาวุโส กาสุเกะ

‘ถ้านายไม่หัดพักผ่อนซะบ้างร่างกายมันจะไม่ไหว แล้วมันจะลำบากพวกเราเอาได้ ’

ด้วยคำพูดนี้ เขาจึงถูกบังคับให้หยุดแบบสายฟ้าแลบ บางทีกาสุเกะก็จุกจิกเยอะเกินไป    เขารู้ดีอยู่แล้วว่าขีดจำกัดเขาเป็นยังไง ไม่มีความจำเป็นต้องมาบังคับกันเลย บางทีคู่หูของเขาก็เหมือนคุณพ่อมากกว่าคู่หู

แต่เอาเถอะอย่างน้อยเขาก็ขอหยุดตามที่สั่งละนะ  ชายหนุ่มยิ้มออกมาจนได้ อาร์ตคิดว่าในโอกาสที่ได้หยุดนี่ เขาจะไปชวนเพื่อนของเขาที่มักจะนั่งแกร่วอยู่ที่คาเฟ่โนแวร์ ไปร้านขนมหวานเปิดใหม่อะไรอย่างนั้น..

ไม่รอช้าอาร์ตก็ออกเดินทางไปหาไนซ์เพื่อนของเขาทันที

‘..กริ๊ง..’

     “ยินดีต้อนรับค่า ~อ้าว ! อาร์ตซังเองเหรอคะนี่?” เสียงของโคเนโกะดังขึ้นอย่างแปลกใจเล็กน้อยเนื่องจากปกติเจ้าตัวจะไม่ค่อยโผล่มาเท่าไหร่นัก(แต่ก็มาบ่อยกว่าพวกลูกค้าทั่วไปพอควร)เธอไม่พูดอะไรมาก ก่อนจะกลับไปทำงานของตัวเองต่อ

     “สายัณห์สวัสดิ์ครับมาสเตอร์..แล้วไนซ์ไม่อยู่หรือครับ ?”ก่อนจะมองซ้ายมองขวาหาเจ้าคนที่ปกติจะนั่งลั้นลาอยู่ตรงเก้าอี้แถวเคาท์เตอร์

     “ถ้าพวกนั้นละก็ ออกไปทำงานละจ้า~” ผู้รับเหมางานของฮามาโทระ โคเนโกะ เอ่ยพูดอีกครั้ง

     “แหมๆ มาถึงก็ถามหากันเลยนะ ไม่คิดจะมองหาสหายเก่าอย่างพวกฉันที่ไม่ได้เจอกันนาน มั่งหรือไง ท่านสารวัตรอาร์ต ?” เบิร์ธเดย์โพล่งขึ้นมากระเซ้าเย้าแหย่คนที่ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าเคาท์เตอร์ที่ใบหน้าริ่มขึ้นสีเรื่อ

     "เบิร์ธเดย์ อย่าเสียมารยาทน่า" เรโชคู่หูของคนที่กำลังสนุกกับการกระเซ้าคนที่มาใหม่ละจากการเช็คงานในแท็บเล็ตขึ้นมาเอ่ยตำหนิคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขา เบิร์ธเดย์เพียงแค่ทำเสียงบ่นชิชะในลำคออย่างไม่พอใจก่อนจะเงียบอย่างโดยดี

     “ไม่เป็นไรหรอกครับ เรโช จะว่าไปเราก็ไม่ได้พบกันนานเลยนี่ครับ” อาร์ตกล่าวออกมาอย่างไม่ถือโทษโกรธเคือง ก่อนจะกระแอมเสียงดังเพื่อปรับสีหน้าท่าทางของตัวเอง  เขานั่งลงกับเก้าอี้แถวเคาท์เตอร์และสั่งเครื่องดื่ม

     “มาสเตอร์ขอมอคค่าด้วยครับ”

     “โอเค”

     "อ๊ะ อ๊ะ อย่าเพิ่งนะ มาสเตอร์ เอาเป็นเตกีล่ามาดีกว่า ไหนๆก็ไม่ได้เจอกันนาน ก๊งเหล้าสักหน่อยจะเป็นไรเนอะ อาร์ต.. ฉันเลี้ยงเอง.." เจ้าหนุ่มผมทองถลันเข้าเกาะคนที่นั่งอยู่ตรงเคาท์เตอร์ทันควัน เอ่ยปากเปลี่ยนออเดอร์เสร็จสรรพ ก่อนที่มาสเตอร์ลงมือทำ และมองไปยังอาร์ตอย่างเจ้าเล่ห์

     "นั่นสินะ.. ไหนๆก็ไม่เจอกันตั้งนาน ว่าแต่ทำไมต้องเป็นแอลกอฮอล์ล่ะ?" เรโชเห็นด้วย แต่ก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกัน

     "ม...ไม่ล่ะ.. ผม.." อาร์ตพยายามปฏิเสธสายตาเหลือบมองหาทางหนีทีไล่

     "หาาา? นายกล้าปฏิเสธคำชวนจาก 'เพื่อน' งั้นเหรอออ โหดร้ายจังน้า~" เบิรธ์เดย์พูดพลางทำเสียงกระซิกๆแบบชวนน่าตบมากกว่าน่าสงสารใส่ อาร์ตมองภาพนั้นอย่างหมดจนหนทางเพราะเจ้าคนที่เกาะเขาไว้ข้างๆอ้างคำว่าเพื่อนออกมา

     “แต่...”  อาร์ตพยายามเค้นสมองหาข้อแก้ตัวอีกครั้ง แต่ไม่กี่นาทีถัดมาขวดแอลกอฮอล์ดีกรีสูงก็ถูกวางเสิร์ฟไว้อย่างดีตรงหน้าเขา พร้อมแก้วสำหรับสามคน โคเนโกะเปิดมันพร้อมรินลงในแก้วเสร็จสรรพโดยไม่สนใจสายตาที่เหมือนลำบากใจของเขาเลยแม้แต่น้อย

     "น่าา อาร์ต.. นานๆครั้ง.. นะ?" เบิร์ธเดย์กอดคออาร์ต มืออีกข้างเลื่อนไปหยิบแก้วเหล้ามา 1 แก้ว พลางยัดเยียดให้อาร์ตดื่มมัน

      "ผมต้องขับรถกลับนะ.. " อาร์ตเอ่ยบอกอย่างไม่เป็นผล เมื่อสุดท้ายแก้วเหล้านั้นถูกยื่นมาจ่อปากโดยฝีมือของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร  ชายหนุ่มเม้มปากครุ่นคิดชั่วขณะก่อนจะรับมันมา มองไปทางเรโชที่ดื่มได้อย่างปกติธรรมชาติ และเมื่อหันกลับมากก็พบว่าเบิร์ธเดย์กระดกเข้าไปจนหมดแก้วบ๋อแบ๋แล้ว

     “ถ้าอย่างนั้น...แค่แก้วเดียวนะ” ก่อนที่ตัวเองจะยกดื่มทีเดียวหมดแก้ว

     โคเนโกะอ้าปากค้าง 'ดื่มผิดวิธีแล้วค๊าาาาาา' นี่คือเสียงกรีดร้องในใจของเธอ

     เสร็จฉันล่ะ! เบิร์ธเดย์ร้องในใจอย่างเริงร่า

     อาร์ตวางแก้วลงก่อนจะถอนหายใจเฮือก รสขมปร่าของมันเขาไม่ชอบซะเลย แถมเพิ่งดื่มไปเมื่อกี้ก็รู้สึกมึนๆหัวซะแล้ว  ไม่ทันที่สมองจะสั่งการอะไร เบิร์ธเดย์ก็เข้ามาเกาะหลังแล้วพูดอะไรซักอย่างที่สมองของเขาไม่อาจจะตามทัน มือที่ที่ถือแก้วเหล้าอยู่ถูกดึงไปรินเหล้า แล้วพร้อมกับเสียงเชียร์ ที่มาจากปากชายหนุ่มที่ยังคงตีหน้าตาระรื่น ที่เขาจับใจความได้ว่าให้ดื่มมันลงไปอีก

      เขาดื่มมันตามคำสั่งอย่างว่าง่ายเนื่องจากแค่ประคองสติฟังว่าพวกที่อยู่ในคาเฟ่คุยอะไรกันก็จะแย่อยู่แล้ว แต่ดูเหมือนยิ่งดื่มมันก็ถูกรินเพิ่มเรื่อยๆอย่างไม่จบสิ้น อาร์ตมองหันกลับไปหาเบิร์ธเดย์ก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า เนื่องจากสติเขาก็เลือนรางเต็มทีเหมือนกัน

      *

      *

      *

      *

       "กลับมาแล้วคร้าาบบบบบ" ไนซ์เปิดประตูเดินเข้าคาเฟ่มาอย่างเหนื่อยอ่อน พร้อมกับคู่หูของเขามุราซากิและไม่ทันที่จะก้าวพ้นประตูเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างมาพุ่งเข้ามากอดเขา เมื่อมองลงมาก็พบว่าเป็น

     “ยินดีต้อนรับกลับ ~” เสียงหวานดังขึ้น ไนซ์รู้สึกถูกตบหน้าหรืออะไรบางอย่างมากระแทกเต็มๆทำให้เขานิ่งค้าง  ใบหน้าหวานแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ แขนเรียวบางโอบกอดเอวเขาไว้แน่น  ยิ้มไร้เดียงสาที่ส่งมาหาเขานั่น..มันทำให้ไนซ์รู้สึกเหมือนฝัน  ว่าแต่ถ้าเขาฝันจริง แล้วเขาเผลอหลับไปตอนไหนละ ?  

      ไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไรต่อเสียงหัวเราะจากอีกมุมนึงของห้องก็ดังลั่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครคือตัวการ

       “ชอบไหมล่ะ ไนซ์~ ฉันอุตส่าห์จัดต้อนรับนายที่กลับมาจากงานแสนลำบากเชียวนาา"เบิร์ธเดย์เอ่ยถามพร้อมกับหัวเราะต่อ และมองผลงานชิ้นโบว์แดงในมืออย่างพึงพอใจ ไนซ์เพียงมองมาทางเบิร์ธเดย์อย่างเคียดแค้น ถึงแม้ในใจส่วนหนึ่งของเขาจะตะโกนก้องว่า กู๊ดจ๊อบ !!ก็ตาม 

       อาร์ตทำหน้าไม่พอใจที่ร่างสูงไม่สนเขาอย่างที่ควร ก่อนจะดึงคนที่ยืนแข็งอยู่ให้ไปนั่งที่เก้าอี้ราวกับเด็กน้อยบังคับผู้ใหญ่เดินตาม ไนซ์ที่กำลังจัดลำดับความคิดนั่งลงอย่างว่าง่าย และก่อนที่ลำดับเรียบเรียงความคิดของเขาจะประมวลผลเสร็จมันก็ถูกทำให้กระเจิงไปอีกรอบเมื่ออาร์ตทำสิ่งที่ปกติไม่เคยทำมาก่อน

       ร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักของไนซ์และซุกอกของอีกฝ่ายราวกับแมวน้อยขี้อ้อน ก่อนแขนทั้งสองข้างจะโอบรอบคอและใบหน้าหวานขยับเข้ามาจูบที่ซอกคอของเขาก่อนเลื่อนขึ้นไปจนถึงแก้มของอีกฝ่าย เสียงเซ็งแซ่ในคาเฟ่ที่เคยมีกลับเงียบกริบ สายตาทุกสายตาจับจ้องมาทางเดียวกัน แม้กระทั่งฮาจิเมะที่ไม่ว่าใครจะทำอะไรก็กินลูกเดียวยังหันมามองทั้งๆที่ปากยังคงเคี้ยวหยับๆอยู่ อาร์ตหัวเราะให้กับปฏิกริยาของคนตรงหน้าอย่างชอบใจก่อนจะเลื่อนประทับจูบอีกครั้ง

       “อ..อาร์ตแบบที่นี่มันไม่ได้นะ” ไนซ์พยายามห้ามปรามและดันอาร์ตออกมาจากจุดอันตราย ถ้าเป็นตอนปกติแล้วมาทำอย่างนี้เขาก็ไม่ขัดหรอกเผลอๆเขาเป็นคนทำเองด้วยซ้ำแต่นี่คนตรงหน้าเมา ไม่รู้ว่าถ้ายังปล่อยให้ทำแบบนี้หลังสร่างเมาแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

        อาร์ตทำสีหน้าไม่พอใจ แก้มป่องขึ้นมาราวกับเด็กน้อยที่ถูกขัดใจ ก่อนจะพูดเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

       “ผมนะอุตสาห์มาหาเธอทันทีที่หยุดงานนะ แต่ดูสินี่มันอะไรกัน นายไม่ได้คิดถึงผมรึไง หรือว่ามีแต่ผมคิดไปเอง นายไม่ได้ชอบผมแล้วงั้นเหรอ ” ก่อนจะหันหลังให้อีกฝ่ายงอนแก้มป่อง

        ท่าทีเอาแต่ใจแสนคุณหนูที่เจ้าตัวไม่เคยทำมาให้ใครเห็นมาก่อนกลับทำดาเมจให้แก่ทุกคนในคาเฟ่ได้อย่างร้ายแรง เริ่มจากคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด

       ‘อย่าเลยงอนทูนหัว ตัวกับใจและกกน. พี่ให้ไปไม่เหลือแล้ว’ นั่นคือสิ่งที่ไนซ์เกือบเผลอพูดออกมา ให้ฮาจิเมะได้ยิน  มือทั้งสองข้างของไนซ์พยายามอุดบางอย่างที่ทำท่าจะพุ่งออกมาทั้งจากวาจาที่ออกทางปาก ทั้งเลือดที่ออกมาจากจมูก

        และในขณะที่พี่แว่นที่น่าสงสารมุราซากิที่โดนลูกหลงอย่างไม่ได้ตั้งใจแตกสลายลงกลายเป็นผุยผงลง ณ ที่แห่งนั้น

        เบิร์ธเดย์เลือดกำเดาไหลออกมาไม่รู้เพราะอาการกำเริบหรือเพราโดนดาเมจ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะร้ายกาจขนาดนี้ เขาคิด

       เรโชได้แต่เพียงสวดภาวนาอย่าให้ทรีกลับมาเร็วๆนี้ ไม่งั้นคงได้ลงโลงก่อนวัยอันควรแหงๆ ทั้งไนซ์ ทั้ง เบิร์ธเดย์

       มาสเตอร์พยายามปั่นกาแฟต่อไปโดยที่มือตัวเองสั่นกึก แล้วท่องพุทโธธัมโมสังโฆ ให้ตัวเองใจเย็น

       โคเนโกะวิ่งเข้าหลังร้านก่อนจะสครีมด้วยความฟินอย่างสุดขีด

       ฮาจิเมะมองมาด้วยสายตาอยากรู้ แน่นอนว่ายังคงกินอยู่

      “ม..ไม่ใช่แบบนั้นนะอาร์ต” ไนซ์พยายามง้ออีกฝ่ายทั้งๆที่มือยังคงอุดจมูกไว้อยู่ อาร์ตเพียงปรายมองมาก่อนจะทำเสียงชิชะเชอะแล้วลุกออกจากไนซ์แล้วกลับไปโอบรอบคอเบิร์ธเดย์ส่งเสียงออดอ้อนจนไนซ์แทบอยากจะกระทืบเบิร์ธเดย์ให้ตาย

       “เบิร์ธเดย์~ขอผมดื่มอีกน้า~” ร่างเล็กเบียดกายเข้ากับอีกคนพลางชายตามองไนซ์เพียงเล็กน้อยก่อนจะลงไปซบบนอกของอีกฝ่ายที่เขากำลังนัวเนียอยู่

       “ได้สิ เดี๋ยวป๋าจัดให้~แล้วหลังจากนั้นเราจะไปต่อที่ไหนกันดีละ ?”เบิร์ธเดย์ตามเกมส์อย่างรู้ทัน มือข้างหนึ่งรินเหล้าลงแก้ว มืออีกข้างซุกซนเริ่มลูบตรงสะโพกของร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขน จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตากรุ่มกริ่ม โดยมีเรโชจ้องเขม็งมาอยู่บ่อยๆ

       “เฮ้!! นายจะทำแบบนี้ไม่ได้น...จ้ะ จ้ะ ขอโทษที” เบิร์ธเดย์ร้องประท้วงขึ้นเมื่อร่างสูงของไนซ์ลุกขึ้นมากระชากอาร์ทกลับเข้าสู่อ้อมแขนเขาอย่างหวงแหนด้วยใบหน้าถมึงทึง ชายหนุ่มผมสีบลอนด์กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากก่อนที่เขาจะทำอะไรอีก มือหนาของใครบางคนก็ยึดเกาะเขาไว้แน่น

      “เบิร์ธ..เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เรโชกล่าวพร้อมรอยยิ้มในสายตาของเบริธ์เดย์รู้สึกว่ามันสยองพิกล

      “ง่า~เรโชจัง”เบิร์ธเดย์ว่าเสียงอ่อยก่อนจะถูกเรโชลากออกไปนอกร้านและมุ่งหน้าตรงไปที่รถทันที

      เสียงร้องโวยวายของเบิร์ธเดย์ยังคงดังลั่นอยู่จนกระทั่งเงียบเสียงไป โคเนโกะกับมาสเตอร์ยังคงทำงานต่อไปด้วยความสุขุมพร้อมคิดว่ารอบนี้เรโชจะพาเจ้าต้นเรื่องตัวแสบไปเคลียร์กันที่สถานที่ไหน

      ถึงอยากจะตามไปดูแต่ตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าน่าสนใจกว่าล่ะนะ โคเนโกะคิดอย่างนั้น

       ไนซ์กำลังรู้สึกว่าตัวเองพลาดอย่างหนักที่ตัวเองไปดึงอาร์ทกลับมา แต่เขาก็ทนไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะไปกอดใครด้วยสีหน้าท่าทางอย่างนั้นทั้งที่ไม่ใช่เขา แล้วตอนนี้เพราะการกระทำแบบเมื่อกี้นี้ทำให้ร่างเล็กยังได้โอกาสนัวเนียกับเขาซะแล้ว

       ริมฝีปากของอาร์ทเลื่อนอย่างซุกซนไปทั่ว มันทำให้ศีลธรรมอันดีงามที่เหลืออยู่ภายในตัว(อย่างน้อยนิด)เกิดการสั่นคลอน

       กลิ่นหอมปนแอลกอฮอล์จากตัวอีกคนจากการแนบชิดฟุ้งไปทั่วบริเวณจะเรียกได้ว่าเป็นฟีโรโมนเชิญชวนก็ว่าได้ ไนซ์กลืนน้ำลายลงคอเอื๊อก มือของร่างเล็กเอื้อมมือโอบรอบคออีกฝ่ายแล้วจูบที่หน้าผากอีกฝ่ายแล้วหัวเราะคิกคักอย่างไร้เดียงสา

       “อาร์ต..เราเปลี่ยนที่กันเถอะ” ไนซ์จับร่างเล็กที่ซุกซนให้นั่งและอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว

       “เอ๋..ทำไมละ” อาร์ตเอียงคอเล็กน้อยสงสัย ไนซ์หลับตา ลงสงบไว้ลูกพ่อ สงบไว้ 

      “นายอยากอยู่กับฉันไม่ใช่เหรอ ฉันกำลังจะพานายไปไง ถ้าไปที่นั่นจะจะทำอะไรกับฉันก็ได้นะ ” ไนซ์ยื่นข้อเสนอ แต่แน่นอนใครเป็นคนทำใครอันนี้เขาก็รู้แก่ใจดีอยู่แล้ว  ‘ร้ายกาจ’ โคเนโกะที่ดูเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่แรกเงียบๆลั่นเสียงในใจออกมา มือจดข้อความต่างๆลงบนสมุดที่เขียนว่า Yaoi Hamatora ลงไปด้วยความเร็วแสง

      “จริงเหรอ?” อาร์ตที่เริ่มจะสร่างเมาเล็กน้อยถามขึ้นเพิ่มความแน่ใจ ไนซ์พยักหน้าเบาๆ 

      “สัญญาสิถ้าเป็นที่นั่นละก็นายจะกอดจะจูบฉันยังไงก็ได้เลยละ” จะทำอะไรที่มากกว่านี้ก็ยังได้เลย นี่คือสิ่งที่ไนซ์ไม่ได้พูดออกมา ร่างเล็กได้ฟังดังนั้นจึงครางรับ ผ่อนร่างกายลงยอมให้ร่างสูงอุ้มไปแต่โดยดี ไนซ์คลี่ยิ้มและจูบหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะอุ้มอาร์ตกลับบ้านอย่างมีความสุขโดยที่ไม่รู้ว่าหลังจากที่พวกเขาเดินออกจากคาเฟ่ไปไม่กี่นาทีทรีและฮันนี่ก็เดินเข้าร้านมา

ปล. หลังจากนั้น สารวัตรอาร์ตก็ขอลาหยุดพักอีกหนึ่งวันเนื่องจากขยับตัวไม่ได้