การิน

ลำดับตอนที่ #1 : ตัวอย่างเนื้อเรื่องนิยายการิน ปริศนาคดีอาถรรพ์ เล่ม 7 สุขสันต์วันถึงฆาต

นิยายการิน ปริศนาคดีอาถรรพ์ เล่ม 7
ตอน สุขสันต์วันถึงฆาต

ตัวอย่าย่อๆนะขอรับ
 
  “อ๋อ…วันนี้วันเกิดโกวิทน่ะ พวกเราก็เลยจะจัดงานเลี้ยงเล็กๆ กัน” เด็กสาวตอบพลางเหลือบมองลัลทริมาครู่หนึ่ง

.              ยัยแม่มด! แกก็เข้ามาร่วมกับไอ้พวกปลิ้นปล้อนนี้ดูถูกฉันด้วยสินะ  

                “อ๊ะ…” ความคิดที่ไหลเข้ามาในหัวทำเอาลัลทริมาพลั้งปากออกไปโดยไม่รู้ตัวหลังจาก เหลือบไปสบตากับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น เสียงเพลง Happy Birthday ก็ดังขึ้นทั่วทั้งห้อง นักเรียนในห้องต่างพากันตบมือ ร้องเพลงอย่างสนุกสนาน ในมือบางคนถือพลุกระดาษเตรียมยิงฉลอง และเมื่อจบเพลง เด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ชูพลุกระดาษขึ้นสูง แล้วตะโกนเสียงดังขึ้นมา

.               “เอ้า…ฉลองวันเกิดให้ ‘ไอ้ขี้โม้’ กันได้แล้ว”

.               คำพูดของเขาทำเอาลัลทริมาขนลุกวาบ มองหน้าเอมิกาและมัณฑินีซึ่งดูเหมือนจะมีสีหน้าไม่ต่างกัน เมื่อสิ้นเสียงพลุ นักเรียนชายที่ยืนล้อมโกวิทอยู่ก็ยกคว้าปากกาเมจิกแท่งใหญ่ออกมา แล้วเริ่มละเลงเขียนลายเส้นลงบนเนื้อตัวของโกวิทที่พยายามก้มหน้าลงกับโต๊ะ ด้วยความสนุกสะใจ

.              “จะก้มหน้าหนีไปไหน ไอ้ขี้โม้” เด็กหนุ่มอีกคนกระชากผมของโกวิทจนหน้าของเขาเงยขึ้น พอดีกับน้ำอัดลมจากกระป๋องราดลงบนใบหน้าของเขาพอดี น้ำหวานซึ่งอัดแน่นด้วยโซดาไหลเข้าตาจนเด็กหนุ่มร้องลั่น สะบัดตัวหนี

                ฮิ ฮิ ฮิ ดูไว้ซะยัยแม่มด…

                ฮ่า ฮ่า ฮ่า ครั้งต่อไปจะเป็นตาของแก

                สำหรับแก ยัยแม่มด แกต้องเจอหนักยิ่งกว่านี้แน่ๆ

.              เสียงหัวเราะเย้ยหยันประดังเข้ามาในหัวของลัลทริมาจนเธอทรุดลงกับพื้น คลื่นไส้จนแทบอยากอาเจียน รู้สึกได้ถึงคลื่นของความเกลียดที่ยิ่งรุนแรง และความน่ากลัวของจิตใจที่โหดร้าย เพื่อนนักเรียนในห้องตอนแรกที่ทำแค่ดูอยู่ห่างๆ ต่างเริ่มปรากฏรอยยิ้มเย็นชา สะใจและสนุกไปกับการกลั่นแกล้งครั้งนี้บนใบหน้าของพวกเขา

.              เด็กหนุ่มกับเด็กสาวอีกคน เดินเข้าไปรุมดึงเสื้อนักเรียนของโกวิทจนขาด ลงมือกระชากเสื้อยืดตัวในออกมาอีกตัว จนโกวิทหงายหลังลงไปนอนกองอยู่กับพื้น มองเห็นอกเปลือยเปล่า ผอมเห็นกระดูก แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนซึ่งอยู่ตรงนั้นนิ่งเงียบไปได้อย่างฉับพลัน กลับเป็นรอยกรีดรูปดาวห้าแฉกบนหน้าอก ที่เริ่มปริออกจนมีเลือดซึมออกมา

.             “อะ…อะไรกันวะ! ไอ้โรคจิต นี่ทำอะไรของแก” เด็กหนุ่มคนเดิมรีบขว้างเสื้อใส่หน้าของโกวิท ขณะเหลือบไปเห็นเหยื่อในตอนแรกซึ่งได้แต่ก้มหน้ารับการกลั่นแกล้ง กำลังล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเองอย่างช้าๆ

.            มืออันสั่นเทาของโกวิทกำคัตเตอร์อันใหญ่ไว้แน่น พลางจ้องมองเพื่อนในห้องอย่างอาฆาตแค้น จ่อปลายคัตเตอร์ที่แหลมคมไปทางคนนั้นทีคนนี้ที

.            “หึ…หึ หึ…หึ งานเลี้ยงดูน่าสนุกดีนี่หว่า ขอฉันร่วมด้วยคนได้ไหม”

.            เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกและเย้ยหยันดังขึ้นจากด้านหลังสุด เสียงที่เพียงได้ยินไกลๆ ก็ทำเอาลัลทริมารู้สึกปั่นป่วนในท้อง แม้แต่ทุกคนในห้อง ก็ยังขยับออกแหวกทางให้กับร่างสูงโปร่งที่เหมือนมีไอเย็นที่ดำทะมึนโอบล้อม เอาไว้เดินผ่านเข้าไปยังโกวิทอย่างง่ายดาย

.            การิน!

.            “แก! การิน” โกวิทกัดฟัน จ้องหน้าการินที่กำลังมองเขาด้วยสายตาราวกับกำลังมองมดปลวกตามพื้นตัวหนึ่งเท่านั้น

.           “เอ้า…จะถือเอาไว้เฉยๆ ทำไม มีดน่ะ หึ…หึ หึ…หึ เร็วสิ ทำให้ฉันหายเบื่อหน่อย อยากจะละเลงเลือดใครฉลองวันเกิดตัวเอง ก็จัดการเลยเซ่” การินถลึงตาใส่โกวิท แสยะยิ้มจนเห็นฟันขาว ก่อนจะกวาดตามองคนที่อยู่รอบๆ ซึ่งต่างก็สะท้านกับสายตาอันน่าขยะแขยงถึงขีดสุดคู่นั้น “คราวหน้าพวกนาย จัดให้ฉันบ้างก็ได้นะ”

.          “การิน…ก็คือการินวันยังค่ำ มาตอนนี้ ฉันอิจฉานายจริงๆ” สายตาซึ่งเคยเกรี้ยวกราดของโกวิทเปลี่ยนไปในทันที รอยยิ้มอันเศร้าสร้อย

.           ราวกับจะล่วงรู้ได้ถึงความคิดในชั่วเสี้ยววินาทีของโกวิท ลัลทริมารีบสะบัดมือออกจากเอมิกาและมัณฑินี กระโจนผ่านการินเข้าไปหาโกวิทที่ออกแรงกด และลากมีดเฉือนลำคอของตนเองเป็นแนวขวาง

.          “หยุดนะ!!! อย่า!!!”

.          ยังไม่ทันขาดคำ ของเหลวอุ่นๆ สีแดงสดก็สาดเข้ามาตรงใบหน้าของลัลทริมา ละอองเลือดที่ส่งกลิ่นคาวและรสเค็มแปลกๆ กระเด็นเข้าปากของเธออย่างพอดิบพอดี ดวงตาที่เบิกโตประสานกับดวงตาของเด็กหนุ่มที่เบิกกว้างด้วยความเจ็บปวด ร่างของเขาอาบไปด้วยเลือดซึ่งไหลทะลักออกมาตามแรงสูบฉีดของหัวใจ ก้อนเนื้อที่ยังไม่หยุดทำงาน

.          ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของนักเรียนที่พากันวิ่งหนีออกไปนอกห้องด้วยความกลัว โกวิททรุดลงนั่งคุกเข่า หัวเราะออกมาทั้งๆ ที่ลำคอเต็มไปด้วยเลือดไหลกบปากอยู่ตรงหน้าลัลทริมา