+~ [Y]ShortFic::KiHae[Y]~+

ลำดับตอนที่ #12 : *.*.*...+ ~ My roommate ~+ *.*.*[Part 1]

 

TiTle : My roommate [1]

Couple : KimKibum

Author : SouL*Mate

Date : 160708

 

 

 

 

 

 

 

*.*.*.…+ ~ My roommate ~+…*.*.*

 

 

 

 

 

 

 

 

                    คิมคิบอม นักเรียนหัวกะทิของโรงเรียนมัธยมชื่อดัง ผู้ที่ได้ฉายาว่า ‘ซีเมนต์เสริมเหล็กเจ็ดชั้น’ ด้วยอุปนิสัย คิดมากกว่าพูด ชอบอยู่คนเดียว รักสันโดษ เชื่อในเหตุผลมากกว่าความรู้สึก ไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า และเย็นชาเป็นชีวิตจิตใจ เป็นเหตุให้เค้าได้สมยานามนี้มา 
                    คิบอมอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่มาได้สักระยะนึงแล้ว พ่อและแม่ของคิบอมทำธุระกิจอยู่ที่อเมริกาและนิสัยรักสันโดษของคิบอมนี่เองจึงทำให้เค้ามาอาศัยที่เกาหลีเพียงลำพังชวนไปกี่ครั้งก้อปฎิเสธทุกครา พ่อแม่ของเค้ามักส่งเงินมาให้เดือนละครั้งอย่างสม่ำเสมอไม่มากแต่ก้อไม่น้อยใช้จ่ายไม่เคยขาดมือ แต่...สมัยนี้อะไรก้อแพงขึ้นแต่เงินรายเดือนของเค้าคงที่มาแล้วสามปีเนี่ยนะ มันคงจะพออยู่หรอกเฉพาะค่าเช่าห้องก้อปาไปเกินครึ่งแล้วแต่ด้วยสามัญสำนึกส่นตัวของคิบอมแทนที่จะขอพ่อและแม่เพิ่มแต่คิบอมเลือกที่จะประหยัดโดยการลดค่าเช่าห้องให้น้อยลงโดยการแชร์ค่าเช่าห้องนั่นเอง คิบอมเองก้อคิดว่าห้องตั้งกว้างใหญ่เค้าเองคนเดียวก้อไม่ได้ใช้อะไรมากมีคนมาอยู่ด้วยอีกคนก้อไม่ได้เสียหายอะไร แต่คิบอมผู้รักสันโดษคนนี้ไม่ค่อยคบเพื่อนสักเท่าไหร่ หลายคนอยากมาเป็นเพื่อนด้วยแต่คิบอมไม่ได้สนใจเรื่องนี้แม้แต่น้อย เพราะฉะนั้นการที่จะชวนเพื่อนที่โรงเรียนมาอยู่รวมชายคาด้วยกัน หมดสิทธิ์! วิธีเดียวที่จะทำให้มีคนมาแชร์ค่าห้องด้วยก้อคือ ‘ประกาศหารูมเมท’

             ลีดงเฮ หนุ่มหน้าหวานถือข้าวของพะรุงพะรัง เพื่อย้ายเข้าหอพักแห่งใหม่หลังจากที่ลำบากตรากตรำหาที่พักอยู่นานแสนนาน ด้วยเหตุผลที่บอกคนทางบ้านว่า ‘อยากลองอยู่คนเดียวบ้าง’ ถึงแม้บุพการีจะหวงแหนลูกชายมากแค่ไหน แต่ลูกชายตัวดีมาอ้อนก้อต้องมีใจอ่อนกันบ้างละ!

 

*.*.*...+ ~ My roommate ~+…*.*.*

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้คิบอมต้องละสายตาจากกองหนังสือทั้งหมดแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู

 

คิบอมค่อยๆเปิดประตูออกอย่างประหลาดใจ~

.
. 

“หวัดดี”ผู้มาเยือนเอ่ยเสียงใสพร้อมกับก้มหัวให้เล็กน้อย

 

ปัง!

 

คิบอมปิดประตูใส่หน้าผู้มาเยือนอย่างอึ้งๆ คนที่ยืนอยุ่อีกด้านของประตูก้ออึ้งไม่แพ้กัน

 

‘ใครว่ะ สวยชิบ’

 

คิบอมนึกก่อนจะตั้งสติเปิดประตูอีกครั้ง

 

“เธอเป็นใคร”ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงเฉยชา

 

“นายคงเป็นคิบอมซินะ ชั้นก้อคือคนที่จะมาเป็นรูมเมทนายไง”

 

“รูมเมท!” คิบอมตกใจกับคำว่ารูมเมท เค้าเป็นผู้ชายนะจะให้มานอนกับผู้หญิงได้ไงกัน

 

“ใช่ รูมเมท” อีกคนยังไม่สะทกสะท้านอะไร

 

“งั้นชั้นว่าเธอมาผิดห้องแล้วละ”คิบอมกำลังจะปิดประแต่ก้อมีข้อมือบางมายื้อเอาไว้

 

“จะผิดได้ไงกัน ก็มะกี้คุณป้าเค้าพาชั้นมาส่งที่นี่หนิ”ดงเฮกล่าวยืนยันหนักแน่นต่อไป

 

“งั้นป้าเค้าคงจำผิดห้องแล้วละ ถอยไป”คิบอมเอื้อมมือจะปิดประตูแต่ก้อถูกรั้งไว้อีกครั้ง

 

“ไม่ผิดหรอกน่า เมื่อกี้ชั้นยังเรียกชื่อนายถูกเลย”เสียงใสเถียงสุดใจ

 

‘จริงด้วย! มะกี้ยัยนี่เรียกชื่อเราเราว่าคิบอมหนิ’

 

“ชื่อคิบอมอาจจะมีหลายคนก้อได้”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชาไม่แพ้หน้า

 

“คิมคิบอมในตึกนี้จะมีสักกี่คนกันเชียวฮ่ะ! ทำไมนายเป็นคนอย่างงี้เนี่ยฮ่ะ! ประกาศหารูมเมทไม่ใช่เหรอ แล้วพอชั้นมาทำไมทำเสียมารยาทแบบนี้มาบอกว่าชั้นมาผิดห้อง ถึงนายไม่ใหชั้นอยู่ ชั้นก้อจะอยู่ที่นี่! เพราะชั้นจ่ายตังค์ค่ามัดจำไปแล้วสามเดือน! ถอยไป!”ผู้บุกรุกร่ายยาวเป็นชุดก่อนจะเดินแทรกคิบอมที่ยืนขวางประตูอยู่เข้ามาในห้อง

 

“แต่เธอเป็นผู้หญิง ชั้นเป็นผู้ชายจะนอนห้องเดียวกันได้ยังไง”คิบอมเดินตามรูมเมทหมาดๆของเค้าเข้ามาในห้อง

 

“เดี๋ยวนะ นายพูดว่าชั้นเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ”รูมเมทร่างบางถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

 

“ใช่”คิบอมตอบด้วยสีน้ำเย็นชาแบบงงๆ

.
.

 

“อุวะกรั่กกร๊ากก กร๊ากๆๆๆๆๆๆ โฮะๆๆๆๆๆๆ กรั่กๆๆๆๆๆ เอิ๊กส์ๆๆๆๆๆ คุๆๆๆๆๆๆ คิกๆๆๆๆๆๆ”เจ้าของเสียงใสหัวเราะท้องแข็งจนลงไปกลิ้ง

 

“เธอหัวเราะอะไรน่ะ”คิบอมมองร่างบางที่กลิ้งบนพื้นอย่างงงๆ

 

“ก๊ากๆ ก้อนายน่ะสิ กร๊ากกก >O<”เสียงใสยังคงขำกลิ้งไม่หาย

 

“ชั้น? ชั้นทำไม”คิบอมชี้มาที่ตัวเองอย่างสงสัย

 

“นี่จะบอกให้ ชั้นไม่ใช่ผู้หญิง ชั้นเป็นผู้ชาย เอิ๊กส์ๆ กร๊ากกก”ดงเฮตั้งสติเพื่อตอบคิบอมก่อนจะลงไปกลิ้งต่อ

 

“เหอะ ใครเชื่อเธอก้อออกลูกเป็นควายแล้ว”คิบอมพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ

 

     
          ..ผมยาวประบ่ารับกับใบหน้าหวานแล้วไหนจะริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูนั่นอีก เสื้อสีชมพูกับกางเกงสีขาว นี่น่ะเหรอ? ผู้ชาย?..

 

“งั้นเอามือมานี่ บอกให้เอามือมานี่”ดงเฮกำชับอีกคน

 

“เธอจะทำอะไรน่ะ”คิบอมไม่ไว้วางใจคนตรงหน้า

 

“เอามาเหอะน่า”ร่างบางกล่าวพร้อมดึงมือหนาไปทาบบนหน้าอกของตน

 

“เห้ยยยยย!!!”ร่างสูงร้องอย่างตกใจ

 

“จับดูได้ แบนราบเรียบไม่บึ้มบั้ม”เสียงใสเอ่ยอย่างผู้ชนะพร้อมกับปล่อยมือของร่างสูงออก

 

“ชะ...ชั้นเชื่อก้อได้ ว่าเธอเป็นผู้ชาย”คิบอมกล่าวอย่างอึ้งๆเพราะตกใจกับการกระทำของร่างบางเมื่อครู่

 

“^^”ดงเฮยิ้มกว้างอย่างสะใจ

 

“ว่าแต่เธอชื่ออะไร”ร่างสูงเอ่ยถามพลางถึงตัวบนโซฟาข้างดงเฮ

 

“นี่ตอนนี้นายก้อรู้อย่างแจ่มแจ้งแล้วว่าชั้นเป็นผู้ชายเลิกเรียกเธอได้แล้ว”ร่าบางเอ่ยอย่างงอนๆ

 

“นายชื่ออะไร”คิบอมถามขึ้นใหม่อีกครั้ง

 

“ชั้นชื่อลีดงเฮ 18 ปี โสด!”ร่าบางตอบเสียงใสตามสไตล์

 

“ชั้นถามแต่ชื่อไม่ได้ถามอย่างอื่น”ดงเฮหุบยิ้มลงทันทีตั้งแต่ต้นประโยค

 

“แล้วนายล่ะชั้นรู้แต่ชื่อนายเล่าประวัตินายให้ฟังมั่งซิ”ร่าบางออดอ้อน

 

“นายไม่จำเป็นต้องรู้อะไรทั้งนั้นละ รู้ไว้อย่างเดียวว่าชั้นไม่ชอบให้ห้องสกปรก แค่นั้นพอ”คิบอมไม่นิยมเล่าเรื่องของตนให้คนที่เพิ่งรู้จักกันฟังสักเท่าไหร่ อาจจะดูเหมือนหยิ่งแต่ก้อเป็นนิสัยส่วนตัวของเค้าที่ไม่ชอบให้ใครรู้เรื่องส่วนตัวเท่าใดนัก

 

“นี่นาย อย่าโหดนักสิ เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนานนะ”ดงเฮพยายามใช้สายตาออดอ้อนแบบที่เคยทำกับคนอื่น

 

“ไม่มีคำว่าเราทั้งนั้นแหละ มีแต่ชั้นกับนาย ต่างคนต่างอยู่ เข้าใจ๋?”

 

‘ชิ คนไรหยิ่งเป็นบ้า’

 

*.*.*.…+ ~ My roommate ~+…*.*.*

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   หลังจากสำรวจห้องเสร็จแล้วดงเฮก้อเริ่มจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทางในขณะที่คิบอมยังอ่านหนังสืออย่างใจจดใจจ่อ

 

                   เวลาผ่านไปค่อนข้างนาน คิบอมเห็นว่าร่างเล็กหายตัวไปในห้องนอนค่อนข้างนาน นี่ก้อได้เวลาอาหารเย็นแล้ว น่าจะชวนกันออกไปทานข้าว

 

 

 

“เห้ยยย อะไรเนี่ย!”คิบอมร้องโวยวายเสียงดังเมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้ามา   จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงกัน...พอเปิดประตูเข้ามา ก้อเจอแต่ปลาการ์ตูนตัวสีส้มเต็มไปหมด! =[]=

 

“ก้อน้องนีโม่ไง”ดงเฮหันมาตอบคิบอมก่อนจะหันกลับไปวุ่นกับการจัดเตียงต่อ

 

“นีโม่!!”คิบอมร้องขึ้นอีกครั้ง

 

“ใช่ พี่น้องต่างสัญชาติของชั้นเอง”ดงเฮตอบพลางยิ้มกว้าง

 

“ชั้นไม่สนว่ามันจะเป็นอะไรกับนาย แต่ชั้นไม่อยากเห็นมันอยู่ในห้องชั้นมากขนาดนี้”ร่างสูงกล่าวด้วยความโกรธ

 

“แค่นี้ทำไมต้องดุด้วยเล่า!”ร่างบางสะดุ้งโหยงเพราะการกระทำของร่างสูงทำให้น้ำตาตกโดยไม่รู้ตัว

 

“ชะ...ชั้น”คิบอมอ้ำอึ้งไม่ทันจบประโยคร่างบางก้อขัดขึ้น

 

“ถ้าไม่ชอบก้อบอกกันดีดีสิ ไม่เห็นจะต้องโมโหเลย”ดงเฮพูดพลางจะรื้อผ้าปูลายปลาการ์ตูนที่เพิ่งจัดการปูลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ที่เคยใช้นอนอยู่ด้านเดียวออก

 

“ช่างมันเถอะ ปล่อยมันไว้ยังงี้แหละ”คิบอมพูดอย่างใจอ่อน

 

“ห๊ะ!?”ดงเฮย้อนงงๆเมื่อกี้ยังพูดอยู่เลยว่าไม่ชอบ

 

“ไม่ต้องรื้อหรอก ไว้อย่างนี้ก้อสวยดี”

 

“จริงนะ”ร่างบางปาดน้ำตาพลางมองร่างสูงตาปริบๆ

 

“อื้อ นายจัดให้เสร็จเร็วๆละ ชั้นหิวแล้ว”สิ้นประโยคคิบอมรีบเดินออกจากห้องนอนเพื่อไตร่ตรองตัวเอง ‘ทำไมน้ำตาของดงเฮถึงมีอิทธิพลต่อเราขนาดนี้นะ’

 

 

 

 

 

*.*.*...+ ~ My roommate ~+…*.*.*

 

 

 

 

 

 

 

ห่างหายไปเเสนนานเลยค่ะ
ใครได้ไปคอนมั่ง ยกมือขึ้น!
ไม่อยากจะอวด..
เรา..อด TT^TT

พาร์ทนี้เอาแบบน้ำจิ้มไปก่อน
เม้นเคลื่อนปุ๊บ ฟิคมาปั๊บ นะจ้ะ


ปล.ได้ข่าวว่ามาไทยคราวนี้ด๊องโทรมมากจริงเหรอ?(สงสัยบอมหนักไปหน่อยละมั้ง)