a

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

� ดวงจันทร์ที่สองส่องแสงดูนวลตาอยู่บนผืนฟ้ายามเที่ยงวัน เสียงเพลงไพเราะจากนกลาซานตัวน้อยที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้แว่วลงมาถึงพื้นดิน กระทบโสตประสาทของเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นและปลุกเขาตื่นขึ้นมา
� แววตาสีฟ้าใสสะท้อนให้เห็นทิวทัศน์แปลกตา เมื่อสถานที่ที่พบเจอนั้นแปลกใหม่ออกไป บริเวณที่เขานอนกองอยู่คือพื้นถนนกลางหมู่บ้านเล็กๆที่ดูซอมซ่อและปล่อยทิ้งร้าง
� "โอ๊ย"่ร่างราวเทพบุตรพึมพำออกมาเบาๆอย่างไม่คาดหวังให้ใครได้ยิน เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณไหล่ซ้าย เมื่อถกเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นจึงพบกับรอยช้ำสีเขียวม่วงขนาดมะนาวลูกเขื่องๆ ความรู้เรื่องการปฐมพยาบาลที่มีอยู่เท่าหางลูกอ๊อดถูกนำมาใช้อย่างเก้ๆกังๆ เขาลูบบริเวณรอบๆแผลอย่างเบามือ แต่มันกลับยิ่งแสดงให้เขาเห็นว่ารอยนั้นรุนแรงเพียงใค เพราะดูเหมือนมีเส้นเลือดฝอยจำนวนหนึ่งแตกออกจาการถูกกระดูกที่หักทิ่มอยู่ใต้ผิวหนังสีอ่อนราวพระจันทร์ และเย็นดุจหิมะ
� จะขอให้ใครช่วยก็ไม่ได้ เพราะนอกจากนกลาซาน(ที่เขาคาดว่าคงบินกลับรังไปแล้ว เพราะเสียงเพลงเงียบหายไป)ก็ดุเหมือนว่าจะไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆเลย แต่ในนาทีต่อมา เขาก็คิดผิด เนื่องจากมีวัยรุ่นร่างยักษ์ราวกับหมีควายสองตัวโผล่อีกคนด้วยสภาพเหมือนเพิ่งมาจากถ้ำหลังหมดฤดูจำศีล ออกมาจากซอกหลีบกำแพงระหว่าบ้านหลังสุดท้ายและกำแพงหมู่บ้าน คนหนึ่งนั้นมีรอยสักลายพร้อยเหมือนตุ๊กแกอยู่บนกล้ามแขนเป็นมัดๆที่เด็กหนุ่มคาดว่าการเอาเข็มเจาะสามารถทำให้แตกได้ไม่ต่างกับลูกโป่ง และอีกคนคาบบุหรี่ชั้นดีอยู่ในปาก ร่างทั้งสองย่างกรายเข้าใกล้โดยส่อให้เห็นถึงเจตนาจะทำมิดีมิร้ายอย่างชัดเจน
� "เฮ้ย! ไอ้หนู ฉันว่าแกน่าจะมีอะไรพอเป็นราคาค่างวดให้ฉันกับลูกพี่เอาไปซื้อของเล่นเล็กๆน้อยๆได้นะ"วัยรุ่น(ผู้ซึ่งแก่กว่าเด็กหนุ่มเพียงไม่กี่ปี)ใช้กล้ามอันทรงพลังบีบต้นแขนของเด็กหนุ่มข้างที่ยังคงเป็นแผลอยู่ มันเจ็บมากจนเด็กหนุ่มต้องกัดฟันแน่น
� "ฉันรู้ว่าแกมีน้ำใจ"วัยรุ่นอีกคนชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ �"สร้อยที่อยู่บนคอแกน่ะ สวยมากจริงๆ ฉันขอละกัน" เขาล้วงมือเข้ามาตรงคอเสื้อ ดึงสร้อยสีเงินออกมแล้วกระชากมันหลุดจากคอโดยไม่ปรานีปราศัย คอของเด็กหนุ่มเกิดรอยถลอกสีแดงยาวเป็นเส้น
� ชายคนที่อยู่ด้านซ้ายปล่อยมือจากแขนเมื่อได้สิ่งที่พวกมันต้องการ ทันทีที่หลุดจากการพันทนาการ เด็กหนุ่มใช้มือขวาที่ยังปกติดีสวนหมัดเข้าเต็มแรงบริเวณใบหน้าของคนที่ถือสร้อยของเขาอยู่ มีเสียงดังกร๊อบ แล้วไอ้นั่นก็ถ่มฟันพร้อมเลือดออกมา
� "มันต่อยลูกพี่!"อีกคนพูดด้วยสีหน้าตกตะลึงราวกับเห็นผู้ชายคลอดลูก
� "เออสิวะ!"ผู้บาดเจ็บรายล่าสุดหันไปตวาดอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะหันมาแยกเขี้ยวใส่"เอ็งกล้ามาก...."
� เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างหวาด ไม่ทันให้รู้สึกถึงการตัดสินใจที่ผิดพลาด เจ้าของฟันที่ถูกถุยออกมาอยู่กับพื้นก็เตะหน้าแข้งเขาจนร่วงไปกองกับพื้นเป็นเพื่อนกับฟันกราม แล้วเตะอย่างแรงเข้าที่ชายโครง พอเขาจะคว้าเท้านั้นไว้ ก็ถูกเท้าอีกข้างกระทืบลงบนแผ่นอก พร้อมๆกับชายอีกคนที่ลงมาคร่อม แล้วประเคนหมัดไม่ยั้งใส่หน้าอย่างไม่เปิดโอกาสให้ผู้ถูกกระทำได้โต้ตอบ และจบด้วยหมัดสอยดาวเข้าบริเวณเส้นเลือดใหญ่ตรงคอ
� เด็กหนุ่มนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ลมหายใจแผ่วจนแทบไม่รู้สึก
� "มันตายยัง"
� "อย่าให้ตายเลยลูกพี่ เดี๋ยวเค้าจะด่าเราเปล่าๆ หนักขนาดนี้ไม่ตื่นมากวนระหว่างทางแน่"อีกคนตอบ ขณะสำรวจความยับเยินบนตัวของเด็กหนุ่ม ก่อนจะหันไปเห็นฟันที่อยู่ใกล้ๆจึงเก็บขึ้นมายื่นให้"ฟันของลูกพี่ จะเก็บไปด้วยหรือเปล่า"
� "เก็บหา..."ปฏิเสธอย่างโมโหจัด หมัดของไอ้หนุ่มหน้ามนที่นอนสลบอยู่ดูงั้นๆ แต่ทำเอาฟันเขากระเด็นได้ในทีเดียว ก่อนจะออกคำสั่งสั้นๆ"แกแบกมัน"
� "หนักนะลูกพี่"คนรับคำสั่งพูดอ่อยๆ แต่เมื่อเห็นสีหน้าราวกับสามารถกัดหัวของเขาหายได้ในพริบตา จึงตัดสินใจช้อนแขนร่างที่อยู่กับพื้นขึ้นมา แล้วลากตามลูกพี่กลับไปเงียบๆ
�