Wir leben in Zürich รักครั้งนี้เกินคำว่าเพอร์เฟ็กต์ !

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่อง

           "ไง เทียนหอมน้องรัก ถึงแอร์พอร์ตยังเอ่ย?"ฉันส่งเสียงใส่ไอโฟน4s เมื่ออีกฝ่ายรับสาย
         "ถึงแล้วค่ะพี่เปลวเทียน ที่แอร์พอร์ตนี่หนาวเอาเรื่อง ต้องของคุณเสื้อกันหนาวที่พี่ให้ยืมนะเนี่ย ทำงานได้ดีสมราคาเลย" เจ้าของชื่อ'เทียนหอม'ส่งเสียงมาตามสาย ก็ไม่แปลกหรอกที่ยัยนี่จะบ่นหนาว ก็แอร์พอร์ตน่ะเปิดแอร์หนาวกว่าที่พ่อเปิดอีก(พ่อเป็นคนขี้ร้อนมากถึงมากที่สุด)มันเป็นความหนาวแบบที่'หมีขั้วโลกจำศีลแล้วแข็งตาย"=w=^อ่ะนะ
          "เอาน่าๆ ทนเอาหน่อยละกัน เดี๋ยวขึ้นเครื่องก็อุ่นแล้ว"
          "ค่ะๆ แล้วพี่จะฝากซื้ออะไรที่อังกฤษหรือเปล่า ปีใหม่จะได้เอาไปให้"เทียนหอมกำลังจะไปเรียนต่อที่อังกฤษค่ะ
          "พี่ว่าพี่อยากได้แฮร์รอตอ่ะ เดี๋ยวนึกออกว่าอยากได้ลายอะไรแล้วจะโทรไปบอกนะ เอ๊ะ หรือเอาลายกาน้ำชาดี ที่มันมีเค้กอ่ะ ไม่เอาดีกว่า เอาลายแมวใบนึง เอ...วันก่อนเห็นเพื่อนใช้ลายธงอังกฤษ สวยเหมือนกันนะ แต่ว่า มันมีอีกลายที่..."
          "ให้เหมาทั้งร้านใบให้ดูไหมคะพี่ พี่เทียนไขโทรมาแล้ว ไว้คิดลายคิดไซส์ได้แล้วค่อยโทรมาบอกหนูแล้วกันค่ะ"
          ชิ!ประชดงั้นชั้นหรอ งอนแล้วนะ ยังเด็กนี่-^- (คิดไปคิดมา ไม่งอนดีกว่า ยังไงฉันก็ยังอยากได้แฮร์รอตนะ) <<เจ้าเเม่แห่งการหวังผลประโยชน์!!! เยาชนที่ดีไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะจ๊ะ^^
          "งั้นแค่นี้แล้วกัน ยัยหอม บ้ายบาย"
          "โอ๊ย!!!พี่เปลว หนูบอกแล้วไงว่า...เฮ้ย!!!อย่าเพิ่งตัด..."
          ตู๊ด! บ้ายบายจ้าเทียนหอม เวลาของฉันมีค่ามากกว่าฟังเธอบ่นนะ ก็ใครใช้ให้มาประชดฉันก่อนล่ะ(ยังงอนไม่หาย)เทียนหอมไม่ชอบให้คนเรียกเธอว่า'หอม'ค่ะ เธอให้เหตุผลว่า มันฟังดูเหมือน'หัวหอมแดง'      
           "มอร์นิง! เพนเลีย^^"'เทลีน่า'หนึ่งในเพื่อนสนิทที่สุดของฉันทักทายแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะน้ำชา                                                 
         (หมายเหตุนิดนึง: เพนเลียเป็นชื่อของฉันเองค่ะ เพื่อนๆชอบบ่นว่าชื่อฉันออกเสียงยาก ฉันเลยใช้ชื่อที่คุณย่าชาวสวิสตั้งให้แทน)
         "เช้านี้อากาศสดใสดีนะ แต่เมื่อคืนเธอลืมต่างหูไว้ที่สวนหย่อมโรงแรมตอนที่เราไปปาร์ตี้กัน"'เทเลย่า'ฝาแผดของเทลีน่าเดินเข้ามาพร้อมกับหย่อนต่างหูทับทิมคู่หนึ่งลงในมือฉันก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตามเทลีน่าแล้วยกชาขึ้นมาจิบ
          "ใช่ ปาร์ตี้ฉลองวันเกิดฉัน เทลีน่ากับเทเลย่าจะไม่มีข้อบกพร่องเลย ถ้านาร์เนียไม่เมาแชมเปญแอ๋จนเกือบไม่ยอมกลับ แต่เทเลย่า ต่างหูคู่นั้นน่ะของฉัน ของเพนเลียตัวจี้เป็นเพชร ไม่ใช่ทับทิม"'เทลาเซีย' ฝาแฝดของเทลี่น่าและเทเลย่าวางห่อผ้าเล็กๆห่อหนึ่งไว้ตรงหน้าฉัน ก่อนจะโน้วตัวลงไปดูที่จานแซนด์วิช "วันนี้ไม่มีใส้ไข่ปลาคาร์เวียหรอ มันเป็นของโปรดของฉันเลยนะ"
          "พวกเมดบอกว่าทำให้อยู่ แต่วันนี้เราต้องไปเร็วกว่าปกติ1ชั่วโมง ดังนั้น เราอาจจะไม่ทันได้กินนะ ฉันว่า"ฉันพูดแล้วพลิกนาฬิกาที่แม่ให้เป็นของขวัญขึ้นมาดู
          8.10น.แล้ว!!!
          "ไปทำไม"เทลีน่าพูด คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนเป็นปม
          "โปรเฟสเซอร์บอกว่า จะมีคนจากหน่วยประเมินมาอธิบายเรื่องคะแนนสอบปีนี้"เทลาเซียตอบขณะพยายามใส่ต่างหูคริสตัลที่เพิ่งซื้อมาใหม่ด้วยมือเดียวแล้วหันไปหาเทเลย่า"มันทำให้ฉันดูดีขี้นหรือเปล่า"
          "อื๋อ อะไออ๊ะ"เทเลย่าดูเหมือนจะไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ความพยายามอย่างสุดท้ายคือยัดแซนด์วิช10ชิ้นเข้าไปในปากแล้วกลืนโดยไม่ติดคอตาย -o-
          "ช่างเถอะ ว่าแต่เราจะไปกันได้ยัง"ฉันแทรกขึ้นมาเพื่อขัดจังหวะ ก่อนที่เทลาเซียจะทนไม่ไหวกับสภาพของเทเลย่าแล้วตัดสินใจสละเก้าอี้ไปล้วงคอเธอท่ามกลางเสียวหัวเราะของเทลีน่าที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นท่ากินของเทเลย่า
          เป็นภาพที่อุบาทว์อะไรเยี่ยงนี้!=[]=
          "เดี๋ยวฉันโทรตามเฮเซลกับนาร์เนียให้ลงไปที่รถเลยนะ"เสียงเทลีน่าดังขึ้นทั้งๆที่ยังไม่หายจากโรคบ้า(?)สักเท่าไหร่ แล้วเธอจึงเดินนำไปที่ลิฟต์ ทุกคนลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินตามไป ใช้เวลาไม่นาน ลิฟต์ที่เรียกไว้ก็มาถึง
          เมื่อลงมาถึงล็อบบี้ที่ฉันใช้เป็นทั้งร้านเบเกอร์รี่ของตระกูล"พิรานิสงค์" และโรงแรมในเครือเดียวกัน นาร์เนียกับเฮเซลก็ยืนรออยู่ในสภาพเด็กติดเกมที่ต้องมีโทรศัพท์ติดมือตลอดเวลา
          "ไปเถอะ นาร์เนีย เธอไม่สามารถเล่นเกมได้ขณะขับรถนะ"ฉันพูดขณะขยี้หัวเธอจนผมฟู เธอหันมามองอย่างไม่พอใจ สบัดหัวออกจากมือฉันที่เกาะเป็นตีนตุ๊กแกได้ก็พุ่งไปที่เบ๊นซ์สปอร์ตสีดำคันหนึ่ง ฉันก้าวขึ้นตามพร้อมกันเฮเซล ส่วนแฝดสามอารมณ์แปรปรวนก้าวขึ้นโรซรอยด์อีกคันข้างๆ นาร์เนียเป็นคนที่ขับรถเก่งมาก เธอคือความหวังสุดท้ายของเราที่จะรอดออกจากที่นี่...(เว่อร์มาก!)
          "นี่เราต้องไปถึงกี่โมงนะ"นาร์เนียถาม
          "8โมงครึ่ง"เฮเซลตอบขณะกำลังอัพรูปที่ถ่ายไว้ในงานวันเกิดแฝดสามเมื่อวานขึ้นอินสตาร์แกรม ก่อนจะหันมาส่งโทรศัพท์ให้ฉันดู
          "ฉันมีรูปถ่ายนาร์เนีร์ตอนเมาไว้ด้วยล่ะ เธอว่าอัพเลยดีไหม"
          "ถามเจ้าตัวเถอะ"ฉันยิ้มแล้วหันไปดูนอกรถ ทิวทัศน์ประเทศสวิตเซอร์แลนด์นี่สวยจัง สมแล้วที่เป็นบ้านเกิดเมืองนอนของคนสวยๆอย่างฉัน @_@ (บ้ามากถึงมากที่สุด!)
          เสียงพึมพำจากในรถของเฮเซลเงียบไป ไม่ความเร็วของรถเร่งขึ้นจนยัยนั่นเสียวสันหลัง เป็นไปตามที่คาด! เฮเซลคงไปยั่วนาร์เนียจนโมโหอีกล่ะสิ - -^
          "แงงงงงงTOT เพนเลียช่วยเค้าด้วย เค้าไม่ชอบนั่งรถซิ่ง ยิ่งนาร์เนียร์ซิ่งด้วย..."ฉันรู้สีกเหมือนเฮเซลตัวเล็กลงขณะใช้นิ้วชี้ทำท่ากรีดคอตัวเอง
          "วนหลังก็จำไว้ละกันว่าอย่ายั่งนาร์เนียขณะขับรถ เธอต้องหัดใช้หัวคิดซะบ้าง ไม่ใช่มีหัวไว้คั่นหูน่ะนะ :)"(OxO!<<หน้าเฮเซลหลังโดนด่า)ฉันหันไปหานาร์เนีย"เธอไม่ต้องเร่งมากก็ได้นะ มันเปลืองน้ำมัน"
          สีหน้าหงุดหงิดลดลงเล็กน้อยก่อนที่นาร์เนียร์จะลดความเร็วจาก230เหลือ200แต่นั่นคงยังไม่พอสำหรับเฮเซล เพราะยัยนั่นยังคงร้องโหยหวนราวกับโดนเชือดเพื่อขอให้นาร์เนียลดความเร็ว ก่อนจะหันมาขอให้ฉันช่วย
          "มันก็ยังเร็วไปอยู่ดีอ่ะT^T"เฮเซลส่งสายตาวิ้งๆมาให้ฉันช่วย มันช่างเหมือนกับสายตาที่สัตว์กำพร้าในกรงมองคนที่ผ่านไปมา
          ฉันทำหูทวนลมแล้วมองดูวิวต่อไป...
          แน่นอนว่าเสียงเฮเซลยังไม่หยุด เธอส่งเสียงแง้วๆมาตลอดทางจนกระทั่งรถจอดหยุด ณ ลายจอดรถของมหาลัย           
          ตอนนี้เป็นเวลา8.29นาที พวกเรารีบดิ่งเข้าไปยังห้องประชุมที่คนเกือบเต็ม ประตูห้องประชุมปิดใน1นาทีต่อมา และมีโปรเฟสเซอร์วัยใกล้เกษียณเดินขึ้นมาบนเวที เสียงที่ดังหึ่งๆเหมือนผึ้งเมื่อครู่เงียบลง ยกเว้น5คนข้างๆฉันที่กำลังวิจารณ์ปริมาณเส้นผมบนศีรษะโปรเฟสเซอร์อย่างเมามัน เนื่องจากห้องเงียบแล้ว มันจึงได้ยินไปทั่วห้อง ผู้ถูกประเมินบนเวทีหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม ก่อนจะส่งเสียงกระแอมดังขนาดที่คนนอกห้องประชุมก็ได้ยิน
          "อะแฮ่ม!"
          ห้าสาวสะดุ้ง แล้วเงียบเสียงลง
           "ฉันมาจากหน่วยประมินผลของมหาวิทยาลัย เพื่อมาชี้แจงเรื่องการเก็บคะแนนที่แตกต่างจากปีอื่นๆ"เขาบอกด้วยท่าทางวางภูมิ