~#EiDoLon#~

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter IV : Brother & Sister (พี่น้องตระกูลนักรบ) RW

                ซี่เหล็กหนาทิ้งตัวดิ่งลงขวางกั้นเส้นทางเฉียดเพียงปลายจมูกของกาเบรีย

แต่ยังไม่ไวพอที่จะเฉือนเอาเนื้อของเด็กชายไปเป็นของฝากผู้ที่ตั้งใจให้มันทิ้งตัวลงมา

เด็กชายชะงักฝีเท้ากึกอย่างกะทันหัน ดวงตาสีเทาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

ยืนนิ่งไม่ไหวติงอย่างฉงนสงสัย



                เสียงฝีเท้าดังขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียวแล้วหยุดไป

ไม่มีเสียงใดอื่นอีกนอกจากความเงียบ แต่แล้ว.....



                เสียงหายใจแผ่วดังขึ้นอย่างกระชั้นชิด

ลมร้อนปะทะเข้ากับต้นคอของเด็กชายจนเขาสะดุ้งโหยง

เหวี่ยงตัวหันหลังไปมองที่มา



                ดวงตาสีน้ำเงินสดใสจ่อกระชั้นชิดใบหน้าของเด็กชายห่างเพียงแค่คืบ

ใบหน้าขาวนวลแฝงความขี้เล่นของหญิงสาวตรงหน้าทำเอากาเบรียตกใจ

ถอยฝีเท้าไปติดซี่ลูกกรง



                หญิงสาวคลี่ริมฝีปากแดงยิ้มบอกท่าทางชอบใจกับใบหน้าแสดงความตกใจของเด็กชาย

แล้วหล่อนก็ม้วนตัวกลางอากาศกลับหลังครั้งหนึ่งก่อนจะไปหยุดลงใจกลางห้อง



                ฟรอเซล!?



                กาเบรียพึมพำกับตนเองในใจพลางหรี่นัยน์ตาสีเทาลงสังเกตการณ์

เมื่อกี้เด็กชายไม่เห็นรู้สึกว่ามีคนอยู่ใกล้เลยแม้แต่น้อย

แล้วแถมยังมาอยู่ซะกระชั้นชิด



                หญิงสาวที่กาเบรียเรียกว่าฟรอเซลดีดนิ้วครั้งหนึ่ง

แล้วพูดเสียงดังเหมือนกำลังพูดอยู่กับใครอีกคน

ทั้งๆที่ห้องนี้ก็ไม่มีใครอีกนอกจากเด็กชายกับหล่อน



                "เฮ้! ไซครอฟ มีแขกแน่ะ"



                ไซครอฟ!??



                เด็กชายทวนคำของฟรอเซลอย่างตกตะลึง ร่างกายเกร็งขึ้นมาฉับพลัน

ขณะเดียวกันกับที่ใจกลางห้องบังเกิดแสงประหลาดวาบขึ้น

พร้อมปรากฏร่างสูงโปร่งของชายคนหนึ่ง!!???



                จากภาพที่เลือนลางของบุรุษผู้นั้นก็ค่อยๆปรากฏชัดขึ้นๆ

นัยน์ตาสีน้ำเงินสวยทว่าเย็นชาเหลือบมองตรงมายังเด็กชายที่กำลังยืนตัวแข็งทื่อ

บุรุษหนุ่มหรี่ดวงตาลงจับภาพพร้อมกับสบถในใจอย่างหงุดหงิด

คิ้วเข้มขมวดมุ่นขึ้นอย่างรำคาญใจ



                เด็ก!!



                นัยน์ตาสีน้ำเงินวาววับประกายดุมองสะท้อนภาพเด็กชายที่น้องสาวของตนเรียกว่า

แขก ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ แล้วบุรุษผู้เย็นชาก็เบนหน้าไปทางผู้เป็นน้องสาว

พร้อมกล่าวด้วยเสียงเข้ม





                "ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆเด็กจะมาเดินป้วนเปื้ยน พาไปส่งผู้ปกครองซะ ฟรอเซล"



                ผู้เป็นเจ้าของนามที่ถูกออกคำสั่งเผยรอยยิ้มบาง

นัยน์ตาสีเดียวกันกับผู้เป็นพี่ประกายพราวอย่างขี้เล่นเป็นนิสัย

หล่อนยังยืนนิ่งราวกับเสียงที่ได้ยินไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ

แต่ริมฝีปากแดงก็ขยับพูดแย้งเสียงเรียบแฝงกระแสหยั่งเชิง



                "ถ้าแม้แต่ผู้ปกครองของเขาคือ ดร. ดาร์คเนส  น่ะหรือ"



                บุรุษผู้รับฟังชะงักฝีเท้ากึก เปลี่ยนสีหน้าจากรำคาญใจเป็นไม่เชื่อถือ

ขณะหันไปมองดูเด็กชายที่ยืนทำท่าพร้อมรบอยู่ทุกขณะ

เขาหันหน้ากลับไปทางน้องสาวพลางโคลงศีรษะ กล่าวค้านเสียงเครียด



                "เหลวไหล!"



                ริมฝีปากแดงของฟรอเซลเหยียดยิ้มหนักกว่าเก่า

หล่อนไล้นิ้วเรียวไปตามริมฝีปากล่าง

นัยน์ตาสีน้ำเงินเช่นเดียวกับพี่ชายยังคงประกายระริก



                "แล้วถ้าชั้นบอกพี่ว่าเด็กคนนี้เกี่ยวข้องกับ 'แฟ้มลับของไอน์สไตน์' ล่ะ"



                สีหน้าของผู้ฟังที่เคร่งขรึมอยู่เป็นนิจอยู่แล้วเมื่อได้ฟังจบประโยค

ยิ่งเคร่งเครียดหนักกว่าเก่าเป็นสองเท่า

ฟรอเซลมองสบพี่ชายของหล่อนแล้วกล่าวต่อด้วยเสียงเรียบเช่นเดิม



                "และตอนนี้... ก็กำลังพยายามหลบหนีออกจากBABYLONIS"



    ใบหน้าของบุรุษผู้เย็นชาพลันแปลเปลี่ยน

นัยน์ตาลุกโชนวาวโรจน์อย่างทรงอำนาจ ปรากฏรอยยิ้มเย็นภายใต้อารมณ์คุกรุ่น

แล้วเสียงเย็นเยียบก็ดังกึกก้องไปทั่วโสตประสาต



    "ไม่เคยมีผู้ใดที่ก้าวล้ำเข้ามามีชีวิตรอด

และไม่มีผู้ใดที่กล้าลองดีหลบหนีเหลือลมหายใจ"



    นัยน์ตาวาวจ้องมายังเชลยเรียกเอาขุมขนทั้งหลายพากันตั้งชัน

ร่างกายเกร็ง แขนขาแข็งทื่อขณะที่สมองวิ่งแล่นอย่างครุ่นคิด



'แฟ้มลับของไอน์สไตน์'… BABYLONIS…  คืออะไรกัน!!?

ทำไมถึงมีผลกับชายผู้แสนเย็นชาไซครอฟคนนั้น แล้วตอนนี้... ที่สำคัญกว่านั้น

ชายผู้ถูกขนานนามว่าเชี่ยวทางดาบมากที่สุด

ไม่มีทางปล่อยให้ผู้ที่หลบหนีได้ออกไปเดินลอยชายข้างนอกอย่างเป็นๆ!!!??



    ขณะที่บรรยากาศกำลังคุกรุ่น หญิงสาวเพียงผู้เดียวยังคงเหยียดยิ้ม

ยิ้มอย่างพึงพอใจกับภาพตรงหน้า หล่อนอยากทดสอบอะไรบางอย่างที่หล่อนหยั่งไม่ถึง

ใจของหล่อนกำลังร้องส่งสัญญาณเตือน เตือนว่าจะมีภัยจากเด็กชายที่ยืนเกร็งอยู่ตรงหน้าพี่ชายของหล่อน

และลางสังหรณ์ของหล่อนไม่เคยพลาด!!?



    เอาล่ะ แสดงให้ชั้นดูหน่อยซิ



    สิ้นเสียงในห้วงความคิด ร่างของหญิงสาวก็พลันเลือนหายไปกับธาตุอากาศ

หลงเหลือเพียงคลื่นแห่งภัยพิบัติที่กำลังคุกคามกาเบรีย



    เหงื่อซึมไหลย้อยลงมาตามใบหน้าและฝ่ามือ

แม้บุรุษตรงหน้าจะยังไม่ได้ทำแม้ขยับตัว

แต่เพียงบรรยากาศอึมครึมก็ทำเอาเด็กชายเคร่งเครียด ในเมื่อ...



                สภาพห้องกำลังเปลี่ยนไป!!?



    หัวใจเต้นเร่าๆราวกับกำลังวิ่งอย่างเหนื่อยหอบ เลือดในกายฉีดพล่าน

ท้องไส้บิดมวนดังกับขาดอาหารมาเป็นเวลานาน

แต่ทุกสิ่งในกระเพาะกำลังดันขึ้นมาจุกอยู่ในหลอดลม

เมื่อสายตาได้ประจักร



    ดั่งทะเลเพลิงขยายวงกว้างขึ้นเรื่อยๆสร้างความร้องระอุ

ซากโครงกระดูกที่พยายามคิดว่าเจ้าของเก่าจะเป็นเพียงสัตว์เดรัจฉานกลาดเกลื่อนอยู่แทบเท้า

กลิ่นเหม็นเน่าซากศพชวนให้คลื่นไส้ เหล่าภูติพรายไม่ก็ปิศาจกำลังคืบคลานอย่างเชื่องช้า

และพร้อมใจกันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนเป็นภาพอันน่าสยดสยอง

ไม่ต่างอะไรไปจากนรกภูมิที่เคยได้ฟังคำเล่าขานต่อๆกันมา



    เสียงหัวเราะก้องเรียกสติของเด็กชายกลับมาด้วยอาการสะดุ้งเฮือก

เสียงหัวเราะดังกับปิศาจร้ายซึ่งเย็นเยียบลึกไปถึงขั้วหัวใจ

ร่างของบุรุษตรงหน้าลอยสูงขึ้นไปกลางอากาศ

ริมฝีปากเหยียดยิ้มอย่างเหื้ยมโหดพร้อมกล่าวคำประกาศิตก้อง



    "เจ้าเด็กที่เกี่ยวข้องกับแฟ้มลับ

ถ้าอยากออกไปจากที่นี่นักขอชั้นเล่นซ่อนหาด้วยสักหน่อย

กฎมีเพียงสองข้อ หาชั้นให้เจอ และ... ผ่านเจ้าพวกนั้นไปให้ได้"



    พลันเสียหยุดลง ร่างของชายหนุ่มเลือนหาย ขณะที่กองซากโครงกระดูกกำลังสั่นไหว

ปิศาจร่างผอมแห้งท่าทางหิวกระหาย นัยน์ตาลึกโบ๋แดงก่ำ ตัวไม่สูงไปกว่ากาเบรียสักเท่าไหร่นัก

กำลังพยายามตะเกียดตะกายขึ้นมายืนหยัดอยู่บนซากกองโครงกระดูก

นัยน์ตาลึกโบ๋ไร้แววจดจ้องเหยื่อเพียงหนึ่งเดียวของมัน



    สิบ... ร้อย... มากกว่านั้น!!



    เด็กชายกวาดสายตาคะเนจำนวนของฝ่ายตรงข้ามพลางใช้สมองคำนวณการต่อสู้ที่ไม่เคยต้องการ

ปิศาจมากกว่าร้อยตัวแถมยังหิวกระหาย มีเพียงเด็กชายเท่านั้นที่ต้องรับมือ

เขาพึ่งจะตระหนักได้เดี๋ยวนี้เองว่าการดันทุรังออกไปโลกภายนอกมันคือการฆ่าตัวตายชัดๆ!!



    แต่จะมากลับลำเอาตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว ไม่มีทางให้ถอยหลังกลับมีแต่มุ่งต่อไปข้างหน้าเท่านั้น

ความคิดเพียงหนึ่งเดียวที่ต้องยึดมั่นคือการต่อสู้เข้าปะทะกับพวกปิศาจชั้นต่ำ

และหาบุรุษเลือดเย็นให้เจอ แต่จะสู้ไหวหรือ!!??



    ปิศาจกว่าร้อยตัวค่อยๆคืบคลายเข้ามา เด็กชายผู้ไร้ซึ่งอาวุธก็หาวิธีเอาตัวรอดอีกครั้ง



    ดาบ... มีด... ปืน!!!



    ปืนสั้นช็อตกันปรากฏในครอบครองของเด็กชาย

ลำกล้องหันเข้าหาเจ้าพวกปิศาจชั้นต่ำ กราดยิงห่ากระสุนอย่างไม่คิดจะหมดแม็ก

เพียงหนึ่งนัดต่อหนึ่งตนแม่นยำราวจับวาง ความสามารถที่เหนือกว่าปิศาจจากการฝึกฝนร่วมสามเดือน



แต่กลับไม่ง่ายอย่างที่คิด ปิศาจที่คาดว่าไร้พิษสงเมื่อลงไปนอนกองกับพื้นผุดลุกขึ้นมาได้อย่างกับเป็นอมตะ

เรียกให้นัยน์ตาสีเทาฉายแววตื่นตระหนก แต่ก็ยังกราดยิงอย่างต่อเนื่องไม่ยอมหยุดพัก



    ริมฝีปากบางของบุรุษผู้เฝ้าสังเกตการณ์เหยียดยิ้มเย็น

หัวเราะในลำคออย่างดูแคลนให้กับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่กล้าท้าลองของอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้

มองดูสีหน้าฉายแววร้อนรนอย่างเห็นได้ชัดเจน



    บัดนี้เด็กชายกำลังรับศึกหนัก พวกปิศาจชั้นต่ำกว่าร้อยเริ่มตีวงเข้าล้อมเขาเอาไว้ทุกทิศ

ปิศาจชั้นต่ำ... แต่ยิงเท่าไหร่มันก็ไม่ตาย กลับลุกขึ้นต่อต้านด้วยพละกำลังที่มากกว่าเดิมอีกเท่าตัว

อย่าว่าแต่ร้อย ถึงมีแค่สิบเขาก็จะเอาไม่ไหว เรี่ยวแรงหมดไปซะดื้อๆ

กระสุนแม้จะไม่หมดแต่ดูท่าว่าเขาจะไม่มีแรงยกขึ้นมาเหนี่ยวไกซะเอง



    ความอ่อนแรงถาโถมเข้าใส่เด็กชาย มันเกินกำลังเด็กคนหนึ่งจะรับไหว

เหล่าปิศาจชั้นต่ำตีวงเข้ามาใกล้ขึ้นทุกลมหายใจแผ่ว

กรงเล็บยาวเฟื้อยทว่าแข็งแกร่งประดุจเหล็กง้างออกเต็มที่

เป้าหมายคือศีรษะของเด็กชายที่ไม่มีเรี่ยวแรงพอจะต่อสู่อีกต่อไป



    แค่ครั้งเดียวแล้วจบ คงไม่เจ็บสักเท่าไหร่



    เด็กชายคิดในเสี้ยววินาทีดับจิตแล้วเปลือกตาก็ปิดลงอย่างปลงสังขาร

และปิดลงแน่นเมื่อกรงเล็บมรณะฟาดผ่านสายลมหวือ



    ฟึ่บ!!!



    จิตสังหารพลันดับวูบ บรรยากาศอันร้อนระอุกลับสงบอย่างประหลาด

เสียงร้องโหยหวนกัมปนาทเงียบหายไปโดยสิ้นเชิงเล่นเอาใจหาย

ศีรษะของกาเบรียยังอยู่ดีไม่ได้หลุดจากบ่าไปกลิ้งโค่โล่อยู่บนพื้น และไม่ใช่แค่นั้น

เพราะเพียงแค่หลับตา... ห้องทั้งห้องก็แปลกลับสภาพเดิม!!!



    ภาพลวงตา!!?



    ในใจตระหนักแล้วริมฝีปากของเด็กชายก็เหยียดยิ้ม

บุรุษผู้ชวนเล่นซ่อนหายังไม่ได้หลบฉากหายไปไหน

ชายหนุ่มเพียงแค่กลบร่องรอยแล้วยืนอยู่บริเวณมุมหนึ่งของห้อง



    เห็นแล้วก็ยกกระบอกปืนเล็งเป้า ปลดเซฟ แล้วเหนี่ยวไกทั้งยังหลับตา

ลูกกระสุนพุ่งทะยานแหวกว่ายไปตามกระแสของสายลมอย่างรวดเร็ว แต่ทว่า…!!!?

ชายผู้ยืนเป็นเป้าลูกของตะกั่วกลับไวกว่านัก ขยับฝีเท้าเบี่ยงตัวหลบภายในระยะกระชั้นชิด

ลูกปืนทำได้เพียงเฉี่ยวใบหน้าของเขาถากๆ เลือดไหลซิบออกจากปากแผลของบุรุษ

ที่ดวงตาประกายยังคงวาววับแม้เพิ่งจะหลบลูกปืนได้อย่างหวุดหวิดก็ตามที



เขายกมือขึ้นมาปาดเลือดสีสดพร้อมกับลิ้มรสชาติด้วยปลายลิ้นอย่างกระหาย

สีหน้าเย็นชา บรรยากาศเย็นยะเยือก แต่ฉับพลันก็แปลเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเย็น

ขณะเค้นเสียงคำรามในลำคออย่างชอบใจ



    บุคคลอันตราย!!? สนุก.. ที่ได้ต่อสู้  ยินดี.. ที่ได้เห็นโลหิต !!!



    กาเบรียขยับเปลือกตาให้เปิดขึ้น ภายในห้องกลับมาคงสภาพเดิม

อย่างไม่เหลือเค้าขุมนรกของภาพลวงตาเมื่อครู่ เพียงแต่... ว่างเปล่า ว่างเกินไป

เพราะแม้บุรุษที่สมควรจะปรากฎตัวออกมาได้แล้วกลับไม่ปรากฎตัวออกมาดังที่คาด



    แล้วเพียงเสี้ยววินาทีที่กระพริบตา...

ไซครอฟก็ยืนประจันหน้ากับกาเบรียจากอากาศธาตุที่ว่างเปล่า



    นัยน์ตาสีน้ำเงินประกายดุดันเฉกเช่นสัตว์ป่าหิวกระหาย

ริมฝีปากแดงที่บางจัดเหยียดยิ้มเหื้+ยมเบาบาง ชายหนุ่มก้าวขายาวสาวเท้าเข้าหาเด็กชาย

แม้อีกไม่กี่คืบหน้าของกาเบรียก็จะชนเข้ากับแผ่นอกของเขาแล้วก็ตาม

ทำให้เด็กชายก้าวเท้าถอยออกห่างอย่างไม่รู้ตัว



    นาน... กว่าจะรู้ตัวว่าร่างของบุรุษตรงหน้าหายไปจากเบื้องหน้าของเด็กชายอีกครั้ง

เพราะครั้งนี้แม้ชายหนุ่มจะเลือนหายไปแต่ภาพกลับยังตกค้างอยู่ในดวงตาของกาเบรีย

เพียงแต่ความรู้สึกของจิตสังหารได้หายไปพร้อมกับร่างของชายหนุ่มด้วย



    แต่แววตาประหลาดใจก็ไม่ได้ฉายอยู่บนใบหน้าของเด็กชายแต่อย่างใด

เมื่อตระหนักได้ก่อนหน้านี้แล้วว่า



    เงื่อนไขยังไม่จบสิ้น!!!? การต่อสู้จึงปะทุขึ้น!!



    ร่างที่หายไปเมื่อครู่ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วเบื้องหลังของกาเบรีย

ชายหนุ่มทิ้งลำแขนแข็งแกร่งกระแทกเข้ากับแผ่นหลังของเด็กชาย

กระแสความเจ็บปวดแล่นเข้าใส่เบื้องหลังแล้วค่อยๆลามถ่ายถอดไปจุกอยู่ที่ลิ้นปี่

แรงอัดกระแทกซัดเด็กชายพุ่งถลาไปข้างหน้าแล้วทรุดลงไปนอนกองกับพื้นอันเย็นเยียบอย่างไร้ความปรานี



ชายหนุ่มยังคงโถมร่างตามเป้าหมายอย่างไม่หยุดยั้งความพยายาม

เงื้อกำปั้นทรงพลังที่ห่อหุ้มด้วยกระแสของลำแสงสีขาวที่วิ่งแล่นวนอยู่รอบๆเตรียมเหนี่ยว

ทว่ากาเบรียไหวตัวทันฝืนดีดตัวขึ้นจากพื้นทั้งๆยังจุกหลบกำปั้นอันหนักหน่วงทันการณ์



    เมื่อเป้าหมายที่เคยเล็งเคลื่อนย้าย กำปั้นที่ไม่สามารถหยุดรั้งก็ทิ้งตัวลงบนพื้นปูนอย่างแม่นยำ

เศษฝุ่นผงปลิวกระจายเมื่อเศษฝุ่นจางลงเผยให้เห็นหลุมขนาดใหญ่เฉกเช่นบนดวงจันทร์

เด็กชายจ้องมองหลุมกว้างตาค้าง จินตนาการไปว่าถ้าเกิดตนหลบไม่ทันท่วงทีละก็...

สภาพเขาในตอนนี้ก็คงไม่ต่างไปจากหลุมนั่นเท่าไรนัก!!!??



                มีเวลาให้หยุดคิดเพียงเสี้ยววินาที เมื่อขายาววาดเตะเล็งมาที่กลางลำตัวของเด็กชาย

เขาพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่ความเร็วดุจสายฟ้านั่นก็ใช่ว่าจะหลบกันได้ง่ายๆ

หน้าแข้งจึงปะทะเข้ากลางลำตัวของกาเบรียอย่างจังเบอร์



                ความจุกอัดแน่นไปทั่วท้องน้อยวิ่งพล่านไปตามภายในร่างกาย

ไต่ขึ้นไปตามลำคอจนในที่สุดเด็กชายก็สำลักของเหลวอุ่นออกมาภายนอก

กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วช่องปาก ลิ้นลิ้มรสขมอย่างเต็มที่

รู้สึกได้ถึงความรู้สึกอุ่นๆที่ไหลเยิ้มลงมาตามมุมปาก

แต่ไม่อาจทำให้เขาละความพยายามดิ้นรนต่อสู้ไปได้



                เด็กชายตะเกียดตะกายยันตัวลุกขึ้น เขาลุกขึ้นมาได้เพียงนิดหนึ่ง

แล้วก็ล้มลงไปกองกับพื้นตามเดิม ไซครอฟเดินมามองสภาพของคู่กรณีแล้วก็ประเมินจากสายตา

ว่าคู่ต่อสู้ไม่อาจจะสู่ได้อีกต่อไป แต่เขากลับสะดุดใจกับเด็กชายอยู่ครู่ใหญ่

จดจ้องใบหน้าดั่งกับกำลังหยั่งคิดแต่แล้วซักพักเขาจึงละจากร่างของกาเบรียด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เดินไปหยุดอยู่มุมหนึ่งแล้วร่างของชายหนุ่มก็ค่อยๆเลือนหายไป



                 ภาพเลือนลางยังคงสะท้อนอยู่บนดวงตาแข็งกร้าวของกาเบรีย

เด็กชายกำหมัดแน่น นึกเจ็บใจตัวเองที่ไม่อาจลุกขึ้นได้

เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดช้าๆ กลั้นใจ ยันตัวลุกขึ้นในที่สุด!!!



                ร่างของไซครอฟที่กำลังจะเลือนหายกลับเด่นชัดขึ้นในชั่วพริบตา

ชายหนุ่มหันหน้ากลับมามองเด็กชายที่บัดนี้กลับลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง



    จากสภาพ มีเพียงความดื้อรั้นเท่านั้นที่ทำให้เด็กชายลุกขึ้นมายืนได้ดั่งปาฏิหาริย์

ไซครอฟกางฝ่ามือออก ประกายสีดำวิ่งวนตามกระแสอยู่รอบฝ่ามือของเขาเป็นจุดเล็กๆ

ชายหนุ่มปล่อยให้มันมารวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนอยู่นาน จากก้อนเล็กๆ ก็ทวีความใหญ่ขึ้น

เขากำมือ แว้บหนึ่งประกายของสีดำหายวับไป ไซครอฟกุมมือเอาไว้แล้วผลักออกไป

กลุ่มสีดำก็ทะยาน มุ่งเข้าหากาเบรีย!!??



    สายลมแรงอัดเข้าปะทะกาเบรียเต็มแรง เด็กชายลอยละลิ่วไปตามสายลม

อัดเข้ากับกำแพงคอนกรีตหนา เศษปูนร่วงกราวฟุ้งตลบกลบเด็กชาย

แรงเฮือกสุดท้ายที่มีได้ใช้ไปหมดแล้ว เขาไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีก



    ไซครอฟยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ใบหน้าไม่ได้แสดงอาการใดๆทั้งสิ้น

จะมีก็แค่เพียงสายตาที่เย็นชา ชายหนุ่มขยับปากเอ่ยขึ้น หลังจากการต่อสู้ที่ยาวนาน



    "ทำไมนายถึงกระเสือ-กกระสนที่จะออกไปขนาดนั้น"



                เสียงเย็นชาจากบุรุษเอ่ยถาม



                เด็กชายรวบรวมพละกำลังแขนจัดท่าให้นั่งโดยไม่หงายหลังไปซะก่อน

เขาเงยหน้าขึ้นมองไซครอฟแล้วเบนหน้าหนี ขยับปากตอบอย่างเชื่องช้าจากความบาดเจ็บ



                "ก็แค่... อยากจะเป็นอิสระเหมือนคนอื่นๆ

อยากจะเห็นความสวยงามบนโลกด้วยตาของตัวเอง... ก็เท่านั้น"



                มีเสียงหัวเราะในลำคออย่างดูถูกมาจากไซครอฟ  โดยที่ไม่สังเกต

ชายหนุ่มรวบรวมกลุ่มพลังงานสีดำขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้ความหนาแน่นของมัน

ก็คลอบคลุมไปทั่วฝ่ามือของเขามากว่าครั้งก่อนเป็นเท่าตัว



                "อย่างงั้นเหรอ... แต่แค่เลือดของนายมันก็แตกต่างอย่างที่สุดแล้วล่ะ

แต่ถ้าต้องการอย่างนั้นละก็ฉันจะช่วย.. ให้นายได้เห็นเป็นครั้งสุดท้าย

ก่อนจะหลุดจากความทรมานแล้วกัน"



                ชายหนุ่มผลักดันกลุ่มพลังงานก้อนโตด้วยความเร็วเพียงหน่วย

แล้วลำแสงสีดำก็เป็นจ้าวแห่งเวลานี้ ด้วยแรงอันมหาศาลและพลังอันล้นหลาม

ผลักดันให้ตัวเด็กชายกระเด็นไปกระทบกำแพงหนา



                 คำพูดประโยคสุดท้ายนั่นยังคงฝังอยู่ในสมองให้คิดวกวนไปมา

เขาจึงใช้แขนปาดไปที่มุมปากขณะกำลังลอยไปตามกระแสลม

ก่อนที่ความดำมืดจะครอบครองทุกสิ่งไป



                 สิ่งสุดท้ายก่อนสติสัมปชัญะจะดับวูบ

ไปพร้อมเสียงกรีดร้องของฟรอเซลที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันนั้นก็คือ



                 "เลือด... สีเงิน"