~#EiDoLon#~

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter II : Light (แสงนำทาง)RW

    3 เดือนแล้วที่อยู่ที่นี่…



    เด็กชายอายุราว 10 ปีต้นๆ นั่งอยู่บนที่นอนภายในห้องของเขา

เขาใช้ดวงจาสีเทากวาดมองสำรวจไปรอบๆห้องอย่างเบื่อหน่าย

แล้วจบลงที่กล้องวงจรปิดพลางก้มหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่



    เบื่อ!



    ความเบื่อหน่ายเข้ามาเกาะกินจิตใจของกาเบรีย

ทุกวันเด็กชายจะต้องขึ้นลงลิฟต์ไม่ต่ำกว่า 10 รอบ

เพื่อไปรับการฝึกฝนพลังกายและสติปัญญาทั้งยังความสามารถพิเศษอื่นๆ

หลายครั้งที่เขานึกอยากจะออกไปสำรวจโลกภายนอก แต่ก็ถูกห้ามอยู่ร่ำไป



               เด็กชายทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของเขาหวังจะงีบหลับอีกซักตื่น

เพราะไม่มีอะไรที่เขาจะทำได้ดีที่สุดนอกเหนือจากนี้แล้ว แต่เมื่อล้มลงนอนได้เพียงชั่วครู่

เขาก็ต้องทะลึ่งพรวดขึ้นมาเนื่องจากสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น



    เสียงเอะอะจากชั้นล่างกระตุ้นเอาความอยากรู้อยากเห็นของกาเบรียให้ตื่นขึ้น

เด็กชายรีบเปิดประตูมุ่งสู่ที่เกิดเหตุทันใด ถึงแม้ว่าห้องของเด็กชายจะเต็มไปด้วยกล้องวงจรปิด

แต่เขายังมีอิสรที่จะเดินเข้าออกจากประตูห้องที่ถูกควบคุมด้วยคอมพิวเตอร์สมองกล

ถึงกระนั้นอาณาเขตที่เขาสามารถรุกล้ำได้ก็ถึงแค่เพียงชั้น 40 ซึ่งก็คือส่วนของศูนย์วิจัยเท่านั้น



    กาเบรียเร่งฝีเท้าให้เดินไปหยุดยืนอยู่ในลิฟต์

กดปุ่มสั่งการให้ลิฟต์ขับเคลื่อนตัวลงสู่ชั้น 59 ซึ่งถัดจากชั้นที่เขาอยู่เพียงชั้นเดียว

เมื่อประตูลิฟต์ที่หนาทึบเปิดออกก็เผยให้เห็นชายวัยกลางคนที่สวมชุดหมีเหมือนช่างวิศวะ

กำลังยืนมองเด็กหนุ่มผมแดงด้วยสายตากราดเกรี้ยวพร้อมส่งเสียงทุ้มต่ำดุว่าเด็กหนุ่ม



                 "เจ้าเฟเนค แก~ งานการมีไม่ทำ ชอบแอบไปหลบนอนไม่ก็หนีเที่ยว

แถมยังเมากลับมาทุกทีทั้งๆที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ"



    เขากราดว่าใส่เด็กหนุ่มเป็นชุด



    เด็กหนุ่มเบ้หน้าหนีไปอีกทางพลางกล่าวย้อนชายวัยกลางคนตรงหน้า



                "อะไรกัน พ่อ แค่ชั้นฉันแอบไปข้างนอกนิดเดียวหาว่าอู้

ชั้นก็แค่ไปหาอะไรกินนิดหน่อยเอง ก็มันน่าเบื่อจะตายไป"



                "แกนี่มัน… "



    ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่า 'พ่อ' โกรธหน้าดำหน้าแดง

แต่ยังไม่ทันจะได้ว่าเจ้าลูกชายจอมขี้เกียจต่ออย่างหนำใจ

เขาก็ต้องกลืนคำด่าลงคอเพราะสายตาเหลือบไปเห็นกาเบรียซะก่อน



                "อ้าว? กาเบรีย ลงมาถึงนี่มีอะไรรึ" ชายคนนั้นเอ่ยถาม



แต่ยังไม่ทันที่กาเบรียจะตอบเขาก็ชิงพูดต่อ



                "ถ้าเป็นเรื่องสัญญาณเตือนภัยละก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก

เพราะไอ้เจ้าลูกชายตัวดีของลุงนี่แหละที่เป็นคนทำมันดังขึ้นมาเอง"



    เขากล่าวพร้อมหันไปตบไหล่ลูกชายของตนอย่างไม่ยั้งมือ



    กาเบรียรู้จักสองคนพ่อลูกนี่มาก่อนหน้านี้แล้ว

ตั้งแต่ตอนที่เขาถูกบังคับให้รับการฝึก คุณลุง เครกเกอร์

เป็นคนแรกที่ยอมเข้ามาเป็นเพื่อนคุยกับเขา

แต่เพราะคุณลุงเป็นช่างวิศวะของที่นี่จึงมีหน้าที่ครอบคลุมไปทั่วทั้งตึก

ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก



ส่วนลูกชายของเขา เฟเนค กาเบรียไม่ค่อยจะสนิทสนมด้วยเท่าไหร่

เพราะหมอนี่มักไม่อยู่กับร่องกับรอย ชอบแว้บหายไปทุกทีที่มีโอกาส

แต่กาเบรียได้ยินมาว่าเจ้าคนนี้เป็นคนฝีมือดีคนหนึ่ง

ได้เป็นถึง 1 ใน 3 ผู้พิทักษ์ศูนย์วิจัยเลยทีเดียว

แต่ด้วยลักษณะที่ขี้เล่นทำให้ใครๆต่างก็หยั่งฝีมือที่แท้จริงของเขาไม่ได้ซะที



    กาเบรียพยักหน้าเล็กน้อยแสดงถึงความเข้าใจ

คุณลุงเครกเกอร์จึงเดินกลับไปทำงานของเขาที่ห้องอื่นต่อ

สายตาของเด็กชายจึงตวัดไปมองเฟเนคที่นั่งลงที่เก้าอี้พลางฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์แทน

ก็ประโยคที่สองคนนี้พูกเมื่อกี้มันน่าสนใจน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ



    กาเบรียจ้องมองเฟเนคจนเขารู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมา

จึงเหลือบสายตาขึ้นมาสบแล้วเอ่ยถาม



                "มีอะไรเหรอเจ้าหนู?"



    เฟเนคใช้เสียงกวนๆอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาเอ่ยถาม



    กาเบรียไม่ได้เอ่ยคำถามออกมาในทันที เขายืนชั่งใจคิดอยู่ครู่หนึ่ง

เฟเนคจึงหันเหความสนใจจากเด็กชายไปเป็นเกมในโทรศัพท์มือถือ

แต่เมื่อตัดสินใจได้แล้วเด็กชายจึงเขยิบเข้าไปใกล้ชายหนุ่มแล้วเอ่ยถามออกมาในที่สุด



                "เฟเนค! นาย… ทำยังไงถึงออกไปจากที่นี่ได้"



    เด็กชายถามตรงประเด็น



    เฟเนคได้ยินคำถามก็ชะงักจากการเล่นเกม

หันมาแค่นเสียงหัวเราะชอบใจแทนที่จะตอบคำถามของกาเบรีย

ทำให้เด็กชายฉุนกึกเล็กน้อยว่าคำถามของเขามันน่าหัวเราะตรงไหนกัน!



    เฟเนคพยายามปรับเสียงหัวเราะให้เป็นเสียงพูดคุยตามปกติ

แต่ก็นานพอควรกว่าเสียงจะกลับมาเหมือนเดิม



กาเบรียนิ่งเงียบมองบุรุษตรงหน้า หมายจะรับฟังคำตอบอย่างตั้งใจ

และชายหนุ่มก็ตอบกลับมา



                "เฮ้~ ที่นี่มันไม่ได้ออกไปง่ายๆอย่างที่นายคิดนา"



    เสียงกวนๆหลุดอกจากปากของเฟเนคอย่างยากลำบากเนื่องจากยังฮาไม่เลิก



    ใช่! มันคงจะออกไปไม่ได้ง่ายๆ แต่พอได้ฟังว่านายเข้าๆออกๆจนเป็นเรื่องธรรมดา

เรื่องยากๆนี่มันก็แลดูง่ายลงไปถนัดตา กาเบรียรำพึงในใจพอดีกับที่เฟเนคเอ่ยต่ออย่างรู้ทัน



                "อ๊ะๆ นายคงคิดล่ะสิว่าถ้าชั้นออกไปได้มันก็เป็นเรื่องที่ง่ายมากใช่มะ"



    กาเบีรยพยักหน้าเป็นเชิงตอบว่าถูกต้อง

ก็ไม่ผิดซักหน่อยที่เขาจะยอมรับว่ามันเป็นเรื่องจริง



    เฟเนคเห็นคำตอบเป็น Yes

จึงลุกขึ้นมาโอบไหล่เด็กชายแล้วตบเป็นการเกลี้ยกล่อม



                "อยากรู้มั้ยว่าทำไม" เขาเอ่ยถาม



    เด็กชายเงียบและเฟเนคก็ถือว่าความเงียบนั้นเป็นคำตอบว่าใช่เสมอ

เขายกกำปั้นขึ้นชี้นิ้วโป้งเข้าหาตนเองแล้วยิ้มยิงฟันพร้อมปรากฎประกายระยิบระยับรอบๆตัว



                "เพราะว่าชั้นเก่งไง"



    กาเบรียปรับสีหน้าเป็นเหนื่อยใจ

ถึงจะคิดอยู่แล้วก็เถอะว่าถึงถามหมอนี่ไปก็ไม่ได้เรื่อง

และสุดท้ายการตัดสินใจถามออกไปก็เสียเปล่า



                "ขอบใจที่อุตส่าห์ลำบาก" เด็กชายกล่าวลา



                "เฮ้ย~" เฟเนครีบวิ่งไปดักหน้ากาเบรียที่กำลังเดินมุ่งสู่ลิฟต์



                "อะไรกัน! นายไม่เชื่อเราะ"



    กาเบรียชะงักฝีเท้าหยุดลง มองหน้าชายที่มายืนเกะกะขวางทางเขา

แล้วใช้สายตาตอบแทนคำพูด เฟเนคเห็นดังนั้นก็ยอมแพ้ เปิดปากเล้าความจริงแก่เด็กชาย



                "อ๊ะ งั้นชั้นเล่าจริงๆและ"



    กาเบรียเปลี่ยนท่ายืนเป็นกอดอกเตรียมรับฟัง

แต่ก็ดันถูกเจ้าเฟเนคจับลากเข้าลิฟต์ซะก่อน เขาจึงตีสีหน้าไต่ถาม

เฟเนคชูนิ้วชี้ขึ้นตรงริมฝีปากพลางส่งเสียง "ชู่" ให้เงียบฟังเขา



                "ที่นี่ไม่ได้ ไปฟังห้องชั้น"



    ลิฟต์เคลื่อนตัวลงมาอย่างนิ่มนวล ตัวเลขบนหน้าจอ LCD

บอกว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ชั้น 55 ประตูลิฟต์เปิดออกอัตโนมัติให้ผู้ที่โดยสารมากับมันเดินออกไป

เมื่อเสร็จภาระกิจประตูลิฟต์ก็ปิดลง ชายหนุ่มเดินนำหน้ากาเบรีย

แล้วผลักประตูเหนือป้ายหมายเลข 1553 ให้เด็กชายตามเขาเข้าไปข้างใน



แทบไม่น่าเชื่อว่านี่เป็นห้องของชายหนุ่มจอมขี้เกียจแห่งปี

ห้องทั้งห้องดูสะอาดสะอ้านราวกับว่าไม่เคยมีฝุ่นจับ

ข้าวของถูกจัดวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย



และดังกับว่าเฟเนคอ่านใจเขาออกเพราะชายหนุ่มหัวเราะหึหึภายในลำคอ



                "นี่แหละห้องชั้น ไม่ผิดหรอก" เขาว่า



    เฟเนคตรงไปยังหัวเตียงของเขา งัดแผ่นกระดานไม้ออกเผยให้เห็นแผงปุ่มหลากสี

ชายหนุ่มเลือกกดปุ่มริมล่างสุดทางซ้ายมือแล้วผังแปรนของทั้งตึกก็โผล่ขึ้นมากลางห้องเป็นภาพสามมิติ



                "เอาล่ะ เรามาว่ากันต่อ"



    กาเบรียจัดการหาที่เหมาะๆนั่งเตรียมพร้อมรับฟังการกล่าวปราศัยของเฟเนคที่ท่าจะยืดยาว

เด็กชายสังเกตว่าเวลาเอาจริง สีหน้าของคนขี้เล่นจะเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาในทันที



               "ตึกของศูนย์ทดลองนั้น แบ่งออกได้ 3 โซนด้วยกัน" ชายหนุ่มว่าแล้วก็เลื่อนไป

กดปุ่มที่อยู่ถัดไปจากปุ่มเดิม แถบสีสามสีปรากฎขึ้นภายในตัวตึกทกลองทันทีที่เขาสัมผัสปุ่มนั่น



                "โซน C สีเขียว " เฟเนคเลือกกดปุ่มอีกปุ่มหนึ่ง

ทีนี่โซนสีเขียวขึ้นมาฉายเด่นชัดกลบสีอื่น



                "ความปลอดภัย 98%"



    กาเบรียพยักหน้าตอบรับอัตโนมัติ เขาชักกระหายอยากจะรู้โซนต่อไปเร็วขึ้น



                "โซน B สีเหลือง ความปลอดภัย 30 %" เฟเนคกล่าวต่อ



    หัวใจกาเบรียกระตุกวูบ 'จาก 98%ลดมาเหลือเพียง 30%เชียวเราะ'

เด็กชายรีบหันไปขอความเห็นจากผู้อธิบายโดยด่วน เฟเนคจึงกล่าวต่อไป



                "ช่วงชั้นที่ 29-1 คือโซนสีเขียว โอกาสรอดมีถึง 98% ถือว่ารักษาการได้หละหลวมที่สุด

ส่วนช่วงชั้นที่นายสามารถเข้าออกได้อย่างอิสระนั่นก็คือช่วงชั้น 60-40 คือโซนสีเหลือง

การคุมกันจะมีมากกว่าโซนเขียวมากเพราะคือช่วงชั้นของศูนย์วิจัย

จะให้การวิจัยลับรั่วไหลออกไปที่อื่นไม่ได้"



    เฟเนคเว้นช่วงอธิบายให้กาเบรียมีโอกาสแทรกถามบ้าง

เด็กชายจึงสนองตามที่เฟเนคต้องการ



                "แล้วโซนสุดท้ายล่ะ"



    เฟเนคเลื่อนมือไปกดปุ่มสีแดงที่ใหญ่ที่สุดตรงกลางแผงปุ่มบังคับการ

โซน A ปรากฎขึ้นด้วยสีแดงหลาจอใหญ่ ชายหนุ่มกล่าวต่อไป



                "โซน A สีแดง โอกาสรอด 0%"