จ้าวหลานหลง(มีebook)

จ้าวหลานหลง หญิงสาวที่มีชะตาน่าสงสารตั้งแต่เกิด หมอดูทักว่านางเป็นคนที่มีดวงกาลกิณี หากเติบโตอยู่ในจวนจะทำให้คนอื่นๆ ประสบโชคร้าย ด้วยเหตุนี้จึงถูกส่งตัวไปอยู่ที่ชานเมืองกับตายายตั้งแต่อายุได้หนึ่งเดือน ทั้งที่นางเป็นถึงคุณหนูรองของเจ้ากรมพิธีการ จ้าวอี้หาน

หลายคนอาจจะคิดว่านางนั้นต้องใช้ชีวิตลำบากอย่างแน่นอน แต่ใครเลยจะรู้ว่า จ้าวหลานหลงมีความสุขมาก นางมักติดตามท่านตาขึ้นเขาไปล่าสัตว์เก็บสมุนไพรอยู่บ่อยครั้ง ด้วยความสดใสร่าเริงของเจ้าตัวชาวบ้านจึงเอ็นดูไม่น้อย นางเป็นที่รักใคร่ของคนที่นี่พอสมควร

จนกระทั่งพ้นวัยปักปิ่นมาได้สองเดือนบ่าวตระกูลจ้าวนำรถม้ามารับนางกลับจวนเพื่อไปแต่งงานแทนพี่สาว ท่านตากับท่านยายต่างไม่ยินยอมแต่ก็ขัดขวางบุตรชายไม่ได้

"ท่านตาเจ้าขาข้าไม่อยากไปเลยคนที่นั่นไม่รักข้า ไม่เหมือนท่านทั้งสองข้าไม่ไปได้ไหมเจ้าคะ"

"หลานยายช่างน่าสงสารเหลือเกิน ท่านพี่"

"เราทำสิ่งใดไม่ได้แล้วน้องหญิง หลานเอ๋อร์อย่าได้เสียใจไปเลย จำในสิ่งที่ตาสอนได้ใช่ไหมจงใช้ให้เกิดประโยชน์หากเจ้าพบกับความลำบากจำเอาไว้"

"หลานจะจดจำเอาไว้เจ้าค่ะ ข้าขอลาก่อน"

นางเดินทางมาถึงจวนมีมารดากับน้องสามยืนรออยู่ก่อนแล้ว หลานหลงเพิ่งจะทราบว่าคนที่ต้องแต่งด้วยเป็นถึงท่านอ๋อง ตอนที่พี่สาวอ้างว่าป่วยมีหรือคนทางนั้นจะเชื่อให้หมอหลวงมาตรวจ ผลก็คือนางป่วยจริงไม่สามารถเข้าพิธีได้ กรรมเลยตกมาที่บุตรสาวคนรองอย่างจ้าวหลานหลง 

"เหตุใดถึงเป็นตระกูลของเราที่ต้องแต่งตระกูลอื่นมีตั้งเยอะแยะ ท่านพ่อก็มีตำแหน่งขุนนางแค่ขั้น5 เองไม่ใช่เหรอเจ้าคะ"

"เพราะตระกูลเรานั้นติดค้างท่านอ๋องอยู่เจ้าจะรู้อะไร เตรียมตัวให้พร้อมคนจากในวังจะมาสอนมารยาทอย่าก่อเรื่องล่ะ"

"ท่านแม่ท่านรังเกียจข้าถึงเพียงนี้เลยเหรอถึงขนาดอยากส่งข้าไปไกลๆ ทั้งที่เป็นคนให้กำเนิดข้าด้วยตัวเอง อุตส่าห์ส่งไปไกลถึงบ้านของท่านตา ถึงตอนนี้ก็ยังคิดส่งข้าไปที่อื่นอีกท่านช่างใส่ใจข้าเสียจริง"

"เพราะเจ้ามันโชคร้ายอยู่ในจวนรังแต่ทุกคนจะเดือดร้อนไปที่อื่นเหมาะสมแล้ว"

"นั่นสินะข้ามันตัวซวยของตระกูล"

 คิดมากไปก็ปวดศีรษะทำทุกวันให้ดี ให้มีความสุขเหมือนที่ท่านตาสอนดีกว่า ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมันก็ย่อมมีบ้าง ตอนนี้คิดแค่ว่าคนที่จะมาเป็นเจ้าบ่าวจะยินยอมรับนางไปเป็นภรรยาจริงๆ ไม่ใช่ว่าจะลงมือกลั่นแกล้งกัน

"หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่ข้าคิดหรอกนะ เจ้าประคุณขอให้ลูกได้เจอแต่สิ่งดีๆ ด้วยเถอะเจ้าค่ะ ถึงจะเกิดมาโชคร้ายมันต้องมีโชคดีบ้างแหละ"

จ้าวหลานหลงได้แต่ภาวนาในใจ ฝ่ายเจ้าบ่าวนั่งจิบชาอยู่ที่ระเบียงตำหนัก ชินอ๋องคือพระอนุชาในองค์ฮ่องเต้คนปัจจุบันพระองค์ทรงเบื่อหน่ายเมืองหลวงจึงย้ายไปอยู่ที่อื่นแทนห่างจากเมืองหลวงพอสมควร

อีกไม่กี่วันจะถึงวันอภิเษกสมรสกับบุตรสาวรองเจ้ากรมพิธีการ ได้ข่าวว่าเป็นบุตรคนรอง จะแต่งกับผู้ใดพระองค์หาได้สนใจไม่เพราะมาอยู่ได้ไม่นานก็ขอจากไปอยู่ดี

"เจ้าคิดว่านางจะอยู่กับข้าได้นานเท่าไหร่หลังจากที่ต้องดูแลสามีพิการ ข้าให้เวลาหนึ่งเดือน"

"กระหม่อมคิดว่าสามเดือนพ่ะย่ะค่ะนางมาจากนอกเมืองคงทนความลำบากได้ดีกว่าหญิงสาวในเมืองเป็นแน่"

"แล้วข้าจะคอยดู หากเจ้าแพ้ข้ามีเรื่องให้ทำ"

"กระหม่อมมั่นใจว่าจะชนะเดิมพันครั้งนี้แน่นอน หากชนะพระองค์ต้องเลิกแกล้งพิการนะพ่ะย่ะค่ะ"

"หึ ให้ถึงตอนนั้นก่อนเถอะ"

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของไรท์ล้วนๆ เหตุการณ์และชื่อคนล้วนสมมติขึ้นมาเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ขอให้เข้าใจตรงกันนะคะ