ยอดนักสืบหัวเห็ด มัตสึทาเกะ โออิจิโร่!! [ภาค พลิกแฟ้มคดีโหด]

ลำดับตอนที่ #1 : [ เรื่องราวของนักสืบ ] อัพ 100 %

อิมเมจ โรงพยาบาลโทได ย่านใจกลางกรุงโตเกียว

“ มัตสึคุงจ๊ะ วันนี้จะไปไหนไหมเอ่ย ถ้าเธอว่าง..จะไปกินข้าวด้วยกันหรือเปล่า? ” เสียงหวานใสดังขึ้นข้างหลังผมอย่างไม่ทันตั้งตัว

“เอ่อ...อ้อ พอดีฉันมีงานต้องไปทำแน่ะ ต้องรีบไปแล้วเนี่ย เดี๋ยวจะโดนว่าเอา ไปก่อนนะ” ผมรีบหาข้ออ้างตัดบทการสนทนาเพื่อที่จะได้รับไปยังสถานที่นัดพบสุดสำคัญ

..................................................................................................................................................................

“ว่าไงครับ คุณเมริว ได้เบาะแสอะไรบ้างหรือป่าว” เสียงเรียบเฉยของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม นามว่ามัตสึทาเกะกล่าวขึ้น

“เอ่อ โทษทีนะ คุณมัตสึ แต่เราไม่ทราบข้อมูลที่คุณขอให้ช่วยสืบเลย ต้องขอโทษจริงๆ” ชายหนุ่มวัยกลางคนหรือที่มัตสึเรียกว่า คุณเมริว ตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจนัก

“เอ่อ......งั้นหรือครับ ไม่เป็นไรฮะ  ผมรู้ว่าคุณพยายามถึงที่สุดแล้ว  งั้นก็ขอตัวก่อนนะฮะ”

“เอ่อ...เดี๋ยว!”

“ฮะ?”

“พวกนั้นมันระวังไม่ให้เบาะแสอะไรที่จะสาวถึงตัวมันหลุดออกมาได้เลย ยังไงก็ขอให้ตามจับไอฆาตรกรให้ได้นะพ่อหนุ่ม มีอะไรให้ช่วยก็มาหาฉันได้เสมอ นักสืบเมริวยินดีรับใช้!!!”

“ครับ ขอบคุณมากฮะ”

สองปีก่อน~

“พี่มัตสึฮะ เดี๋ยวผมต้องอยู่ทำรายงานกลุ่มกับเพื่อน พี่กลับบ้านไปก่อนนะฮะ เดี๋ยววันนี้ผมกลับเอง" เด็กชายกล่าวเสียงสดใส

“จะเอางั้นหรอ อืม ก็ได้ ยังไงก็ระวังหน่อยล่ะเรา ยังจำได้ใช่ไม๊ ข้ามถนนต้องมองซ้ายขวา มองไฟจราจร ดูรถให้….”

“เอาน่าๆ ผมรู้แล้วฮะ พี่กลับไปเถอะนะ ทำอะไรอร่อยๆไว้รอผมด้วยละกัน แล้วผมจะรีบกลับไป”

“อืมๆ อย่าดึกล่ะไอน้องชาย เดี๋ยวพี่ไม่ให้เข้าบ้านนะ”

“คร้าบบบบบ!!” 

“กริ๊งงงงงงงง!!!”

“ครับ บ้านมัตสึทาเกะครับ”

“เอ่อ นั่นใช่พี่ชายของโอโจเมะรึเปล่าคะ?” เสียงจากปลายสายบ่งบอกถึงความตื่นกลัวและรีบร้อนจนทำให้ชายหนุ่มตกใจ

“ใช่แล้ว มีอะไรหรอ โอโจเมะเป็นอะไร?”

“คือ เราหาเค้าไม่เจอค่ะ เมื่อกี้เห็นบอกว่าจะไปห้องน้ำ แต่ตอนนี้หายไปแล้ว พวกเราที่เหลือไม่รู้จะทำยังไงดี ฮึกๆ ฮืออออออ~”

“ว่าไงนะ!? เดี๋ยวพี่จะไปแจ้งตำรวจและไปหาพวกน้องเดี๋ยวนี้เลย” 

“ ฮืออออ หนูผิดเองคะ หนูบอกให้เค้าไปเข้าห้องน้ำหลังตึกเก่า เพราะที่อื่นมันไม่มีเปิดแล้ว แต่ว่า..ตะ..แต่ว่า เค้าก็ไม่กลับมาอีกเลย ฮือออออ ขอโทษค่ะ พี่โออิจิโร่ เราจะทำยังไงกันดีคะ ฮือออออ”

“ใจเย็นๆนะ ทุกคน เราต้องหาทางช่วยโอโจเมะกลับมาให้ได้ พี่เชื่อมั่นทั้งในตัวน้องทุกคนและในตัวน้องชายของพี่” เสียงของชายหนุ่มหนักแน่นแต่ในใจนั้นกลับควบคุมสติไม่อยู่เลยแม้แต่น้อย

“ตื้อ ตื่อ ตึ้ด ตื้อ ดือ ดึ๊ด”

“ครับ จิโร่พูด ว่าไงนะครับ เจอโอโจเมะแล้ว อยู่โรงพยาบาล!? ครับๆ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

โรงพยาบาลโทได วันที่ 13 ตุลาคม เวลา 01.25.23

“น้องผมอยู่ไหนครับ? โอโจเมะน่ะครับ อยู่ไหน!!??”

“เอ่อ คุณมัตสึทาเกะ พี่ชายน้องโอโจเมะใช่ไหมคะ” พยาบาลสาวในชุดขาวสะอาดถามด้วยเสียงไม่สู้ดีนัก

“ครับ น้องผมเป็นยังไงบ้างครับ? สบายดีอยู่ใช่ไหม?”

“เอ่อ...คือ...คุณใจเย็นๆนะคะ ทางเราต้องบอกว่า น้องโอโจเมะสิ้นลมแล้วค่ะเมื่อไม่กี่นาทีมานี้เอง ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยจริงๆค่ะ”

“.........................................................”

“ไม่!”

“ ไม่!. ไม่จริง...ตอบผมที..... ใครก็ได้บอกผมที่ว่าไม่จริง!!! ไม่จริง!!! ฮือออออ”

“ทางเราเสียใจจริงๆค่ะ น้องโอโจเมะทนพิษที่ได้รับเข้าไปในร่างกายไม่ไหว เราจึงไม่สามารถยื้อเวลาได้ทัน”

“ไม่! ไม่จริง!! โอโจเมะยังอยู่!!! ใครก็ได้ตามหมอมา ตามหมอที ฮึกๆ ฮือออ  โอโจเมะ น้องพี่!!!!!!!!”

งานศพจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่ทว่าความโกรธแค้นที่มีต่อฆาตกรยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของ “มัตสึทาเกะ โออิจิโร่ ”  พี่ชายของมัตสึทาเกะ โอโจเมะ

โออิจิโร่ได้ขอร้องให้ทางตำรวจตามจับคนร้าย แต่ภายหลังเมื่อได้สืบสวนไปเรื่อยๆก็ได้ปิดคดีลงโดยสรุปว่าเป็นอุบัติเหตุ โดยโอโจเมะได้รับสารพิษจากโรงงานใกล้เคียงในบริเวณนั้น แต่โออิจิโร่นั้นไม่เชื่อเลย เขาไม่เชื่อว่าน้องตนจะเป็นคนอ่อนแอขนาดนั้น และคิดว่าทางตำรวจตามจับตัวฆาตรกรไม่ได้จึงปิดคดีแบบนี้

“ต้องมี......จะต้องมีใครสักคนบังคับให้น้องลองยา แม้ว่ามันจะเป็นยาของคนเดนชั่วคนไหน  ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีอะไร พี่ก็ขอให้สัญญาว่าจะตามจับมันมาลงโทษตามกฎหมาย รอหน่อยเถอะนะ โอโจเมะ หลับให้สบาย แล้วสักวันเราคงได้เจอกัน โอโจเมะ พี่ชายคนนี้จะรักและคิดถึงน้องเสมอ”

กรุงโตเกียว ญี่ปุ่น ปี 2550

“นี่ก็สองปีมาแล้วนะ จิโร่ แกยังตามรอยฆาตรกรพวกนั้นอยู่หรือไง” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มในชุดกากีถามขึ้นด้วยเสียงคุ้นเคย

“เออ ใช่สิวะ คนเลวๆแบบนั้นย่อมสมควรได้รับโทษ!!”

“แล้วทำไมแกถึงไม่ให้มันเป็นหน้าที่ตำรวจอย่างฉันวะ?”

“ฉันไม่เชื่อใจตำรวจหน้าไหนตั้งแต่ที่ปิดคดีน้องชายฉัน ยกเว้นแก คุโรบะ แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน” ชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าเชื่อใจ

“เอ้อๆ ตามใจแก แล้วนี่แกจะทำยังไง ในเมื่อแกบอกว่าพวกฆาตรกรมันไม่ยอมเปิดเผยตัวเลย”

“อืม ก็คงต้องจ้างคนตามสืบไปเรื่อยๆล่ะนะ”  ชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าไร้หนทาง

“ จะว่าก็ว่านะ... ฉันเห็นแกจ้างใคร มันก็ไม่สำเร็จสักที ทำไมแกไม่ลองสืบดูเองเลยล่ะวะ เผื่อจะดีขึ้น”

“.........สืบเอง?.....เออ ใช่!!! เยี่ยมเลยเพื่อน! ทำไมฉันไม่ลองสืบดูเองวะเนี่ย ”

“ นี่แกเพิ่งคิดได้หรอเนี่ย ฮ่ะๆๆ เพื่อนฉัน สองปีมานี่เอาเวลาไปจ้างนักสืบหา แต่ตัวเองกลับไม่สืบ”

“ก็จริงนะ ยังไงก็ขอบใจแกว่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ฉันลองเปิดสำนักงานนักสืบดูเลยดีกว่า พอมีคนมาลองจ้างฉันให้สืบอะไรๆ จะได้ตามเบาะแสพวกมันได้ง่ายขึ้น”

“เออ เอางั้นก็ดีนะ แต่ว่า...แกเนี่ยนะ? เป็นนักสืบ?”

“เอาน่าๆ อย่างน้อยแกก็รู้นี่ว่าสมัยเรียนฉันสอบได้ที่เท่าไร แกก็รู้ว่าคะแนนวิชาพละฉันเป็นไง สมรรถภาพร่างกายก็สุดยอด ไอคิวก็ทะลุเป้า แบบนี้มันก็ต้องลองดูกันซักตั้ง!! จริงม๊า?”

“เออๆ รู้ว่าเก่ง เอางั้นก็ดีว่ะ แต่เฮ้ย! อย่างนี้แกก็แย่งหน้าที่ตำรวจอย่างฉันน่ะสิ” คุโรบะโวยด้วยความไม่พอใจ

“.....งั้นไปล่ะ ไว้เจอกันเพื่อน!”

“เฮ้ย! เดี๋ยว! รีบไปไหนของแกวะ? แล้วค่ากาแฟอ่ะ จ่ายมาก่อนสิโว้ย!! ไม่ใช่แก้วล่ะถูกๆนะเฮ้ย”

“เดี๋ยวฉันคืนให้ จะรีบไปเปิดสำนักงาน”

“พูดง่ายเชียวแก ไม่ได้ทำเล่นๆนะว้อย” คุโรบะตะโกนไล่หลัง แต่ก็ได้รับเสียงตอกกลับมาว่า

“คอยดูล่ะกันครับ คุณคุโรบะ  อ้อ! แล้วก็นะ  นับแต่นี้ต่อไปก็กรุณาเรียกผมว่า

‘ยอดนักสืบ มัตสึทาเกะ โออิจิโร่’!!! ”

เปิดตัวค่ะ ชอบหรือไม่ชอบยังไง คอมเม้นได้เลยนะคะ แนวนักสืบที่แต่งก็เป็นเรื่องแรกค่ะ ยังไงก็ขอฝากผลงานด้วยนะคะ ^_______^