คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เจ็บ...08
อย่าคิดไปรักเพื่อนสนิทของตัวเอง เพราะว่ามันจะทำให้เราไม่อยากเป็นเพื่อนกับเขาอีกต่อไป
เราอาจเสียเพื่อนโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม
เมื่อจื่อเทาต้องการแบบนั้นจงอินคนนี้ก็จะทำให้ ขอแค่จื่อเทาหันมามองเขาบ้างก็ยังดีแลกด้วยอะไรจงอินก็ยอม ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของจงอินตอนนี้ยังคงหลับนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทรมานไหมอ้อมแขนของฉันไม่อุ่นเลยใช่ไหมรังเกียจมากใช่ไหม ขอโทษนะที่ฉันปล่อยนายไปไม่ได้ เพราะฉันก็ทรมานเหมือนกัน
เวลาเดินไม่เคยหยุดหมุนต่อให้อยากยื้อมันไว้แค่ไหนก็ทำไม่ได้บนโลกใบนี้ไม่มีใครสามารถหยุดกาลเวลาลงได้ ความรู้สึกก็เช่นกันยิ่งถลำลึกลงไปมากเท่าไหร่ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้ ความรู้สึกรักเมื่อมีให้ใครสักคนมันก็จะรักอยู่แบบนั้นตลอดไป ไม่ใช่ว่างมงายแต่มันไม่สามารถห้ามความรู้สึกนั้นได้ ถ้าคนเราสามารถห้ามความรู้สึกกันได้บนโลกนี้ก็คงไม่มีใครต้องมาเจ็บปวดแล้วล่ะ
จื่อเทาได้แต่มองเข็มนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงที่ตอนนี้ทั้งเข็มสั้นและเข็มยาวจะกำลังชี้ไปที่เลขสิบสอง เวลาเกือบเที่ยงคืนที่จื่อเทายังคงไม่ยอมนอน ไม่ใช่ว่าเขาไม่ง่วงแต่เขายังนอนตอนนี้ไม่ได้
“จงอินกลับไปได้แล้ว”
“คืนนี้กูขอนอนกับมึงนะ”
“กลับไปได้แล้วจงอิน กูให้มึงอยู่กับกูมาหลายคืนแล้ว แล้วไปทำตามคำพูดที่มึงพูดเอาไว้ซะด้วย” จื่อเทาได้แต่ไล่ให้อีกฝ่ายกลับไป ยิ่งจงอินอยู่กับเขาต่อมากเท่าไหร่ก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะได้ใจ
“กูทำอยู่แล้วล่ะ แต่คืนนี้กูขออยู่กับมึงกูสัญญาพรุ่งนี้กูจะไปหาเซฮุน” จงอินเข้าไปกอดจื่อเทาจากด้านหลังกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวจื่อเทาเป็นสิ่งที่จงอินหลงยิ่งสูดดมก็เหมือนเสพติดจะหาว่าเขาโรคจิตก็คงไม่ผิดอะไร เพราะเขาเสพติดจื่อเทาจนถอนตัวไม่ขึ้น
“ขอบใจนะ”
“เรื่องอะไรที่มึงขอกูจะทำให้หมด ขอเพียงแค่กูได้กอดมึงแบบนี้ก็พอ” จงอินเริ่มคลอเคลียไปตามซอกคอของจื่อเทาอย่างเอาแต่ใจไม่สนใจเลยว่าจื่อเทาจะขัดขืน
“แต่มึงต้องตามใจกูมาก ๆ นะ” จบคำพูดของจงอินจื่อเทาก็ได้แต่ยืนตัวแข็งอยู่แบบนั้น คนอย่างจื่อเทาไม่สามารถทำอะไรได้เลย หึช่างน่าสมเพชชีวิตตัวเอง
“อยากทำอะไรก็เชิญ กูไม่มีสิทธิ์อะไรกับร่างกายของกูนี่” มันคือเรื่องจริงทั้ง ๆ นี่คือชีวิตของเขาร่างกายของเขาแต่กลับทำในสิ่งที่ตัวเองคิดไม่ได้ได้แต่ทำในสิ่งที่คนอื่นสั่ง ได้แต่ให้ร่างกายโดนย่ำยี่
“กูรักมึงนะจื่อเทา”
จริงอย่างที่เขาคิดว่าพอเขามามหาลัยตอนไหนเขาคงจะโดนนินทาตอนนั้น ทั้ง ๆ ที่เขาอุส่ายอมหยุดเรียนหลายวันเพราะคิดว่าเรื่องมันจะเงียบลงแต่เปล่าเลย สำหรับเขาในสายตาคนอื่นมันคงน่ารังเกียจไปแล้วสินะ ร่างกายที่โดนใครต่อใครย่ำยี หึชีวิตของเขามันช่างน่าสมเพช
“มึงนี่ไงคนที่อยู่ในคลิป”
“แกคนนี้ใช่ไหม ที่มีคลิปหลุดกับผู้ชายถึงสองคน”
“ร่านเนอะ”
เสียงพูดคุยมากมายจากคนรอบตัวดังเข้าโสนประสาทของผม ผมได้แค่เพียงเดินไปเรื่อย ๆ แต่เสียงนินทาเหล่านั้นก็ยังมีมาเรื่อย ๆ จะให้หนียังไงก็คงหนีไม่พ้นคงทำได้เพียงยอมรับความจริง
ในเมื่อตัวผมเป็นต้นเหตุของเรื่องผมก็ควรได้รับผลกรรมนั้น ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ทำผิดอะไรแต่ในเมื่อคนอื่นบอกว่าผมผิดผมก็คงแก้คำพูดของคนพวกนั้นไม่ได้หรอก
คนที่ไม่มีสิทธิ์อะไรอย่างผมก็ทำได้แค่ให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะเท่านั้น
“ยอมมาเรียนซะทีนะ นึกว่าอายจนไม่กล้ามาเรียนซะแล้ว” จื่อเทาชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร เขาแทบอยากจะหันหลังแล้วเดินหนีไปซะ คน ๆ นี้เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเผชิญหน้าด้วยมากที่สุด ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไป
“อย่าคิดที่จะเดินหนีฉัน เพราะนายหนีฉันไม่พ้นหรอกจื่อเทา” ร่างสูงของอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้เขาก่อนจะบีบต้นแขนของเขาแรง ๆ
“ปล่อยกู” จื่อเทาพยายามแกะมือหนาให้ออกจากต้นแขนของตน แต่แรงบีบของอีกฝ่ายกลับมีมากขึ้นเสียจนใบหน้าของจื่อเทาบิดเบือนไปด้วยความเจ็บปวด
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้กูปล่อย อย่าลืมไปสิครับน้องว่ากูเป็นผัวมึงแล้ว” เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูของเขาก่อนริมฝีปากของอีกฝ่ายจะกดลงมาบนซอกคอของเขา จื่อเทารีบผลักตัวของอีกฝ่ายให้ออกห่างทันทีแต่มันกลับไม่เป็นดั่งใจของเขาแม้สักนิด
“อย่ามาทำเป็นรังเกียจกูไปหน่อยเลยน่า คนเคย ๆ กัน เอ๊ะนี่พี่พูดหยาบกับนายมากไปหรือเปล่านะ แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้งเพราะคนอย่างนายต้องพูดแบบนี้แหละ หึ”
“มึงต้องการอะไร” จื่อเทาพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ ถึงอยากจะต่อยใบหน้าของอีกฝ่ายมากแค่ไหนแต่ก็คงทำไม่ได้
“นั้นสินะ ต้องการอะไรดีนะหรือต้องการ...” สายตาของอีกฝ่ายเริ่มมองสำรวจร่างกายของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาล่ะเกลียดสายตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายนัก
“ไอ้ที่ต้องการก็ได้ไปแล้ว ครั้งนี้ต้องการอะไรดีจื่อเทาช่วยคิดให้พี่หน่อยสิ”
“รีบพูดมาเถอะ”
“หึอย่ามาทำเป็นเก่งไปหน่อยเลย กลัวพี่ก็บอกมาเถอะ” มือหนาของอีกฝ่ายเกี่ยวเอวของเขาเข้าไปกอดจื่อเทาพยายามดิ้นหนีแต่ก็ทำได้เพียงปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจอยู่แบบนั้น
“ต้องการอะไร!!!” จื่อเทาหมดความอดทนกับผู้ชายคนนี้แล้ว เมื่อไหร่จะเลิกมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเขาสักที
“อยากให้เรื่องระหว่างพวกนายมันจบไม่ใช่หรอจื่อเทา” คริสเอ่ยออกมาแค่นั้นจื่อเทาก็ยืนนิ่งไม่ได้ขัดขืนอะไรอีกเลย นั้นสิเรื่องนี้มันควรจบได้แล้วแต่มันจะจบยังไงกันที่จะไม่ให้มีใครต้องเจ็บ
“มาเป็นแฟนของพี่สิ” คริสกระซิบข้างใบหูของจื่อเทาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาก่อนจะกดจูบไปที่กกหูของจื่อเทาเบา ๆ พร้อมกับไล่จูบลงมาถึงลำคอที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนเขาจนแทบคลั่ง
จื่อเทาผลักคริสออกอย่างแรงพร้อมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ ให้เขาไปเป็นแฟนกับผู้ชายแบบนั้นเนี่ยนะหึไม่มีทางแล้วเรื่องมันจะจบได้ยังไงดูยังไงมันก็แทบไม่เกี่ยวกันเลยด้วยซ้ำ
“มึงอย่ามาล้อเล่น!!!”
“พี่พูดจริงนะ เป็นแฟนกับพี่แล้วเรื่องทุกอย่างจะจบลงนายไม่เชื่อใช่ไหมล่ะหึ” คริสได้แต่นึกขำในใจก็จริงใครมันจะไปเชื่อกันล่ะ
“จื่อเทาไม่อยากให้เซฮุนมีความสุขหรอ ไม่อยากให้เพื่อนของนายมีความสุขงั้นหรอจื่อเทา” ยิ่งจื่อเทาฟังในสิ่งที่คริสพูดก็ยิ่งไม่เข้าใจเซฮุนจะมีความสุขได้ยังไงหรือมีความสุขที่เขาคบกับคนตรงหน้าอย่างนั้นหรอมีความสุขที่เขาจะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเซฮุนอีกมีความสุขที่จงอินไม่มีสิทธิในตัวของเขา
“มีพี่เป็นแฟนดีจะตายนะ” หึอย่างงั้นหรอมันไม่มีอะไรดีเลยต่างหากไม่มีเลยสักอย่าง
“มึงคบกับเซฮุนอยู่ไม่ใช่หรอ”
“ก็แค่คู่นอนจื่อเทาก็น่าจะรู้ว่าเซฮุนอยากคบกับใครใช่ไหมล่ะ” ฟังคำพูดของคริสจบจื่อเทาก็แทบอยากจะต่อยหน้าผู้ชายคนนี้เสียจริง แต่ถ้าเขายอมคบกับผู้ชายตรงหน้าเขาว่ามันก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นในเมื่อจงอินก็ยังเข้ามายุ่งกับชีวิตของเขาอยู่เพื่อแลกกับการให้จงอินไปอยู่กับเซฮุน
“แล้วมันจะจบได้ยังไงถ้ากูคบกับมึง”
“พี่ก็จะไม่มีทางให้ไอ้คนที่ชื่อจงอินอะไรนั้นมายุ่งกับนายได้อีก” จื่อเทาฟังในสิ่งที่คริสพูดก็ยิ่งไม่เข้าใจคนตรงหน้าเขาน่ะหรอจะห้ามให้จงอินไม่ยุ่งกับเขาได้
“แล้วมึงจะห้ามได้ยังไง”
“พี่มีวิธีของพี่ก็แล้วกัน” คริสตอบไปพร้อมยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ใช่เขามีวิธีของเขาวิธีที่จะทำให้คิมจงอินไม่มายุ่งกับคนของเขา
“มันดีต่อตัวของนายและเพื่อนของนายใช่ไหมล่ะ นายก็ต้องเลือกสักทางจื่อเทาและพี่เชื่อว่าทางที่พี่ยื่นให้นายมันจะทำให้ทุกคนเจ็บปวดน้อยที่สุดและจบความสัมพันธ์แย่ ๆ นั้นลงได้” คริสพูดในสิ่งที่เขาคิดเอาไว้แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่ได้ทำเพื่อใครอยู่ดีเขาทำเพื่อตัวของเขาเอง ได้จื่อเทามาเชยชมมันก็ถือว่าคุ้ม
“ได้กูจะยอมเป็นแฟนมึง” ในเมื่อถ้าทางนี้มันคือคำตอบที่ดีที่สุดจื่อเทาก็ยอมเลือก ดีกว่าให้จงอินมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขาเพื่อแลกกับให้จงอินไปอยู่กับเซฮุน ถึงเซฮุนจะมีความสุขก็ตามมันก็เป็นแค่ความสุขจอมปลอมถึงเขาจะไม่สามารถทำให้เซฮุนมีความสุขได้อีกแล้วก็ยังดีกว่าต้องฝืนกันไปแบบนี้ เรื่องนี้มันควรจบสักที เขาจะเลือกทิ้งทุกอย่างไปทิ้งความรักที่มีให้เซฮุนทิ้งความเป็นเพื่อนกับจงอินทิ้งมันไปให้หมด
ทั้ง ๆ ที่ใจไม่อยากจบความสัมพันธ์ของคำว่าเพื่อนลงเลย แต่ถ้าไม่จบมันก็จะเจ็บแบบนี้ต่อไป
หื้มหายไปนานมากจริง ๆ
เรื่องนี้เหมือนพี่คริสเป็นแค่ตัวประกอบเนอะ ฮ่าๆ เฮ้อ บอกจริงๆคนแต่งตันมากกับเนื้อเรื่อง - -
โถ่ๆๆๆๆ เม้นๆๆๆเป็นกำลังใจเนอะ ฉีกยิ้ม
ยังไงก็
ความคิดเห็น