คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เจ็บ...07
คนเราน่ะหรอก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ หึเรื่องของตัวเองก็ต้องสำคัญที่สุดใช่ไหมล่ะมนุษย์ทุกคนนั้นมีความโลภโกรธหลงเหมือนกันหมดนั้นแหละ ต่อให้เป็นคนดีมากแค่ไหนมันก็ยังมีความอยากกันทั้งนั้น
“เฮ้ย หยุดร้องน่ารำคาญได้แล้ว จะคร่ำคราญไปไหนทำเหมือนไม่เคยโดนมาได้กี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ เลิกเสแสร้งทำเหมือนจะเป็นจะตายได้แล้ว” คริสนึกโมโหที่ร่างที่นอนอยู่บนโซฟายังไม่เลิกร้องไห้เหมือนจะเป็นจะตาย ทั้ง ๆ ที่ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายช่ำชองเรื่องนี้มากแค่ไหน ทีกับไอ้นั้นไม่เห็นจะร้องไห้จะเป็นจะตายเห็นร้องครางเอา ๆ หึ
“พี่คริสครับ อย่าลืมลงคลิปนะ” เซฮุนที่อยู่ในอ้อมกอดของคริสเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปมองร่างของเพื่อนสนิทที่กำลังนอนร้องไห้อย่างน่าสมเพช คนอย่างมึงเจ็บแค่นี้ยังน้อยไป ฮวาง จื่อเทา
“ได้สิคนดี แต่ขอพี่เอาไปเซ็นเซอร์หน้าของพี่ก่อนนะ พี่ยังไม่อยากดัง” คริสพูดก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง จมูกโด่งก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมจากแก้มใสของเซฮุนอย่างแผ่วเบา เรื่องนี้มันสนุกอย่างที่เขาคิดจริง ๆ สงสัยเขามันคงโรคจิตชอบดูความเจ็บปวดของคนอื่น
“ครับพี่คริสแล้วเอาคลิปก่อนหน้านั้นลงด้วยล่ะ ผมอยากประจานมันว่ามันมั่วแค่ไหน” เซฮุนพูดจบก็ส่งยิ้มหวานมาให้คริสก่อนจะแตะริมฝีปากบางของตัวเองลงบนริมฝีปากหนาของคริสอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อย ๆ สอดลิ้นเล็กเข้าไป ต่างฝ่ายต่างแลกจูบอันดุเดือดไม่มีใครยอม จนคนที่นอนมองอยู่ถึงกลับหลั่งน้ำตาออกมาด้วยหัวใจที่แตกสลาย เซฮุนการที่มึงทำร้ายกูมันทำให้มึงมีความสุขใช่ไหม กูยินดีที่จะเจ็บปวดเพราะมึงขอแค่ให้มึงมีความสุขก็พอ จื่อเทาได้แต่คิดในใจยิ่งเห็นภาพตรงหน้าก็เหมือนตายทั้งเป็นเขาพอจะเข้าใจความรู้สึกของเซฮุนตอนที่เขามีอะไรกับจงอินแล้ว ว่าการที่คนที่เรารักไปมีอะไรกับคนอื่นมันเจ็บเจียนตายแค่ไหน
“ผมไปเรียนก่อนนะครับพี่คริส ฝากเพื่อนผมด้วยนะ” เซฮุนพูดจบก็เดินออกไปจากห้องทันทีไม่คิดแม้แต่จะหันมามองจื่อเทาเลยสักนิด สมควรแล้วที่คนอย่างมันต้องมาเจออะไรแบบนี้มันไม่ใช่ความผิดของเขาเลย จื่อเทามันทำตัวของมันเอง
“เพื่อนนายชั่งรักนายดีนะจื่อเทา หายากนะเพื่อนแบบนี้ หึ” คริสนึกขำกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของเซฮุนกับจื่อเทา มือหนาของคริสค่อย ๆ เลื่อนไปจับหน้าคมสวยของจื่อเทาที่ตอนนี้ทั้งใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา นิ้วเรียวสวยของเขาค่อย ๆ เกลี่ยน้ำสีใสที่มันยังคงไหลออกมาจากดวงตาที่เศร้าหมองไม่หยุด
“เพื่อนนายทำขนาดนี้แล้วนายก็ควรรู้ได้แล้วนะว่าเซฮุนเกลียดนายมากไหน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของฉันที่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของพวกนาย แต่ก็นะฉันมันชอบเสือกวะยิ่งเป็นเรื่องของนายฉันก็ยิ่งชอบ” คริสยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยสายตาก็จับจ้องไปที่ใบหน้าสวยตลอดเวลา ถึงตอนนี้ใบหน้าของจื่อเทาจะดูเหมือนคนไร้ชีวิตก็ตามแต่สำหรับคริสมันก็ยังคงสวยเสมอ
“นายมันหน้าโง่จื่อเทา สมควรที่โดนแบบนี้ นายมันโตตรโง่เลยวะหึเห็นแก่เพื่อนมากกว่าเห็นแก่ตัวเอง ยังมีคนแบบนี้อยู่อีกหรอ” คริสยิ่งคิดก็ยิ่งนึกสมเพชจื่อเทา คนเราส่วนมากก็มักจะเห็นแก่ตัวก่อนกันทั้งนั้นแต่กลับจื่อเทาทันไม่ใช่ ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายแคร์เพื่อนทั้งสองมากแค่ไหน แคร์จนมันมากเกินไป มันถึงได้เป็นแบบนี้
“คิดว่าที่ทำอยู่มันดีแล้วหรอ อยากให้มันจบไหม ลองทำตามฉันดูสิ” คริสพูดจบก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขารู้ตัวดีว่าที่กำลังทำอยู่ไม่ได้ทำเพื่อจื่อเทา แต่เขากำลังทำเพื่อตัวของเขาเองอยู่ทั้งนั้น สักสนุกขึ้นแล้วสิ
จงอินได้แต่นั่งร้อนใจอยู่หน้าห้องของจื่อเทา เขารอจื่อเทามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่กลับไม่มีแม้เงาของจื่อเทาเลย ยิ่งคิดว่าอีกฝ่ายหายไปไหนเขาก็ยิ่งวุ่นวายใจโทรไปก็ไม่รับ เขาใจคอไม่ดีเลย
“มึงไปไหนของมึงจื่อเทา” จงอินได้แต่พูดออกมาลอย ๆ ก่อนจะมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองที่กดโทรออกเบอร์จื่อเทานับร้อยครั้งแต่กลับไม่มีสัญญาตอบรับจากอีกฝ่ายแม้สักครั้ง ถึงแม้ว่าจื่อเทาไม่อยากจะเจอหน้าเขาไม่อยากที่จะยุ่งวุ่นวายกับเขาอีกแต่จื่อเทามันไม่เคยไม่รับโทรศัพท์ของเขาสักครั้ง ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งห่วง
มีแค่ทางเลือกสุดท้ายที่เขาไม่คิดอยากจะเลือกแต่ครั้งนี้มันจำเป็น นิ้วเรียวค่อย ๆ กดเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์หาเบอร์เพื่อนที่เคยสนิทอีกคน จงอินถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะกดโทรออกเบอร์ที่ไม่ได้ติดต่อมานาน รอได้ไม่นานปลายสายก็กดรับ ก่อนจะเอ่ยคำที่เขาคิดว่ามันดูไม่น่าฟังที่สุดออกมา
“นึกว่าตายไปแล้ว แต่ที่โทรมาคงไม่ได้คิดถึงกูหรอกสินะหึ” เซฮุนนึกขำกับการที่อีกฝ่ายโทรมาหาเขาในครั้งนี้ไม่ต้องให้เขาเดาเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการที่อยากจะรู้เรื่องของใคร
“ถ้าไม่จำเป็นกูก็ไม่อยากโทรหามึงนักหรอกนะ กูแค่อยากรู้จื่อเทาอยู่กับมึงหรือเปล่า” จงอินพยายามข่มอารมณ์ไว้มากที่สุดไม่อยากจะทะเลาะกับอีกฝ่ายก่อนที่เขาจะได้คำตอบในสิ่งที่เขาอยากจะรู้
“ตายห่าไปแล้วมั้ง หรือไม่ก็ไปมั่วที่ไหนสักที่หรือมึงคิดว่ามันจะมานานเอากับกูหรือไง”
“นั่นเพื่อนมึงนะเซฮุน มึงไม่คิดห่วงมันบ้างเลยหรอวะ!”
“ห่วงงั้นหรอ หึพูดมาได้ ถามตัวมึงเองก่อนเถอะว่าเคยห่วงเพื่อนอย่างกูบ้างไหม เคยถามไหมว่ากูสบายดีไหม อยู่ที่นี่เป็นยังไงบ้าง เคยคิดจะแคร์กูเหมือนที่กูแคร์มึงบ้างไหมจงอิน!!!”
จนได้สุดท้ายเซฮุนก็โยงเข้าเรื่องของตัวเอง กี่ครั้งแล้วที่เขาโดนจงอินเมินแบบนี้ไม่เคยคิดจะห่วงใยไม่เคยคิดจะถามหา มึงไม่เคยเห็นความสำคัญของกูบ้างเลยหรอ กูใส่ใจมึงทุกครั้งห่วงมึงทุกครั้ง ทั้ง ๆ ที่จื่อเทามันไม่เคยใส่ใจมึงเลยแต่มึงกลับเลือกที่จะห่วงมันมากกว่าคนที่ห่วงมึงอย่างกู สุดท้ายกูก็เป็นได้แค่คนนอกสายตาสินะ
“มันมีอะไรดีนักหนาวะ! หึเตรียมรอดูความเจ็บปวดของคนที่มึงรักได้เลยจงอิน” เซฮุนพูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที ในเมื่อเรื่องนี้มันไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้วก็ให้มันเจ็บปวดให้ถึงที่สุด คำว่าเพื่อนมันไม่มีอีกแล้ว
ต่อให้รู้จักกันมานานแค่ไหน ความสัมพันธ์มันอาจพังลงได้แค่เพียงเสี้ยววินาที
บนโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน แม้แต่มิตรภาพ
จงอินได้แต่นั่งนิ่งอยู่ที่เดิมไม่คิดแม้แต่จะขยับไปไหนเหมือนร่างกายมันโดนแช่แข็งเมื่อได้เห็นสิ่งที่เซฮุนส่งมาให้เขาดู มือหนาได้แต่กำโทรศัพท์เครื่องหรูเอาไว้แน่นอย่างเจ็บปวด
“กูขอโทษที่ดูแลมึงไม่ได้” ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนกันที่น้ำตาของเขาไหลออกมา ทำไมเรื่องทุกอย่างมันถึงกลายมาเป็นแบบนี้ ใครกันที่เป็นคนผิด
“จื่อเทามองหน้ากูหน่อยได้ไหม โปรดอย่าทำเฉยชากับกูแบบนี้” ตั้งแต่จื่อเทากลับมาที่ห้องของตัวเอง อีกฝ่ายกลับดูเหมือนคนไร้ชีวิตเหมือนไม่ต้องการรับรู้อะไรรอบตัวอีกเลย จงอินได้แต่มองร่างตรงหน้าด้วยหัวใจที่เจ็บปวด มันผิดที่เขาถ้าเขาดูแลจื่อเทาให้ดีกว่านี้ ถ้าเขาใส่ใจจื่อเทาให้มากกว่านี้ จื่อเทาคงไม่ต้องเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้
“มันเกลียดกู ฮึก เซฮุนมันไม่รักกูเลยเพราะมึงจงอิน เพราะมึง!!!” จื่อเทาผลักตัวของจงอินให้ออกห่างจากตัวของเขาอย่างแรง ถ้าไม่มีมันเรื่องทุกอย่างก็จะไม่เป็นแบบนี้เพราะมีมันเข้ามาในชีวิต
“เลิกโทษกูเสียที เพราะมันไม่รักมึง มึงก็เห็นสิ่งที่มันทำกับมึงแล้วนี่เลิกรักมันซะทีเถอะ!” ยิ่งจงอินพูดความจริงออกไปมากเท่าไหร่จื่อเทาก็ยิ่งร้องไห้หนัก ขอให้เขาได้หลอกตัวเองต่อไปไม่ได้หรอ ที่เซฮุนไม่รักเขาก็เพราะจงอิน มันต้องเป็นแบบนั้นสิ
“เพราะมึงนั้นแหละ เพราะมึงคนเดียวออกไปจากชีวิตกูซะ ออกไป!!!” ถ้าความจริงมันเจ็บปวด คนเราก็มักจะเลือกหลอกตัวเองต่อไป
“ไม่!!! มึงไม่เห็นหรอว่าตอนนี้ใครกันที่อยู่ข้างมึง ตอนที่มึงเจ็บปวด มึงยังไม่เห็นความรักของกูอีกหรอ” ทำไมกันทำไมถึงยังรักเขาไม่ได้ทำไมถึงรักผู้ชายที่ชื่อ จงอิน คนนี้ไม่ได้
“แล้วมึงยังไม่เห็นอีกหรอว่าใครที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ ถ้ามึงรักกูจริงทำเพื่อกูสิ ไปรักเซฮุนเพื่อกูสิถ้ามึงทำกูยอมมึงทุกอย่างแล้ว กูยอมมึงแล้วจริงๆ” สุดท้ายจื่อเทาก็แพ้ให้จงอินทุกทาง สุดท้ายก็ต้องลงเอยแบบนี้
“กูยอมมึงแล้วจงอิน กูยอมมึงแล้ว”
สุดท้ายเขาก็ไม่เหลืออะไร แม้แต่เพื่อนของตัวเอง
ห่างหายไปนานกับฟิคเรื่องนี้ และอีกหลาย ๆ เรื่องฮ่าๆ
อยากมีแท็กบ้างเล่นบ้าง ๆ #เจ็บKT นะ มีไรไปพูดคุยกันได้ เราคุยเก่งถ้าเป็นเรื่องคริสเทา
จบไม่สวยแน่เลยเรื่องนี้ หุหุหุ เม้น ๆ กำลังใจจจจจจจ
ความคิดเห็น