คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เจ็บ...06
เป็นเหมือนอย่างทุกวันที่คิมจงอินจะมารับจื่อเทาไปมหาลัยพร้อมกัน แต่ก็เป็นเหมือนอย่างทุกวันเช่นกันที่จื่อเทามักจะเดินหนีจงอินไปไกลทุกครั้ง ความรักที่ต้องวิ่งตามก็แบบนี้แหละรู้ว่าเหนื่อยแต่ก็ยังทำ
จะบอกว่าเขาโง่ก็คงจริงโง่งมกับความรัก แต่ถ้ามันทำให้ตัวเองมีความสุขผมก็จะยอมโง่ต่อไป
“รอกูด้วยสิ” จงอินวิ่งเข้าไปใกล้จื่อเทาก่อนจะจับมือบางของอีกฝ่ายเอาไว้หลวม ๆ จื่อเทาพยายามสะบัดมือของตัวเองให้หลุดออกมาจากมือของจงอินแต่มันกลับไม่ง่ายเมื่อจงอินเริ่มบีบมือของเขาเอาไว้แน่น
“ขอให้กูได้จับมือมึงบ้างนะ” จงอินพูดพร้อมฝืนยิ้มออกมาให้จื่อเทา ถูกปฏิเสธมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งเจ็บทุกครั้งแต่ก็ยังดื้อด้านที่จะทำต่อไป จื่อเทายอมให้อีกฝ่ายได้จับมือต่อไปแค่เห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของจงอินหัวใจของจื่อเทามันก็เจ็บปวดตามไปทันที รู้ว่าชอบตัดเยื่อใยของอีกฝ่ายแต่ก็เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดไกลไปมากกว่านี้ สำหรับเขามีให้แค่คำว่าเพื่อน
“อุ่นไหมเวลาจับมือกู” จื่อเทาเอ่ยถามจงอินด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ก่อนสายตาคมสวยจะหันไปมองใบหน้าหล่อคมของอีกฝ่ายที่กำลังยกยิ้มขึ้นมาน้อย ๆ
“อุ่นสิ” จงอินพูดออกมาทั้งรอยยิ้มอย่างมีความสุข
“แต่มือกูมันไม่มีความรู้สึกเลยวะ” คำพูดที่จื่อเทาพูดออกมาทำเอารอยยิ้มที่ยิ้มอย่างมีความสุขของจงอินเมื่อคู่หุบลงไปทันที หึใช่สิมึงไม่เคยมีความรู้สึกให้กูเลยนิ
จงอินปล่อยมือของตัวเองออกจากมือของจื่อเทาช้า ๆ ไม่ใช่ว่าอยากปล่อยแต่จะให้จับต่อไปมีแต่เขาที่เจ็บปวด ถึงไม่ได้จับมือก็ไม่เป็นไรได้ยืนข้างกายก็ยังดี จงอินเริ่มเว้นระยะห่างการเดินจากที่เดินอยู่ข้างจื่อเทาก็กลับไปเดินตามหลังจื่อเทาเหมือนอย่างเก่า เนี่ยแหละตำแหน่งที่แท้จริงของเขาเป็นเหมือนเงาตามตัวของจื่อเทาตลอดมา
จากเสียงหัวเราะ จากรอยยิ้มที่เคยมีให้กันก็กลายเป็นนิ่งเฉยเย็นชาต่อกัน ความสุขเหล่านั้นที่เคยมีเหลือเพียงความทุกข์ทรมาน
จากร้อยเหลือเพียงศูนย์
จากรักเหลือเพียงร้าย นี่สินะพิษของความรัก
“เฮ้ยจื่อเทา” เสียงของเพื่อนร่วมห้องเรียกจื่อเทาที่กำลังก้าวเท้าออกจากห้องเรียนหลังจากเลิกเรียนคาบสุดท้ายจบไป จื่อเทาหยุดเดินแล้วหันมามองยังต้นเสียงพร้อมทำหน้าสงสัยเพราะว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้สนิทอะไรกับเขานักคงต้องมีเรื่องสำคัญอะไร
“คือเซฮุนมันลืมโทรศัพท์เอาไว้บนโต๊ะมึงช่วยเอาไปคืนมันหน่อยสิ” อีกฝ่ายพูดพร้อมยื้นโทรศัพท์เครื่องหรูมาตรงหน้าของเขา จื่อเทานึกหนักใจจะรับไปคืนให้อีกฝ่ายดีไหมถึงใจของเขามันอยากจะคุยกับเซฮุนใจแทบขาดแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปคุยกับอีกฝ่ายกลัวเซฮุนจะโกรธเขามากขึ้น
“ทะเลาะกันอยู่สินะเห็นห่าง ๆ กัน ก็ถือว่าไปขอมันคืนดีด้วยเลยไง” อีกฝ่ายพูดจบก็ยัดโทรศัพท์เครื่องหรูใส่มือของเขาทันที อีกฝ่ายโบกมือลาแล้วเดินจากไปโดยไม่รอฟังคำโต้แย้งของเขาสักคำ จื่อเทาถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะกดปุ่มด้านข้างเพื่อให้หน้าจอขึ้นปลดล็อค พอหน้าจอขึ้นปลดล็อคนิ้วเรียวสวยก็เลื่อนปลดล็อคทันทีเขาไม่รู้ที่อยู่ใหม่ของเซฮุนหรอกนะคงต้องโทรถามหาเอาจากแฟนของเซฮุนซึ่งมันก็ต้องเป็นเบอร์ที่เซฮุนโทรหาบ่อยที่สุดนั่นแหละยิ่งนึกถึงว่าเซฮุนมีแฟนเขากลับยิ่งปวดหัวใจทำไมเขาถึงไม่ได้อู่ในสถานะนั้นเสียที แต่พอปลดล็อคหน้าจอได้ภาพที่ขึ้นโชว์พื้นหลังหน้าจอก็เล่นเอาจื่อเทาแทบล้มทั้งยืน
มันเป็นภาพที่เขากับไคมีอะไรกันในห้องน้ำของมหาลัย แล้วมันมาอยู่ในโทรศัพท์ของเซฮุนได้ยังไงแล้วใครเป็นคนถ่ายเอาไว้ ยิ่งคิดจื่อเทาก็แทบยิ่งบ้าหัวใจของเขาร้อนรนไปหมด ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกำลังจะตกลงมาจากหน้าผาสูง
จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยหัวใจบีบรัดได้ไม่นานนัก ก็มีสายโทรเข้ามาจนจื่อเทาตกใจเล็กน้อย สายตาคมสวยมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ก็ไม่ปรากฏชื่อของคนที่โทรเข้ามาจื่อเทาชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจกดรับ
“ไงมึงรูปโดนใจไหม เอากันมันดีนะหึ” เสียงปลายสายที่พูดออกมาเหมือนมีใครเอามีดมาแทงเขาจากด้านหลังยังไงยังงั้นเลย
“เซฮุนมึงไปเอารูปพวกนี้มาจากไหน” จื่อเทาถามกลับออกไปอย่างร้อนรนจิตใจของเขามันเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว มือก็กำแน่นจนเล็บจิกลงไปในเนื้อ
“กูไม่ได้มีแค่รูปนะ คลิปก็มีนี่มึงเห็นมหาลัยเป็นโรงแรมหรือไงนึกอยากจะเอาก็เอา เห็นกูโง่นักหรือไง!!!” เซฮุนตะโกนออกมาอย่างเหลืออดไปยังปลายสายตั้งแต่ที่เขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คริสฟังไปคริสก็เอาคลิปนี้มาให้เขาดูความรู้สึกโกรธเกลียดจื่อเทายิ่งมีมากขึ้นเป็นเท่าตัว ต่อหน้าก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นลับหลังก็ร่านทั้งสอง
“เซฮุนกูกับจงอินไม่ได้เป็นอะไรกัน” จื่อเทารู้ดีว่าอธิบายไปยังไงเซฮุนก็ไม่มีวันเชื่อ อาจจะคิดว่าเขาแก้ตัวแต่มันเป็นเรื่องจริงที่เขาอยากจะพูดออกไป
“ไม่เป็นอะไรกันงั้นหรอ กูว่ามันเป็นผัวมึงเต็มรูปแบบเลยนะ ทั้งในคลิปหรือหนังสดที่กูเห็นมึงกับมันก็ดูมีความสุขดีนี่ หรือจะบอกว่ามึงโดนมันข่มขืนล่ะแต่หลักฐานมันก็บอกอยู่ว่ามึงสมยอมมัน!!!” จื่อเทาแทบอยากจะกดตัดสายทิ้งไม่อยากรับรู้เรื่องราวอะไรอีกแล้ว การโดนคนที่เรารักพูดจากับเราแบบนี้มันเหมือนตายทั้งเป็น ไม่รู้จะอธิบายแบบไหนแล้วจริง ๆ มันก็ใช่อย่างที่เซฮุนพูดเขายอมจงอินมาทุกครั้งแต่เขาไม่เคยเต็มใจเลยสักครั้ง
“เซฮุนมึงฟังกูบ้างสินะ กูขอร้อง” จื่อเทาพูดออกไปด้วยเสียงที่สั่นเทาน้ำตาเอ่อไหลออกมาอย่างช้า ๆ อยากให้เซฮุนรับฟังอยากให้เซฮุนเข้าใจเขาบ้าง แค่นิดเดียวก็ยังดี
“ได้ มึงมาหากูที่คอนโดXXX ห้อง323 สิ กูจะรอนะ” พูดจบเซฮุนก็ตัดสายไปทันที จื่อเทาไม่รอช้ารีบตรงไปยังคอนโดที่เซฮุนบอกทันทีความรู้สึกของเขาตอนนี้มันสับสนไปหมดทั้งกังวลทั้งกลัวทั้งอยากอธิบาย ขอทีเถอะขอให้เรื่องนี้จบสักที
พอมาถึงยังจุดหมายผมก็รีบเปิดประตูห้องที่ไม่ได้ล็อคเอาไว้เข้าไปทันทีด้วยหัวใจที่ร้อนรนอยากจะอธิบายเรื่องนี้ให้จบสักที แต่พอเข้ามาในห้องกลับพบเพียงแค่ความว่างเปล่าไม่มีแม้เงาของเซฮุนเลย
“เซฮุนมึงอยู่ไหน” ผมพยายามตะโกนเรียกอีกฝ่ายแต่กลับได้รับเพียงความเงียบกลับมาผมเดินหาเซฮุนไปทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอ มันไปไหนของมัน
“เซ...” ผมถึงกลับเสียงหายไปทันทีที่อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายร่างสูงมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ผมมองหน้าเขาอย่างงง ๆ ใบหน้าหล่อของเขายกยิ้มมุมปากขึ้นก่อนจะมองสำรวจร่างกายผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมเริ่มระแวงกับสายตาที่เขามองมาที่ผมผมพยายามถอยห่างเขาออกมา
“มาหาเซฮุนหรอ เซฮุนไม่อยู่หรอกนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อย ๆ ผมรีบถอยห่างผู้ชายตรงหน้าออกไปอีกทันที
“จะไปไหนล่ะ เดี๋ยวเซฮุนก็มาแล้วมาทำอะไรรอเซฮุนกันไหม” ผู้ชายตรงหน้าเดินเข้ามากระชากข้อมือของผมเอาไว้พร้อมลากไปยังโซฟาตัวยาวที่อยู่กลางห้อง
“เฮ้ยปล่อย!!! มึงเป็นใครปล่อยกู” ผมพยายามรั้งร่างของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ไปตามแรงกระชากนั้น แต่อีกฝ่ายกลับกระชากตัวของผมไปแรงกว่าเก่า
“พูดจาไม่เพราะเลยนะ จื่อเทา” ผมเบิกตากว้างออกมาทันทีที่อีกฝ่ายเรียกชื่อผม เขารู้จักชื่อของผมได้ยังไง
“มึงเป็นใคร รู้จักชื่อกูได้ยังไง”
“พี่เป็นใครน่ะหรอ ก็คงจะเป็นผัวน้องอีกในไม่ช้านี้ยังไงล่ะครับ” ผมแทบอยากจะต่อยปากหมา ๆ ของอีกฝ่ายทันทีที่มันพูดจบ ผมใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักร่างสูงนั้นให้ออกห่างแต่กลับไม่ได้ผลเลยอีกฝ่ายกลับจับตัวของผมไว้แน่นกว่าเก่า
“ปล่อยกูนะ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย” ผมแหกปากร้องออกไปทันทีเมื่อรู้ตัวว่าไม่สามารถสู้แรงของอีกฝ่ายได้ แต่ผมมันก็เหมือนคนโง่ยังไงยังงั้นรู้ว่าไม่มีใครได้ยินแต่กลับขอให้คนมาช่วย
“อย่าเสียงดังสิครับเดี๋ยวเซฮุนตื่น” ร่างสูงพูดพร้อมชี้นิ้วไปยังห้องนอน ก่อนจะยกยิ้มให้ผมไหนมันบอกว่าเซฮุนไม่อยู่ไง ตอนนี้ผมสับสนมึนงงไปหมดแล้วนี่มันอะไรกัน
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ พี่แค่หลอกน้องเองนะเพื่อนน้องก็อยู่ที่นี่แหละ” อีกฝ่ายพูดจบผมก็พยายามดิ้นหนี้อีกครั้ง ถ้าเซฮุนอยู่ที่นี่มันก็ต้องช่วยผมได้สิ
“เซฮุนช่วยกูด้วย เซฮุน!!!” ผมตะโกนออกไปสุดเสียงและผมก็เชื่อว่าถ้าเซฮุนอยู่ที่นี่จริง ๆ มันต้องออกมาช่วยผม
“พี่บอกแล้วไงน้องเซฮุนหลับอยู่อย่าเสียงดัง” อีกฝ่ายพูดจบก็จับตัวของผมนอนลงไปกับโซฟาตัวยาวผมยิ่งดิ้นหนัก ใช้แรงที่มีผลักไสอีกฝ่ายให้ออกไป
“อย่าดื้อสิไม่งั้นจะเจ็บตัวนะ” ร่างสูงก้มลงมากระซิบข้างใบหูของผมก่อนจะหอมแก้มผมไปหนึ่งที ผมสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับใช้มือจิกเส้นผมของอีกฝ่ายแล้วกระชากมันสุดแรง
“มึง!!! กล้ามากไปแล้วนะ” ร่างสูงหมดอารมณ์ที่จะใจเย็นกับอีกฝ่ายง้างมือหนาตบลงไปบนหน้าสวยของจื่อเทาอย่างเต็มแรงจนใบหน้าของจื่อเทาหันไปตามแรงตบ มุมปากสวยมีเลือดไหลออกมาอย่างช้า ๆ จนร่างสูงยิ้มเยาะอย่างสะใจ
“มึงต้องการอะไร” จื่อเทาพูดความน้ำเสียงที่สั่นเทาตอนนี้เขากลัวไปหมด หัวสมองของเขาตอนนี้มันขาวโพลนไปหมดทั้ง ๆ ที่เซฮุนให้เขามาเจอที่นี่แต่ทำไมถึงกลับมาเจอผู้ชายคนนี้ได้
“ต้องการมึงไง” พูดจบร่างสูงก็ทำการกระชากเสื้อนักศึกษาตัวบางของอีกคนจนขาดติดมือมา แล้วเอาเศษเสื้อที่ขาดไปมัดมือของจื่อเทาเอาไว้จื่อเทาพยายามดิ้นสุดชีวิตแต่เพราะร่างสูงที่ทับเขาเอาไว้มันเลยทำให้เขาขยับไปไหนไม่ได้
“ปล่อยนะ ปล่อย!!! เซฮุน!!! ช่วยกูด้วย” จื่อเทาร้องตะโกนจนแทบหมดเสียงก่อนสายตาจะเบนไปเห็นเซฮุนที่ยืนอยู่ประตูหน้าห้องนอน หัวใจของจื่อเทากำลังมีความหวังแต่พอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของคนที่ตัวเองแอบรักความหวังก็พังทลายลงไปทันที มันไม่ใช่อย่างที่เขาคิดใช่ไหม ไม่ใช่ใช่ไหม
“พี่คริสถ่ายคลิปเก็บไว้ดูเล่นด้วยนะครับ” พูดจบเซฮุนก็หันหลังเดินเข้าห้องนอนไปทิ้งจื่อเทาให้นอนปวดใจอยู่ที่เดิม ทำไมมึงถึงทำกับกูแบบนี้เซฮุน ทำไม ดวงตาคู่สวยเอ่อล้นด้วยน้ำสีใสออกมาอย่างเจ็บปวด
“เซฮุน ฮึกฮือออ ช่วยกูด้วย เซฮุน” จื่อเทาร้องไห้แทบขาดใจสุดท้ายก็มีเพียงความว่างเปล่าที่เขาได้รับกลับมาจากเซฮุน
“เรามาสนุกกันเถอะนะ จื่อเทา”
ยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเสียอีก ยิ่งกว่าโดนมีดแทง ทั้ง ๆ ที่เขารักเซฮุนมากแต่นี่หรือคือการตอบแทนความรักของเขา นี่ใช่ไหมความหวังดีที่เขาเคยมีให้เซฮุน กลับมาทำร้ายกันแบบนี้หรอ แม้แต่คำว่าเพื่อนมึงก็ไม่เหลือให้กูอีกแล้วสินะ โอ เซฮุน
ยิ่งแต่งยิ่งตัน
ฝีมือการแต่งฟิคแย่ลงทุกวัน ฮ่าๆ
ความคิดเห็น