severe pain เจ็บ... [KRISTAO]

ลำดับตอนที่ #5 : เจ็บ...05

“ว่าไงมึงได้ข่าวว่าได้เด็กใหม่มานี่เห็นเขาบอกกันว่าทั้งน่ารักทั้งขาว เอามาให้ลองบ้างดิ” ปาร์ค ชานยอลเพื่อนสนิทสุดเลิฟของคริสพูดพร้อมยกยิ้มกว้างจนเห็นฟันแทบคบทุกซี่ถึงเขาจะยิ้มง่ายและดูเป็นมิตรแต่นั้นล่ะคือกับดักของเขาผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีจิตใจเหมือนกับรอยยิ้มบนใบหน้าเลย

“กูยังไม่เบื่อ” คริสตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ดูยังไงก็รู้ว่าเด็กใหม่คนนี้ของคริสก็คงเป็นได้เหมือนคนก่อน ๆ เอาจนพอใจแล้วก็เขี่ยทิ้ง อาจจะมีดีกว่าก็แค่ตรงที่คริสมันเอามานอนกกไว้ที่ห้องตัวเอง

“หวงหรือไง” ชานยอลแกล้งแหย่อีกฝ่ายก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของคริสมาเปิดดูรูปเล่น แล้วมันก็เป็นอย่างที่ชานยอลคิดไม่มีผิด หึ คริสมันคงเป็นพวกโรคจิตมีอะไรกับใครไม่ได้ต้องถ่ายคลิปเก็บไว้เสมอ ชานยอลเปิดดูคลิปไปเรื่อย ๆ จนไปสะดุดตากับคลิปคลิปหนึ่ง มันไม่ใช่เด็กของคริสที่เขารู้จักหรือแม้แต่ไอ้คนกระทำก็ไม่ใช่เพื่อนของเขาแน่ นี่มันโรคจิตขนาดไปแอบถ่ายคนอื่นเอากันเลยหรอวะ

“ใครวะมึง” ชานยอลทนความสงสัยของสองร่างที่กำลังเล่นบทรักกันอยู่ในโทรศัพท์ไม่ไหวจึงเอ่ยปากถามเพื่อนตัวเองพร้อมกับหันหน้าจอให้อีกฝ่ายดู คริสยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะดึงโทรศัพท์ของตัวเองคืนมาจากมือของชานยอล

“พวกมั่วไม่เลือกน่ะ กูไปเข้าห้องน้ำแล้วไม่รู้ว่าจะมีพวกอยากเข้ามาเอากันให้กูได้ดูหนังสด กูมันก็เป็นพวกคนดีไงถ่ายเก็บไว้ให้เผื่อพวกมันอยากดังกูจะได้เอาไว้ลงในเว็บ หึ” คริสพูดพร้อมจ้องมองไปบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรู ที่กำลังแสดงบทรักอันร้อนแรงอย่างไม่เกรงใจสถานที่ ถ้าเอาคลิปนี้ไปลงเว็บนะคงสนุกน่าดู แต่มันคงสนุกกว่านั้นถ้าเอาคลิปนี้ไปต่อลองอะไรบ้างอย่าง แค่คิดก็สนุกแล้ว

“ทำหน้าชั่วคิดอะไรอยู่วะ” ชานยอลมองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยสายตาแวววาว ที่ถามไปไม่ได้จะห้ามก็แค่อยากจะร่วมด้วย คบกันได้นี่คงไม่แปลกหรอกที่นิสัยจะไม่ต่างกัน คริสมองหน้าชานยอลก่อนจะยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“เรื่องนี้กูขอออกเดี่ยวแล้วกันนะเพื่อนรัก” คริสพูดจบสีหน้าชานยอลก็บึ้งตึงทันที หึแสดวงว่าเรื่องนี้ต้องเด็ดจริงไม่งั้นไอ้เพื่อนรักอย่างคริสมันคงไม่เก็บไว้คนเดียวหรอกเพราะทุกทีเวลามีอะไรเขาก็มักจะได้ร่วมด้วยเสมอ

“ก็ได้วะ จำไว้เลยนะมึง” ชานยอลพูดจบก็เดินหนีอีกฝ่ายออกไปทันที คริสก็ไม่ได้สนใจว่าเพื่อนจะนึกงอนอะไรเขาแต่เรื่องนี้เขาขอออกเดี่ยวแล้วกัน ของดีขนาดนี้แบ่งคนอื่นก็เสียดายของแย่ถึงแม้ของจะมีตำหนิก็ตาม

“มึงจะมาหากูทำไมวะ!!! ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้หรือไง” จื่อเทาแทบหมดความอดทนกับเพื่อนสนิทของตัวเอง คิม จงอิน ทั้ง ๆ ที่เขาก็อุส่าเป็นฝ่ายออกมาแล้วแต่อีกคนก็ยังมาพัวพันอยู่กับเขา ทั้ง ๆ ที่ออกปากไล่ไปทุกครั้ง ผลักไสมากเท่าไหร่ แต่อีกฝ่ายก็ไม่เคยฟังจะต้องทำให้เขาเจ็บช้ำไปถึงไหน

“ทำไมอยู่กับกูมันจะตายเลยหรอ!!” จงอินแบบข้อมือของจื่อเทาแน่น เขาทั้งรักทั้งดูแลขนาดนี้แต่อีกฝ่ายกลับไม่เคยเห็นค่าของมันเลย ต้องให้เขาทำตัวเลวใช่ไหมถึงจะสนใจกัน

“ใช่!! อยู่กับมึงเหมือนกูตายทั้งเป็น!!!” จื่อเทาตะโกนใส่หน้าจงอินเสียงดัง แววตามองจงอินด้วยความเกลียดชัง ถ้าไม่ใช่เพราะคนตรงหน้านี้ เซฮุนมันก็คงไม่เกลียดเขา ถ้าไม่มีคนตรงหน้านี้เซฮุนมันก็คงรักเขา เพราะมีคิมจงอินคนนี้ไง เขาถึงเจ็บปวดเจียนตาย เพราะคิมจงอินคนเดียว!!!

“งั้นหรอ ตายทั้งเป็นหรือมีความสุขจนล้นกันแน่วะ กูก็เห็นมึงร้องครางเสียงดังทุกทีเวลาที่กูกระแทกเข้าไป กูไม่เห็นว่ามึงจะตายทั้งเป็นตรงไหน มีแต่ได้ขึ้นสวรรค์จริงไหม” จงอินพูดกวนใส่อีกฝ่ายก่อนจะใช้มืออีกข้างล้วงไปใต้เสื้อของจื่อเทาสัมผัสหน้าท้องแบนราบอย่างแผ่วเบา ทุกส่วนบนร่างกายของจื่อเทามันเป็นของเขาไม่ว่าส่วนไหนเขาก็สัมผัสมันมาหมดแล้ว เหลือเพียงแค่สิ่งเดียวที่เขาไม่สามารถสัมผัสมันได้สักที และคงไม่มีวัน จงอินค่อย ๆ ลากมือหนาสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าอกข้างซ้าย เขาสัมผัสได้ถึงจังหวะของหัวใจที่เต้นเบาเหลือเกิน

“มึงบอกกับกูสิ ว่ามึงก็มีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับกู” จงอินจิกเล็บลงไปบนหน้าอกของจื่อเทาอย่างแรงจนจื่อเทาสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับเอามือมาบีบมือของจงอินเอาไว้ ใบหน้าสวยของจื่อเทาแสดงออกมาว่าเจ็บมากแค่ไหน

“กูเจ็บ” จื่อเทาพูดเสียงสั่นออกไปมือก็พยายามดึงมือของจงอินออกจากหน้าอกของตัวเอง เขาไม่เคยเจอจงอินโหมดนี้เลย

“ถ้ากูจะบอกว่ากูเจ็บกว่าล่ะ” จงอินพูดเสียงเบาก่อนจะลดแรงจิกลงแล้วเปลี่ยนเป็นลูบเบา ๆ บนหน้าอกของจื่อเทาแทน จงอินเจ็บจนแทบไม่มีแรงอยู่แล้วยิ่งอยากเป็นเจ้าของหัวใจของอีกคนมากแค่ไหนแต่อีกคนกลับปิดช่องทางหัวใจนั้นไว้ทุกด้าน แถมยังมีกรงเหล็กขังหัวใจดวงนั้นเอาไว้อีก แล้วคนที่มีกุญแจไข้มันเข้าไปก็มีเพียงแค่โอเซฮุน โอเซฮุนเท่านั้น

“กูรักมึงมากนะ” จงอินเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แผ่วเบาซะจนคนฟังแทบไม่ได้ยิน รักมากย่อมเจ็บมากมันคือความเป็นจริงเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมรับความรักที่เรามีให้แม้แต่นิดเดียวแถมยังทำเป็นเมินเฉยต่อมัน

“มึงก็เลิกรักกูสิจะได้ไม่เจ็บ” คำพูดที่เหมือนพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจมันสักเท่าไหร่แต่ในใจของจื่อเทาต้องการสื่อออกไปแบบนั้นอยู่แล้ว เขาไม่ได้ขอให้มารักให้มาชอบไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นจากคนตรงหน้านี้นอกจากคำว่าเพื่อน เพื่อนที่จริงใจต่อกัน

“หึมึงพูดอ่ะมันทำง่าย แต่ห้ามความรู้สึกมึงเคยห้ามได้ไหมล่ะไหนมึงลองเลิกรักเซฮุนให้กูดูก่อนสิ” จงอินพูดไปก็เหมือนพูดไปประชดจื่อเทา มันก็ใช่เพราะถ้าได้รักไปแล้วต่อให้อีกฝ่ายเป็นเช่นไรมันก็ยังรักอยู่ถ้าความรู้สึกของคนเรามันสั่งได้ก็ดีสิ ไม่งั้นคนบนโลกใบนี้ก็คงมีแต่ความสุขกันไปหมดแล้วล่ะจริงไหม

“มึงเงียบทำไมล่ะจื่อเทา” จงอินมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยพอใจนักเท่าไหร่ที่อีกฝ่ายนิ่งเงียบไปไม่ยอมตอบโต้อะไรเหมือนเก่าเพียงแค่ที่เขาพูดออกไปให้อีกฝ่ายลองเลิกรักเซฮุนดูบ้าง จงอินใช้ฝ่ามือหนาของตัวเองบีบเข้าไปที่ต้นแขนของจื่อเทาอย่างแรง และเพิ่มแรงบีบลงไปเรื่อย ๆ อย่างไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรือไม่แต่มันก็แรงจนเห็นดวงตาคู่สวยบนใบหน้าของอีกฝ่ายมีน้ำสีใสไหลออกมาอย่างน่าสงสาร

“เวลามึงทำร้ายความรู้สึกของกู กูเจ็บกว่าการที่กูบีบต้นแขนของมึงเป็นเท่า ๆ ตัว เวลาที่มึงไปสนใจแต่มันกูยอมให้มึงเอามีดมาแทงกูซะยังดีกว่า” จงอินลดแรงบีบลงจนกลายเป็นจับต้นแขนของจื่อเทาเอาไว้เบาๆก่อนจะยกมือหนาขึ้นไปปราดน้ำตาของอีกฝ่ายออกไปจากใบหน้าสวยช้า ๆ ทุกครั้งที่จงอินเห็นน้ำตาของจื่อเทามันก็ไม่ต่างจากการที่จื่อเทาทำร้ายเขาทางอ้อมเหมือนกัน เขาไม่ชอบน้ำตาของอีกฝ่ายเลยแต่ก็ไม่มีเวลาไหนเลยที่จื่อเทาอยู่กับเขาแล้วจะไม่ร้องไห้ ไม่มีเลยเขาคงน่ารังเกียจมากสินะ

“เวลาที่มึงใกล้ชิดกู กูก็เหมือนจะตายลงไปเหมือนกัน ทั้ง ๆ ทีชีวิตกูเป็นอิสระแต่มึงกับเอาโซ่มาคล้องไว้กับกู กูพยายามดึงออกให้หลุดพยายามกระชากมันจนแทบหมดแรงแต่สิ่งที่ได้มามีเพียงบาดแผลที่บาดลึกลงไปเรื่อย ๆ ทั้งเจ็บทั้งทรมาน” น้ำตาสีใสไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยอีกครั้งไหลออกมาพร้อมความเจ็บปวดที่มันเกินจะทน โซ่เส้นนั้นเขาไม่มีวันตัดมันได้เลย

“มึงอาจจะเห็นความรักที่กูให้มึงเป็นโซ่ตรวนร่ามมึงเอาไว้แต่กูจะบอกให้นะ มันเป็นแค่เพียงเส้นด้ายบาง ๆ ที่กูเอาไปคล้องมึงไว้ก็เท่านั้น เส้นด้ายที่มึงกระชากมันนิดเดียวก็สามารถขาดลงได้” ความรักของเขาที่มอบไปให้กับอีกฝ่ายมันเจ็บปวดขนาดนั้นเลยหรอ เจ็บปวดจนกลายเป็นว่าผมกักขังเขาไว้ถ้าผมกักขังเขาไว้ได้จริง ๆ ผมก็จะไม่มีทางปล่อยให้เขาหลุดออกไปได้เด็ดขาด

“อย่าเมินเฉยต่อกูได้ไหม กูขอร้องสนใจกูบ้างสักนิดก็ดี” จงอินพูดจบก็ดึงตัวของจื่อเทาเข้ามากอดแน่นแค่มีเขาให้สายตาบ้างก็ดี ไม่ใช่อะไรก็เซฮุน ๆ การเป็นคนไม่สำคัญของคนที่ตัวเองรักก็เหมือนหายใจอยู่ถ้ำเล็ก ๆ อึดอัดจนแทบขาดใจ

“ถ้าไม่มีมึงเซฮุนคงรักกู” จื่อเทาพูดออกมาเบา ๆ ก่อนจะกัดลงไปบนไหล่ของจงอินไม่แรงหนักแต่ก็พอทำให้รู้สึกเจ็บ จงอินไม่ได้เอ่ยห้ามอะไรปล่อยให้จื่อเทาใช้ฟันคมกัดไหล่เขาไปแบบนั้นต่อให้จื่อเทาเอามีดมาแทงเขาเขาก็ยอมถ้าสามารถทำให้จื่อเทาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแบบนี้ต่อไปได้

“ถ้าไม่มีเซฮุนมึงก็คงรักกู” จงอินพูดออกมาบ้างพร้อมกับกอดตัวของจื่อเทาแน่นขึ้น ใช่บางทีเซฮุนก็แค่ส่วนเกินถ้าไม่มีมันสักคนผมกับจื่อเทาคงรักกันไปแล้ว เซฮุนไม่สมควรได้เกิดมา

มึงสมควรไม่มีตัวตน โอ เซฮุน

“มึงจะไปตายที่ไหนก็ไป”

ข้อความสั้น ๆ ที่ถูกส่งเข้ามาในโทรศัพท์เครื่องหรูของเซฮุน เพียงแค่เซฮุนเปิดอ่านมันจากความรู้สึกดีใจจนแทบบ้าที่รู้ว่าใครเป็นคนส่งข้อความมาถึงเขาแต่พอเปิดอ่านความรู้สึกดีใจเหล่านั้นก็กลายเป็นน้ำกรดที่สาดลงมาบนหัวใจให้เป็นแผลเหวอะหวะ น้ำตาสีใสไหลออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเสียใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำกับเขาเหมือนเขาเป็นแค่ตัวน่ารังเกียจ

รักมันมากใช่ไหม ดีกูเนี่ยแหละจะทำลายของที่มึงรักเหมือนอย่างที่มึงทำลายความรู้สึกของกูไม่เหลือชิ้นดี เรื่องนี้คงโทษใครไม่ได้หรอกโทษที่ตัวพวกมึงเองแล้วกัน

“เซฮุนเป็นอะไรครับร้องไห้ทำไม” คริสที่เห็นว่าอีกฝ่ายจู่ ๆ ก็ร้องไห้ออกมาจึงเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับดึงตัวของอีกฝ่ายเข้ามากอดเบา ๆ มือหนายกขึ้นลูบเส้นผมนุ่มพร้อมกับโยกตัวของอีกฝ่ายไปมาทำเหมือนว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กน้อยตัวเล็กที่ร้องไห้ง้อแงเพราะโดนขัดใจ

“ผมเกลียดมัน” เซฮุนพูดออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอามือไปกอดตอบร่างสูงของคริสไว้แน่น

“มัน...” คริสเอ่ยถามอีกครั้ง เขาไม่รู้ความหมายที่เซฮุนพูดถึงหรอกนะว่ามันในที่นี้หมายถึงใคร แต่เขาก็พอจะเดา ๆ ได้

“จื่อเทา” เซฮุนเอ่ยออกมาแค่นั้นคริสก็แอบยกยิ้มขึ้นมาบาง ๆ เขาเดาถูก

“ต้องการให้พี่ช่วยอะไรไหมครับคนดี”

มีคำผิดขอโทษด้วยนะจ๊ะ