ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    severe pain เจ็บ... [KRISTAO]

    ลำดับตอนที่ #3 : เจ็บ...03

    • อัปเดตล่าสุด 6 มิ.ย. 57


     

     

    น้ำตาที่ไหลลงมามันไม่เคยช่วยให้จื่อเทารู้สึกดีขึ้นเลย ทั้ง ๆ ที่เขาบอกกันว่าน้ำเป็นเป็นสิ่งที่ช่วยระบายความทุกข์ได้ดีแต่มันใช้ไม่ได้กลับเขาเลย ยิ่งร้องก็ยิ่งเจ็บปวด

     

    “จื่อเทาเปิดห้องเดี๋ยวนี้!!!” เสียงจงอินตะโกนออกมาจากอีกฟากของประตูห้องนอนเสียงดัง พอเขาเข้ามาในห้องจากที่จื่อเทานั่งเล่นอยู่ที่โซฟากลับรีบวิ่งหนีเขาเข้าไปในห้องนอนทันทีแถมยังล็อคประตู่ใสอีก

     

    “เซฮุนกลับมาด้วยหรือเปล่า” จื่อเทาพยายามทำให้เสียงให้ปกติที่สุดถามออกไป เขากลัวกลัวว่าเซฮุนจะไม่ได้กลับมาด้วย

     

    “เซฮุนมัน...” จงอินพูดแค่นั้นก็เงียบลงไป ทำให้จื่อเทาเป็นกังวลทันที เซฮุนเป็นอะไร

     

    “เซฮุนมันทำไม มึงพูดมาสิ” จื่อเทารีบถามออกไปด้วยความร้อนรน

     

    “มึงเปิดประตูให้กูก่อนสิ แล้วกูจะบอกว่าเซฮุนมันเป็นอะไร” จื่อเทารู้สึกกังวลที่จะเปิดประตูให้จงอินแต่ถ้าเขาไม่เปิดเขาก็จะไม่รู้ว่าเซฮุนเป็นอะไร จื่อเทาทำใจอยู่สักครู่ก่อนจะเปิดประตูห้องให้จงอินได้เข้ามา พอจงอินเข้ามาในห้องก็กระชากตัวจื่อเทาเข้ามาใกล้ตัวอย่างแรง

     

    “โทรไปทำไมไม่รับ!!!” จงอินตะคอกใส่จื่อเทาเสียงดังแค่จื่อเทาไม่รับสายเขาเขาก็แทบจะบ้าอยู่แล้ว แล้วนี่อะไรกันพอกลับเข้ามาในห้องอีกฝ่ายกลับหนีเข้าห้องนอนไปแถมล็อคห้องใส่เข้าอีกด้วย

     

    “เซฮุนเป็นอะไร มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้” จื่อเทารีบถามจงอินกลับอย่างร้อนรนในหัวของเขาตอนนี้มีแต่เรื่องของเซฮุนวนเวียนอยู่ตลอดเวลา แต่คำถามของจื่อเทากลับทำให้จงอินโกรธหนักมือหนาบีบเข้ากับแขนของจื่อเทาอย่างแรง

     

    “มึงก็ดีแต่สนใจเซฮุน ทั้ง ๆ ที่มันไม่เคยห่วงมึงเลย กูคนนี้นี่ที่เป็นห่วงมึงตลอดเวลา!!!” ยิ่งพูดจงอินก็ยิ่งนึกโมโหคนตรงหน้าในขณะที่เขากำลังทำเพื่อจื่อเทาทุกอย่างแต่จื่อเทากลับทำทุกอย่างเพื่อใครอีกคน

     

    “เซฮุนมันก็ดีแต่สนใจมึง ทั้ง ๆ ที่กูรักมันขนาดนี้ทำเพื่อมันทุกอย่าง แต่มันกลับสนใจแต่มึง!!!” จื่อเทาตะคอกเสียงใส่จงอินบ้างหลังจากที่อีกฝ่ายเอาแต่ตะคอกใส่เขา

     

    “กูรักมึง” จงอินพูดพร้อมดึงตัวของจื่อเทาเข้ามากอด

     

    จื่อเทาดันตัวของจงอินก่อนจะพูดในสิ่งที่เขาก็อยากจะบอกคนตรงหน้านี้เหมือนกัน “กูรักมัน” จบคำพูดของจื่อเทาจงอินก็กระชากตัวของจื่อเทาเข้ามากอดอีกครั้ง

     

    “แต่มันรักกู มึงได้ยินไหม มันรักกูไม่ใช่มึง!!!” พูดจบจงอินก็ดันตัวจื่อเทาไปที่เตียงนอนกว้างก่อนจะผลักตัวของจื่อเทาให้นอนหงายลงไปที่เตียง เหมือนจื่อเทาจะรู้ชะตากรรมของตัวเองจึงพยายามจะลุกหนีแต่ก็ไม่ทันจงอินที่ขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวของเขาไว้ จงอินบีบต้นแขนทั้งสองข้างของจื่อเทาเทาแน่นจนร่างข้างใต้น้ำตาแทบไหลกับความเจ็บปวด

     

    “ปล่อยจงอิน กูไม่อยากให้เซ”

     

    “เซฮุน!!! ทำไมอะไร ๆ มึงก็เซฮุน หรือแม้แต่ตอนที่กูเอามึงอยู่มึงก็เห็นกูเป็นไอ้เซฮุนมันใช่ไหม” จื่อเทายังพูดไม่ทันจบจงอินก็ขึ้นเสียงใส่อย่างโมโห ในหัวสมองของจื่อเทาก็มีเพียงแต่ โอ เซฮุน แล้วมึงเอา คิม จงอิน คนนี้ไปทิ้งไว้ตรงไหนวะ

     

    “ที่กูยอมให้มึงเพราะมึงเป็นเพื่อนกู มึงก็คือมึงเซฮุนคือเซฮุน”

     

    “งั้นหรอ เพราะกูเป็นเพื่อนมึงสินะ มึงรู้ไหมกูไม่อยากเป็นเพื่อนมึงเลย” จงอินพูดก่อนจะก้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของจื่อเทา สายตาคมของจงอินจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสวยของจื่อเทาเหมือนกำลังอ้อนวอนขอร้อง

     

    “รักกูเหมือนที่รักมันบ้างไม่ได้หรอ”

     

    “ไม่มีทาง” จบคำพูดของจื่อเทาอารมณ์โกรธของจงอินก็กลับมาแถมยังเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ถ้าจงอินสามารถกักขังจื่อเทาเอาไว้ได้เขาก็จะทำ จงอินใช้มือหนาของตัวเองถลกเสื้อตัวบางของจื่อเทาจนเผยให้เห็นหน้าท้องสวยจื่อเทาพยายามดิ้นสุดแรงแต่ต่อให้ดิ้นมากแค่ไหนก็สู้แรงของจงอินไม่ได้อยู่ดี จื่อเทาเกิดมาเพื่อแพ้คิมจงอิน

     

    “งั้นมึงก็พนันกับกูสิ ถ้ามึงเอาชนะใจเซฮุนมันได้มึงจะได้ไปมีความสุขกับมัน แต่ถ้าไม่มึงก็จมทุกข์อยู่กับกู!!!” จงอินตะคอกใส่จื่อเทาสุดเสียง มันอาจดูเป็นการพนันที่เห็นแก่ตัวแต่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างมันก็ไม่มีทางจบ

     

    “เพราะมึงรู้ใช่ไหมว่าสุดท้ายกูก็แพ้มึงอยู่ดี พนันไปก็เท่านั้นมึงอยากทำอะไรกับกูก็เชิญแต่กูขอให้มึงรักมันด้วยได้ไหม” จงอินยกยิ้มมุมปากขึ้นทันทีเมื่อได้ฟังในสิ่งที่จื่อเทาพูด “กูไม่เคยอยากให้มึงยอมกูเพราะมันแต่กูอยากให้มึงรักกูบ้างเท่านั้น”

     

    “ถ้ามึงรักกู กูก็จะรักมัน แฟร์ดีไมล่ะ” จื่อเทาถึงกับนิ่งเงียบกับกับคำพูดของจงอิน ถ้าทำแบบนั้นมันจะยิ่งเจ็บมากขึ้นกันไปซะเปล่า ๆ แต่ถ้ามันก็ไม่มีทางเลือกไหนแล้ว ถ้าจะเลือกทางนี้คงไม่เป็นไรใช่ไหม

     

    “ถ้ามึงไม่ตอบแสดงว่ามึงตกลง” จงอินพูดจบแค่นั้นก็ประกบริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของจื่อเทาทันทีโดยไม่ยอมปล่อยให้จื่อเทาได้พูดอะไรสักคำ มือหนาก็ทำหน้าที่ถอดเสื้อตัวบางของอีกฝ่ายออกอย่างชำนาญ ส่วนมือที่ว่างอยู่อีกข้างก็ค่อย ๆ ใช้ล่วงเข้าไปในกางเกงขายาวของจื่อเทาช้า ๆ จนร่างข้างใต้สะดุ้งเล็กน้อย

     

    “ถึงกูไม่ได้ครอบครองหัวใจของมึง แต่ขอให้กูได้ครอบครองร่างกายของมึงก็ยังดี”

     

    ตัด ฉับๆๆๆๆๆ

    กลุ่ม ๆ

    https://www.facebook.com/groups/1396663757239507/permalink/1464294770476405/
     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×